Of toen je voor de tiende keer een kaartje kreeg van Willem Wever met de mededeling dat jouw vraag alweer niet was uitgekozen om beantwoord te worden in de uitzendig (waardoor ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet weet hoe ze Lange Jan maken). Ik baalde daar iedere keer weer van.
Of die ene keer dat ik bij mijn favoriete kledingwinkel had gesolliciteerd voor een baantje op zaterdag. Ik werd door de manager gebeld met de mededeling dat de functie al vergeven was. Ze beloofde echter dat ze mijn gegevens zou bewaren en dat wanneer ze weer iemand nodig had, ze mij gelijk zou bellen. Drie maanden later stond ik er in de winkel iets te passen toen mijn oog viel op een A4'tje: ze zochten weer iemand. En hadden ze mij nog gebeld? Nope. Deed dat een beetje pijn? Oui.
(Ik zou nu graag heel stoer willen zeggen dat ik er iets van heb gezegd in de winkel en er uit wraak nu nooit meer iets koop, maar het is de enige winkel in de buurt waar ze mijn favoriete merk spijkerbroeken hebben. Dus dat deed ik niet. Sneu hè?)
Ik begrijp best dat je mensen af en toe moet afwijzen. Ik doe het zelf ook. Bij het bedrijf waar ik nu op zaterdag werk typ ik regelmatig onpersoonlijke mails met slecht nieuws naar mensen die hebben gesolliciteerd met de mededeling dat ze "het neit errug vinden om in de avondt te werken". (En nee, deze spelfouten verzin ik niet).
Het kan echter ook anders. Gisteren kreeg ik een whatsapp berichtje van een vriendin die druk bezig is met het zoeken van een stage. "Wow, ik ben zojuist afgewezen voor een stage en het deed gewoon GEEN pijn. Die man schrijft dat hij mij helemaal bij het bedrijf vind passen en mijn CV super leuk en origineel vindt. Ze zoeken alleen iemand voor een meewerkstage in plaats van een onderzoekstage. Dit is echt de leukste afwijzing ooit!"
 |
| (Bron afbeelding) |
Afwijzingen, wie kent ze niet? ;) Maar top dat je vriendin het zo goed opvatte, goede quote ook :)
BeantwoordenVerwijderen