Barry de Onbetrouwbare

Sinds een paar weken heb ik Barry. Hij komt uit Japan en veroverde mijn hart met zijn iPodkabeltje. (Even voor de duidelijkheid: Barry is een auto. (Ja, ik ben zo'n meisje dat haar auto een naam geeft)). En Barry mag dan wel een tweedehandsje zijn, hij is wel mijn Barry en ik ben dol op hem. Alleen is Barry - net als alle de meeste mannen - een beetje onbetrouwbaar.

Zo vond Barry het leuk om spontaan zijn rechterachterlicht uit te doen, wanneer hij remt. Op zich was dit wel schattig (het was net alsof hij knipoogde naar de auto achter hem), maar echt praktisch was het niet. En daarnaast vond Barry het soms ook leuk om een irritante piep te laten horen, wanneer hij achteruit reed.

(Bron afbeelding)

Gelukkig kwam Barry met garantie, dus ik belde afgelopen zaterdag naar de garage. Dat begon al leuk.
"Nee, mevrouwtje, zaterdagen zijn alleen voor spoedgevallen. Het boeit ons echt geen reet dat dat de enige dag is waarop je kan, in verband met je stage. Je komt maar gewoon doordeweeks tussen 8 en 6."
AAARGHHHH! HET IS DAT IK NOG DIE KLOTE GARANTIE HEB, ANDERS WAS IK GELIJK WEG HIER. FOSSIELE HOKJESDENKENDE *&$^#%@@! GARAGE. "Oké, tot dinsdag."

Vandaar dus dat ik en mijn ochtendhumeur, Barry en mijn moeder vanochtend al om 8 uur bij de garage stonden. Om vervolgens door te racen naar stage, zodat ik 's middags weer op tijd weg kon om hem samen met mijn zusje vóór 6 uur op te halen.

Dat ophalen ging ongeveer zo:
"Hoi, ik kom Barry de Suzuki halen."
"Klein momentje, ik zal even kijken." .... "Hmm, ik kan het hier niet vinden. Was er wel gebeld dat hij klaar is?"
Nee, dat hadden jullie wel beloofd, maar niet gedaan. Daarom had ik zelf maar gebeld en mocht ik lekker een kwartier in de wacht staan met de altijd fijne en helemaal niet bloedirritante muziek van Pitbull als wachtmuziekje. "Ja, hij zou klaar zijn."
"Ohja, hier is de sleutel. Alsjeblieft. Doei."
"Ehh, hebben jullie alles kunnen verhelpen?"
"Ja, we konden niets vinden. We horen geen geluid."
"Dus er is niets aan gedaan?"
"Jep."
"Ehh... En de lamp dan?"
"Ja, daar konden we ook niets aan vinden. Doet het gewoon."

Dit alles ging natuurlijk met een blik van 'oprotten nou' en op een toontje van 'niet zeuren mevrouwtje, je snapt er toch niets van en we gaan echt geen dingen repareren aan je auto zolang je nog garantie hebt. Ik kan wel alvast een lijst met 100 punten opnoemen die dringend vervangen moeten worden op de dag dat de garantie verlopen is'.

Het liefst had ik geschreeuwd. Ik ben dan misschien wel een vrouw en heb dan misschien geen flauw idee wat een bougie is of hoe ik de olie moet verversen, maar ik ben niet gek, jij seksistische rotkop. Maar dat deed ik niet. In plaats daarvan zei ik: "Dat wil ik dan graag eerst even zien."

Dus liepen we naar buiten en je raadt het vast al: net deze ene keer gedroeg Barry zich keurig. Geen gepiep. Geen geknipoog. Ik weet niet wat ze tegen hem gezegd hebben, maar het lijkt me duidelijk dat hij onder één hoedje speelt met die klootzak van achter de balie, die ook nog zo fijn opmerkte: "Als hij het nou nog een keertje doet, moet je gelijk maar even langskomen." Owja, want ik ben altijd in de buurt en heb altijd tijd. ARRRRGGH!

Ik heb dan misschien mijn diploma nog niet, maar ik weet wel genoeg van marketing, om te weten dat het je bedrijf niet echt ten goede komt wanneer je je klanten aan het huilen maakt. Dit is service om van te janken. Letterlijk.