Omgekeerde heimwee

Gisteren heb ik eindelijk mijn koffer uitgepakt. Huh, maar je was toch al een week thuis? Ehh, ja. Dat klopt. Ik ben er dan ook niet echt trots op. Normaal gesproken ben ik het type dat op de dag van thuiskomst gelijk alles opruimt en loop ik me juist te ergeren aan Zusje 'ahh-joh-die-koffer-ligt-er-morgen-ook-nog-wel' D. Dit keer was het echter anders.

Natuurlijk had ik vorige week wel even mijn was uit mijn koffer gevist ('Kijk eens, mam, cadeautje!'), maar voor de rest lag alles nog lekker in mijn koffer op de grond te dweilen. Nu kan ik honderduizend excuses verzinnen (ik had het te druk... ik probeerde te testen hoe lang het zou duren voordat ik mijn benen erover brak... ik wou kijken of hij uiteindelijk op magische wijze zou verdwijnen...), maar de werkelijke reden is dat ik stiekem gewoon nog terug wou.

Iedere ochtend afgelopen week als de wekker om 7.00 uur ging, dacht ik terug aan hoe we daar pas een keer rond een uurtje of 10 gingen ontbijten. Of gewoon het ontbijt oversloegen en met ons brakke hoofd een keer rond lunchtijd in de eetzaal arriveerden.

Zodra ik de gordijnen open deed en zag dat het weer een verrot koude en grauwe rotdag zou worden, dacht ik terug aan alle dagen 30 graden en een stralend blauwe lucht.

En toen het Nationale Stel Ilse Teleur-week bleek te zijn (Ownee, je krijgt dit appartement wat we je hebben beloofd toch niet... Hé, deze torenhoge rekening had je niet verwacht, maar krijg je lekker toch...), dacht ik terug aan de dagen aan het zwembad, waar een wolkje voor de zon de grootst mogelijke tegenvaller was.

Ik heb mijn koffer dan nu misschien wel eindelijk opgeruimd, maar dat betekent niet dat ik niet nog steeds terug wil. Weet iemand wat het kost om al je spullen in een container naar Turkije te laten verschepen?