De grote boze stad

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: dit stukje gaat over het feit dat ik het niet zo op Amsterdam heb. Sorry als ik iemand hiermee op zijn tenen trap, maar ik kan er niets aan doen: ik vind Amsterdam gewoon stom (voor zover je je op je 21ste nog als kleuter kunt gedragen en dingen stom mag vinden).

Zo, dat lucht op. Want ik geloof dat je dat helemaal niet mag zeggen. Het lijkt haast wel een soort ongeschreven regel dat als fatsoenlijke Nederlander je grootste wens eens huis/appartement/kamer/bezemkast binnen de ring hoort te zijn. Maar mijn wens is dat dus niet.

(Bron afbeelding)

Waarom ik Amsterdam dan stom vind? Ik weet het niet zo goed, maar Amsterdam lijkt mij ook niet te mogen. Volgens mij geniet ze er stiekem van dat alles altijd mis gaat wanneer ik er ben. Zo had ik een paar weken geleden een afspraak bij een bedrijf in Amsterdam. Ik zou SEO-stukjes voor hen gaan schrijven en ging langs om mijn baas te ontmoeten. Ik moest er om 11.00 uur zijn, maar volgens 9292 zou ik er al een kwartier eerder aankomen. Helemaal prima dus.

Nu mogen jullie raden waar ik om 11.00 uur nog stond. Precies. Op station Amsterdam Amstel, te wachten op een metro die helemaal niet reed. Plan B was de bus, maar volgens 9292 reed de metro wel en was dat toch echt de snelste en enige optie. Uiteindelijk kwam ik een half uur te laat (en €15 voor een taxi lichter) aan bij het bedrijf. Het is een wonder dat ze mijn contract niet gelijk door de versnipperaar haalden.

Dit is nog maar één enkel voorbeeld, maar zo gaat het dus al jaren tussen de stad en mij. Vanaf onze allereerste ontmoeting was het al mis. Ik denk dat ik een jaar of acht was. Samen met mijn ouders en zusjes zouden we een dagje naar Amsterdam gaan. Anne Frank huis, Madame Tussauds, met een rondvaartboot over de grachten, je kent het wel. We gingen met de auto, zouden bij de Arena parkeren en vanaf daar met de metro de stad in gaan. Natuurlijk bleek de parkeergarage van de Arena precies die dag gesloten en was ieder ander parkeerplekje in een straal van 100 kilometer bezet. Aan het einde van de dag hebben mijn ouders heel veel happy meals moeten bestellen, om de sfeer op de achterbank nog iets boven het vriespunt te krijgen.

Inmiddels zijn die happy meals vervangen door macarons als zijnde mijn favoriete troostvoedsel. Maar nu zul je natuurlijk altijd zien dat ik meestal op maandag in Amsterdam moet zijn en Poptasi Pastry* precies op die dag gesloten is. Sorry, Amsterdam, maar zo gaat het dus nooit iets worden tussen ons.


*De Nederlandse macaronhemel. Klein winkeltje dat verstopt zit in de Gerard Doustraat. Zeker even langsgaan als je in Amsterdam bent. Behalve op maandag dan. Grrr...