zondag 30 oktober 2011

Kan ik ZEL-LUFFF

Als kind stond ik er zo'n beetje om bekend dat ik altijd alles zelf wou kunnen en doen. Er zijn vele home video's van toen ik drie was die dat bewijzen. De helft van de tijd roep ik namelijk heel hard in de camera: "KAN IK ZEL-LUFFF". Die filmpjes gaan dus ongeveer zo: "Ilse, zal ik even je veters strikken?". Ik: "KAN IK ZEL-LUFFF" (wat eigenlijk niet zo was, want ik was drie, maar ook toen al had ik grote ambities). Of "Ilse, zal ik even je boterham in stukjes snijden?". Wederom ik: "KAN IK ZEL-LUFFF". En dat gaat zo een paar uur lang door.

Ik wil gewoon altijd alles graag zelf kunnen. Volwassen en zelfstandig zijn. Heerlijk. Tenminste, dat dacht ik. Totdat ik twintig werd en even op mijn loonstrookje keek. Blijkt dat ik ineens een deel van mijn salaris (van mijn zaterdagbaantje) moet afstaan voor een pensioenfonds. Die kwam best hard aan. Vaarwel tienerjaren, welkom in de echte grote-mensen-wereld. Maar HALLO, ik ben twintig. Ik heb mijn volledige salaris nodig om te kunnen shoppen en biertjes te drinken op het terras. En waarschijnlijk is tegen de tijd dat ik 65 ben de pensioenleeftijd toch al opgehoogd tot 80, dus laat dat pensioenfonds nog maar even wachten.

Nog amper bekomen van die schok, viel er een brief van de belastingdienst op de deurmat. Of ik nog even aangifte wil doen over 2010. Lekker op tijd ook, alsof ik dat geld niet allang heb uit gegeven aan schoenen. Die brief ligt nu al dagen angstvallig op mijn bureau te wachten totdat ik voldoende moed heb verzameld. Dan is volwassen worden toch ineens een stuk minder leuk.

Dus, beste 3-jarige ik, het is inderdaad geweldig om alles zelf te kunnen doen. Maar dat betekent niet dat je dat dan ook gelijk MOET doen. Sommige dingen kun je beter aan anderen over laten. Dus, bij deze: Is hier toevallig nog een student economie die graag in zijn vrije tijd belastingaangiften invult?

maandag 24 oktober 2011

Kick Ass Dress


Dit jaar zijn mijn opa en oma allebei 80 jaar geworden. Reden voor een feestje natuurlijk. Een groot feestje, want hoe vaak wordt je nou 80? Super leuk voor opa en oma natuurlijk, maar ik kreeg spontaan een mental breakdown.

Ik heb namelijk stiekem niet zo’n fan van familiefeestjes. Dat komt door een door mij gevreesde vraag die altijd gesteld wordt op dit soort avondjes: "Hé Ilse, waar is JOUW vriendje?"

Ook dit jaar kan ik (alweer) geen positief antwoord geven op deze vraag. Normaal gesproken zit ik daar niet mee, maar op dit soort avonden voel ik me dan toch een beetje de losert van de familie. Er zit dus maar één ding op: ik moet en zal een geweldige jurk hebben zodat de mensen allemaal verward en verbaasd denken: “Hoe kan zo’n leuk meisje nou nog vrijgezel zijn?”. Mijn missie: een ‘kick ass dress’ vinden.

Ik dacht HET jurkje al vrij snel gevonden te hebben in een webshop. Hij was er nog in mijn maat en ook nog eens betaalbaar. Dat kan niet mis gaan, dacht ik hoopvol. Nou, wel dus. Toen ik hem aantrok werd pijnlijk duidelijk dat ik veel te veel Ben&Jerry's heb gegeten mijn heupen niet geschikt zijn voor een ballonrok. Tenzij mannen ineens van uitzinnig uit proportie lijkende heupen houden, maar de laatste keer dat ik checkte was dat nog niet zo. Vette pech dus. 

