Joske, say cheese!

Zo af en toe zet ik wel eens een foto van ons gekke hondje Joske op Twitter. Als reactie hierop zei iemand laatst tegen mij dat ik er een blog over moest beginnen. Nu doet Joske een hoop schattige dingen, maar een hele blog over hem lijkt me iets te veel van het goede. Eenmalig een stukje met een paar schattige foto's kan natuurlijk echter geen kwaad.

Toen Joske nog een klein Josje was en in een schoenendoos paste. Later werd het zijn grote hobby om schoenendozen kapot te scheuren. Dat was een mooi excuus voor mij om net even dat extra paar schoenen te kopen. Ik deed het voor Josje immers.

Joske doet zijn bijnaam 'Gekke Henkie' eer aan.

Joske en zijn grote liefde Varkje. Ooit maakte Varkje ook knorgeluiden, maar zoals je ziet is zijn keel een beetje bruut kapot geknauwd.

Joske denkt dat hij een koetje is. Of hij is gewoon heel sociaal.

Volgens mij heeft Joske last van een zwaar hoofd. Hij legt namelijk altijd en overal zijn hoofd neer (op tafel, op de bank, op je benen en op je schoot...). 

Tot slot is Joske ook dol op modderige sloten. Wij iets minder. Die lucht!

Lieve Sinterklaas,

Ik weet dat ik inmiddels een beetje te oud ben om nog mijn schoen te mogen zetten. Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk. Ik ben namelijk heel lief geweest dit jaar (vraag maar aan mijn moeder). Bovendien heb ik tegenwoordig zulke geweldige schoenen, die wil ik jou en de pieten echt niet onthouden. Dus misschien dat je dit jaar toch een keertje langs wil komen. Hier is alvast mijn verlanglijstje. Gewoon, voor het geval dat.

Ik wil die! (bron)

- Een gigantische doos bonbons, met alleen maar lekkere vulling. Geen bananenvulling dus (die zou verboden moeten worden, blegh!).

- Mijn eigen Mr. Darcy.

- Alle boeken die nog op mijn Bol.com-verlanglijstje staan. En ja, ik weet dat dat er een stuk of honderd zijn, maar ooit zal ik tijd vinden om ze ook echt allemaal te lezen.

- De perfecte stage bij een geweldig reclamebureau. Zodat ik in de toekomst degene ben die pepernotenplu's en Unhate campagnes bedenkt.

- Een jaarvoorraad marsepein en borstplaat, want die gekke winkeliers hier in Nederland vertikken het om dat het hele jaar door te verkopen.

- Een reisje met de boot mee naar Spanje (ook al ben ik nooit stout natuurlijk). En dan zo rond mei weer terug naar Nederland, dat zou perfect zijn.

En die! (bron)

- Alle to-die-for (en onbetaalbare) schoenen van mijn Pinterest Shoeaholic-board. En doe er dan ook maar gelijk een ladinkje blarenpleisters bij.

- Heel veel inspiratie, zodat ik iedere dag een nieuw stukje op mijn blog kan plaatsen.
- En dat er dan ook iedere dag een stuk of duizend lezers vol spanning zitten te wachten op een nieuw stukje.
- En dat ze dan ook alle duizend een gezellige reactie achter laten (HINT HINT HINT).

En ja, lieve Sint, ik weet dat ik niet heel bescheiden over kom. Maar als je bedenkt dat de gemiddelde kleuter het hele Intertoys boek uitknipt en op zijn verlanglijstje plakt, valt die van mij best nog wel mee toch?

De prijs van schuldgevoel

Ken je dat? Dat je je telkens weer voorneemt dat je de volgende keer echt zo'n daklozenkrantje gaat kopen. Maar zodra je dan op de roltrap op het station staat en onderaan de trap de verkoper ziet staan met zijn stapeltje krantjes, doe je niets. Je pakt vooral niet je portemonnee uit je tas, want dat is teveel moeite en je ontwijkt zijn blik. Hoe vriendelijk hij ook goedendag zegt, je mompelt wat terug en loopt door. Zo gaat dat tenminste bij mij. Vijf seconden lang heb ik dan last van een schuldgevoel en neem me voor de volgende keer echt, maar dan ook echt, wel een krantje te kopen. Ook al weet ik in mijn achterhoofd wel dat ik het dan toch weer niet doe.

Hetzelfde heb ik met die accordeonspelertjes in de stad. Als ik er over nadenk heb ik verschrikkelijk medelijden met die kinderen die op school zouden moeten zitten, in plaats van in de vrieskou te zitten jengelen met een valse accordeon. Als ik erover nadenk kan ik echt boos worden dat er kinderen zijn die dit moeten doen. Maar zodra ik ze dan zie zitten, denk ik er niet over na. Ook hen negeer ik en loop snel door (het liefst met mijn handen vol tasjes en een pinpas die nog na smeult van het zware shoppen). En als ik dan achteraf al die bonnetjes van nieuwe kleren tegen kom in mijn tas en daardoor last krijg van schuldgevoel stuur ik een sms'je voor Unicef. €1,50 is kennelijk wat het kost om mijn schuldgevoel af te kopen.

