Afgelopen vrijdag had ik een afscheidsborrel van Vriendin M., die samen met haar vriend naar Zuid-Afrika gaat emigreren. Ik ken M. van de middelbare school, maar in die zes jaar dat we bij elkaar in de klas zaten, gingen we eigenlijk nauwelijks met elkaar om. Ik zag M. afgelopen vrijdag zelfs voor het eerst sinds we vijf jaar geleden het gymnasium verlieten. Wat deed je dan in hemelsnaam op haar afscheidsfeestje? Nou, het kan soms raar lopen.
Een paar maanden geleden kreeg ik ineens een mailtje van M., met als onderwerpregel 'Beter laat dan nooit'. Via LinkedIn was ze op mijn blog terecht gekomen. En in het kader van scriptie-ontwijkend-gedrag (we zaten in hetzelfde schuitje) had ze mijn halve blog doorgelezen. En zo was ze erachter gekomen dat wij eigenlijk heel veel dingen gemeen hebben, zoals struggles met afstuderen, de Gilmore Girls DVD-box en onze voorliefde voor cupcakes.
Sindsdien mailden we heen en weer. We bespraken werkelijk waar alles, van mislukte relaties tot Chi stijltangen. Een soort penvriendschap 2.0. In het echt afspreken ging namelijk niet, aangezien zij een halfjaar in Albanië zat voor haar afstudeeronderzoek.
Nu is M. echter even een paar weken in Nederland, voordat ze gaat emigreren naar Zuid-Afrika. Ik vond dat in eerste instantie echt een onwerkelijk idee. Waarom zou je het veilige Nederland verruilen voor het grote onbekende? Maar langzamerhand begin ik het steeds meer te begrijpen.
Nu voel ik mezelf vooral heel saai, als meisje dat nog steeds in haar geboortedorp woont en slechts 8 kilometer verderop werkt. Maar wie weet... M. heeft immers ook nog een vrijgezel schoonbroertje met emigratieplannen. En mij is inmiddels duidelijk: het kan soms raar lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten