Lovely Music: At the Disco

Soms hoor je wel eens een liedje dat zo mooi is dat het je ineens raakt en niet meer los laat. Begrijp je wat ik bedoel? Ik had dit bijvoorbeeld met Ordinary People van John Legend en Someone Like You van Adele.

Afgelopen weekend hoorde ik At the Disco van Rachel Louise voor het eerst op de radio. En dat is er dus weer zo een die mij niet los laat. Echt heel mooi...

1 Deukje, 6 ½ auto’s en 500 duiven

Ineens schoot het me te binnen: ik heb al bijna een jaar mijn rijbewijs. En godzijdank heb ik hem nog steeds. Ik rij echter al heel wat langer dan een jaar, aangezien ik niet bijster veel talent toonde tijdens mijn rijlessen. Mijn vader was er bijna failliet aan gegaan. Tsja, dat krijg je ervan als je een belofte doet. Bij ons thuis geldt namelijk: tot je achttiende niet roken = een gratis rijbewijs. Roken was in mijn geval zeker een stuk goedkoper geweest. Maar goed, ik heb nu dus een jaar mijn rijbewijs. Tijd voor een feestje (ik zeg: TAART!) en de cijfers:

0 = Het aantal boetes dat ik heb gehad. En nou niet gelijk denken dat ik als een oud omaatje rijd. Ik heb gewoon talent om op tijd te remmen voor flitspalen.

0 = Het aantal ongelukken dat ik heb veroorzaakt. En dat ga ik zo houden, hoe hard mijn zus ook roept dat ik een gevaar op de weg ben.

1 = Het aantal deukjes in bumper van mijn vaders auto. Wat overigens niet mijn schuld was, het paaltje stond duidelijk in de weg.

1 = Het aantal keer langs de weg heb gestaan doordat de auto er halverwege mee op hield. Toen heb ik heel heldhaftig een monteur gebeld, omdat ik niet wist wat het knipperende lampje betekende.

6 ½ = Het aantal verschillende auto’s waarin ik heb gereden. Die halve staat voor een oeroude huurauto die ik meekreeg na bovenstaand met-je-auto-langs-de-weg-staan-incident. Het barrel stamde uit de tijd dat een toerenteller nog een luxe was. En daar waar ooit de radio zat bungelden nu alleen nog een paar zielige draadjes.

500 = Het aantal duiven die ik bijna plat heb gereden. Let op: dit is slechts een ruwe schatting, het kunnen er net zo goed 1000 zijn.

Op naar jaar twee. Hopelijk kan ik dit lijstje dan uitbreiden met: 1 = Het aantal gele Mini Cooper Cabrio’s die van mij zijn.


N.B. Ik werd er zojuist door schoonbroer T. op gewezen dat ik wél een boete heb gehad. Het was een hele lullige parkeerboete, omdat zus S. en ik waren vergeten een parkeerkaartje te kopen. Dat kwam waarschijnlijk doordat we in shock waren nadat ik zomaar de auto in één keer goed geparkeerd had.

Smoelpaper

Heugelijk nieuws: ook ik heb nu Facebook. Wat daar dan zo heugelijk aan is? Dat weet ik eigenlijk niet. Maar tot vandaag had ik dus geen Facebook. Hoe dat kan? Geen flauw idee.

Het is niet dat ik de afgelopen vijf jaar onder een steen heb geleefd. Ik heb bijvoorbeeld wel Twitter (wat ik über hip vind van mezelf). En Hyves natuurlijk (niet dat ik dat ooit nog gebruik, maar het gaat om het idee).

Afgelopen week besefte ik me dat het zo echt niet langer kon. Ik kan echt niet meer achterblijven. Zelfs Theo en Victor (van Draadstaal) hebben Facebook. Of Smoelpaper, zoals ze dat op z’n Brabants noemen.

Hoog tijd dus voor mij oven even mijn eigen Smoelpaper aan te maken. Tenminste, dat dacht ik. Eén probleem: ik snap er niks van. Wat is porren? Waar zit dat prikbord verstopt? Waarom lukt het niet om het te koppelen aan Twitter? Ik ben blijkbaar toch niet zo 2.0 als ik dacht.

