Op de radio hebben dj’s het vaak over het magische moment waarop ze hun eerste singeltje gingen kopen van hun eigen zakgeld. Ik herinner me dit moment eigenlijk niet. Ik gok dat mijn eerste singeltje van Aaron Carter (de Justin Bieber van toen) was. Maar ik weet het niet zeker, het kan net zo goed het nieuwste liedje van de Spice Girls geweest zijn. Of de Vengaboys (nog fouter).
Wat ik me echter wel herinner is het eerste paar schoenen dat ik zelf van mijn eigen zakgeld kocht. Dat moment heeft veel meer indruk gemaakt op mij dan een singeltje van een of andere popgroep met de briljante tekst ‘Boom boom boom boom, I want you in my room’. Zelfs toen was ik blijkbaar al een shoeaholic.
Ik heb het over ongeveer acht jaar geleden. Tot die tijd kreeg ik van mijn ouders twee paar schoenen per jaar. Heel degelijk: 1 paar voor de zomer, 1 paar voor de winter. Als ik geluk had, lag er op zolder nog een oud paar schoenen van mijn zus die ik bleek te passen. Maar meestal was mijn zus nooit zo zuinig op haar schoenen (dat is ze overigens nog steeds niet) en moest ik het dus doen met die twee paar schoenen.
In de brugklas ging er een wereld voor me open. Ik begon me te beseffen dat het mogelijk was om meer dan twee paar schoenen te hebben. Dit besef kwam mede doordat ik iedere avond (stiekem tijdens het maken van mijn huiswerk) naar de herhalingen van Sex and the City op Net 5 keek. Mijn moeder was alleen niet zo gek om al die extra schoenen voor mij te kopen. Er zat dus niets anders op; ik moest sparen.
Aan het eind van de brugklas (ik was niet zo goed in sparen, maar rapportgeld bleek een uitkomst) had ik eindelijk genoeg geld bij elkaar. Ik heb toen in de uitverkoop mijn eerste echte eigen paar schoenen gekocht. Ze kostten 40 euro, toentertijd een vermogen. Het waren zwarte ballerina’s met witte veters die je rond je enkel moest wikkelen. De woorden ‘mega hip’ en ‘vet cool’ waren van toepassing. Tegenwoordig zijn ze niet bepaald stijlvol meer te noemen, maar daar gaat het nu niet om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten