Een blogfeestje is niet compleet zonder chocola (WIN!)

Lieve, lieve, lieve bloglezers en bloglezeressen,

DANKJULLIEWEL! Jullie zijn echt de leukste (en dit zeg ik zonder sarcasme!).

Zal ik ook vertellen waarom? Omdat jullie mijn blog deze maand een recordaantal keer hebben bezocht. En met recordaantal bedoel ik ook echt heul veul meer dan ooit tevoren. En ondanks dat een Mascha of Cynthia dit aantal pageviews waarschijnlijk binnen een minuut, in plaats van een maand, heeft, ben ik er super blij mee. Vreugdedansjes in het kwadraat!

Nou werkt het natuurlijk mee dat ik afgelopen maand ook meer geblogt heb als ooit tevoren. (Mijn toptip tegen een bloggersblock: Laat je hart breken. Werkt echt als een tierelier.) Anyhow, jullie hadden al die onzin van mijn niet hoeven te lezen en toch deden jullie het!

Tijd voor een feestje dus. En bij een feestje hoort taart chocola!* Dus: Ik ga een pakketje met daarin mijn favoriete soorten chocolade opsturen en het enige wat je hoeft te doen om kans te maken is even hieronder een reactie achterlaten. Gewoon een leuke, lieve of grappige comment. Of een zielig alle-mannen-zijn-klootzakken-en-chocolade-is-het-enige-wat-me-nog-op-de-been-houdt verhaal. Of een dansje doen (moet je alleen even bedenken hoe je dat in een comment plakt).**

*Wegens verzendtechnische redenen ga ik maar geen taart bakken voor jullie. Hoewel een beetje taart natuurlijk nog steeds prima te pruimen is, wanneer je hem met een vork van de rand van een doos afschraapt, lijkt chocolade me toch handiger om weg te geven.

**Aangezien dit mijn aller-aller-allereerst winactie is, weet ik nog niet helemaal hoe lang de actie moet lopen. Maar ik geef wel een gil als het is afgelopen en ik de winnaar heb uitgekozen. Dus tot die tijd gewoon gezellig meedoen! AAAAAAAAAAH!

Afstudeerkriebels

Morgen begint mijn afstudeerstage.

Het voelt een beetje alsof morgen de rest van mijn leven begint.

Aan de ene kant heb ik er super veel zin in. Ik mag afstuderen bij een super leuk bedrijf en mijn afstudeeropdracht is heel interessant. Maar aan de andere kant vind ik het ook wel spannend. Wat als het dadelijk allemaal tegenvalt? Of wat als het helemaal niet lukt met mijn afstudeeronderzoek? Ieh!

En wat ik nog het gekste idee vind, is dat ik (als het goed is) over 5 maanden mijn diploma krijg en word geacht volwassen te worden. Met een baan, huis ieniemienie appartement en goudvis. Eigenlijk heb ik daar wel zin in (behalve dan in die goudvis, dat is me te veel werk), maar ik heb niet het gevoel dat ik er al klaar voor ben om volwassen te worden.

Ik wil stiekem nog gewoon de halve dag in mijn bed kunnen liggen, af en toe even een uurtje naar college gaan en mijn bijbaantje in het restaurant houden. Ga dan gewoon nog een master doen, zul je misschien denken. Maar daar heb ik dus ook weer geen zin in. Ja, ik word soms ook moe van mezelf. Help?

(bron afbeelding)

Te persoonlijk

Soms ben ik stiekem best wel jaloers op mensen die anoniem bloggen. Dat je gewoon lekker alles kan plaatsen, zonder je zorgen te hoeven maken over privacy, gevoelens van anderen en of je ooit nog uitgenodigd wordt voor een sollicitatiegesprek. Ik ben echter met complete naam, favoriete soort chocolade en waarschijnlijk ook mijn schoenmaat online te vinden, en houd er daarom rekening mee wat ik wel of niet op mijn blog pleur.

Niet dat je nou moet denken dat ik een heel spannend dubbelleven lijd, maar het is wel de reden waarom ik de laatste tijd zo vaag doe met het hele liefdesverdriet suckt. Ik kan me voorstellen dat jullie dachten: "Huh? Waar heb je het over? Had je überhaubt een vriend dan?" Officieel niet nee (onder het motto 'we plakken er geen label op'). Omdat ik niet goed wist hoe ik het moest noemen, heb ik er nooit over geschreven.

