Ik wou alleen maar levens redden

Ik weet niet of jullie het inmiddels al doorhadden, maar ik ben dus best wel een angsthaas. Ladders, grote harige spinnen en in mijn eentje backpacken door een godverlaten land, bij het idee alleen al tril ik harder van angst dan Dr. Bibber himself. Ik ben zo iemand die al hartkloppingen krijgt bij het idee van survivallen in de Ardennen. (Ik heb één keer in een kano gezeten. Dat. Nooit. Meer.)

Hetzelfde geldt voor bloed doneren. Bloed? IEW! Naalden? AAAAAAAAAAAAAAH! Maar toch... toch had ik al jaren het gevoel dat ik dat eigenlijk zou moeten doen. Ik bedoel: ik ben gezond, kan dus prima wat bloed missen en daarmee misschien wel levens redden. Bovendien las ik in een van de Viva-blogs van Lisette dat ze super lekkere anti-flauwval koeken hebben bij Sanquin. Koekjes eten en andere mensen helpen tegelijkertijd, wat wil je nog meer? En toch gaf ik me niet gelijk op als donor. Mijn afkeer voor naalden was toch groter dan mijn liefde voor koekjes (en die is GROOT, dus dan weet je wel hóe verschrikkelijk ik naalden vind).

Toch gaf ik me een paar maanden geleden wél op als donor. Ik was in een ik-kan-de-hele-wereld-aan-en-ga-dingen-doen-die-ik-eigenlijk-niet-durf-WHOEHA bui en las toevallig op tweets van Audrey over dat zij bloeddonor is. Voor de zekerheid vroeg ik haar nog even of het echt niet verschrikkelijkafsgrijnselijkdoodeng was, en nadat zij mij daarvan verzekerd had, gaf ik me op.

Twee tellen nadat ik me had opgegeven, dacht ik al 'Oh help, wat heb ik gedaan?!'. Maar ik liet het zo.

Toen ik de oproep voor de keuring (Ben je zwanger? Spuit je drugs? Heb je hepatitis?) binnenkreeg, dacht ik 'Oh help, WAT HEB IK GEDAAN?!'. Maar ik ging wel.

En toen ik een paar weken later een oproep kreeg om daadwerkelijk te gaan doneren, dacht ik eerst 'Hiep hoi, ik heb geen enge ziektes', maar al snel daarna 'OH. HELP. WAT. HEB. IK. GEDAAN?!'. Maar toch reed ik vanavond met klamme handjes richting Sanquin.

Via Twitter herinnerde Audrey mij gelukkig nog even aan waar ik het allemaal voor deed ("ROZE KOEKEN!"). Ik werd weer gekeurd (Heb je nog steeds geen aids?) en werd vervolgens aangesloten op het bloeddoneerapparaat (het heeft vast een officiële naam, maar ik was te druk bezig met het mantra 'naalden zijn niet eng' te herhalen in mijn hoofd, om dat te onthouden). En eigenlijk ging het best goed - naalden zijn niet eng, naalden zijn niet eng, naalden zijn niet eng - behalve dan dat het apparaat gelijk begon te piepen.

"Hmm, hij loopt niet goed door," zei de verpleegster, die overigens super lief was. "Dat is vreemd, want het is wel een goede ader." Maar wat ze ook probeerde, dat stomme apparaat bleef piepen. "Sorry, maar zo krijg ik die zak nooit vol. We moeten het stopzetten," was de conclusie.

Daar zat ik dan. Had ik eindelijk al mijn moed verzameld. Was ik niet flauwgevallen bij het zien van de naald (ja, ja, ik heb gekeken. Dapper hè?). En vervolgens kwam er te weinig bloed uit. Levens redden zat er vandaag niet in. Wat een teleurstelling tot de macht 85.

Gelukkig kreeg ik als troost nog wel een roze koek.