Niet dat je nou moet denken dat ik een heel spannend dubbelleven lijd, maar het is wel de reden waarom ik de laatste tijd zo vaag doe met het hele liefdesverdriet suckt. Ik kan me voorstellen dat jullie dachten: "Huh? Waar heb je het over? Had je überhaubt een vriend dan?" Officieel niet nee (onder het motto 'we plakken er geen label op'). Omdat ik niet goed wist hoe ik het moest noemen, heb ik er nooit over geschreven.
Maar nu is het dus over en daardoor voelde ik me behoorlijk &!$%&*!. En aangezien blogtherapie zo mogelijk nog beter werkt dan shoptherapie, had ik wel de behoefte om erover te schrijven. En zoals ik in mijn jaarlijstje al schreef, voelt het verkeerd om hier helemaal heppie de peppie te doen, terwijl ik me alles behalve dat voelde. Maar uitleggen hoe het precies allemaal zit, kan ik niet.
Nou ja, eigenlijk kan ik het wel. Het hele verhaal staat in mijn drafts. Maar ik heb besloten dat ik het niet ga publiceren.* Ten eerste weet ik niet of ik zoiets persoonlijks wel op het internet wil hebben staan. En ten tweede is het niet alleen mijn verhaal, maar ook zijn verhaal. Het voelt niet goed om zulke persoonlijke dingen over een ander te publiceren. Nu weten de meesten van jullie natuurlijk niet wie hij is, maar ik weet niet precies wie er wel of niet meeleest.
Overigens wist ik eigenlijk al dat ik het verhaal toch niet ging publiceren, toen ik het verhaal typte. Toch heb ik alles opgeschreven. Het punt is namelijk: het lucht zo lekker op om erover te schrijven. Om mijn gevoelens van me af te schrijven. Vandaar dus dat ik - ondanks alle voordelen van gewoon onder mijn eigen naam bloggen - soms verlang naar anonimiteit. Herkenbaar?
*Vette pech voor jullie, want het is een heerlijk juicy verhaal. Als het niet over mezelf ging, zou ik lachen i.p.v. huilen :')
Dat is één van de redenen inderdaad waarom ik anoniem blog. Maar er zitten aan beide plus en minpunten. In ieder geval, wat naar dat je je zo voelt. Liefdesverdriet, of hoe je het wil noemen, is nooit leuk! En het van je af schrijven, is inderdaad de beste therapie! Ik hoop dat het geholpen heeft en dat je nu met dit cryptische berichtje ook een beetje beter voelt! Sterkte in ieder geval.
BeantwoordenVerwijderenLiefs!
Bedankt voor je lieve reactie! Maar ik voel me inmiddels gelukkig alweer wat beter :)
VerwijderenIk me nog nooit geremd gevoeld om over iets te schrijven omdat ik niet anoniem blogt, maar ik snap wel wat je bedoelt. Sowieso gebeurt er nooit iets spannends in mijn liefdesleven, dus dat scheelt :P
BeantwoordenVerwijderenAls anonieme blogster ben ik vaak jaloers op mensen die een interessant genoeg leven hebben om niet-anoniem over te bloggen. Maar jammer dat je je zo voelt, ik hoop dat het snel beter gaat.
BeantwoordenVerwijderenNaar dat je je zo voelt. Ik hoop echt dat je je snel weer helemaal gelukkig voelt.
BeantwoordenVerwijderenEcht persoonlijke dingen gooi ik eigenlijk nooit op internet, ik vertel het liever 'echt' tegen iemand.
Ik typ vaak tekstjes gewoon in Word. Om het, nadat ik ze nog eens nagelezen heb, gewoon af te sluiten zonder op te slaan. Gewoon even mijn hersenen leegtypen. Zoek maar eens 'schrijftherapie' op. Het bestaat! =)
BeantwoordenVerwijderenOf misschien is in een gewone geschreven agenda of notitieboekje iets voor jouw?