Om in je oren te knopen... (3)

― Cecily von Ziegesar, I Like it Like That

Snotventje

*Ding dong* Argh, ik ben net boven, kan ik weer naar beneden. Sjok sjok, de trap af. Terwijl ik naar de deur loop, zie ik al dat het verspilde moeite is. Iemand in een glimmend wit windjack. Twee opties: of het is die bemoeial van een buurvrouw met een of ander onzinverhaal, of het is een student op zoek naar donateurs voor een fantastisch goed doel waar hij zelf waarschijnlijk nog nooit een euro aan heeft gegeven. Ik doe de deur open. Het blijkt de laatste. Een gastje met formulieren in zijn hand en op zijn jas het logo van Cordaid Memisa.

"Goedenavond, bent u de hoofdbewoner van dit huis?" begint hij. Ik denk aan mijn moeder, die gewoon op de bank zit, maar 9 van de 10 keer de bel niet hoort. Ik zal haar de moeite besparen, want ik weet hoe zij over dit soort donateurwervers denkt. Precies hetzelfde als ik namelijk. Overigens ben ik echt niet anti goede doelen. Ik ben juist al jaren donateur van het KWF. Maar daar heb ik destijds goed over nagedacht. Ik zit er niet op te wachten om overbluft te worden door iemand die net de cursus Nietsvermoedende-mensen-geld-aftroggelen heeft gehad.

"Ik vroeg of u de hoofdbewoner bent." Ik schrik op uit mijn gedachten.

"Ja," flap ik eruit, "dat ben ik." Het ventje knippert met zijn ogen. Ik zie dat dit niet bepaald het antwoord was waar hij op gerekend had. No way dat dit huis van jou is, gaat er waarschijnlijk door zijn hoofd. Op zich een logische gedachte, aangezien het huis net even iets te groot om van je stufi te kunnen bekostigen, maar toch irriteert het me. Wie denkt dat snotventje wel niet dat hij is? Waarom zou het niet gewoon mijn huis kunnen zijn? Girlpower, #YesAllWomen en nog meer feministische shit! Ik kan er toch niets aan doen dat hij amper uit de luiers is. Ouder dan 22 is hij echt niet. Tsss.... 

O, wacht. Ik ben zelf ook 22. Laat maar.

Even mijn moeder vragen of ik mijn zakgeld deze maand misschien iets eerder mag, want ik heb al mijn geld weer eens uitgeven aan Pokémonkaarten.

Omdat het leven soms vreselijk oneerlijk is

Er komt vast wel een moment

Tenminste iedereen zegt dat

Waarop de pijn van jouw vertrek

Niet zo groot is als 't geluk dat ik je bij me heb gehad

Uitgelezen: Bij Starbucks heet ik Amy

Al een paar maanden ligt er een stapeltje van vier boeken op mijn nachtkastje. Ze liggen daar maar een beetje te liggen. In allemaal ben ik begonnen, maar van uitlezen komt niet veel. Zo ook Bij Starbucks heet ik Amy van Els Quaegebeur. Ik kocht dit boek op de allereerste #boekenbloggersbrowniedate* met Audrey en Lilian in januari, onder het motto 'Aaaah deze gaat over New York, die MOET ik hebben!'. Ik begon toen gelijk in het boek en nu (slechts 4 maanden later) heb ik hem ein-de-lijk uit.

Uitgelezen: Zoete inval - Elsbeth Witt

Eind vorig jaar las ik Koffie verkeerd, het eerste deel uit de Barista!-serie van Elsbeth Witt. Toen schreef ik: "Wat een fijn boek is dit! [...] Ik heb echter wel een puntje van commentaar: het boek had voor mij wel wat dikker mogen zijn. Ik had het leuk gevonden als de personages, zoals hoofdpersoon Laura, nog wat verder uitgewerkt waren. Maar gelukkig komen er nog twee delen van Barista. Die ga ik ook zeker lezen!"

Gelukkig schrijft Elsbeth lekker snel door (dat zouden meer schrijvers moeten doen, hint hint!) en is deel 2 al lang en breed uit. Eigenlijk had ik hem ook al veel eerder willen lezen, maar ik had mezelf een soort van koopverbod opgelegd. Gelukkig ben ik heel slecht in het opvolgen van mijn eigen koopverboden en had ik daardoor dit weekend wat te lezen toen ik met mijn luie reet in de tuin lag.