Nu ben ik dringend op zoek naar Facebookvriendjes. Anders staat het ook zo sneu, met slechts vijf vrienden. Alleen ga hier ik ook weer over twijfelen. Mag je op Facebook ook mensen als vriend toevoegen als je ze al een jaar niet meer gezien hebt? Gelden mensen die in het dagelijks leven “kennissen” zijn op Facebook als vrienden? Pfff… wat een drama.

Ik denk dat ik dus maar wacht op de cursus Smoelpaper Voor Beginners.

"Kedeng kedeng, kedeng kedeng, OEHOE!!"

Ik zal het maar meteen bekennen: ik ben fan van Guus Meeuwis. Ik was zelfs al fan van Guus toen ik nog maar vijf jaar oud was. Zus S., toen zeven, en ik mochten toen allebei een cd uitkiezen. Mijn eerste echte cd. En wat koos ik? De cd van Sugar Lee Hooper (“Jo met de banjo. Mien met de mandoline. En Kaatje met haar mondharmonicaatje…”). Je begrijpt dat ik me daar nu kapot voor schaam.

Zus S. had gelukkig een betere muzieksmaak en koos voor de cd van Guus Meeuwis. Sindsdien ben ik fan. De cd werd natuurlijk gelijk overgezet op een cassettebandje (ja, die bestonden toen nog). Bandje in je walkman en je kunt je urenlang vermaken op de achterbank op weg naar Frankrijk. De hele reis hebben we meegezongen: “Kedeng kedeng, kedeng kedeng, OEHOE!! “ (Pap, mam, nog sorry daarvoor).

Ik ben gelukkig over mijn Sugar Lee Hooper-fase heen gegroeid, maar ik ben wel nog altijd fan van Guus Meeuwis. Hoewel ik dat niet altijd heb durven toe te geven. Het is namelijk niet echt cool om tussen je 12^e en 15^e mee te zingen met “Het is een nacht die je normaal alleen in fillems ziet…”. Vanaf je 16^e wordt Guus echter weer leuk (zeker in combinatie met een biertje ;).

Guus was er zelfs bij toen ik in de vijfde klas met school tien dagen naar Rome ging. Hele dagen liepen wij door Rome te slenteren terwijl we kei hard Brabant zongen (Ge bent unne echte Bosschenaar of nie waoh).

Vorig jaar heb ik Guus voor het eerst live gezien. Eerst in het Theater aan de Parade. Later in het Philips Stadion bij ‘Groots met een zachte G’. Dat was echt een feestje. Zelfs zusje D. stond kei hard mee te blèren met “Ik wil je. Blijf bij me. Hou van me. Ga nooit meer weg!”. Toen waren S. en ik toch even twee trotse oudere zussen.

Dit jaar ga ik weer naar ‘Groots’. Dit maal met (hoofdsponsoren) papa en mama. Voor hen is het de eerste keer naar Guus. Hoog tijd dus om hen een spoedcursus ‘meeblèren met Guus’ te geven. Kijken wat er is blijven hangen van al die uren op weg naar Frankrijk. “Kedeng kedeng, kedeng kedeng, OEHOE!!" 

Quote: It's wrong to be right...

Shoeaholic

Dat ik dol ben op schoenen komt vast niet als een verassing voor jullie. Ik geloof alleen dat ik me de laatste tijd iets te veel heb laten gaan. Ik weet niet of shoeaholic een officieel bestaand woord is, maar als het bestaat, dan is het op mij van toepassing.

Zelfs de vriend van mijn zus, schoonbroer T., is het op gaan vallen. Hij: “Hé, heb je alwéér nieuwe schoenen?” Ik: “Nee hoor, die heb ik al twee weken.” Nou, dan weet je wel hoe erg het met mij gesteld is.

Mijn schoenenrek begint inmiddels ook enorm uit te puilen. Tijd om te ruimen dus. Maar dat kan ik dan eigenlijk weer niet. Bij ieder paar schoenen, dat ik al een jaar niet meer heb gedragen, denk ik dat ze toch ooit nog wel van pas zullen komen. Hetzelfde probleem heb ik met kleren (“deze spijkerbroek is dan wel lelijk, oud, kapot en te klein, maar hij is vast nog wel handig als ik een keer op survivalweekend moet”).

