Een van mijn favoriete dingen is cadeautjes kopen. Vooral voor mezelf natuurlijk, maar ook voor anderen (geven en nemen, bla bla bla). Ik ben bij ons thuis altijd degene die de cadeautjes regelt. Ik koop nog net niet mijn eigen verjaardagscadeaus - ow wacht - dat doe ik wel.
Maar dat vind ik geen probleem. Ik koop constant cadeautjes voor mezelf. ‘Heb ik deze geweldige nieuwe schoenen, waar ik eigenlijk niet op kan lopen, echt nodig? Ehh, nee. Maar ik had een 8 voor mijn tentamen, dus ik heb wel een cadeautje verdiend. Mevrouw, maat 40 alstublieft!’ IJzersterke redenering, werkt altijd.
Cadeautjes voor anderen vrouwen kopen vind ik ook leuk. Ik geef gewoon iets wat ik zelf ook zou willen hebben. Cadeautjes voor mannen kopen vind ik echter een regelrechte ramp. Daar kan ik spontaan een migraineaanval van krijgen.
Om te beginnen heb ik niet bepaald veel verstand van mannen. En ik kan hen natuurlijk niet geven wat ik zelf ook zou willen hebben. Hoewel er waarschijnlijk een ienie mini klein percentage mannen is dat blij zou zijn met blauwe nagellak of een cadeaubon van de Hunkemöller, lijkt het me niet echt geschikt voor vaderdag.
Je zou denken: dan vraag je toch gewoon wat ze willen hebben? Ha ha, leuk bedacht. Mijn vader vraagt ieder jaar weer hetzelfde: nieuwe sokken of een nieuwe riem. Tien jaar geleden vonden mijn zusjes en ik dat nog prima en kochten we een gezellig paar sokken met Harry Potter-motiefje (echt gebeurd!). Tegenwoordig word ik er knettergek van. Ik wil een leuk, origineel cadeautje geven, niet iets waar iemand er al honderd van in de kast heeft liggen (nagellak uitgezonderd natuurlijk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten