dinsdag 3 mei 2016

Bedenk hier zelf maar een goede kop, want ik ben er te moe voor

Soms word ik moe van mezelf. Figuurlijk dan. En eigenlijk ook wel letterlijk. Want als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik vanavond al om half 9 in bed lag. Weliswaar nog niet te slapen, maar te netflixen/snapchatten/oude scharrels stalken opzoeken op facebook. Maar toch: half - freaking - 9. Hoe oud was ik ook alweer, 93? Oh nee, 24.

In plaats van dat ik een paar extra nepwimpers erop plakte, haalde ik mijn make-up eraf. En in plaats van een Hugo (éxtra cava, en rustig aan met de spa rood), maakte ik een cafeïnevrij latte*. Waarom? Ik was gewoon klaar met deze dag. En met mezelf.

Oké, amateur psychologen, kom er maar in! Goh, Ilse, je klinkt lichtelijk gefrustreerd. Waar zou dat vandaan komen?

Het antwoord op die vraag is eigenlijk vrij simpel. Daar heb ik geen Dokter Rossi, lelijke sofa en een rekening van €125 per uur voor nodig. Ik was namelijk eerder vanavond weer eens met mijn neus op het feit gedrukt dat ik niet tevreden kan zijn. In ieder geval nooit voor lang.

Zo was ik echt wel blij toen ik na mijn afstuderen gelijk een baan binnen mijn vakgebied had. Tenminste, voor een paar maanden. Daarna begon het te knagen: kon het niet een beetje uitdagender?

En als we het dan toch over afstuderen hebben. Had die 8,4 voor mijn scriptie niet nog wat hoger gekund? (Nogmaals: ik word ook moe van mezelf).

Of neem vorig jaar, toen ik ein-de-lijk, na jaren dromen en sparen, naar New York ging. Mijn instelling was ik-wil-alles-doen-want-misschien-kom-ik-hier-wel-nooit-meer. Maar drie maal raden wie vervolgens na thuiskomst geen rust had, voordat ze weer een ticket terug had geboekt...

Nee, tevreden zijn is niet echt mijn sterkste punt. Net als hardlopen. Maar toen ik daar een tijd geleden mee begon, was mijn doel ook echt niet om een marathon te gaan lopen. 5 kilometer leek me al godsgruwelijk ver. Nee, mijn doel was om als ik 's avonds uit mijn werk kwam - en ik daar zin in had - ik gewoon even lekker een rondje kon lopen om mijn hoofd leeg te maken. En dan zonder eerst te hoeven wachten totdat het donker was, zodat niemand me zou herkennen. (Noem me een aansteller, maar zelfs een zwart-wit instagram filter kan nog weinig redden aan dat ontplofte tomatenhoofd van mij).

Inmiddels ben ik op dat punt. Dat ik direct uit mijn werk mijn hardloopschoenen aantrek en 30 minuten ga lopen. Aan één stuk. Dus zónder bij iedere lantaarnpaal te hoeven stoppen om te bedenken dat ik mezelf echt eens moet laten testen op astma, want er moest een verklaring zijn voor dat buitensporige gehijg**.

Je zou denken dat ik tevreden zou zijn, nu ik mijn doel heb behaald. En dat was ik ook wel even... Totdat ik een stuk las over gemiddelde kilometertijden. Kortom, vanavond voelde me gewoon weer een enorme hardlooploser, met mijn sukkelpace van 6:28.

Dus voordat ik de slingers heb opgehangen om het behalen van mijn doel te vieren, heb ik alweer een nieuw doel: 5 kilometer binnen een halfuur. Oftewel een pace van iets minder dan 6:00. Ik word al moe als ik eraan denk...


*Oké, dat is gelogen. Maar het contrast is goed. #teamcafeïnevrijekoffieisgeenkoffie

**Die verklaring bleek er trouwens te zijn. Iets met jarenlang vanaf de bank iedereen, die aan hardlopen deed, voor gek verklaren. Met in mijn linkerhand een glas cola en op rechts een zak doritos.

3 opmerkingen:

  1. Oooh, daarom gebruik je de zwart-witfilter! Tss, aansteller :P
    Word het rennen niet makkelijker als je je beste vriendin zo gek kan krijgen om mee te gaan? (lees: ernaast fietsen met een toeter)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha heerlijk geschreven! Lekker ouderwets Ilse-stijl ;-)

    BeantwoordenVerwijderen