maandag 25 april 2011

Ongeloofwaardig en tenenkrommend vs. fabelachtig en hilarisch.

Ik heb altijd al iets met reclames gehad. Vroeger wilde ik actrice worden, zodat ik in reclames kon spelen (Cora van Mora was mijn grote voorbeeld). Van dit idee ben ik inmiddels maar afgestapt, nadat tijdens de musical in groep 8 pijnlijk duidelijk werd dat ik het niet moet hebben van mijn acteerkwaliteiten (ook niet van mijn zangkwaliteiten trouwens). Dus ik heb mijn ambitie maar iets verlegd.

Stiekem wil ik later heel graag voor een groot, gerenommeerd reclamebureau werken. Waarom stiekem? Nou, mensen reageren nou niet bepaald enthousiast wanneer ik dat zeg. Ze denken gelijk aan de tenenkrommende wasmiddelenreclames die eeuwig lijken te duren. Maar er zijn ook zo veel mooie reclames, zoals parfumreclames. Denk aan Nicole Kidman die dankzij Chanel N°5 de liefde van haar leven in een taxi vindt. Of Keira Knightly die met Coco Mademoiselle stijlvol op een motor door de straten van Parijs rijdt.

 Zwijmel, zwijmel, zwijmel.

Nou ik vind ik echt niet alle reclames geweldig. Er zijn meer tenenkrommende reclames dan goede. Neem nou de reclame voor Naturella, een nieuw merk maandverband. In deze commercial doen ze net alsof Naturella de oplossing op al je problemen is. Welke vrouw voelt zich nou niet geweldig met een hele geurende bloementuin in haar onderbroek? Wel ja joh, waarom niet gelijk de hele maand door maandverband gebruiken voor dat fantastische frisse gevoel? Deze reclame moet wel door een man bedacht zijn, dat kan niet anders.

Nog zoiets ongeloofwaardigs vind ik de reclames voor haarverf die je gewoon bij de plaatselijke drogist kan kopen. In deze spotjes zijn altijd topmodellen met de meest prachtige kapsels te zien. Denken de makers nou echt dat wij geloven dat Doutzen Kroes iedere maand zelf haar haren blondeert met een doe-het-zelf pakje van de Kruidvat? Tikkeltje onrealistisch, vind je niet?

Reclames kunnen echter ook zo leuk zijn. Wie heeft er nou niet in een scheur gelegen om het Mummiepak van Bol.com? En je moet toegeven dat de Walk-In-Fridge van Heineken gewoonweg briljant is. Dus beloof me één ding: zap niet altijd gelijk weg tijdens de commercialbreak. Wie weet zit er over tien/twintig/dertig jaar een spotje van mij tussen. 

(Nog eentje voor de liefhebbers ;)

donderdag 21 april 2011

Busje komt zo


Heb ik jullie al eens verteld hoe dol (ahum) ik ben op het openbaar vervoer? Nee? Nou, hier komt het dan. Niet iedereen wordt vrolijk van de NS, maar ik kan je vertellen dat zij heilig zijn vergeleken met de bussen die vanuit mijn mini dorpje naar de echte wereld/grote stad rijden.

Vroeger (toen Pokémonkaarten nog hip waren en iedereen op mini stepjes rond reed) ging er één keer per uur een bus vanuit mijn dorp. En in het weekend zelfs maar één keer in de twee uur. Je begrijpt dat ik toen van ellende dus maar met de fiets moest.

Later gingen er iets meer bussen rijden, maar die vonden het weer heel moeilijk om op tijd te rijden. Als je de bus van 2 uur wou hebben, moest je minstens om kwart vóór 2 bij de bushalte zijn, anders miste je de bus gewoon de helft van de tijd. Wederom lekker praktisch, zeker aangezien de andere helft van tijd de bus pas om kwart over 2 kwam.

Tegenwoordig is het allemaal iets beter, al blijft het een wonder als de bus een keer op tijd rijdt. En als het OV-incheckapparaat het een keer doet. En als het niet bloedheet is in de bus. En als… (vul hier zelf de rest van alle gebruikelijke ongemakken in).

