Ilse van den Bighelaar: De 5-jarige in mij doet vreugdedansjes

zondag 29 september 2013

De 5-jarige in mij doet vreugdedansjes

Vroeger... (Ja, ik weet dat ik nu belachelijk oud klink. Maar sinds gisteren ben ik ook belachelijk oud. Mèèèh.... Hé, zie ik daar een rimpel?!).

Goed, vroeger dus. Als iemand naar mijn leeftijd vroeg, was ik altijd bijna iets. Bijna 12. Bijna 16. Bijna 18. Ook al was ik net gisteren 14 geworden, dan was ik vandaag bijna 15. Ik kon nooit wachten om jarig te zijn. Ik wou taart, cadeautjes en - het belangrijkste - net zo oud worden als mijn klasgenootjes. Doordat ik eind september jarig ben, was ik altijd één van de jongsten uit de klas. En dat is niet leuk, ~~want ik wou ook een alcoholbandje.~~

Maar sinds vorig jaar ben ik er eigenlijk wel klaar mee, met dat hele ouder worden. Zodra je 21 bent, ben je officieel volwassen en wacht er niets anders dan aftakeling. Tenminste, zo voelt het. Ik weet ook wel dat ik me heel erg aanstel, maar dit is mijn blog, dus dan mag het.

Maar of ik het nou wou of niet, gisteren (zaterdag) ben ik 22 geworden. En ik denk dat ik bij deze even mijn excuses moet aanbieden aan iedereen die ik de afgelopen week heb lastig gevallen. Ik kreeg namelijk een beetje last van een gespleten leeftijd. Het ene moment was ik een stuiterende 5-jarige (GEEF MIJ TAART! GEEF MIJ CADEAUTJES!), het andere moment was ik zo'n stereotype vrouw van 36 die nog altijd beweert dat ze 29 is en haar verjaardag haat. It wasn't pretty.

Inmiddels ben ik 39 uur, 48 minuten en 10 seconden 22 en zal ik eens wat zeggen? Het valt allemaal eigenlijk best mee. Om te beginnen spraken vrijdag wel twee collega's de legendarische woorden: "Hè, wordt jij al 22? Ik dacht dat je jonger was." Leeftijd is dus eigenlijk maar een nietszeggend getal en (WAARSCHUWING: HIER KOMT EEN GI-GAN-TISCH CLICHÉ) je bent zo oud als je je voelt.

Hoe oud ik me nu dan voel? Dankzij mijn zussen en schoonbroers ben ik nog steeds die stuiterende 5-jarige. Ik kreeg namelijk het beste verjaardagscadeau ooit...