Tijd om te gaan shoppen met zus S. Een klein probleempje: S. en ik worden altijd nogal makkelijk afgeleid door al het eten dat er in de stad te vinden is. Het grootste gedeelte van de tijd brachten we dan ook door kwijlend op alle marsepein, chocolade en borstplaat bij de V&D. 

We waren alweer op de terugweg naar de auto toen ik me mijn missie herinnerde. Snel even nog langs de Steps dan maar. Binnen no time stond ik met vier jurken in een pashokje gepropt. Nummer 1 was een gebreid jurkje. Die bleek enorm oncharmant en tekenend te zijn (misschien dit jaar toch iets minder borstplaat voor mij). Nummer 2 was lelijk ook niet mijn model. Jurkje 3 was daarentegen wel leuk, maar miste de echte kick ass-factor. Op nummer 4 durfde ik eigenlijk al niet meer te hopen. Die leek veel te smal en meer geschikt voor mijn oudere, maar twee kledingmaten kleinere, zus S. Toch paste ik hem maar even aan - ik was nu toch bezig...

Je raadt het al (of niet). Dit was hem. KICK ASS in het kwadraat. Ik was op slag verliefd. En toen bleek hij ook nog eens afgeprijsd te zijn. Wat wil een meisje nog meer? Behalve dan een vriendje en een jaarvoorraad Ben&Jerry's.

Het feit dat ik niet kan zitten, eten of ademen in dit jurkje laat ik even buiten beschouwing. Ik heb mijn kick ass dress. Geen enkele rotvraag die mij van mijn roze wolk af krijgt.


En natuurlijk een foto. (Ook al is het een beetje een crappy spiegelfoto. Je krijgt bij zo'n jurk jammer genoeg geen gratis cursus fashion photography.)


dinsdag 18 oktober 2011

Help Ilse de tentamenweek door

Ik heb een beetje het gevoel dat ik de laatste tijd mijn blog enigszins verwaarloos. Dat komt niet omdat ik niet meer van jullie hou, lieve lezertjes. Ik ben juist dol op jullie (al vraag ik me soms wel af of jullie wel helemaal 100% zijn, aangezien jullie vrijwillig dit gezwets van mij lezen). Maar goed, de reden dat ik niet zo veel blog de laatste tijd is dat ik gewoon inspiratieloos ben. Ik weet gewoon niks leuks om over te schrijven.

Nu ook, het is tentamenweek en het enige wat ik kan denken is: NEEEEE, IK WIL NIET MEER LEREN. Nu kan ik daar best vijfhonderd woorden over schrijven, maar dat wil niemand lezen (en bovendien heb ik er de tijd niet voor, want -je raadt het al- ik moet leren).

Brain food/Comfort food
Daarnaast ben ik zo moe van al dat leren dat ik telkens in slaap val boven mijn boek. Ik zou dus ook een stukje kunnen schrijven over hoe pijnlijk het is om te slapen met je hoofd steunend op je bureau en met je nek in een hoek van 90 graden. Maar dat doe ik niet, zonde van mijn tijd (die kan ik beter gebruiken om te -ehhh- slapen).

Als gevolg van al dat tentamenleed leef ik momenteel op alles waar chocola in zit (koekjes, muffins, niets is meer veilig in mijn buurt) en liters café latte met karamelsiroop. En daar heb ik toevallig wel iets over te vertellen.

Die café latte karamel kan je namelijk gewoon do-it-your-selven. Want hallo, ik hou van Starbucks, maar wie heeft er nou geld om iedere keer €4 voor een kop koffie te betalen? Je neemt gewoon een grote beker, formaat soepkom (zoals ze ook bij Gilmore Girls en Friends hebben). Voor de helft vullen met melk en even en minuutje in de magnetron. Vervolgens de andere helft vullen met koffie. Tot slot een flinke scheut Douwe Egberts karamelsiroop erbij, et voila!

