"Vertel eens... Wat zijn je hobby's?"

Wat ik dan denk:

- Geld uitgeven. Bij voorkeur aan schoenen en nagellak.

- Tv-series kijken. Heul veul tv-series kijken. Vooral wanneer ik eigenlijk moet studeren.

- De hele dag lekker doelloos op het internet blogs afstruinen. Ook het liefst wanneer ik het eigenlijk heel druk heb met school.

- Paaseitjes eten.

- De dag na Pasen nog even een jaarvoorraad paaseitjes scoren met 50% korting.

- Dingen die op mijn to do lijstje staan doorstrepen.

- Mijn zusje pesten.

- De dagen aftellen tot er een nieuwe aflevering van The Carrie Diaries online staat.

- Mooie advertenties uit tijdschriften scheuren en op mijn deur plakken.

- The Notebook en Crazy Stupid Love voor de honderdduizendste keer kijken.

- Of gewoon foto's van Ryan Gosling googelen.

- Dromen over hoe ik ooit bestsellerauteur ga worden.

Maar wat ik dan daadwerkelijk zeg:

"Ehhhh......... Lezen?"

Een uurtje bij de tandarts

Auw. Auw. Aaaauuuuwwww! Dat boren doet verrekte pijn. Waarom moest ik nou ook weer zo nodig heldhaftig doen en nee zeggen toen de tandarts vroeg of ik een verdoving wou. Als ik nou één gaatje had, maar nee, ik heb er vier. Het zijn weliswaar vier vrij oppervlakkige gaatjes, aldus de tandarts, maar toch. Nu weet ik weer waarom die tandarts altijd zo zit te zeuren over flossen en stokeren.

Oké, probeer niet aan de pijn denken. Focus gewoon ergens anders op, dan voel je er vast niks meer van. Focus, focus, focus, Iels. Tel desnoods de puntjes op het plafond. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 [...] 64, 65, 66, AUW AUW AUW! Shit, nu ben ik de tel kwijt.

Laat die puntjes op het plafond dan maar zitten. Denk gewoon aan iets anders dan de pijn. Denk leuke dingen. Leuke dingen, zoals... ehh... auw... ehh... Parijs! Ja, denk gewoon aan Parijs. Over een paar maanden ga ik weer. Lekker shoppen in Les Halles, lekker macarons en taartjes eten bij Ladurée, lekker... AUW! ROT NOU EENS OP MET DIE !$&*%?#!-BOOR.

Ehh... hallo, meneer de tandarts, ik steek mijn hand op. Ik geef toe: ik ben een watje. Wil je de andere kant toch maar even verdoven? En ja, zet maar in de computer dat ik voortaan altijd een verdoving wil. Ow, jij laat het zelf ook altijd verdoven als je een gaatje hebt? Zeg dat voortaan dan meteen, voordat ik denk dat ik stoer moet doen en zonder verdoving kan.

Maar, hé, wacht. Wat zei hij nou?! "Wanneer hij zelf een gaatje heeft." Ik wist het wel. Ook de tandarts zelf flost en stokert niet netjes elke dag. HA!

Ow nee, daar komt de naald voor de verdoving. Nu weet ik weer waarom ik geen verdoving wou. Let niet op de naald. Ik herhaal: kijk niet naar de naald. Shit, nou heb ik toch de naald gezien. HOE ENORM IS DAT DING WEL NIET? GAAT IE DAT DING HELEMAAL IN MIJN TANDVLEES DOUWEN?!

Auw. Ja dus. Wat een marteling. Als ik hier ooit nog levend vandaan kom, trakteer ik mezelf op de grootste zak paaseitjes die ik kan vinden. En na ieder eitje zal ik natuurlijk heel braaf flossen en stokeren.

Dromen over the city that never sleeps

The city that never sleeps en het meisje dat altijd zin heeft om te slapen... Als je het zo bekijkt, lijkt het niet zo'n goede combinatie. Ik droom (ha ha, wat een woordgrap) echter al jaren over een trip naar New York.

(Bron afbeelding)

Bezoekjes brengen aan Georgetown Cupcakes en The Magnolia Bakery totdat ik geen frosting en sprinkles meer kan zien...

Speciaal voor zusje D.

Gisterenavond kwam zusje D. ineens naar mij toe (niet dat we elkaar anders nooit zien, want hé hallo we wonen in hetzelfde huis, maar je begrijpt wat ik bedoel). "Vind je zus S. en zusje D. niet leuk meer?" vroeg ze. "We komen nooit meer voor in de stukjes op je blog. En ik doe toch genoeg belachelijk dingen waar je over kunt schrijven."

