Bedenk hier zelf maar een goede kop, want ik ben er te moe voor

Soms word ik moe van mezelf. Figuurlijk dan. En eigenlijk ook wel letterlijk. Want als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik vanavond al om half 9 in bed lag. Weliswaar nog niet te slapen, maar te netflixen/snapchatten/oude scharrels stalken opzoeken op facebook. Maar toch: half - freaking - 9. Hoe oud was ik ook alweer, 93? Oh nee, 24.

In plaats van dat ik een paar extra nepwimpers erop plakte, haalde ik mijn make-up eraf. En in plaats van een Hugo (éxtra cava, en rustig aan met de spa rood), maakte ik een cafeïnevrij latte*. Waarom? Ik was gewoon klaar met deze dag. En met mezelf.

Oké, amateur psychologen, kom er maar in! Goh, Ilse, je klinkt lichtelijk gefrustreerd. Waar zou dat vandaan komen?

Het antwoord op die vraag is eigenlijk vrij simpel. Daar heb ik geen Dokter Rossi, lelijke sofa en een rekening van €125 per uur voor nodig. Ik was namelijk eerder vanavond weer eens met mijn neus op het feit gedrukt dat ik niet tevreden kan zijn. In ieder geval nooit voor lang.

Zo was ik echt wel blij toen ik na mijn afstuderen gelijk een baan binnen mijn vakgebied had. Tenminste, voor een paar maanden. Daarna begon het te knagen: kon het niet een beetje uitdagender?

En als we het dan toch over afstuderen hebben. Had die 8,4 voor mijn scriptie niet nog wat hoger gekund? (Nogmaals: ik word ook moe van mezelf).

Of neem vorig jaar, toen ik ein-de-lijk, na jaren dromen en sparen, naar New York ging. Mijn instelling was ik-wil-alles-doen-want-misschien-kom-ik-hier-wel-nooit-meer. Maar drie maal raden wie vervolgens na thuiskomst geen rust had, voordat ze weer een ticket terug had geboekt...

Nee, tevreden zijn is niet echt mijn sterkste punt. Net als hardlopen. Maar toen ik daar een tijd geleden mee begon, was mijn doel ook echt niet om een marathon te gaan lopen. 5 kilometer leek me al godsgruwelijk ver. Nee, mijn doel was om als ik 's avonds uit mijn werk kwam - en ik daar zin in had - ik gewoon even lekker een rondje kon lopen om mijn hoofd leeg te maken. En dan zonder eerst te hoeven wachten totdat het donker was, zodat niemand me zou herkennen. (Noem me een aansteller, maar zelfs een zwart-wit instagram filter kan nog weinig redden aan dat ontplofte tomatenhoofd van mij).

Inmiddels ben ik op dat punt. Dat ik direct uit mijn werk mijn hardloopschoenen aantrek en 30 minuten ga lopen. Aan één stuk. Dus zónder bij iedere lantaarnpaal te hoeven stoppen om te bedenken dat ik mezelf echt eens moet laten testen op astma, want er moest een verklaring zijn voor dat buitensporige gehijg**.

Je zou denken dat ik tevreden zou zijn, nu ik mijn doel heb behaald. En dat was ik ook wel even... Totdat ik een stuk las over gemiddelde kilometertijden. Kortom, vanavond voelde me gewoon weer een enorme hardlooploser, met mijn sukkelpace van 6:28.

Dus voordat ik de slingers heb opgehangen om het behalen van mijn doel te vieren, heb ik alweer een nieuw doel: 5 kilometer binnen een halfuur. Oftewel een pace van iets minder dan 6:00. Ik word al moe als ik eraan denk...

*Oké, dat is gelogen. Maar het contrast is goed. #teamcafeïnevrijekoffieisgeenkoffie

**Die verklaring bleek er trouwens te zijn. Iets met jarenlang vanaf de bank iedereen, die aan hardlopen deed, voor gek verklaren. Met in mijn linkerhand een glas cola en op rechts een zak doritos.

Zijn antwoord

Compleet verstijfd blijf ik zitten. Telefoon in de hand. Whatsapp nog geopend. In de verte klinkt het omroepsysteem. "Dames en heren, het volgende station is...", maar de woorden dringen niet tot me door. Het maakt ook niet meer uit. Met één simpel bericht is onze reis zojuist gestrand.

Het enige wat ik nog kan, is knipperen met mijn ogen. Dat doe ik dan ook veelvuldig. Open. Dicht. Open. Dicht.
Maar het staat er nog steeds.
Ik zet het beeldscherm uit en weer aan. Toets op de automatische piloot razendsnel de toegangscode in.

Maar het staat er nog steeds.
Het staat er echt.

Zodra het besef komt, wil ik gillen. Mijn telefoon wegsmijten. Ergens tegenaan schoppen. Gelukkig herinner ik me op tijd waar ik ben. In de tweede klas. Tussen studenten en forenzen. Twee bankjes verderop zit een moeder met haar zoontje. Ik wil niet dat zij aan hem moet uitleggen waarom die gekke mevrouw in de trein doordaaide.

Daarom doe ik het enige wat ik op dit moment kan zónder dat ik zeker weet dat ik er later spijt van krijg. Ik maak een screenshot van het gesprek en stuur het naar mijn beste vriendin. Geen bijschrift nodig.

Binnen enkele seconden komt er al een reactie: "Wat een lafaard." Iets met een spijker en een kop.

"Die zag ik niet aankomen," gaat ze verder. Ik ook niet. Dit keer niet. Voor eens heb ik me laten verleiden door zoete omhelzingen. Laten afleiden door smachtende woorden. Hij was het immers die al fluisterend in mijn oor zich afvroeg waarom zo'n leuk meisje geen vriend had.

