Uitgelezen: Brooklyn Girls - Pia

Heb ik eigenlijk wel eens verteld dat ik deel uitmaak van het leespanel van uitgeverij LS? Nou, bij deze: ik ben daar dus lid van en dat betekent dat ik een keer in de zoveel tijd een boek krijg om te recenseren. Een leespanel is tegenwoordig natuurlijk geen écht leespanel als er niet een bijbehorende Facebook groep is. In die groep wordt altijd het volgende boek aangekondigd. Toen daar een paar weken geleden stond dat we Brooklyn Girls - Pia van Gemma Burgess gingen lezen, heb ik echt even verbouwereerd naar mijn laptop zitten staren. Want hé, dit boek leek wel over mij te gaan!

Ik bedoel: ik ben 22. En ik had het gevoel dat mijn leven pas echt begon, toen ik op mijn 22ste voor het eerst echt verliefd werd. (Dat mijn hart vervolgens ook gelijk werd gebroken, is dan weer minder, maar goed.) Ik ga deze zomer, op mijn 22ste, afstuderen. En ik moet en zal naar New York (al ga ik waarschijnlijk maar een week en ben ik dan al 23).

Tot zover de vergelijkingen. Die hielden namelijk op toen ik het boek begon te lezen. Daar wil ik overigens niet mee zeggen dat ik het boek niet goed vond, maar de hoofdpersoon, Pia, is gewoon heel anders dan ik. Om te beginnen doet ze gewoon echt hele domme dingen. Nou wil ik ook weer niet beweren dat ik nooit iets doms doe, maar in een opwelling even $10.000 lenen van een crimineel, zie ik mezelf nog niet zo snel doen.

Wat ik dan wel van het boek vond? Het is een fijne chicklit met een verfrissend en rauw randje. Zo zijn de personages alles behalve braaf als het aankomt op drank, drugs en seks. Het verhaal begint bijvoorbeeld als volgt:

"Ga nooit naar bed met het broertje van je huisgenoot. Een gulden regel. Die ik vannacht heb overtreden. Twee keer. Oeps."

Aan de andere kant is het verhaal soms wel erg cliché en een beetje té erg chicklit. Nou heb ik in principe natuurlijk niets tegen cliché (ik ben zelf één groot wandelend cliché), maar in dit boek zijn de gebeurtenissen vaak net even iets te toevallig. Zo komt Pia echt iedere keer zomaar de juiste (of verkeerde) persoon op het juiste (of verkeerde) moment tegen. Dat kan als je in een klein rotdorpje woont, maar in een stad met 9 miljoen inwoners? Lijkt me niet. Maar misschien moet ik voor de zekerheid zelf maar even naar New York om het te checken.

Conclusie - Een fijne chicklit, soms heerlijk rauw, soms een beetje te cliché.
Score - Twijfel, twijfel, 3 of 4... Oké, toch 4/5, want stiekem heb ik toch best wel moeten lachen om Pia.