dinsdag 26 juni 2012

Iets positiefs over de NS

Het onmogelijke is gebeurd. Niemand had het ooit nog verwacht, maar ik heb gewoon iets positiefs aan de NS ontdekt. Ja, je leest het goed: er is iets wat de Nationale Spoorlosers niet verprutsen. En dat iets is de Spoordeelwinkel.

Nu heb ik de Spoordeelwinkel niet zelf ondekt. Ik had het hele gebeuren na het zien van de reclames al lang afgeschreven. Het klonk in mijn oren niet bepaald -ehhhhh, hoe zeg ik dit diplomatiek- alsof ik tot de doelgroep behoor. Ik kreeg eerder visioenen van 65+ vrouwen die met het jaarlijkse uitje van de leesclub met de trein naar de Keukenhof gaan. Of naar Nick en Simon.

Maar gelukkig is mijn moeder nog een van die zeldzame personen die de nieuwsbrieven in haar inbox nog allemaal eerst opent, voordat ze ze weg flikkert. En op een dag zat daar ook een mailtje van de Spoordeelwinkel tussen. Toen bleek dat je met korting naar musicals kan. En laten korting en musicals nou net twee van onze favoriete dingen zijn.

Zo kwam het dus dat we zondagavond naar Miss Saigon zijn geweest en binnenkort ook nog naar Wicked gaan, zonder dat we dat we drie maanden lang alleen nog maar boterhammen met pindakaas van de Aldi kunnen eten.

(Normaal gesproken kost het namelijk 75 euro. VIJF-EN-ZEVETIG euro voor een musicalkaartje. Heeft die Joop van den Ende inmiddels nog niet genoeg geld om in te zwemmen?!)

Enfin. Laten we hopen dat de Spoordeelwinkel geen last krijgt van bevroren wissels op de website. Je kunt namelijk ook best wel super goedkoop naar Antwerpen (inclusief hotelletje). Dus mocht ik na Parijs nog geld over hebben om te shoppen*...


*Nee, zelf geloof ik daar ook niet in. Maar hopen mag.

zondag 24 juni 2012

Geluk zit in de kleine dingen

- Twee weken van tevoren alvast uitzoeken waar in Parijs we het beste een taartje van Ladurée kunnen eten. (Op advies van Annemerel wordt het thee drinken en gebakjes eten aan de Rue Bonaparte).

- Op twitter lezen dat de sale met 50% korting bij Supertrash is begonnen. En dat vlak nadat mijn stufi en zorgtoeslag is gestort.

- Een kapster die een keertje mijn haar niet zo wild föhnt dat het lijkt alsof ik slaap met mijn vingers in het stopcontact. Janneke van Van Der Wal Intercoiffure is mijn nieuwe held.

- Samen met zusje D. kei hard meeblèren tijdens Groots Met Een Zachte G met de enige echte Guus Meeuwis-bril op ons neus. En dat ondanks dat het meer dan alleen bier regende.

- Na twee jaar weer in dat geweldige jurkje uit Barcelona passen. (Het is maar goed dat de taartjes van Ladurée rete duur zijn, ander zou dit waarschijnlijk niet lang duren).

- Een week eerder zomervakantie hebben, omdat ik geen herkansingen hoef te maken.

- De vakantie vervolgens inluiden met wijntjes en bitterballen met vriendinnetje A. (We hebben immers de rest van ons leven nog om te diëten, nietwaar?)

- Na een nogal stille periode weer de inspiratie vinden om stukjes te schrijven. I'm back, bitches!

(Bron afbeelding)

donderdag 14 juni 2012

Misbaksel

Kunnen jullie je nog herinneren dat zus S. en ik het o zo makkelijke recept van Rudolph voor slagroomtruffels gingen maken, met als resultaat dat de chocola overal zat, behalve om de truffels? Nou, gisteren hadden zus S. en ik weer zo'n briljant plan: we gingen blondies bakken.

(Even voor alle mannen die niet maandelijks een giga vreetbui en cravings voor chocola hebben: blondies zijn eigenlijk brownies, maar dan met witte chocola. Dubbele goddelijkheid dus. Zeg maar alsof je en Zac Efron en Channing Tatum in één film hebt.)

Come to mama!
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: het is maar goed dat ik donker haar heb, want anders was ik nog te blond om blondies te bakken. We maakten namelijk een ietsie pietsie klein foutje: het bakblik. Of beter gezegd, het gebrek daaraan.

Ik stond vrolijk eieren, meel en suiker te mixen, terwijl S. de chocola stond te smelten. Ik las voor de zekerheid het recept nog even door. Doe bakpapier in een vierkant bakblik van 25 bij 25 cm.
"Ehh, hebben we eigenlijk wel een bakblik?"
"Ah joh, dan gebruiken we toch gewoon een ovenschaal."
"Ow ja. Zou deze schaal 25 bij 25 zijn?"
"Prima joh. Dat komt vast niet zo nauw."

25 minuten later
*piep piep piep piep piep*
"JAAA! Ze zijn klaar. Zouden ze goed gaar zijn?" -prikt met satéprikker in schaal- "Hmm, er blijft wel allemaal beslag aan de prikker zitten. Dan zullen ze nog wel even moeten."
"Maar brownies moeten toch juist lekker plakkerig zijn? Ik denk dat ze wel goed zullen zijn."

Nou, plakkerig waren ze zeker. Hoewel vloeibaar misschien een betere omschrijving is. Onze briljante conclusies van vandaag: 1. mijn ruimtelijk inzicht wat betreft ovenschalen laat ernstig te wensen over, en 2. met een ovenschaal van maar 20 bij 18 kan een extra half uurtje in de oven geen kwaad. Tenzij je van blondies met een rietje houdt natuurlijk.

