Ik blijf nog even hoor

Stiekem ben ik soms best wel een beetje jaloers op Vriendin H. en Vriendin M., omdat zij het lef hadden om te emigreren. Om hun veilige bestaan op te geven voor een avontuur in Engeland en Zuid-Afrika. Voor iemand zoals ik, die momenteel een beetje zoekende is, spreekt dat echt tot de verbeelding. En als ze dan ook nog eens foto's van het strand van Kaapstad en al het belachelijk lekkere snoep in de Engelse supermarktschappen* gaan sturen, ga ik haast nog overwegen om ook te emigreren.

Ik wil het echter mijn moeder en mijn bankrekening niet aandoen**, dus heb ik maar een een lijstje gemaakt van dingen waarvoor ik in Nederland wil blijven wonen:

• Met stip op nummer 1: Benja Bruijning. (Wie dat ook alweer is? Hij!) (Op het feit dat hij al van Anna Drijver is, verzin ik nog wel een oplossing).
• Tony's Chocolonely met noga!!!!11!!
• Mijn lieve familie. Zelfs wanneer ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Al denk ik daar anders over wanneer ze 's ochtends tegen me praten, voordat ik koffie op heb.
• Den Bosch <3
• Mijn lieve vriendinnen (gelukkig zijn ze niet allemaal spontaan naar het buitenland gevlucht ;)
• De Hema (en nou niet zeggen dat die tegenwoordig ook in het buitenland zitten, want dat is toch niet hetzelfde).
• Al het snoep dat rond Sinterklaastijd in de winkels ligt.
• Groots met een Zachte G (nope, still not ashamed for it).
• En natuurlijk pindakaas, stroopwafels en poffertjes. 

(Bron afbeelding)

*Ze hebben daar dus Bros met mint! En Minion snoepjes! Moet. Hebben. Nu.

** Dat ik eigenlijk een enorm watje ben en met de trein naar Amsterdam al een hele onderneming vind, heeft er echt niets mee te maken.

Dress up

De dag dat ik besloot te gaan rennen

Het was een maandagavond. Ik had me de hele dag al crappy gevoeld, maar ik besefte me eigenlijk 's avonds pas goed waarom. Het begon al te schemeren, terwijl ik een rondje liep met de hond. Ik liep over het fietspad achter ons huis en ineens begon het me te dagen.

Het was de dag dat ik de foto's, die Aline van me heeft gemaakt, plaatste. Ook mijn Facebook profielfoto had ik aangepast. Ik kreeg veel likes en complimentjes, maar ook één andere reactie: 'Waarom heb je deze gekozen? Hierop ziet je kin er raar uit.' Ondanks dat de persoon in kwestie het helemaal niet onaardig bedoelde, trok ik het me aan. Ineens was ik weer dat verschrikkelijk onzekere meisje van de middelbare school. Het meisje dat zichzelf nooit goed genoeg vond en lelijk voelde naast haar vriendinnen.

Vervolgens baalde ik van mezelf. Waarom laat ik in hemelsnaam tientallen positieve reacties overschaduwen door één negatieve (die niet eens negatief bedoeld was)? Waarom kan ik nou niet gewoon een keer zeker zijn van mezelf? Waarom kan ik niet geloven dat mensen gelijk hebben, wanneer ze zeggen dat ik mooi ben?

Ineens realiseerde ik me dat er in al die jaren maar één persoon is geweest die ervoor zorgde dat ik mezelf mooi vond. Die mij liet geloven dat anderen mij leuk vinden. Die mij kon laten stralen. Maar laat dat nou net de persoon zijn die ik uit mijn leven heb gebannen. En hoewel ik weet dat het beter is zo, viel dat besef me zwaar. Terwijl ik daar zo liep en het donker zijn intrede deed, rolde er een traan over mijn wang.

En toen besloot ik te gaan rennen. Gewoon met de hond aan de lijn. Gewoon op mijn All Stars. Gewoon over het fietspad. Gewoon rennen. Gewoon even mijn hoofd leegmaken.

Nog nooit voelde rennen zo goed.

De volgende dag kocht ik mijn eerste paar hardloopschoenen. Niet omdat ik ergens voor wou wegrennen, maar om gewoon zo af en toe eens mijn hoofd leeg te kunnen maken. Zodat ik niet meer de kans krijg om me iets aan te trekken van slechts één enkele negatieve reactie.