Om in je oren te knopen... (2)

Zoveel moois

Als TFIOS-fangirl ben ik natuurlijk enorm bevooroordeeld, maar HALLO HOE MOOI IS DIT NIEUWE LIEDJE VAN ED SHEERAN!!!!!!!1!!!1

Maar dat is niet het enige belachelijk mooie liedje dat ik deze week ontdekte. Want daar was ook Wyke van Weelden. Stiekem ben ik al een beetje fan van haar sinds ze I Do Love zong bij De Beste Singer Songwriter. EN NU HEEFT ZE EEN FANTASTISCH MOOI NIEUW LIEDJE!!!!!1!1!!

Zo, dat moest ik even kwijt.

Wat ik al niet over heb voor een roze koek

Kunnen jullie je nog herinneren dat ik een paar maanden geleden eindelijk de moed had verzameld om bloed te gaan doneren? - Naalden zijn niet eng, naalden zijn niet eng, naalden zijn niet eng. - En dat het toen niet lukte, omdat er te weinig bloed uit mijn ader kwam? Ik was daar toen best teleurgesteld over, want zoals ik schreef: ik wou alleen maar levens redden (en mezelf volproppen met de gratis roze koeken, die ze uitdelen om te voorkomen dat iedereen bij bosjes flauwvalt).

Mijn familie vond het, geloof ik, echter stiekem wel grappig, aangezien ze nu eindelijk bewijs hadden voor het feit dat ik dan toch echt niet menselijk was. Maar vanavond kreeg ik mijn herkansing bij Sanquin. Ze prikten dit keer in mijn andere arm en ik heb slecht nieuws voor Zusje D. en haar slechte grappen: ik blijk toch geen robot. (Tenminste, in ieder geval mijn rechterhelft is menselijk).

Tot zover mijn geloofwaardigheid (en kredietwaardigheid)

Ik hoor het mezelf nog zo zeggen: "Nee, joh, ik hoef echt niet de nieuwste van de nieuwste telefoon. Boeiend, dan heb ik er maar geen supersonische camera opzitten. En ik hoef niet de snelste van de snelste processor, ik gebruik dat ding toch niet om mee te gamen. Als ik maar een beetje kan Twitteren, Facebookstalken en Whatsappen, ben ik tevreden. Ik ga echt niet iedere maand zo belachelijk veel geld voor een telefoon betalen."

Maar dat was voordat ik verliefd werd op de HTC One M8. Iets met de schuld van al die laaiend enthousiaste reviews. Maar ja, die prijs was toch wel even een dingetje.

De jongen in de Hi-winkel probeerde mij zelfs nog over te halen om voor het oude model, de M7, te gaan. "Wat is dan precies het verschil tussen die twee?" "Eigenlijk verschillen ze bijna niets. Alleen is de M8 iets sneller en heeft hij een betere frontcamera. Maar de M7 is een tientje in de maand goedkoper. Dus de vraag is, is dat het je waard?"

Het leven is geen Hollywoodproductie

Vroeger las ik altijd de Gossip Girl-boeken. Al heb ik ze trouwens niet allemaal gelezen. Ik heb het ongeveer tot en met deel 11 of 12 volgehouden, voordat ik afhaakte (toen kon het me echt niet meer boeien wie het nou met wie deed). Maar goed, ik begin hierover omdat Blair, een van de hoofdpersonen, zich in die boeken altijd voorstelt dat het leven een film is. Dan mijmert ze over 'de film van haar leven', waarin alles groots en meeslepend en perfect is.

Ik heb dat dus ook, dat ik me soms voorstel dat het leven een film is. Dan stel ik me allerlei scenario's voor. Allemaal met een hoog Hollywoodgehalte natuurlijk, inclusief bijpassende achtergrondmuziek, dramatische effecten en happy ends.

Zo heb ik er geen moeite mee om me voor te stellen dat ik à la The Prince & Me verliefd word op een jongen die vervolgens erfgenaam van een of ander tof koninkrijk blijkt te zijn. Zeker nu prins Harry weer vrijgezel is... Volgens mij zou ik best een goede prinses zijn, denken jullie niet?