Ik vind het fascinerend. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik dit weet, omdat mijn opa het vanochtend op Facebook postte. Ik ben er namelijk inmiddels wel aan gewend dat mijn opa ook op social media zit. Hij is soms gewoon hipper dan ik. (Hij snapt bijvoorbeeld wel hoe Windows 8 werkt, terwijl ik alleen maar iedere dag een nieuwe manier bedenk om het te vervloeken).
Maar goed, ik vind het dus fascinerend dat op die ene avond 60 jaar geleden alles precies op zijn plek viel. Want wat als mijn oma zich die avond niet zo lekker had gevoeld en toch maar thuis was gebleven? Of wat als mijn opa geen zin had gehad om dat hele stuk op de fiets naar Leiden te gaan? Misschien hadden ze elkaar dan wel nooit ontmoet en was mijn moeder er nooit geweest (en ik dus ook niet). Of zouden mijn opa en oma elkaar dan toch wel op een ander moment tegengekomen zijn? Zou het lot ze toch wel samengebracht hebben?
Maar misschien dat ik dat nog niet eens het meest fascinerende vind. Ik vind het eigenlijk nog veel bewonderenswaardiger dat ze echt al 60 jaar samen zijn en het na al die jaren nog steeds leuk hebben samen. Dat ze elkaar nog niet spuugzat zijn en op Valentijnsdag nog verrassen met cadeautjes. 60 jaar, dat is toch onvoorstelbaar lang?!
Aan de ene kant vind ik het maar een benauwend idee, zo lang samen met dezelfde persoon. Aan de andere kant lijkt het me geweldig en wil ik het ook. Maar misschien dat ik eerst maar eens moet proberen om het 60 dagen lang vol te houden met iemand. Of 6.
 |
| (Bron afbeelding) |
Mooi stukje Ilse. Na zoveel jaar nog zoveel liefde!
BeantwoordenVerwijderen