Ik geloof dat ik een beetje zuur begin te klinken, maar ik wil toch nog even een complimentje geven. En dat is aan de blonde vrouwelijke buschauffeur die vaak op de lijn 165 rijdt. Ik word altijd spontaan vrolijk als zij me bij het instappen begroet: “Hé meiss, kom er gezellig bij!”. Vervolgens weet ze met haar verhalen je de hele busreis te entertainen. Ik ken haar naam niet eens, maar weet bijvoorbeeld wel dat ze een twintig jaar jongere vriend heeft en daar veel plezier mee beleefd (als je begrijpt wat ik bedoel ;)

maandag 18 april 2011

Dingen die ik nooit zal begrijpen

Er van die dingen die ik waarschijnlijk nooit zal begrijpen. Er zijn vast een hoop mensen die het probleem van deze dingen niet inzien, maar ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij. Een klein overzicht:

-          Waarom het voor mannen zo moeilijk is om gewoon iedere dag een schoon paar sokken aan te trekken. Zo’n grote moeite is het niet om iedere avond even je sokken in de wasmand te gooien en ’s ochtends een schoon paar uit de kast te pakken. Zeker wanneer je moeder degene is die ze wast, zie ik het probleem niet.

-          Kamperen. Ik zie de lol niet in van oncomfortabele tenten, koude/smerige douches en ’s nachts met een wc rol rond banjeren over het terrein. Niet dat ik ooit daadwerkelijk in een tent geslapen heb, maar van het idee alleen al krijg ik rillingen.

-          Waarom mensen in hemelsnaam tweedehands ondergoed kopen via Marktplaats. Ja het gebeurt echt. IEW!

-          Wat er zo fascinerend is aan voetbal. Ieder weekend weer. En het liefst ook nog doordeweeks. Mij niet gezien. Alleen Voetbal International vind ik soms (héél soms) nog wel eens vermakelijk, maar alleen op de momenten dat ze elkaar gaan zitten pesten.

-          Sushi. Ik weet dat heel veel mensen het fantastisch lekker vinden en er veel geld voor neertellen, maar met  rauwe vis en zeewier doe je mij geen plezier. (En ja, mam, ik heb het echt een keer geproefd).

-          Dat mijn vader na 7 seizoenen van Grey’s Anatomy nog steeds niet snapt dat hij mij op maandagavond tussen half 9 en half 10 niet mag storen. Hij krijgt het altijd voor elkaar om juist op dat tijdstip dringend mijn hulp nodig te hebben met zijn iPhone. Ieder ander moment is prima om je iTunes te laten crashen, maar niet op maandagavond. (Oh, en trouwens ook niet op dinsdagavond = Desparate Houswives ;)

vrijdag 15 april 2011

Iets wat ik altijd het liefst uitstel...

…is mijn kamer opruimen. Maar vandaag moet ik er dan toch echt aan geloven. Ik erger me aan mijn eigen troep, maar vind dat ik het altijd “te druk” heb om er iets aan te doen. Twee weken geleden nam ik me voor dat ik de er de komende weken toch echt iets aan moest doen, aangezien ik bijna twee weken lang vrij zou hebben (lang leve het HBO :D ). Nu zijn die weken bijna voorbij en vroeg ik me af wat ik nou eigenlijk gedaan had, twee weken lang. In ieder geval niet mijn kamer opruimen.

Met de radio op volume 15, laptop aan voor Twitter tussendoor en een grote lege doos voor oud papier ging ik aan de slag. Onvoorstelbaar wat ik allemaal bewaar af en toe. Een kleine selectie van wat ik allemaal tegen kwam: een zooi verlopen kortingsbonnen, eeuwenoude tijdschriften en een berg folders van Hogescholen en Universiteiten. Blijkbaar was ik ooit geïnteresseerd in een studie Logistiek en Economie in Rotterdam en Bouwkunde in Eindhoven. Toch blij dat ik daar niet voor gekozen heb.