Aaahhh.... Wat lief! En laat vandaag nou ook nog eens haar 18e verjaardag zijn. Dus speciaal voor zusje D. een heel lijstje over zusje D.:

- Als het aan mij had gelegen had zusje D. niet D. geheten, maar Maria. Heel wat ruzies heb ik 18 jaar geleden daarover gevoerd met zus S. Zij vond dat ons babyzusje D. moest gaan heten, want zo heette het buurmeisje van onze opa en oma ook. Ik vond echter dat ze Maria moest gaan heten, want in de kinderbijbel had Maria zo'n mooie blauwe jurk aan. (Het is ongelooflijk, maar zelfs als driejarige was ik al oppervlakkig.)

Gekkenwerk

Och, jongens (en meisjes) (en gekke Henkies), ik was zo lekker bezig met mijn voornemen om minstens één keer per week te bloggen. Vorige week plaatste ik zelfs drie blogjes en was daarom nog helemaal trots op mezelf. Ik besef me dat dat een beetje sneu klinkt, maar ik was echt on fire. Maar dat was vorige week donderdag...

Inmiddels zijn we anderhalve week verder en is het weer eens akelig stil hier op mijn blog. Hoe doen andere bloggers dat toch? Ik heb echt zo'n respect voor iedereen die de tijd en inspiratie weet te vinden om iedere dag te bloggen. Bij mij ontbreekt het momenteel aan dat alles.

De reden daarvan is mijn opleiding. Mijn kijk-ons-eens-leuk-creatief-wezen opleiding die bedacht dat het wel leuk zou zijn om ons in drie weken een compleet seminar te laten organiseren. Ik herhaal: EEN COMPLEET SEMINAR IN DRIE WEKEN. In drie weken moesten we een locatie, sprekers en deelnemers uit de lucht zien te toveren. Echt... ik heb er maar één woord voor: GEKKENWERK.

Ik had zo rijk kunnen zijn...

...als ik onderweg naar school niet zo vaak caramel cappuccino's hoefde te kopen om mijn ochtendhumeur mee weg te spoelen.

...als ik op mijn negende niet een heel jaar mijn zakgeld had opgespaard om er vervolgens een Furby van te kopen. In plaats daarvan had ik beter in aandelen van Apple kunnen investeren. Die zijn tenminste wél nuttig en zeuren ook een stuk minder aan je hoofd ("I'm hungry!").

...als ik geen beautyblogs zou lezen. Voordat ik die ontdekte, had ik namelijk maar drie nagellakjes. Eén rode, één roze en één oranje. Tsja, en nu...

Dat gaat naar Den Bosch toe (2)

Inmiddels alweer een tijdje geleden schreef ik een stukje met tips voor Den Bosch. Ik beloofde toen dat er binnenkort meer zouden volgen. Binnenkort werd echter ooit. Maar raad eens? Vandaag is ooit. Beter laat dan nooit.

Dus mocht je ooit in Den Bosch zijn en je afvragen waar het leuk/lekker/gezellig is, hier motte gullie wezen:

- De lekkerste bonbons haal je bij Salon De Roosekrans in de Hinthammerstraat. Niet alleen ik ben zwaar verslaafd aan hun witte bonbons met roomvulling, ook mijn - über kieskeurige - vader kun je hieronder bedelven. Achterin dit zaakje kun je trouwens ook zitten en koffie drinken met een bossche bol, maar ik kom eerlijk gezegd nooit verder dan de bonbonvitrine.

(Bron afbeelding)

De verkoopmuts

Volgens mij kent iedereen het nummer Music was my first love wel. Wanneer ik dit nummer zou hebben geschreven, had het waarschijnlijk Shopping was my first love geheten. Maar net als dat muziekliefhebbers niet van ieder genre houden, wordt ik ook echt niet blij van alle winkels. En ik wordt al helemaal niet blij van alle verkoopsters.

Je staat in de weg, muts
Laatst liep ik even binnen bij de Steps, een van mijn favoriete kan-ik-eigenlijk-niet-betalen-maar-de-jurkjes-zijn-zo-mooi winkels. Al snel liep ik met arm afgeladen vol met topjes, vestjes en jurkjes richting de paskamer. Maar snel en onopgemerkt ging dat niet, want ik werd gelijk opgehouden door de verkoopmuts (overigens niet te verwarren met haar evil twin sister, de verkoopbitch).

De verkoopmuts wou weten hoeveel kledingstukken ik ging passen. "Ow, je hebt er 7. Nou vooruit. Voor deze ene keer mag het. Eigenlijk mag je er maar 5. Hihi." Pfff.... Moest ik me nou vereerd voelen? Ik vind dit altijd zo'n onzinnige regel. Als ik toch gewoon die hele winkel leeg wil kopen, laat mij dat dan lekker doen.