De dag dat ik besloot te gaan rennen

Het was een maandagavond. Ik had me de hele dag al crappy gevoeld, maar ik besefte me eigenlijk 's avonds pas goed waarom. Het begon al te schemeren, terwijl ik een rondje liep met de hond. Ik liep over het fietspad achter ons huis en ineens begon het me te dagen.

Het was de dag dat ik de foto's, die Aline van me heeft gemaakt, plaatste. Ook mijn Facebook profielfoto had ik aangepast. Ik kreeg veel likes en complimentjes, maar ook één andere reactie: 'Waarom heb je deze gekozen? Hierop ziet je kin er raar uit.' Ondanks dat de persoon in kwestie het helemaal niet onaardig bedoelde, trok ik het me aan. Ineens was ik weer dat verschrikkelijk onzekere meisje van de middelbare school. Het meisje dat zichzelf nooit goed genoeg vond en lelijk voelde naast haar vriendinnen.

Vervolgens baalde ik van mezelf. Waarom laat ik in hemelsnaam tientallen positieve reacties overschaduwen door één negatieve (die niet eens negatief bedoeld was)? Waarom kan ik nou niet gewoon een keer zeker zijn van mezelf? Waarom kan ik niet geloven dat mensen gelijk hebben, wanneer ze zeggen dat ik mooi ben?

Ineens realiseerde ik me dat er in al die jaren maar één persoon is geweest die ervoor zorgde dat ik mezelf mooi vond. Die mij liet geloven dat anderen mij leuk vinden. Die mij kon laten stralen. Maar laat dat nou net de persoon zijn die ik uit mijn leven heb gebannen. En hoewel ik weet dat het beter is zo, viel dat besef me zwaar. Terwijl ik daar zo liep en het donker zijn intrede deed, rolde er een traan over mijn wang.

En toen besloot ik te gaan rennen. Gewoon met de hond aan de lijn. Gewoon op mijn All Stars. Gewoon over het fietspad. Gewoon rennen. Gewoon even mijn hoofd leegmaken.

Nog nooit voelde rennen zo goed.

De volgende dag kocht ik mijn eerste paar hardloopschoenen. Niet omdat ik ergens voor wou wegrennen, maar om gewoon zo af en toe eens mijn hoofd leeg te kunnen maken. Zodat ik niet meer de kans krijg om me iets aan te trekken van slechts één enkele negatieve reactie.