Shoeaholic

Dat ik dol ben op schoenen komt vast niet als een verassing voor jullie. Ik geloof alleen dat ik me de laatste tijd iets te veel heb laten gaan. Ik weet niet of shoeaholic een officieel bestaand woord is, maar als het bestaat, dan is het op mij van toepassing.

Zelfs de vriend van mijn zus, schoonbroer T., is het op gaan vallen. Hij: “Hé, heb je alwéér nieuwe schoenen?” Ik: “Nee hoor, die heb ik al twee weken.” Nou, dan weet je wel hoe erg het met mij gesteld is.

Mijn schoenenrek begint inmiddels ook enorm uit te puilen. Tijd om te ruimen dus. Maar dat kan ik dan eigenlijk weer niet. Bij ieder paar schoenen, dat ik al een jaar niet meer heb gedragen, denk ik dat ze toch ooit nog wel van pas zullen komen. Hetzelfde probleem heb ik met kleren (“deze spijkerbroek is dan wel lelijk, oud, kapot en te klein, maar hij is vast nog wel handig als ik een keer op survivalweekend moet”).

Daarnaast heb ik ook altijd de neiging om schoenen te kopen die verrekte pijn doen en waar ik eigenlijk helemaal niet op kan lopen. In de winkel weet ik mezelf altijd voor de gek te houden met de gedachte dat ze gewoon nog ingelopen moeten worden en dat het met een paar blarenpleisters vast allemaal wel goed zal komen. Nou kunnen blarenpleisters veel, maar ook die kunnen niet op tegen spotgoedkope H&M pumps met 10 cm hak.

Nu mag ik eigenlijk van mezelf de hele zomer geen nieuwe schoenen meer kopen. Alleen heb ik zo’n vermoeden dat ik dat nooit ga redden. Er is dus maar een oplossing: mijn zus uit huis pesten, zodat ik van haar kamer een inloopkast kan maken. HA.