De grote boze stad

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: dit stukje gaat over het feit dat ik het niet zo op Amsterdam heb. Sorry als ik iemand hiermee op zijn tenen trap, maar ik kan er niets aan doen: ik vind Amsterdam gewoon stom (voor zover je je op je 21ste nog als kleuter kunt gedragen en dingen stom mag vinden).

Zo, dat lucht op. Want ik geloof dat je dat helemaal niet mag zeggen. Het lijkt haast wel een soort ongeschreven regel dat als fatsoenlijke Nederlander je grootste wens eens huis/appartement/kamer/bezemkast binnen de ring hoort te zijn. Maar mijn wens is dat dus niet.

(Bron afbeelding)

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

"Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is.... geel."
"De M van McDonalds?"
"Nee fout, je ben heel koud."
"Die vrachtwagen daar dan?"
"Nope, nog steeds koud."
"De voorkant van de landkaart dan?"
"Nee, maar je wordt wel warmer."
"Dat lampje op het dashboard?"
"Nope. Je ziet het lekker niet hè?"
"Oh, ik weet het! De blauwe plek die ik je nu ga slaan over een paar dagen!"
"Mààààààm!"

Aldus zusje D. en ik afgelopen zaterdag na slechts één uur op de achterbank. Met terugwerkende kracht denk ik dat het gepast is om mijn excuses aan te bieden aan mijn ouders. Sorry voor het ieder jaar weer 12 uur lang terroriseren van de achterbank op weg naar Frankrijk.

(Bron afbeelding)

Stom! #2

-  Dat wanneer het me eindelijk een keer is gelukt om een winged eyeliner te maken, mijn vader vraagt wat dat gekke streepje naast mijn oog doet.  -  Tegelijkertijd buikpijn en zin in chocola hebben.  -  Pleinen met kinderkopjes in combinatie met hoge hakken.  -  Pepsi.  -  De apostrof in Jokertje's Jawoord en Barbie's Bruiloft.  -  Netjes op tijd in het restaurant aankomen en vervolgens nog een half uur heel vriendloos op de rest moeten wachten.  -  Graspollen. Hatsssjie!  -  De vraag: 'Hoezo ben jij nog single? Je bent toch een leuke meid?'  -

(Bron afbeelding)

Wijze lessen van Guus

Dat de Groots met een zachte G concerten van Guus Meeuwis geweldig zijn, wist ik natuurlijk al lang. Niet voor niets ging ik dit jaar voor de vierde keer op rij. Maar ondanks dat het de vierde keer was (en mijn hersenen nooit eens even stil willen zijn), heb ik weer een hoop nieuwe dingen geleerd, namelijk:

- Ik heb nog altijd geen brillenhoofd. (Niet voor niets heb ik mijn ouders op mijn veertiende zo lang aan hun kop gezeurd, dat ze nog steeds 's nachts wakker schrikken met mijn gejengel om lenzen in hun hoofd.) De enige foto van zaterdagavond waar ik enigszins fatsoenlijk op sta, is er dan ook eentje waarop ik de enige echte Guus-bril in mijn haar had, in plaats van op mijn neus. (Ja, jullie mogen nu heel even lachen om het feit dat ik, fangirl dat ik ben, serieus geld heb uitgegeven aan zo'n plastic prul. Maar niet te hard lachen hoor. Ho, STOP, nu is het wel weer mooi geweest.)

ABC: Toppie joppie

Daar zit ik dan. Ik was eigenlijk niet zenuwachtig, maar nu ik al een kwartier naar de deur van de collegezaal zit te staren, begin ik toch aardig nerveus te worden. Ik zit recht tegenover de deur op één van de stoelen die tussen de prullenbakken en de muur zijn gepropt. Deze provisorisch gecreëerde wachtruimte heeft iets weg van een wachtkamer bij de dokter. Binnen krijg je de uitslag: of het stelt allemaal niets door, of je hebt een serieus probleem. Een meisje dat langsloopt, lacht bemoedigend naar me. Zou ze weten wat hierbinnen gebeurd?

Ja lachen jullie maar
Ik hoor de assessoren binnen lachen. Ze zijn in ieder geval in een goed humeur. Of nee, wacht, misschien lachen ze wel om de waardeloosheid van mijn reflectieverslag en mijn TOP - Talent Ontwikkelings Plan. Dat kan natuurlijk ook. Ze vinden mijn ambities vast om te gieren, zo belachelijk. Hellup!

Oké, Ilse, rustig blijven. Bijna iedereen die zijn assessment gisteren al heeft gehad, heeft het gewoon gehaald. Het komt dus gewoon goed voor... BIJNA iedereen. Dat is dus NIET IEDEREEN. AAAAH!