Vandaag ging ik even wat drinken bij La Place (nadat ik me net voor een vermogen aan huidverzorgingsproducten had laten aansmeren bij Sephora). Even lekker rustig bijkomen met een glas vers sinaasappelsap, dacht ik. (Daarnaast dacht ik: mooi, heb ik gelijk weer wat vitaminen binnen en hoef ik de rest van de week geen fruit meer te eten. Een echte win-win situatie.)
(Bron afbeelding) |
"Heb jij geen taart?" vroeg ze met een hoog stemmetje.
"Nee, ik heb geen taart," antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ik toch niet nog een stuk taart zou gaan halen. Nee, toch maar niet. Of toch wel, hmmm....
"Ben jij alleen?" ging het meisje verder. Maar ik reageerde niet gelijk aangezien ik nog in hevige discussie was met mezelf over het wel of niet nemen van taart. Die taart die de mensen naast mij hadden zag er wel gevaarlijk lekker uit.
"BEN JIJ MAAR ALLEEN?!" schalde het nu kei hard door de hele V&D.
"Eh, ja." Blijkbaar zag ik er zelfs zonder taart al uit als een eenzame Bridget Jones. Ik pakte snel mijn telefoon zodat ik net kon doen alsof ik heel veel vrienden had.
"HÉ, JIJ BENT OOK ALLEEN!" schalde het twee minuten later weer. Het meisje stond nu bij het tafeltje achter mij, waar net een vrouw van ongeveer 65 was gaan zitten. Ik zag een pijnscheut door het gezicht va de vrouw trekken. Zou ze haar man verloren hebben? Of zou ze haar grote liefde zijn misgelopen? Of misschien was het wel pijnlijk omdat haar man nooit mee wou gaan shoppen en ze daar altijd ruzie om hadden? Hoe dan ook, de moeder van het meisje scheen het ook door te hebben. Ze pakte snel het meisje bij haar arm.
"Kom, laat die mevrouw maar even lekker rustig haar taart eten." De mevrouw had voor de chocoladetaart gekozen. Misschien dat die de pijn van de eerlijkheid van het meisje een beetje kon verzachten.
Top!
BeantwoordenVerwijderen