Met slechts één simpel bericht zijn die woorden nu teniet gedaan. Alle momenten verloren gegaan. De trein raast verder en hij blijft achter in het verleden.

Ik wissel weer van gesprek en zonder te knipperen typ ik wat mijn laatste woorden aan hem zullen zijn. "Jij hebt nu in ieder geval wel je antwoord."

Spread the Oreo love!

Mijn plan voor vanochtend was om te gaan hardlopen. In plaats daarvan zit ik in mijn hardloopkleren baked deep fried oreo's te eten als lunch. Oeps.

Dit is dus de schuld van uitgeverij Blossom Books. Die stuurden mij namelijk een super leuk pakketje, met daarin "onze nieuwste book baby Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld, een klein cadeautje en een Oreo-recept". De hoofdpersonen in het boek zijn namelijk compleet verslaafd aan oreo's. Mijn recept? Baked "Deep Fried" Oreo's!

Sinds ik dit pakketje ontving, droom ik dus iedere nacht van die oreo's. Hoe goddelijk klinken die?! Dus ook al heb ik nog geen tijd gehad om het boek te lezen (de recensie houden jullie dus nog even tegoed!), ik kon het niet laten om alvast te gaan bakken. En aangezien jullie dit ook willen eten (echt, geloof me), bij deze het recept.

Alleen naar New York. Omdat het kan.

Afgelopen week kreeg ik een heel leuk mailtje. Nou krijg ik natuurlijk dagelijks bakken vol met fanmail, maar deze was niet van de zoveelste Igor uit Moskou die met me wil trouwen, maar van Lisette. En Lisette twijfelde of ze wel of niet in haar eentje naar New York zou gaan. Hoe het mij was bevallen en of ik tips had?

Nou, dat heeft Lisette geweten. Die had een paar uur later in haar mail een 885 woorden tellend epistel over waarom in je eentje naar New York gaan AWESOME (met hoofdletters ja) is.

Later vroeg ik me af waarom ik hier eigenlijk nooit een stukje over heb geschreven. Want dit was niet de eerste keer dat ik deze vraag kreeg. En daarnaast is praten over New York een van mijn lievelingsdingen. Dus bij deze:

7 redenen waarom je vandaag* nog in je eentje een ticket naar New York moet boeken

*Of wanneer het weer KLM Werelddeal Weken zijn. Want van die €150, die je daarmee bespaart, kun je mooi een paar Nikes voor mij scoren. Maat 8,5 graag.

1. Al die mensen die ooit alleen op reis zijn geweest en beweren dat iedereen dat minstens één keer gedaan moet hebben in zijn leven, hebben gelijk. Ja, ik besef me dat dit een heel hoog 'Wij van wc-eend...-gehalte' heeft, maar geloof me nou maar: in je eentje op vakantie gaan doet iets met je. Er kan echt niets op tegen 's avonds in het donker door de straten van New York lopen en beseffen dat als je dit kan - in je eentje overleven aan de andere kant van de wereld - je alles kan.

Uitgelezen: Deze is voor jou

Ik zag zojuist dat mijn laatste boekrecensie van 10 oktober is. Oeps. En dan te bedenken dat al weken bovenaan mijn to-do-lijstje staat dat ik een stukje over Deze is voor jou van Daphne Deckers moet schrijven. Nogmaals: Oeps. (En daarnaast zou je je kunnen afvragen waarom ik überhaupt to-do-lijstjes maak, als ik ze vier weken later pas weer terugvind onder een stapel onbetaalde rekeningen). Maar vandaag dan dus toch een stukje over Deze is van jou. Beter laat dan nooit! (Dit motto wil ik trouwens ook graag meegeven aan de afzenders van bovengenoemde rekeningen.)

Het laatste stukje

Sam hield van puzzelen. Dat had ze altijd gedaan. Als kind al vond ze puzzels fascinerend. Samen met haar oma maakte ze de mooiste varianten. Dan ging ze uit logeren en weigerde ze naar huis te gaan voordat het laatste stukje zijn plek in het grote geheel had gevonden.

Het was ooit begonnen met honderd stukjes, maar met jaren werden niet alleen de uitdagingen, maar ook de puzzels groter. Net zolang totdat de verpleegsters amper nog oma's kamer binnen konden komen, omdat er 5000 stukjes op de vloer lagen.

En met de jaren werden niet alleen de rimpels op oma's gezicht, maar ook de gesprekken tijdens het leggen van de stukjes dieper. Dankzij oma's levenservaring en advies vielen niet alleen de fysieke, maar ook alle ontastbare stukjes op hun plek.

Maar net zoals de puzzels na voltooiing altijd weer uit elkaar gehaald moesten worden, bleek ook oma's leven niet oneindig. Daarna had Sam nooit meer gepuzzeld.

Totdat ze Jasper tegenkwam. Jasper was de mooiste en tegelijkertijd ook de moeilijkste puzzel, die ze ooit in haar handen had gehad. Zijn stukjes hadden bizarre vormen en kwamen dan ook van over de hele wereld. Uit ieder land waar hij was geweest, had hij een stukje mee terug genomen. Het ene nog fascinerender dan het andere.

Maar zonder oma's hulp lukte het Sam niet om alles op zijn plek te krijgen. Telkens als de puzzel bijna af was en ze dat ene laatste stukje op zijn plek wou leggen, werd alles in de war geschopt. Dan moest ze weer van voor af aan beginnen. En dat ene stukje - het stukje van Jaspers hart - bleek altijd weer te missen.