Vanavond stond ik samen met klasgenootje S. op de bus te wachten. We hadden een lange dag achter de rug en waren voor school naar Eindhoven geweest. Op de terugweg op het station nog even een frietje en hamburger gescoord. Zo kwam het dat wij rond half 8 op onze bus stonden te wachten terwijl ik klaagde dat het alweer zo koud was. S., altijd optimistisch, zei net dat hij gehoord had dat het deze winter wel -28 kon worden toen we werden aangesproken door een man.

"Dame, heer, mag ik u iets vragen." Mijn eerste reactie is dan altijd het extra goed vastklemmen van mijn tas onder mijn arm. Daar zat immers én mijn laptop én mijn telefoon (oftewel: mijn hele leven) in. Ik keek op naar de man en zag dat het duidelijk geen toerist was die wou weten hoe laat lijn 165 zou komen. De man ging verder: "Ik heb nog een uur de tijd om geld te verzamelen voor de opvang van vannacht. Nog drie euro en vijenvijftig cent en ik hoef niet in de vrieskou te liggen."

Normaal doe ik dit eigenlijk nooit. Op zo'n moment doet mijn hart niet onder voor een vrieskouwtje van -28. Zwervers die vragen om vijftig cent voor een kopje koffie heb ik in het verleden nog afgewimpeld. Maar voor ik het wist stond ik nu een hand kleingeld uit mijn portemonnee te vissen. Ik hoorde mezelf nog een verontschuldiging mompelen naar de man dat het niet zo veel was (terwijl ik me afvroeg of hij had gezien dat er ook een tientje in mijn portemonnee zat).

De man bedankte me en ging snel weer verder. Een paar seconden was het stil, totdat S. de woorden sprak die ook door mijn hoofd gingen: "Waarom geef je aan zo'n iemand? Hij gaat er waarschijnlijk toch crack van kopen." Ik weet niet wat het was. Was het dat ik me schuldig voelde dat ik net veel geld had neergeteld voor een veel te vette snelle hap die ik eigenlijk niet eens echt lekker vond? Was het dat ik me schuldig voelde omdat ik - in mijn nieuwe winterjas, inclusief bijpassende sjaal - stond te klagen over de kou terwijl er een lekker warm huis op mij wachtte? Wat het dan ook was, ik gaf de man (alcoholist? junkie?) het voordeel van de twijfel. In de bus naar huis kon ik echter nog maar aan één ding denken: als hij nu maar niet net een overdosis neemt van mijn geld. Dan kost het me weer €1,50 om mijn schuldgevoel af te kopen.

Dingen die verboden zouden moeten worden...

- Een broodje filet american MET uitjes eten zonder vervolgens je tanden te poetsen. Die lucht!

- Verkoopsters in kledingwinkels die zogenaamd opgewekt zeggen: "Je kijkt gewoon even rond?" (Maar eigenlijk bedoelen: "Rot op, je kan dit toch niet betalen.")

- Of, nog erger, verkoopsters in een lingeriewinkel die een bh in jouw maat gaan zoeken. En dan durven aan te komen met een verschrikkelijk oudbollige, niet voorgevormde, explosie van kant, inclusief bloemetjes op de bandjes. Iew! Ik weet dat ik vaak wat ouder wordt geschat, maar dan ben je toch wel heel blind als verkoopster.

- Hyperactieve brugklassertjes 's ochtends vroeg in de bus, wanneer ik nog geen koffie op heb. En met hyperactief bedoel ik zwaaien en kei hard schreeuwen naar alle voorbijgangers die ze denken te kennen. Too much to handle.

- Badkamers waarbij het raam naast de wc is. Wanneer iemand dan in de winter even het raam open heeft gezet voor wat frisse lucht, vriezen gelijk je billen vast aan de wc-bril. Brrr....

- Friet eten in de trein. Dat kun je al die andere arme mensen zonder friet niet aandoen. (Behalve als ik degene met de friet ben natuurlijk).

- Panty's. Daarom.

- Moeten staan in de bus. Na een lange dag shoppen. Met je handen vol tassen. Op je nieuwe schoenen. Met 10 cm hak. Die je nog niet helemaal goed had ingelopen. Wankel, wankel. Auw, auw!

- Mensen (meestal mannen) die zeggen: "Maar je hebt toch al een rode nagellak?" Waardoor je weer een heel betoog moet houden om uit te leggen dat de ene rode nagellak toch echt de andere niet is, omdat deze donker/licht/met glitter/mat/glanzend is. Het bewijs.

- Een heel schaatsseizoen zonder Sven Kramer. Lieve Sven, wil je dat ons alsjeblieft nooit meer aandoen?

- Bonbons met banaanvulling. Zo'n domper. Vooral als het de laatste uit het doosje is. Dan moet ik wel een nieuw doosje kopen om te voorkomen dat ik spontaan depressief wordt.

(Bron afbeelding)

Nieuwe lay-out

(Bron afbeelding)

Ik vond het eens tijd voor wat nieuws. Geen stippeltjes en zoete kleuren meer, maar nog altijd een kleine touch of pink natuurlijk. Wat vinden jullie ervan?