Dream on...

dinsdag 5 juni 2012

Parijs update: Shopverbod

Nog maar een klein maandje en dan gaan zusje D. en ik naar Parijs. Ons doel: In drie dagen tijd zo veel mogelijk koffers vullen met nieuwe schoenen, jurkjes en macarons. Dus sinds we twee maanden geleden de tickets en het hotel hebben geboekt, zijn we aan het sparen. Na ja, we doen een poging tot.

Het zit namelijk zo: Zusje D. en ik zijn genetisch belast met shopaholic-DNA. Bij ons zul je niet snel geld in een oude sok vinden. Geld moet rollen (en bovendien hebben we het niet zo op oude sokken). We kunnen er dus niks aan doen dat zodra er salaris/studiefinanciering/kleedgeld gestort wordt, we gelijk de eerste de beste winkel in rennen. Maar nu mag dat dus drie maanden lang niet. Drie hele lange maanden.

Om het enigszins overleefbaar te maken voor onszelf, hebben we een uitzonderingsregel ingesteld op ons shopverbod: het kopen van nagellak is wel toegestaan. Nagellak is tenslotte een eerste levensbehoefte (samen met chocola, ijs en mascara).

De afgelopen twee maanden zijn er echter ongemerkt een paar extra uitzonderingsregeltjes bij gekomen:
- Wanneer je bij de H&M de perfecte little black dress kan scoren voor slechts € 15, is het misdadig om hem te laten hangen.
- Een extra spijkerbroek is altijd handig. Ook wanneer het spijkerbroek nummer 6 is. 
- Het aanschaffen van schoenen is ook toegestaan, we moeten immers ergens op lopen wanneer we op top snelheid door de Parijse winkelstraten gaan.
- Wanneer je een eenmalige korting krijgt van 40% op het hele assortiment van je favoriete winkel, is ALLES geoorloofd.

Wat ik nou eigenlijk wil zeggen, is dat het sparen nog niet zo erg lukt. Dus, pap, alvast sorry voor het feit dat er over een maand iemand van de bank belt dat er wel erg ongewoon hoge bedragen met je creditcard worden uitgegeven.

zondag 3 juni 2012

's Werelds lompste auto

Ken je die situatie dat je jaren om iets hebt zitten te zeuren, maar nu je het eindelijk hebt er eigenlijk enorm spijt van hebt? Ik noem een Furby - jarenlang spaar je al je zakgeld om er vervolgens achter te komen dat dat gezeur om eten ("I'm hungry!") helemaal niet schattig is, maar doodvermoeiend en niet weet hoe snel je de batterijen eruit moet rukken. Ik heb toen echter mijn lesje nog niet geleerd. Ik ervaar dat gevoel nog steeds iedere week, wanneer ik weer eens een verwoede parkeerpoging doe met 's werelds lompste auto.

Even voor diegenen die 's werelds lompste auto nog niet kennen, dat is de verlengde Renault Espace. Met de nadruk op verlengde. Toen mijn vader jaren geleden een nieuwe auto ging uitzoeken, heb ik uren en dagen aan zijn kop gezeurd dat we een Espace moesten. Die had namelijk echte stoelen achterin, in plaats van een achterbank. Voor mensen met maar één broer of zus is dit misschien moeilijk te begrijpen, maar wanneer je twee zussen hebt, is op vakantie gaan met de auto een crime.

"Neeeee, ik heb net al uren in het midden gezeten, nu moet iemand anders."
"Ja, maar jij hebt de korste benen."
"Ja, en ik heb de dikste kont, dus dat past niet."
"Mamaaaaaaaaaaaa, het is niet eerlijk. Whèèèh!"
En dat 1600 km lang.

Je begrijpt onze opluchting toen ons pap de Espace kocht. Hij kocht zelfs de verlengde versie, geschikt voor 7 personen, 1 hond en 25 koffers. Wanneer je op vakantie gaat naar Frankrijk is al die ruimte heerlijk (niet meer dat verschrikkelijke probleem dat je na één week door je boeken heen was, nu paste er gewoon een halve bieb achterin). Zodra je echter zelf je rijbewijs hebt, is al die ruimte ineens een stuk minder praktisch om mee in de binnenstad te parkeren.

Ik heb nu bijna twee jaar rijbewijs en kan inmiddels ook echt achteruit fileparkeren. Ja, echt. Met mijn moeders auto dan. Die is lekker smal en kort - alles wat 's werelds lompste auto niet is. Van het idee alleen al dat ik met dat lompe geval in de stad moet parkeren krijg ik koude rillingen. Laat staan hoe ik me voel wanneer ik in een smal straatje probeer te parkeren in een eigenlijk net iets te klein vak -wat ze allemaal zijn- terwijl er vijf auto's achter mij staan te wachten (en me natuurlijk kei hard uitlachen).

Maar hoe ik er nu bij kom om dit stukje te schrijven? Afgelopen woensdag was een historische dag. I did it. Ik stond zomaar in één keer goed. 's Werelds lompste auto ging onvoorstelbaar soepel achteruit het vak in. En, mocht je me niet geloven, er zijn getuigen van.

Mijn talent bleek overigens van korte duur. De mensen die vanmiddag in de binnenstad van Zaltbommel waren, kunnen dat weer getuigen. Zodra ze zijn uitgelachen.

(Bron afbeelding)