Wijze lessen voor een horecameisje

Ik heb dus zo'n One Line A Day-dagboekje en daarin las ik deze week dat het precies een jaar geleden is, dat ik mocht proefdraaien in het restaurant. Wonder boven wonder overleefde ik die avond zonder een glas wijn over iemand heen te kieperen, wat resulteerde in het leukste bijbaantje. Maar het is niet alleen leuk, ook heel leerzaam. Ik heb het afgelopen jaar namelijk geleerd dat...

- De leukste gasten zijn mensen, die je complimenteren met je haar/nagels/schoenen, terwijl ze een flinke fooi geven. Wel jammer dat ze vrij zeldzaam zijn.

- De vervelendste gasten zijn zatlappen die per se met een acceptgiro willen betalen. Een acceptgiro. In een restaurant. HOE DAN?!

- Als de chef zegt dat de spareribs 'uit' zijn, betekent dat gewoon dat ze op zijn. Niet dat ze uit de mode zijn ofzo. (Serieus. Zo weinig horeca-ervaring had ik dus).

(Bron afbeelding)

Ik wou alleen maar levens redden

Ik weet niet of jullie het inmiddels al doorhadden, maar ik ben dus best wel een angsthaas. Ladders, grote harige spinnen en in mijn eentje backpacken door een godverlaten land, bij het idee alleen al tril ik harder van angst dan Dr. Bibber himself. Ik ben zo iemand die al hartkloppingen krijgt bij het idee van survivallen in de Ardennen. (Ik heb één keer in een kano gezeten. Dat. Nooit. Meer.)

Hetzelfde geldt voor bloed doneren. Bloed? IEW! Naalden? AAAAAAAAAAAAAAH! Maar toch... toch had ik al jaren het gevoel dat ik dat eigenlijk zou moeten doen. Ik bedoel: ik ben gezond, kan dus prima wat bloed missen en daarmee misschien wel levens redden. Bovendien las ik in een van de Viva-blogs van Lisette dat ze super lekkere anti-flauwval koeken hebben bij Sanquin. Koekjes eten en andere mensen helpen tegelijkertijd, wat wil je nog meer? En toch gaf ik me niet gelijk op als donor. Mijn afkeer voor naalden was toch groter dan mijn liefde voor koekjes (en die is GROOT, dus dan weet je wel hóe verschrikkelijk ik naalden vind).

Lovely music: Easy

Voor wie zich afvraagt hoe het verder is in kamp Liefdesverdriet Suckt, John Newman weet het best treffend te omschrijven. En belachelijk mooi te zingen.

Whoever said love was easy

Should not have told you

'Cause every time you feel it

A piece of you is gone

Is it something that you want?

Something that you need?

Something you should know?

Whoever said love was easy

Do you know they told you wrong?

Fijn! #2

Voor wie het nog niet door had: ik ben dol op 1) lijstjes, 2a) lijsjes over stomme dingen en 2b) lijstjes over fijne dingen. Vandaag weer een lijstje met dingen die het leven stiekem best wel behoorlijk leuk maken.

-  In januari nog onder in een la nog een verdwaalde chocoladeletter vinden.  -  Het album van John Newman.  - En het nieuwe album van Hooverphonic.  -  En de EP's van Jett Rebel.  -  Steeds meer nieuwe volgers via Bloglovin'.  -  Dromen over New York.  -  Warme chocolademelk met slagroom én Malibu.  -  Lieve kaartjes krijgen van vriendinnetje A.  -  Chocola winnen via OnsamenhangendGezwets.com  -

Klap voor je harses

Soms zijn er dingen die ik niet snap. Soms zijn het kleine onbenulligheden, zoals kwantumfysica. En soms zijn het de grote vragen des levens, zoals waarom trouwen Ryan Gosling en Emma Stone niet met elkaar? (Echt, zien ze zelf dan niet hoe perfect ze voor elkaar zijn?!) Momenteel worstel ik met een vraag uit die laatste categorie, namelijk: wie zijn toch die mensen die klappen aan het einde van de film in de bios?

Hoe ik hierbij kom? Ik zal de situatie even schetsen. Het was zondagavond en ik had mijn moeder meegesleept naar de bios. Ik hoorde echt van alle kanten enthousiaste verhalen over The Wolf of Wallstreet en met Leo* als hoofdrolspeler, moest en zou ik die natuurlijk gaan zien.