Maar goed, het schrijven van deze blog is eigenlijk ontwijkend gedrag. Ik ben nog lang niet klaar met opruimen. In mijn ooghoeken zie ik bijvoorbeeld nog de examenboekjes van de middelbare school uit 2009 liggen. Waarom heb ik die in hemelsnaam bewaard? Ik kan me niet voorstellen dat ik die nóg een keertje voor de lol zou willen maken. Ik ga snel weer verder, ik heb namelijk zo’n vermoeden dat ik nog wel een paar meer dozen met oud papier kan vullen.

woensdag 6 april 2011

Vrouwen rijden beter...

...dat is algemeen bekend (tenminste, onder de helft van de bevolking). Maar waarom moet nou net ik de uitzondering op die regel zijn? En waarom moet ik dat constant bewijzen? Een paar weken geleden blogde ik al over mijn fantastische kennis van auto's, maar gisteren heb ik er nog een schepje bovenop gedaan.

Het komt doordat ik zo'n lieve zus ben (ahum). Ik ging de laptop van mijn hard werkende zus wegbrengen naar de computerdokter. Onderweg had ik al ruzie met de navigatie, die weigerde te praten. Wat natuurlijk heel handig is als je in een volstrekt onbekend dorp rijdt. Maar dat valt allemaal nog mee, vergeleken met wat er gebeurde toen ik achteruit mijn parkeervak uit reed.

Het is van belang dat je weet dat ik niet een eigen auto heb. Geen twintig jaar oud Golfje waar al vijfhonderd krassen of deuken in zitten. Nee, ik reed in mijn vaders auto.

Goed, ik reed dus achteruit mijn parkeervak uit. En toen hoorde ik *Krrrrrggggg* en tegelijker tijd deden de parkeersensoren *PIIIIIIIIEEEEEEEEEEP*.
Eerste reactie: "#@!%$^%@^^@$, dat gaat papa niet leuk vinden."
Tweede reactie: "Ow god, heeft iemand me gezien? Schaam, schaam, schaam."
Derde reactie: "Wat heb ik eigenlijk geraakt?"

Het was een stom eigenwijs paaltje en de schade bleek mee te vallen. Een klein deukje en een flinke kras op de bumper, dus het had erger gekund. Het paaltje leeft trouwens ook nog. Papa was gelukkig ook niet erg boos. Bleek dat ik het paaltje precies had geraakt op het punt waar hij al een kras had zitten na een aanvaring met een muurtje. Ik kan wel goed mikken dus ;)

Nog een geluk bij een ongeluk: mijn schoonbroer is vandaag geslaagd voor zijn examen voor rij-instructeur. Misschien kan ik een paar gratis parkeerlessen van hem krijgen. Ben bang dat ik anders de komende dertig jaar nog blogs moet schrijven over mijn belabberde parkeerkunsten. En dat zou ik jullie (en mijn bankrekening) natuurlijk niet aan willen doen.

vrijdag 1 april 2011

Guilty Pleasure

Dingen waar ik eigenlijk veels te oud voor ben, maar stiekem o zo leuk vind.

-          Van voor tot achter meezingen als de Spice Girls op de radio zijn. If you wanna be my lover, you have got to give. Taking is too easy, but that’s the way it is….

-          Surprise eieren. Zo lekker.

-          High School-films. Mean Girls, A Cinderella Story, John Tucker Must Die… You name them en ik heb ze waarschijnlijk al minstens drie keer gezien.

-          Dummies (je weet wel, die snoepjes). Eerst tellen hoeveel er in het doosje zitten en dan één voor één opeten.

-          Knutselpakketjes van de Hema. Die hadden ze vroeger nog niet :(

-          Een softijsje met spikkels.

-          Mario Kart spelen op de Wii (net zolang totdat je eindelijk je zus kan verslaan).

Wat zijn jullie guilty pleasures?