Wijze lessen van Guus

Dat de Groots met een zachte G concerten van Guus Meeuwis geweldig zijn, wist ik natuurlijk al lang. Niet voor niets ging ik dit jaar voor de vierde keer op rij. Maar ondanks dat het de vierde keer was (en mijn hersenen nooit eens even stil willen zijn), heb ik weer een hoop nieuwe dingen geleerd, namelijk:

- Ik heb nog altijd geen brillenhoofd. (Niet voor niets heb ik mijn ouders op mijn veertiende zo lang aan hun kop gezeurd, dat ze nog steeds 's nachts wakker schrikken met mijn gejengel om lenzen in hun hoofd.) De enige foto van zaterdagavond waar ik enigszins fatsoenlijk op sta, is er dan ook eentje waarop ik de enige echte Guus-bril in mijn haar had, in plaats van op mijn neus. (Ja, jullie mogen nu heel even lachen om het feit dat ik, fangirl dat ik ben, serieus geld heb uitgegeven aan zo'n plastic prul. Maar niet te hard lachen hoor. Ho, STOP, nu is het wel weer mooi geweest.)

- Je kunt plaatsvervangende hoogtevrees hebben. Tenminste, ík kan dat. Ik kreeg echt de bibbers toen ik de volgspotman (is dat een woord?) bovenin het decor zag hangen. Snap je niet wat ik bedoel? Kijk dan maar even naar onderstaand zoekplaatje. Zoekplaatje ja, want hij zat zo hoog, dat ik hem niet eens duidelijk op de foto kreeg.

- De NS moet zich eens even wat minder druk maken over die Fyra's en de stiltecoupés omtoveren tot dronken-Guus-Meeuwis-gekkies-coupés. Sowieso heb ik stiltecoupés nooit gesnapt. Er is toch niets zo vermakelijk als luisteren naar de stompzinnige/smeuige/spannende gesprekken van de mensen een bankje verderop? Maar wat dus wel best irritant kan zijn, zijn dronken mensen - al dan niet kotsend - die honderd keer achter elkaar luidkeels herhalen dat het meters bier regent (vooral wanneer ik eigenlijk heel nodig moet plassen, maar het vertik om naar zo'n vieze treinwc te gaan).

Maar Guus blijft Guus en Groots blijft Groots. Niets dat zo'n avond kan verpesten. Volgend jaar weer! En dan zet ik gewoon mijn Guus-bril weer op, ook al zijn jullie me nu nog steeds aan het uitlachen.