Ik wil alleen maar alles en ik wil het nu

Jongens, ik heb weer eens een probleem. Ik begin namelijk een patroon in mijn leven te ontdekken. Nou zitten er natuurlijk wel meer patronen in mijn leven - iets met gelukkig worden van chocola en spontaan ieder voorgenomen koopverbod overboord gooien zodra de uitverkoop begint - maar tot nu toe leden daar alleen mijn weegschaal en bankrekening onder. Nu begin ik echter in te zien dat ik ook lijd onder mezelf.

Jeez, Iels, dat klinkt wel heel dramatisch. Oké, oké, misschien dat ik het iets overdrijf, maar het is wel een serieus iets. Het punt is namelijk dat... dat... (oh, god, ik ga nu zo oppervlakkig klinken) dat ik nooit tevreden ben. Ik kan nog zoveel hebben, en toch wil ik altijd meer. Ik wil nou eenmaal alles. En ik wil het nu.

Zo zou je denken dat ik momenteel behoorlijk in mijn nopjes zou moeten zijn. Ik mag immers vanavond mijn hbo-diploma gaan ophalen en ik heb zelfs ook al een baan (zo eentje voor grote mensen!). Aanstaande maandag begin ik als online marketeer bij het bedrijf waar ik afstudeerde. Over geluk hebben gesproken.

Een diploma, gelijk een toffe baan, wat wil je nog meer dan? Nou ik zal het je vertellen. Een appartement. Want hoe goed ik het thuis ook heb, na 22 jaar heb ik er wel behoefte aan om op mezelf te gaan. Lekker doen waar ik zin in heb, met niemand rekening houden en nooit meer uien uit mijn eten hoeven vissen (niet dat ik kan koken, maar dat is voor later zorg).

Oké oké, ik snap het. Maar je hebt toch geen haast? Je kunt beter nog even een paar maanden thuis blijven wonen en lekker sparen. Ha ha. Dan ken je mij dus nog niet. Zodra ik afgelopen week besefte dat ik, met mijn grote-mensen-baan, op mezelf kan, begon ik met zoeken. En toevallig is Collega/Vriendin L. ook op zoek naar een appartement. Tijdens de lunchpauze zei zij ineens: 'Wil je niet samen met mij iets huren? Dan kunnen we veel makkelijker iets moois vinden.' Ik: 'Jaaa, gezellig!' En daarbij dacht ik natuurlijk: Yes, dan kan L. mooi iedere avond voor mij koken.

Dat was dus tijdens de lunch. Rond 2 uur hing ik al aan de telefoon met een makelaar en zo kwam het dat wij afgelopen zaterdag bij een appartement gingen kijken. Stiekem hoopte ik nog dat het appartement enorm zou tegenvallen, omdat we er eigenlijk nog helemaal niet goed over hadden nagedacht. Maar je raadt het al: het bleek super mooi. En sindsdien zie ik mezelf daar al helemaal wonen.

Ehh, Iels, ik wil geen partypooper zijn, maar gaat het allemaal niet een beetje snel? Zucht. Ik haat het om het toe te geven, maar je hebt gelijk. Om verschillende redenen heb ik vanavond de makelaar op moeten bellen met de mededeling dat L. en ik niet samen het appartement gaan huren. Maar dat deed ik wel met pijn in mijn hart. Bye bye, droomappartement.

Vervolgens liep ik chagrijnig door huis te stampen (op zoek naar chocola natuurlijk) en mezelf hardop afvragend waarom ik niet meer verdiende, zodat ik het appartement in mijn eentje kon betalen. Gelukkig was daar op dat moment de altijd praktische Zusje D.: 'Koop gewoon een staatslot. Opgelost!' God, wat ga ik haar missen als ik straks (lees: over 5 jaar) het huis uit ben.