Waar vind je ze tegenwoordig nog?

Mannen. Laten we het daar maar weer eens een keertje over hebben. En dan in het specifiek over perfecte mannen. Want ik vraag me af of die eigenlijk wel bestaan. En zo ja, waar ze die dan verstopt hebben.

Laatst had ik het met een collega over diezelfde vraag. We dronken na het werk gezellig een drankje en kregen het over relaties (en dan in mijn geval over het gebrek daaraan natuurlijk). Ik stak weer eens van wal over hoe ik geloof in Disney-prinsen en Ryan-Gosling-in-The-Notebook-types. Nou ja, geloof. Misschien dat ik beter 'geloofde' kan zeggen. Bestaan er eigenlijk wel perfecte mannen? Ik kom ze in ieder geval niet tegen. Met als gevolg dat ik al bijna langer single ben, dan Queen Elizabeth op de troon zit.

Of ik dan misschien niet te kieskeurig ben? Tsja, die vraag krijg ik wel vaker. En misschien heeft men daar ook wel een beetje een punt. Als ik al iemands outfit, kapsel én schoenen goedkeur, bedenk ik binnen twee tellen wel weer een andere eigenschap om op af te knappen. Maar hé, aan de andere kant, ik hoef toch ook weer niet te settelen voor een jongen die a) zich iedere week klem zuipt in de kroeg, b) de meest irritante vrienden ooit heeft, c) nog slaapt onder een Star Wars-dekbed, d) al het voorgaande.

Maar stel dat hij nou blijkt te bestaan, die prins op een witte Vespa. Stel dat hij toch daadwerkelijk blijkt te bestaan en dat ik hem zowaar ook ooit nog tegenkom. Wat nou als hij dan net zo kieskeurig blijkt te zijn als ik? Wat als blijkt dat hij niet wil settelen voor iemand die a) een ochtendhumeur heeft waar Maarten van Rossem nog wat van kan leren, b) al haar zuurverdiende centen uitgeeft aan schoenen en nagellak, c) zichzelf liever volpropt met Magnums Crème Brûlée dan naar de sportschool gaat, d) al het voorgaande. In dat geval ben ik echt screwed.

Godzijdank, voor de single ladies onder ons, hebben we altijd Ryan nog.

(Bron gifjes)