Uitgelezen: Ik geef je de zon

Toen ik een mailtje kreeg van uitgeverij Blossom Books met de vraag of ik Ik geef je de zon van Jandy Nelson als leesexemplaar wilde ontvangen, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ehh.. JA! Ik had her en der al wat goede verhalen over dit boek gehoord en als ik zeg dat ze bij Blossom Books er zelf ook behoorlijk enthousiast over zijn, is dat een enorm understatement.

Ik geef je de zon vertelt het verhaal van de tweeling Noah en Jude. Beiden zeer talentvolle kunstenaars, beiden vol met onvoorwaardelijke liefde voor de ander, maar ook beiden met hun eigen problemen. Zo worstelt Noah met zijn geaardheid (hij weet al op jonge leeftijd dat hij homo is, maar durft er niet voor uit te komen). Jude worstelt met een enorme berg schuldgevoel en een onverwerkt verleden.

De hoofdstukken wisselen van perspectief tussen Noah en Jude. Noahs verhaal wordt verteld wanneer ze 13 zijn; Jude's verhaal wanneer ze 16 zijn. Beetje bij beetje ontdek je zo wat voor verschrikkelijks er is gebeurd dat het groot en sterk genoeg was om de bijzondere band tussen Noah en Jude te verbreken.

Het is een bijzonder verhaal met een spiritueel tintje, maar wat ik er nou van vind... Ik weet het eerlijk gezegd niet zo goed. Normaal schrijf ik een recensie altijd gelijk nadat ik een boek heb gelezen, maar na vijf dagen nadenken kan ik mijn mening over Ik geef je de zon nog steeds niet echt echt onder woorden brengen. Maar ik kan wel proberen uit te leggen waarom ik het zo moeilijk vind om er een eenduidige mening over te hebben.

Het eerste hoofdstuk begint goed. Je leest vanuit Noahs perspectief en net als zijn gedachten springen de zinnen van de hak op de tak. Nelson weet zo met haar schrijfstijl prachtig de genialiteit van de jonge kunstenaar op papier over te brengen.

Vanaf hoofdstuk twee begon ik me echter ergens aan te ergeren, en dat kon ik de rest van het boek niet goed meer loslaten. Het irriteerde me dat Noah en Jude wel heel volwassen zijn voor hun leeftijd. De issues waar zij op hun 13e en 16e mee worstelen, voelden niet reëel. Als ze 15 en 18 waren geweest, had het voor mijn gevoel meer geklopt.

Het middenstuk van het boek kabbelt een beetje voort. Bij vlagen is het niet zo interessant en naar mijn mening wat langdradig. Maar bij andere vlagen is het juist weer spannend, omdat je voelt dat er weer iets onthuld gaat worden. Beetje bij beetje ontdek je wat er precies is gebeurd in het leven van Noah en Jude.

En dan het einde. Dat is dan weer geweldig. Maar dan ook echt geweldig. Ik geef je de zon heeft een einde om van te houden. Zo'n einde waarbij je een klein traantje wegpinkt en waar je een paar dagen later nog steeds over nadenkt. Als het hele boek was geweest zoals het einde, had ik er een nieuw favoriet boek bij gehad.

Conclusie: Ik geef je de zon schommelt van 'mwah' naar 'WAUW' en is dus zeker wel de moeite van het lezen waard.
Score: Soms 3/5. Dan weer 4/5. En 5/5 voor het einde. (Lekker eenduidige conclusie dit.)

P.s. 'Ik geef je de zon' verschijnt vandaag en is natuurlijk te bestellen!