(bron)

Bye bye troostvoedsel

Een halve liter Starbucks telt niet meer als ontbijt.
Brownies gaan niet meer door voor lunch.
Een diepvriespizza is niet langer een uitgebalanceerd diner.
En geen voordeelverpakkkingen reepjes Kinder Chocolade meer als midnight snack.

Oftewel, na drie weken lang troostvoedsel heb ik besloten dat het mooi is geweest. Ik voel me er niet echt beter door en mijn huid wordt er al helemaal niet beter van. (Er zit inmiddels zo'n grote puist op mijn kin, dat ik hem een naam heb gegeven: Jack). Daarom kozen Jack en ik vanavond dan ook voor een salade, in plaats van brood met knakworstjes (o, mijn leven is zo culinair).

Niet dat ik vanaf nu ineens dramatisch calorieën ga tellen en alleen nog maar wortels eet, hoor. Ten eerst lust ik geen wortels en bovendien staat er nog een belachelijk goddelijke brownie in de koelkast. Gezien het wereldvoedselprobleem zou het natuurlijk schandalig zijn om die niet op te eten. Tussen twee normale maaltijden door.

(Bron afbeelding)

Aarsgewei vs. Reuzel (oftewel, de Liebster Award)

Maandagavond. Nog even snel mijn Bloglovin' reader doorwerken voordat Scandal begint. Trouwens, hoe tof is Scandal?! Later als ik groot ben wil ik Olivia Pope worden. Iemand die, terwijl ze vermissingszaken oplost en mensen onder vuur houdt, toch nog zulk perfect haar en make-up heeft, verdient een standbeeld.

Maar goed, tot zover het bericht van de Olivia Pope-fanclub. Ik was dus blogs aan het lezen, waaronder ook die van Rosa over de Liebster Award. Ohja, dacht ik, daar ben ik een paar maanden geleden ook voor getagd door Lilian. Dat vond ik super leuk, maar ik heb hem nooit geplaatst. Waarom eigenlijk niet? Oh, ik weet het alweer. Het is de bedoeling dat je vervolgens zelf weer 11 bloggers tagt, maar ik wist niet wie ik moest taggen. Alle bloggers die ik leuk/tof/kickass vind, hebben hem namelijk al gehad of hebben al te veel volgers om genomineerd te mogen worden.

Hoe dan ook, ik lag in een scheur om de vragen die Rosa had bedacht. "Als je moest kiezen tussen een aarsgewei nemen of de rest van je leven alleen nog maar reuzel eten, wat zou je dan kiezen?" Aarsgewei vs. Reuzel, seriously?! Maar ik was nog niet uitgelachen, of ik zag dat Rosa mij getagd had. En nee, ik weet nog steeds niet wie ik dan nu moet taggen, maar de vragen zijn te leuk om niet te beantwoorden. Dus bij deze:

Ultiem troostvoedsel

Ik geloof dat ik wel kan zeggen dat ik de afgelopen weken een expert ben geworden op het gebied van troostvoedsel. Nou had ik daarvoor natuurlijk ook nooit zoveel moeite met het naar binnen werken van grootverpakkingen ijs en chocola, maar een gebroken hart zorgde ervoor dat ik dit naar een heel ander niveau tilde.

Toevallig las ik laatst ook op Laura's blog dat het cliché dat ijs, chocola en drank helpen, klopt. En dan vooral veel wijn. Dit advies heb ik dan ook maar braaf gevolgd en het bleek inderdaad te werken.

Het werkt echter maar tot op zekere hoogte. Op gegeven moment werd ik misselijk van al dat ijs, kon ik geen chocola meer zien - kreeg niet eens meer een hele brownie op, dan weet je wel hoe erg het is - en durfde ik geen wijn meer te drinken zonder bovenaan de lijst voor een levertransplantatie te staan. Ik voelde me echter alleen nog steeds kut.

Gelukkig kwam er op dat moment iets nieuws in mijn leven. Nee, geen nieuwe liefde. Ook geen oude liefde die zich bedacht bleek te hebben. Nee, veel beter...

Mag ik jullie voorstellen aan hét ultieme troostvoedsel. Ijs, chocolade en drank in één!

God bestaat. Hij werkt bij Magnum.