Een fantastische tip, al zeg ik het zelf. En het grote voordeel: je houdt geld over om mij een pak chocoladekoekjes te doneren. Want aangezien ik morgen een tentamen over Concept Development moet maken, heb ik die hard nodig.

Edit: De eerste voldoende (voor Marketing) is inmiddels al binnen. Wie nu nog durft te beweren dat chocola NIET de oplossing op alles is...

zondag 9 oktober 2011

Hà-hà-hà-hàààààtsjie!


De herfst is om vele redenen niet mijn favoriete seizoen (denk: blaadjes op de rails, vervolgens met je fiets uitglijden over diezelfde blaadjes, en als bonus zeiknat regenen). Maar het aller ergste vind ik toch wel het feit dat zodra oktober begint, ik verander in een non-stop niezende bacillenbom.

Je hoort altijd op de radio van die onderzoeken van ‘zoveel jaar van je leven slaap je’, ‘zoveel jaar zit je op de wc’ en ‘zoveel jaar van zijn leven staat een man op zijn vrouw te wachten buiten de H&M’. Nou, volgens mij ben je ongeveer de helft van je leven verkouden. Zo voelt het ten minste (daar heb ik geen onnozel onderzoek voor nodig).

In mijn herinnering was ik vroeger als kind altijd verkouden. Nu heb ik wel vaker last van een selectief geheugen (“Nee, ik heb echt geen flauw idee hoe die lege zak M&M’s in mijn tas terecht is gekomen”). En ik neem aan dat als het echt zo erg was mijn moeder wel een keer met me naar de dokter was gegaan voor onderzoek. Maar toch. Het was in ieder geval zo erg dat mijn zus S. me mijn halve jeugd ‘Pieleke Snot’ heeft genoemd. Echt waar. (En dit mogen jullie trouwens nooit en te nimmer aan iemand doorvertellen, anders moet ik gelijk weer drie jaar in therapie).

Afgelopen week was het trouwens weer zo ver. Ik was ziek en had geen andere keus dan de hele dag in bed Gilmore Girls te kijken. Nou is een GG-marathon geen straf natuurlijk, maar echt handig is het niet om ziek te worden als je bijna voor je tentamens zit en nog zo’n vijfhonderd projecten moet afronden. Maar alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, besloten mijn hersenen ook nog eens te veranderen in snot. De tissues waren niet meer aan te slepen en zelfs een nieuwe aflevering van Glee kon me niet meer blij maken. Kortom: de eerste verkoudheid van deze herfst heeft keihard toegeslagen. Dus als jullie slim zijn, kopen jullie vandaag nog aandelen in Kleenex.

Hà-hà-hà-hàààààtsjie!

zaterdag 1 oktober 2011

Do what you love, love what you do

Bron afbeelding

Twee jaar geleden studeerde ik nog International Business aan de universiteit van Maastricht. Ik zeg studeren, maar eigenlijk zat ik maar een beetje mijn tijd uit te zitten tijdens de colleges. Ik vond het verschrikkelijk. Zo ook op mijn 18e verjaardag. Ik zat enorm te balen in de collegezaal omdat ik mijn bed was uitgekomen voor een dodelijk saai gastcollege over Jazz Maastricht. Jazz is leuk, maar het aanhoren van twee uur lang monotoon gezwever over de organisatie van een festival is niet bepaald hoe je een achttiende verjaardag wil vieren.

Achteraf gezien wil ik de spreker bedanken. Niet voor het saaie college, maar voor het moment dat hij de volgende woorden sprak: "Do what you love and love what you do". Dat was het moment dat ik besefte dat ik daar heel snel weg moest.

Hoe ik hier nu bij kom? Afgelopen week, precies twee jaar later, kreeg ik les in Personal Branding. En wat was daar de boodschap? Juist: Do what you love and love what you do.