Arme Barry (en een beetje arme ik)

"Sinds een paar weken heb ik Barry. Hij komt uit Japan en veroverde mijn hart met zijn iPodkabeltje. (Even voor de duidelijkheid: Barry is een auto. (Ja, ik ben zo'n meisje dat haar auto een naam geeft)). En Barry mag dan wel een tweedehandsje zijn, hij is wel mijn Barry en ik ben dol op hem. Alleen is Barry - net als alle de meeste mannen - een beetje onbetrouwbaar."

Vandaag in een nieuwe aflevering van Barry de Suzuki: De Aanrijding.

Afgelopen woensdag reed ik 's ochtends een andere route dan normaal naar kantoor. De auto van een collega moest namelijk naar de garage voor een grote beurt en hij had gevraagd of ik hem daar even wou oppikken onderweg naar kantoor. Prima, geen probleem. Ten minste, dat was het totdat ik bij een rotonde remde voor een fietser. De vrouw in de auto achter mij had dat namelijk niet helemaal door. *KLATS BOEM HO!*

Het ene moment zat ik nog vrolijk mee te blèren met de radio, het volgende moment zat ik te vloeken en te tieren (Kun je niet uit je doppen kijken, #@!$^!-wijf!), om tot slot in huilen uit te barsten. Zo voelt een aanrijding dus.

Nadat ik over de ergste schrik heen was (Whèèèh, ik weet niet hoe ik dit nu allemaal moet regelen en... en... en... whèèèh*), kon ik gelukkig weer een beetje helder nadenken. 1) Collega bellen (Ik ben op 200 meter afstand van de garage, maar het gaat nog wel even duren). En 2) de schade opnemen.

Het voordeel van aangereden worden op een rotonde is dat het dan niet zo hard gaat. Met enkel wat hoofdpijn door de klap kwam ik er daardoor zelf best goed vanaf. Helaas is dat voor de arme Barry niet te zeggen. "Hmm, dat is een duur grapje," was dan ook de eerste reactie bij het autobedrijf. "Dat gaat de verzekering van de andere partij niet leuk vinden."

De schade: bumper ingedeukt/gescheurd, lampen aan diggelen en als bonus moet ook de bodemplaat vervangen worden. Nou heb ik niet heel veel (zeg maar gerust: geen) verstand van auto's, maar als er een hele week nodig is voor de reparatie, heb ik ook wel door dat het serieus is.

Conclusie: Lang leve verzekeringen en lang leve gratis vervangend vervoer. Alhoewel, geen enkele auto kan Barry natuurlijk vervangen. Al helemaal niet een oud afgeragd Renault Clio'tje, zonder iPodkabeltje (huilie huilie!). Hoe moet ik nou komende week doorkomen zonder mijn dagelijkse portie keihard meeblèren met Miss Montreal en Beyoncé-dansjes in de auto?


*Ja, ik ben een dramaqueen. Zeg maar niets.