Een uurtje bij de tandarts

Auw. Auw. Aaaauuuuwwww! Dat boren doet verrekte pijn. Waarom moest ik nou ook weer zo nodig heldhaftig doen en nee zeggen toen de tandarts vroeg of ik een verdoving wou. Als ik nou één gaatje had, maar nee, ik heb er vier. Het zijn weliswaar vier vrij oppervlakkige gaatjes, aldus de tandarts, maar toch. Nu weet ik weer waarom die tandarts altijd zo zit te zeuren over flossen en stokeren.

Oké, probeer niet aan de pijn denken. Focus gewoon ergens anders op, dan voel je er vast niks meer van. Focus, focus, focus, Iels. Tel desnoods de puntjes op het plafond. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 [...] 64, 65, 66, AUW AUW AUW! Shit, nu ben ik de tel kwijt.

Laat die puntjes op het plafond dan maar zitten. Denk gewoon aan iets anders dan de pijn. Denk leuke dingen. Leuke dingen, zoals... ehh... auw... ehh... Parijs! Ja, denk gewoon aan Parijs. Over een paar maanden ga ik weer. Lekker shoppen in Les Halles, lekker macarons en taartjes eten bij Ladurée, lekker... AUW! ROT NOU EENS OP MET DIE !$&*%?#!-BOOR.

Ehh... hallo, meneer de tandarts, ik steek mijn hand op. Ik geef toe: ik ben een watje. Wil je de andere kant toch maar even verdoven? En ja, zet maar in de computer dat ik voortaan altijd een verdoving wil. Ow, jij laat het zelf ook altijd verdoven als je een gaatje hebt? Zeg dat voortaan dan meteen, voordat ik denk dat ik stoer moet doen en zonder verdoving kan.

Maar, hé, wacht. Wat zei hij nou?! "Wanneer hij zelf een gaatje heeft." Ik wist het wel. Ook de tandarts zelf flost en stokert niet netjes elke dag. HA!

Ow nee, daar komt de naald voor de verdoving. Nu weet ik weer waarom ik geen verdoving wou. Let niet op de naald. Ik herhaal: kijk niet naar de naald. Shit, nou heb ik toch de naald gezien. HOE ENORM IS DAT DING WEL NIET? GAAT IE DAT DING HELEMAAL IN MIJN TANDVLEES DOUWEN?!

Auw. Ja dus. Wat een marteling. Als ik hier ooit nog levend vandaan kom, trakteer ik mezelf op de grootste zak paaseitjes die ik kan vinden. En na ieder eitje zal ik natuurlijk heel braaf flossen en stokeren.