Mijn echte leeftijd

Nee, dit stukje gaat niet over een burgerlijk SBS-programma waarin Sonja Bakker ons wel eens even zal vertellen wat we wel en niet naar binnen mogen proppen. Sowieso is het nemen van een sabbatical het enige goede wat Sonja Bakker in mijn ogen ooit heeft gedaan, maar dit terzijde. Dit stukje gaat over het feit dat ik mezelf af en toe echt bejaard voel.

Als ik na een dansles spierpijn heb op plekken waarvan ik niet eens wist dat er spieren zaten. Als ik voor het slapen gaan een beker melk drink om het maagzuur tegen te gaan. Als ik 's ochtends wakker word met een stijve nek, omdat ik de avond ervoor mijn kussen iets te enthousiast heb opgeklopt. Het zijn van die kleine dingen waardoor je even vergeet dat je eigenlijk jong bent. Of 'kwiek', zoals mijn oma het zou zeggen.

Maar er zijn ook momenten waarop ik me juist een klein kindje voel. Wanneer ik (stiekem) een surprise ei eet. Wanneer ik het cadeaupapier van een pakje af scheur. Wanneer ik nieuwe kleren koop speciaal voor mijn verjaardag (alleen is het me in al die 20 jaren nog nooit gelukt die nieuwe kleren dan ook daadwerkelijk voor mijn verjaardag te bewaren, maar dat is een kleinigheidje).

Maar hoe hoor je je dan eigenlijk te voelen als je 20 bent? Ik heb geen flauw benul. Ik weet dat ik eigenlijk geen surprise eieren meer hoor te kopen. En blijkbaar mag je na een bepaalde leeftijd niet meer naar Happy Feet in de bioscoop. (Dit weet ik doordat er niemand met mij mee wou naar Happy Feet 2. Zielig he?). En ik weet ook wel dat ik nog te jong ben voor cafeïnevrije koffie en praktisch kort haar. Betekent dit dan automatisch dat iemand van 20 alleen nog maar naar 16+ films mag en redbull hoort te drinken? Lijkt me niet.

Maar wat als ik nou eens gewoon deed wat ik zelf wou zonder me druk te maken over wat de rest van de wereld daarvan denkt? Gewoon de hele dag in bed blijven liggen, mezelf volproppen met spekjes of in de plassen stampen when I feel like it. Dat lijkt me nog eens een goed voornemen.

(Bron afbeelding)