dinsdag 22 september 2015

Stormloop

Vandaag was ze gaan lopen. Rennen. Harder en verder dan ooit tevoren. Ze ging wel vaker hardlopen, maar dan gewoon omdat ze er zin in had. Vandaag had ze het echter nodig gehad. Ze had het nodig gehad om zichzelf helemaal kapot te laten gaan en zo haar gedachten naar de achtergrond te verdringen. Overleven was dan het enige wat nog telde.

Ze rende een andere route dan ze vroeger zou hebben gekozen. Een route zonder de geur van lavendel, die haar onbewust altijd aan hem deed denken. Een route waar ze nooit met hem samen had gelopen en lachend 'Wie het eerste thuis is!' had geroepen. Een route zonder herinneringen aan wat had kunnen zijn.

Waar de storm in haar hoofd enigszins begon af te zwakken na een paar kilometer, begon het noodweer in de verte juist snel op te trekken. Hevige donderwolken pakten zich samen en lieten ter waarschuwing alvast ongegeneerd liters regen naar beneden storten.

Binnen enkele seconden was ze compleet doorweekt. De muziek, die via haar telefoon naar haar oren werd gestuurd, begon te haperen en viel na enkele stuiptrekkingen zelfs helemaal weg. Het enige geluid was nu nog afkomstig van de kletterende regen en de inslaande bliksem.

Het noodweer was als de stier en zij rode lap. Hoe stug ze ook doorliep, de donder en de bliksem achtervolgden haar. Er was geen ontkomen aan. Haar eerste reflex was geweest om te proberen het voor te blijven, maar nu besefte ze dat je sommige dingen niet kon ontlopen. Dus besloot ze voor deze ene keer om stil te gaan staan en het allemaal maar gewoon over zich heen te laten komen.