Daarnaast heb ik ook altijd de neiging om schoenen te kopen die verrekte pijn doen en waar ik eigenlijk helemaal niet op kan lopen. In de winkel weet ik mezelf altijd voor de gek te houden met de gedachte dat ze gewoon nog ingelopen moeten worden en dat het met een paar blarenpleisters vast allemaal wel goed zal komen. Nou kunnen blarenpleisters veel, maar ook die kunnen niet op tegen spotgoedkope H&M pumps met 10 cm hak.

Nu mag ik eigenlijk van mezelf de hele zomer geen nieuwe schoenen meer kopen. Alleen heb ik zo’n vermoeden dat ik dat nooit ga redden. Er is dus maar een oplossing: mijn zus uit huis pesten, zodat ik van haar kamer een inloopkast kan maken. HA.

Quote: Nothing is impossible...

(Via Piccsy.com)

Een enorme dikke zwarte tor

Ik HAAT insecten. Zo, dat is eruit. Op een avond als vanavond wou ik dat het weer lekker winter was. Lekker koud, een dik pak sneeuw en geen mug te bekennen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt dol op de zon en de lente/zomer. Maar die kruiperige, griezelige, prikkende beestjes die zich insecten noemen kunnen me gestolen worden.

Op mijn zwarte lijst stonden al de mug (krabben! jeuk!), de wesp (hoogst irritant!) en natuurlijk dikke harige spinnen (geen uitleg nodig). Maar sinds vanavond staat ook de tor op mijn zwarte lijst. Het ging ongeveer zo:

Ik zit lekker relaxed een film te kijken. Ineens kriebelt er iets op mijn voet. Niets vermoedend kijk ik naar beneden. Zit er dus gewoon een enorme dikke zwarte tor op mijn grote teen.

Eerste gedachte: “IIIIIIIIEEEEEEH!” en ik schud hem zo hard als ik kan van mijn voet af.

Tweede gedachte: “PAPAAAAAA, HELP!” maar papa hoort mij natuurlijk niet. (Waar zijn alle mannen toch als je ze nodig hebt?)

Derde gedachte: “Oke, nu moet ik zelf dapper zijn.” En ik smash hem met mijn slipper. (Ja, Partij voor de dieren, het spijt me, maar Meneer Tor is niet meer. In my defence: ik kon er echt niks aan doen, ik was in paniek. Ieder ander weldenkend meisje zou hetzelfde gehandeld hebben ;)

Na grondige reiniging van mijn slipper en inspectie van de kamer op vriendjes van Meneer Tor, kan ik nog steeds niet slapen. Ik heb overal jeuk. Ik heb constant het gevoel dat er nog meer beestjes zitten te kriebelen. Dat ze vannacht onder mijn bed vandaan kruipen. Het is net alsof ik weer zes jaar oud ben en er monsters onder mijn bed zitten. PAPAAAAAAA!

How to build a lasting relationship...

(Via Piccsy.com)

Man of my dreams

De laatste tijd droom ik echt veel. De afgelopen weken heb ik bijna iedere nacht wel een droom die ik me (half) herinner. Nou ben ik niet echt een zweverig spiritueel type, maar ik begon me toch stiekem af te vragen wat mijn dromen betekenen.

Ik heb bijvoorbeeld al een paar keer gedroomd dat mijn ouders weer terug gingen verhuizen naar ons oude huis. En ik zou dan weer met mijn zusje op één kamer moeten slapen. Dit is dus eigenlijk meer een nachtmerrie dan een droom (sorry zussie, maar ik weet dat jij er net zo over denkt ;).

Uit nieuwsgierigheid ben ik toch even gaan Googelen. Toen kwam ik uit bij het “droomwoordenboek”. Hierbij heb ik me overigens verbaasd over de trefwoorden die er in stonden. Blijkbaar zijn er echt mensen die dromen over - ik noem willekeurig een paar zoekwoorden - veiligheidsspelden, augurken, zaagsel en paperclips. Dan valt mijn droom over verhuizen nog best mee, toch? Volgens het “droomwoordenboek” betekent dromen over verhuizen het volgende:

“Als je droomt dat je aan het verhuizen bent, suggereert dit dat er veranderingen aan zitten te komen. Misschien voel je je ergens niet meer zo op je gemak, en is de droom een teken dat er iets in je leven gewijzigd moet worden zodat je meer vrijheid en ruimte voor jezelf krijgt.”