Goede voornemens van anderen

Geen alcohol meer drinken

Helemaal geen alcohol meer? Hmm, dat lijkt me saai. Maar iets minder zou niet erg zijn. Ik drink de afgelopen maanden wel meer dan vroeger. (Ik geef de schuld aan mijn bijbaantje in het restaurant. Als je de hele avond met flessen wijn in de weer bent, krijg je zelf ook gewoon dorst). Overigens haal ik bij lange na niet wat de gemiddelde student wegtankt, maar toch, gezond is anders. Wees lief voor je hersencellen en je lever enzo. Dus, misschien moet ik het jaar maar beginnen met een paar alcoholvrije weken. Ownee, wacht, ik heb volgende week een wijndate met vriendinnetje A. Laat maar zitten!

Hardlopen - eind dit jaar ren ik 5/10/42.195 km

Oh, als ik nu ook ga hardlopen, heb ik eindelijk een goed excuus om die gave roze hardloopschoenen van Nike te mogen kopen. WEET JE HOE GAAF DIE ZIJN? Alleen een beetje jammer dat ik rennen haat. Ik koop wel gewoon een paar roze pumps.

Januari wordt no buy maand

Wat een goed idee. Ik moet ook echt nodig minder geld uitgeven. Ik heb afgelopen jaar echt veel gewerkt, maar op mijn spaarrekening is daar niet bepaald iets van terug te zien. Oeps. Als ik een maand lang geen kleren, make-up of schoenen koop, weet mijn spaarrekening niet wat hij ziet. Maar ja, aan de andere kant, een maand lang niet shoppen... Dat kan ik mijn omgeving niet aandoen. Shoppen is mijn therapie. En zeker nu* heb ik dat nodig. Dusss, wie gaat er morgen mee naar de stad?

Bij nader inzien houd ik het denk ik toch maar gewoon bij mijn eigen to do lijstje voor 2014.

*Liefdesverdriet suckt nog steeds een beetje.

De geur van hoop

"Kom, dan gaan we buiten naar het vuurwerk kijken. Dat is veel leuker dan uit het raam."
"Ja, momentje. Even mijn jas pakken... Oh, crap, waar is mijn champagne nou? Oh daar... JA IK KOM AL!"
...
"Aah, het regent een beetje, wat fijn. Zo is het echt perfect."
"Wow, zag je die? Daar hebben ze er echt flink geld tegenaan gegooid!"
"Die geur ook. Ik houd van die vuurwerklucht. Het is de geur van hoop."
"Huh, wat? Iels, hoeveel champagne heb jij al op?"

De geur van hoop dus. Nee, ik was (nog) niet dronken. Ik associeer oud en nieuw gewoon altijd met nieuwe kansen, onbegrensde mogelijkheden en dus hoop. Meestal moet ik daarom ook altijd om 00.00 uur een traantje wegpinken. Dan denk ik aan hoe verschrikkelijk het afgelopen jaar af en toe was en dat het vanaf nu allemaal beter gaat worden.

Dit jaar hoefde ik echter niet te huilen tijdens het proosten om middernacht. En ondanks dat de afgelopen twee weken een beetje shit waren*, was mijn 2013 eigenlijk super fijn. Ik vond het beste bijbaantje, ontmoette fijne nieuwe mensen, maakte nieuwe vrienden, werd verliefd en deed (voor het eerst) gewoon waar ik zin in had. Ik was echt heel gelukkig dit jaar.

Ook afgelopen dinsdag/woensdag stond ik dus weer buiten, met een glas champagne in mijn hand, het vuurwerk te bewonderen en de kruitdampen op te snuiven. De geur van hoop. Hoop dat ik dit jaar weer net zoveel fijne dingen mag doen, vrienden blijf met alle fijne mensen en weer net zo gelukkig word als in 2013.

*Liefdesverdriet suckt nog steeds.

(Bron)

Happy 2014!

Dag lieve bloglezertjes. Happy new year! Tussen al het champagne drinken in bed liggen met een kater door herinnerde ik me ineens dat ik een to do lijstje voor 2013 had gemaakt. Wat blijkt? Ik heb 4 van de 7 doelen gehaald. Niet heel slecht, maar ook niet heel goed. Nu kan ik hier een heel betoog houden over waar het mis ging, maar ik heb meer zin om vooruit te kijken. Bij deze dus een to do lijstje voor 2014:

Het minstens één maal per week bloggen blijven volhouden

Afgelopen jaar lukte dit me eindelijk en daar werd ik echt heel blij van, omdat:
1) ik schrijven gewoon heel fijn vind;
2) mijn blog beetje bij beetje groeit (hoi nieuwe volgers!);
3) en ik daardoor stiekem best een beetje trots ben op mezelf.