's Werelds lompste auto

Ken je die situatie dat je jaren om iets hebt zitten te zeuren, maar nu je het eindelijk hebt er eigenlijk enorm spijt van hebt? Ik noem een Furby - jarenlang spaar je al je zakgeld om er vervolgens achter te komen dat dat gezeur om eten ("I'm hungry!") helemaal niet schattig is, maar doodvermoeiend en niet weet hoe snel je de batterijen eruit moet rukken. Ik heb toen echter mijn lesje nog niet geleerd. Ik ervaar dat gevoel nog steeds iedere week, wanneer ik weer eens een verwoede parkeerpoging doe met 's werelds lompste auto.

Even voor diegenen die 's werelds lompste auto nog niet kennen, dat is de verlengde Renault Espace. Met de nadruk op verlengde. Toen mijn vader jaren geleden een nieuwe auto ging uitzoeken, heb ik uren en dagen aan zijn kop gezeurd dat we een Espace moesten. Die had namelijk echte stoelen achterin, in plaats van een achterbank. Voor mensen met maar één broer of zus is dit misschien moeilijk te begrijpen, maar wanneer je twee zussen hebt, is op vakantie gaan met de auto een crime.

"Neeeee, ik heb net al uren in het midden gezeten, nu moet iemand anders."

"Ja, maar jij hebt de korste benen."

"Ja, en ik heb de dikste kont, dus dat past niet."
"Mamaaaaaaaaaaaa, het is niet eerlijk. Whèèèh!"

En dat 1600 km lang.

Je begrijpt onze opluchting toen ons pap de Espace kocht. Hij kocht zelfs de verlengde versie, geschikt voor 7 personen, 1 hond en 25 koffers. Wanneer je op vakantie gaat naar Frankrijk is al die ruimte heerlijk (niet meer dat verschrikkelijke probleem dat je na één week door je boeken heen was, nu paste er gewoon een halve bieb achterin). Zodra je echter zelf je rijbewijs hebt, is al die ruimte ineens een stuk minder praktisch om mee in de binnenstad te parkeren.

Ik heb nu bijna twee jaar rijbewijs en kan inmiddels ook echt achteruit fileparkeren. Ja, echt. Met mijn moeders auto dan. Die is lekker smal en kort - alles wat 's werelds lompste auto niet is. Van het idee alleen al dat ik met dat lompe geval in de stad moet parkeren krijg ik koude rillingen. Laat staan hoe ik me voel wanneer ik in een smal straatje probeer te parkeren in een eigenlijk net iets te klein vak -wat ze allemaal zijn- terwijl er vijf auto's achter mij staan te wachten (en me natuurlijk kei hard uitlachen).

Maar hoe ik er nu bij kom om dit stukje te schrijven? Afgelopen woensdag was een historische dag. I did it. Ik stond zomaar in één keer goed. 's Werelds lompste auto ging onvoorstelbaar soepel achteruit het vak in. En, mocht je me niet geloven, er zijn getuigen van.

Mijn talent bleek overigens van korte duur. De mensen die vanmiddag in de binnenstad van Zaltbommel waren, kunnen dat weer getuigen. Zodra ze zijn uitgelachen.

(Bron afbeelding)