Ja ja, oké. Dus als jullie me kwijt zijn, ik ben blijkbaar op zoek naar vrijheid.

Maar goed, tot zover de nachtelijke verhuisplannen. Ik had laatst namelijk nog een veel betere droom. (Overigens zijn mijn dromen altijd een stuk beter na een paar biertjes ;). Ik droomde dat ik echt het perfecte vriendje had. De man van mijn dromen, letterlijk én figuurlijk. Hij zag eruit als Sam uit Glee (dit bewijst vast dat ik veel te veel tv kijk, maar dat terzijde). Dan is het toch best balen als je -weer single- wakker wordt.

N.B. Ik heb nog geprobeerd om ook deze droom te verklaren aan de hand van het “droomwoordenboek”, maar deze kent de trefwoorden vriendje, perfect en Glee blijkbaar nog niet.

Mijn favoriete... boeken

In de zomer verslind ik altijd een hoop boeken aan het zwembad. Als ik lees, dan zijn het eigenlijk altijd chicklits (tot frustratie van mijn moeder die vindt dat ik eens een keer echte boeken literatuur moet lezen). Maar ja, ik kan het niet helpen. Ik houd nou eenmaal van romantische boeken met een happy end.

Zoek je nog een leuk boek om lekker in de zon te lezen? Dit is mijn top 5: (alle mannen kunnen hier beter ophouden met lezen, denk ik ;-)

1. Hou je mond! van Sophie Kinsella. Dit was een van de eerste en beste chicklits die ik heb gelezen. Romantisch en vol humor. Het is eigenlijk een soort klassieker, zoals Notting Hill en Pretty Woman, maar dan in boekvorm. Overigens zijn al Sophie Kinsella's boeken briljant. Neem nou Shopaholic: een en al shoppen én een perfecte man. Dat is een boek naar mijn hart.

2. Mag het een maatje meer zijn? (deel 1) en Houd je hoofd koel! (deel 2) van Meg Cabot. Deze boeken zijn wat minder bekend, maar net zo leuk als die van Sophie Kinsella. Heerlijk romantisch, een hoop humor en met een spannende twist.

3. Zwaar verliefd! van Chantal van Gastel. Heerlijk herkenbaar voor iedereen die graag een paar kilootjes minder zou wegen en op zoek is naar de man van haar dromen. (Heb je trouwens het verslag van mijn meet&greet met Chantal al gelezen? Je vindt hem hier.)

4. Alles van Rachel Gibson. Haar (sexy) boeken winnen geen prijs voor de diepgang, maar lezen ongelooflijk lekker weg. Ideaal voor op het strand, met een cocktail in de hand en uitzicht op sexy strandwachten.

5. Voor altijd van Cecelia Ahern. Een prachtig (maar ook ontroerend) groots liefdesverhaal. Misschien geen standaard chicklit, maar zeker wel een die je gelezen moet hebben.

Oranje boven!

Ieder jaar met Koninginnedag zit ik weer met hetzelfde probleem: ik heb geen oranje in mijn kast hangen. Oranje is nou eenmaal niet echt mijn kleur, dus sla ik die kledingrekken altijd angstvallig over. De dag voor Koninginnedag besef ik me dan pas dat ik niets heb om aan te trekken. Maar ja, dan is het natuurlijk al te laat. Dan zijn alle fatsoenlijke oranje shirtjes in mijn maat al lang en breed uitverkocht.

Dit jaar had ik dat probleem gelukkig niet. Een paar weken geleden heb ik alvast een oranje cowboyhoed (mét glittertjes ;) gescoord bij de Hema. En het leuke van zo'n hoed is dat hij ook geschikt blijkt voor hondjes, kijk maar:

Fotomodel Joske 

(Hij luistert overigens ook naar de naam "Gekke Henkie" ;)