Ze zullen me het meisje met de nieuwe Sophie Kinsella noemen

Zelfbeheersing. Jammer genoeg niet mijn sterkste punt. En al helemaal niet wanneer het aankomt op schoenen, kleding en boeken. Ik heb nou eenmaal een groot zwak voor mooie spullen.

Een paar weken geleden nam ik me nog voor voorlopig niets meer te kopen. Ik moet sparen van mezelf. <Hier lachen aub. Ilse + sparen. Wat een grap!> Maar ik meende het echt serieus. Ten eerste puilt mijn kast uit en past er op mijn schoenenrek geen slippertje meer bij. Daarnaast heb ik nog tientallen boeken liggen die ik nog wil lezen en dat terwijl ik juist voor school enorm veel moet lezen. Voorlopig geen nieuwe boeken meer dus voor mij.

Maar dat was voordat ik wist dat op 14 februari het nieuwste boek van Sophie Kinsella uit zo komen.

(Sophie Kinsella is de koningin van de chicklit. Ze is schrijfster van briljante boeken, zoals de shopaholic-reeks (verfilmd als Confessions of a Shopaholic). Je begrijpt dat een vrouw die over schoenen kan schrijven alsof het een eerste levensbehoefte is, mijn heldin is ;-)

Goed, ik wist dus dat over twee weken de nieuwe Sophie Kinsella uit zou komen. Mijn eerste gedachte: als een dolle naar Bol.com om hem alvast te bestellen. Maar dat heb ik weten te weerstaan. (Applaus!)

Goed, morgen zou de nieuwe Sophie Kinsella uitkomen. Het engeltje op mijn schouder zei dat ik hem nog niet moest kopen. Ik heb nu toch geen tijd om hem te lezen (hallo schoolboeken). En bovendien kan ik hem over een paar maanden voor de helft van het geld op Marktplaats kopen. Het duiveltje op mijn andere schouder dacht daar echter anders over.

Goed, vandaag is de nieuwe Sophie Kinsella eindelijk te koop. Het ene na het andere twitterbericht wrijft dit in mijn neus. En het toeval wil dat ik met de bus naar school moet en dan langs de Bruna op het station kom. "Dat kan haast geen toeval zijn toch?" fluistert het duiveltje, die even vergeet dat ik iedere dag met de bus naar school ga. Het engeltje probeert me nog wanhopig aan alle bovenstaande argumenten te herinneren.

Tegen beter weten in loop ik de Bruna binnen. Eigenlijk verwacht ik torenhoge stapels bij de ingang. Zouden ze hem misschien nog niet binnen hebben? "Lekker puh!," denkt het engeltje. Ik vind het boek echter toch achterin de winkel.

"Fuck dat engeltje!" roept het duiveltje. "Ze zullen je het meisje met het nieuwe boek van Sophie Kinsella noemen." Bam, ik was verkocht.

All you need is love. Of ijs.

Op zaterdagavond keek ik All You Need Is Love met mijn zusje, moeder en oma. Kan het burgerlijker? Vast niet. Maar dat boeit me niet. Burgerlijk wezen is af en toe ook wel lekker. Bovendien heb ik dankzij AYNIL nu een briljant plan voor Valentijnsdag.

Hoe ik op mijn plan kwam? Het begon met Robert die, zoals altijd, nonchalant een gesprekje aanknoopte met een meisje uit het publiek. Het meisje moest de valentijnskaart die ze zojuist geschreven had, voorlezen. Ze bleek hem geschreven te hebben voor een jongen die ze maanden geleden in het vliegtuig terug uit Spanje had ontmoet. Hij had in de rij voor haar gezeten en de hele vlucht lang hadden ze gepraat. Zijn naam wist ze alleen niet, dus spookte hij sinds oktober door haar hoofd als de hottie op stoel 12C.

Natuurlijk is dit zo voorspelbaar als de pest. Iedereen die niet voor het eerst AYNIL kijkt, weet dat de hottie van 12C ieder moment de studio binnen kan wandelen. Dat is net zo zeker als dat iedere ochtend de zon op komt. Het meisje was blijkbaar niet op de hoogte van deze gouden regel. Ze kreeg bijna een hartverzakking toen 12C  ineens voor haar stond.

(Gelukkig bleek het wel de juiste jongen te zijn. Je zal je vergist hebben. Dat het toch 12B bleek te zijn en nu de naar zweet stinkende man die naast de hottie zat voor je staat. Zou toch lullig zijn geweest).

Het commentaar hierop van mijn oma was gelijk: "Zo doe je dat nou, Iels." Tsja, zo klinkt het wel heel simpel. Alleen groeien de vliegtickets naar Spanje jammer genoeg niet op mijn rug. Maar wat in een vliegtuig kan, kan ook in een trein toch? Dus... misschien moet ik dinsdag maar de hele dag in de trein gaan zitten. Bewapend met mijn OV-jaarkaart de liede tegemoet.

Alleen jammer dat ik dinsdag gewoon naar school moet. De treinen waarschijnlijk toch niet rijden. En ik toch niemand in de trein om zijn telefoonnummer zou durven vragen. Ach, weet je wat, laat dat plan ook maar zitten. Ik heb mijn hart toch al verloren aan twee andere mannen: Ben & Jerry.

(Bron afbeelding)