Verkering in de tweede klas

Ik zit in de trein. Tegenover mij zit een stelletje van een jaar of 14. Het is duidelijk dat ze verkering hebben. Verkering zoals je dat op je veertiende hebt. Ze stralen uit dat ze elkaar leuk vinden, maar zijn nog heerlijk onbeholpen. Een beetje zoals Bambi op het ijs. Ik zie haar denken: "Zal ik zijn hand pakken?" Ik zie hem denken: "Oh jee, ze zit wel erg dichtbij. Wat nu? Kan ik het maken om een arm om haar heen te slaan?"

En dan krijg ik ineens de neiging om hen uit hun droom te halen. Om hen te vertellen dat liefde kut is en alleen maar pijn oplevert. Dat ze het beter gelijk kunnen uitmaken en het klooster ingaan. Iets van die strekking.

Mijn iPod is ondertussen geshuffelt naar A Song About Love. De stem van Jake Bugg klinkt bitter. Ik besef dat dat is hoe ik me voel. Bitter.

Ik kijk nog een keer naar het stelletje. Waarom kan ik niet gewoon blij zijn voor hen? Ik wil helemaal niet zo zijn. Ik weiger verbitterd te zijn. Prille liefde is en blijft mooi. Voor hoe lang het ook duurt. Misschien is het tijd voor andere muziek, hoe mooi ik A Song About Love ook vind.

Met Jack Johnson op de achtergrond besluit ik hen in hun waan te laten. Ze donderen vanzelf wel een keer van hun roze wolk. En misschien ook wel niet. Misschien gaan ze wel trouwen. Mijn ouders zijn tenslotte ook al sinds de tweede klas bij elkaar.

Love is the answer,

At least for most of the questions in my heart

Like why are we here? And where do we go?

And how come it's so hard?

It's not always easy and

Sometimes life can be deceiving

I'll tell you one thing, it's always better when we're together

Uit: Jack Johnson - Better Together