Een kleine ode

Twee weken geleden liep ik hier nog te mopperen dat de ene na de andere vriendin ging emigreren. Nou was dat misschien een beetje overdreven, maar toch vertrekken er wel twee vriendinnetjes binnen een maand naar het buitenland. Super spannend en leuk voor hen, maar ehh... niet zo fijn voor mij. Please don't leave me?

Natuurlijk is het niet het einde van de vriendschap, dat snap ik ook wel. In Engeland en Zuid-Afrika hebben ze ook Whatsapp uitgevonden. En good old Skype niet te vergeten. Maar toch is het anders. Nooit meer zulke appjes van H. 'Zie ik nou op Instagram dat je de hele dag in bed dvd's ligt te kijken? Over een uurtje in de stad!'. Dus ja, dat ga ik missen. Daarom vandaag - omdat het kan - een kleine ode aan al mijn lieve vriendinnen.

(Bron afbeelding)

Lieve L. en A., jullie zijn de beste omdat ik met jullie mijn liefde voor chocolade (véél chocolade) en boeken  (véél boeken) kan delen. Zelfs als ik daarvoor helemaal naar Zeeland moet... ;)

Lieve M., jij bent de beste omdat ik van niemand zulke leuke en eerlijke mails krijg als van jou. En dat gratis vakantieadresje in Kaapstad is natuurlijk ook niet heel vervelend (wel nog heel even sparen voor het vliegticket, maar ooit kom ik je opzoeken!).

Lieve H., jij bent de beste omdat je gewoon van een kilometer afstand al herkent welke nagellak en lipstick ik op heb. Dat is echt een talent! En met niemand is het zo fijn over (gebrek aan) mannen klagen als met jou ;)

Lieve L., jij bent de beste omdat ik met jou tegelijkertijd kan lachen en huilen. En je inspireert me om te schrijven. Ooit op een dag liggen we naast elkaar in de winkel! Of in ieder geval ligt jouw boek in de winkel en zal ik het stiekem in iedere Bruna op de nummer 1 positie leggen.

Lieve A., jij bent de beste omdat jij de struggles van een perfectionist begrijpt als geen ander. Eigenlijk begrijp je mij sowieso veel te goed. School mis ik niet, maar jou bijna iedere dag zien mis ik wel. We moeten echt nodig weer een keer afspreken!

Lieve S. en D., jullie zijn de beste omdat ik echt alles met jullie kan delen. Ik heb jullie vroeger misschien niet altijd evenveel gewaardeerd ('Maaamaaaa, S. heeft mijn barbie ingepikt. En D. maakt al mijn knutselspullen kapot. WHÈÈÈÈÈÈH!), maar nu doe ik dat zeker wel. Al blijven we natuurlijk zussen en zullen we nog minstens honderdduizend keer ruzie maken. Maar we zullen ook nog honderdduizend keer onszelf een halfuur later afvragen waar we nou in hemelsnaam ruzie over hadden en er vervolgens keihard om lachen.

Kus voor jullie allemaal!