Uitgelezen: Bij Starbucks heet ik Amy

Al een paar maanden ligt er een stapeltje van vier boeken op mijn nachtkastje. Ze liggen daar maar een beetje te liggen. In allemaal ben ik begonnen, maar van uitlezen komt niet veel. Zo ook Bij Starbucks heet ik Amy van Els Quaegebeur. Ik kocht dit boek op de allereerste #boekenbloggersbrowniedate* met Audrey en Lilian in januari, onder het motto 'Aaaah deze gaat over New York, die MOET ik hebben!'. Ik begon toen gelijk in het boek en nu (slechts 4 maanden later) heb ik hem ein-de-lijk uit.

Els (met-de-moeilijke-achternaam) is een Nederlandse schrijfster die al een paar jaar in New York woont. In Bij Starbucks heet ik Amy vertelt ze alles over haar leven daar, de stad zelf en alle gekkies die er wonen. Het boek bestaat uit korte stukjes/verhaaltjes, maar er zit ook een overkoepelend verhaal in.

Bij vlagen boeide het boek me enorm. Het is niet bepaald een geheim dat ik er al jaren van droom om naar New York te gaan en door dit boek heb ik er nog meer zin in. Door Els haar verhalen kreeg ik echt het gevoel alsof ik de stad leerde kennen. Niet alleen het glamour New York uit de films, maar ook het echte New York, inclusief belachelijk grote, smerige, angstaanjagende ratten.

Aan de ene kant vond ik het dus een leuk boek om te lezen. Zeker de moeite waard. Maar aan de andere kant vond ik de stukjes soms wel wat meer van hetzelfde. Hierdoor legde ik het boek telkens makkelijk weg, om het een paar weken later pas weer op te pakken.

Conclusie - Een leuk boek, maar niet heel bijzonder.
Score - 3/5

*Het excuus dat Audrey, Lilian en ik gebruiken om regelmatig toe te geven aan onze gezamenlijke hobby: jezelf volproppen met chocola en meer boeken kopen dan goed voor je bankrekening is.