Je kent me niet

Je kent me niet
Niet meer
En misschien heb je dat ook wel nooit
Gedaan

Uitgelezen: Panty

Panty is het debuut van de Bossche schrijfster Mijke Pol. Als (bijna-)Bosschenaar moest ik die natuurlijk lezen. Bovendien kon ik nogal moeilijk om Panty heen, aangezien heel Heinen ermee vol lag. Toen ik hem oppakte, triggerde de flaptekst (die eigenlijk maar heel simpel is) mij gelijk.

"Zes redactieleden, zes verschillende motieven om een klootzak van een hoofdredacteur te vermoorden. Maar wie durft?"

Dus even geen chicklit of young adult, maar een literaire thriller!

Omgekeerde heimwee

Gisteren heb ik eindelijk mijn koffer uitgepakt. Huh, maar je was toch al een week thuis? Ehh, ja. Dat klopt. Ik ben er dan ook niet echt trots op. Normaal gesproken ben ik het type dat op de dag van thuiskomst gelijk alles opruimt en loop ik me juist te ergeren aan Zusje 'ahh-joh-die-koffer-ligt-er-morgen-ook-nog-wel' D. Dit keer was het echter anders.

Natuurlijk had ik vorige week wel even mijn was uit mijn koffer gevist ('Kijk eens, mam, cadeautje!'), maar voor de rest lag alles nog lekker in mijn koffer op de grond te dweilen. Nu kan ik honderduizend excuses verzinnen (ik had het te druk... ik probeerde te testen hoe lang het zou duren voordat ik mijn benen erover brak... ik wou kijken of hij uiteindelijk op magische wijze zou verdwijnen...), maar de werkelijke reden is dat ik stiekem gewoon nog terug wou.

Iedere ochtend afgelopen week als de wekker om 7.00 uur ging, dacht ik terug aan hoe we daar pas een keer rond een uurtje of 10 gingen ontbijten. Of gewoon het ontbijt oversloegen en met ons brakke hoofd een keer rond lunchtijd in de eetzaal arriveerden.

Zodra ik de gordijnen open deed en zag dat het weer een verrot koude en grauwe rotdag zou worden, dacht ik terug aan alle dagen 30 graden en een stralend blauwe lucht.

En toen het Nationale Stel Ilse Teleur-week bleek te zijn (Ownee, je krijgt dit appartement wat we je hebben beloofd toch niet... Hé, deze torenhoge rekening had je niet verwacht, maar krijg je lekker toch...), dacht ik terug aan de dagen aan het zwembad, waar een wolkje voor de zon de grootst mogelijke tegenvaller was.

Ik heb mijn koffer dan nu misschien wel eindelijk opgeruimd, maar dat betekent niet dat ik niet nog steeds terug wil. Weet iemand wat het kost om al je spullen in een container naar Turkije te laten verschepen?

Uitgelezen: Ik wist het

Toen Ik wist het van Chantal van Gastel echt nét op tijd voor mijn vakantie bezorgd werd, deed ik een klein behoorlijk groot vreugdedansje. Sowieso heb ik al Chantals vorige boeken verslonden en na het voorproefje van Ik wist het in 21 Zomers had ik al zo'n sterk vermoeden dat ik dat met deze ook weer zou gaan doen. Dus hop, mee in mijn handbagage (mijn koffer zat al volgepropt met ongeveer 385 andere boeken) naar Turkije!

Als de inhoud ook maar half zo mooi is als de omslag, zitten we al goed!

Note to self

Teşekkürler Türkiye

I'm back, bitchez!  (En Lara ook, hoewel ik haar ook had kunnen ruilen voor 12 kamelen, maar die pasten helaas niet meer in mijn koffer.)

Ik heb overigens wel een hoop slecht nieuws:

• Ondanks onze enorme inzet (Opsporing Verzocht en alles) hebben we Tarkan helaas niet gevonden. Huilie huilie. Gelukkig waren er wel genoeg andere Turkse mannen, die bereid waren om ons te troosten, if you know what I mean ;)
• Ik ga toch maar geen uitgebreide dagelijkse diaries plaatsen, aangezien ik bang ben dat ik dan per dag alleen al 1000 woorden ga jubelen over hoe fantastisch het was. Want, geloof me, het was echt fantastisch. Echt.
• Verder valt die enorme lading met boekrecensies ook behoorlijk tegen, aangezien ik amper boeken heb gelezen. Al onze tijd ging op aan chillen op het strand, cocktails drinken, lachen met leuke mensen, fabulous wezen op een boot en het afwimpelen van alle hosselaars op de boulevard.
• En die shoplog gaat het ook niet helemaal worden, aangezien ik slecht één armbandje en een sleutelhanger heb gekocht. Maar als jullie het heel lief vragen, wil ik daar best nog wel een keer een foto van plaatsen.