vrijdag 29 augustus 2014

Ik geloof het zelf ook nog niet helemaal

Een paar weken geleden heb ik mijn familie flink gechoqueerd. Niet door aan te kondigen dat ik ging emigreren naar de Zuidpool. Ik liet ook geen I love Ryan Gosling-tatoeage zetten. Ik kwam simpelweg thuis met een paar hardloopschoenen. De reacties:
Zus S.: 'Voel je je wel goed? Heb je koorts? Ben je duizelig?'
Zusje D.: 'Heb je die alleen gekocht om in de kast te zetten, zodat mensen denken dat je hardloopt?'
Ons pap: 'Wil je zó graag het huis uit, dat je hebt besloten om weg te rennen?'

Op zich snapte ik hun reactie wel. Ik ben immers jarenlang fervent hardloophater geweest. Iedereen die voor de lol ging rennen, heb ik voor gek verklaard. En het trauma dat ik heb overgehouden aan de Coopertest op de middelbare school... ugh, daar wil ik eigenlijk liever niet meer aan terugdenken.

Maar die hardloopschoenen, ondanks dat ze inderdaad verdomd goed in mijn kast staan (want: Nike Lunarglide 6 met roze! Zo pretty!), kocht ik ze ook echt om op te gaan hardlopen. De hardloophater in mij was namelijk gaan inzien hoe heerlijk het moet zijn om gewoon een rondje te kunnen redden en zo je hoofd leeg te maken. En aangezien hierboven af en toe nogal veel onophoudelijke gedachten in de rondte schieten, leek hardlopen me ineens heel aantrekkelijk.

woensdag 27 augustus 2014

KLABAMMM!

Hoorden jullie dat? Die harde klap?

Dat was mijn droom die zojuist in duigen viel.

Ja oké, ik overdrijf misschien een beetje. Mijn gevoel voor drama ben ik in ieder geval nog niet kwijt. Een illusie ben ik wel armer.

Vanochtend mocht ik namelijk een appartement van de woningstichting gaan bezichtigen. Eindelijk! Ik was zowaar eerste geworden voor een appartement dat echt top leek. Vlakbij de binnenstad, 56 vierkante meter, een extra slaapkamer die ik kon omtoveren tot inloopkast, een klein balkon. En ja, het is in een oud gebouw. En ja, het staat op de lijst om over anderhalf jaar gesloopt te worden, maar daardoor is de huur ook extra laag (lees: ik kon er wonen én vrolijk doorgaan met shoppen/broodjes carpaccio eten/wijntjes drinken in de stad).

Vanaf het moment dat ik op de site zag dat ik eerste was geworden, heb ik dan ook de woningstichting lopen stalken voor de uitnodiging voor de bezichtiging. Dat liet namelijk allemaal wat op zich wachten (hiep hoi bureaucratie). Al gaf mij dat wel mooi tijd om alvast naar de Ikea te gaan. En de Trendhopper. En de Pronto. En de rest van de meubelboulevard. Jep, Miss Ongeduld hier weet al precies welke meubels ze wil en haar Ikea-verlanglijstje is bijna even lang als hun catalogus dik is. Ik kon mezelf er wel nog net van weerhouden om alvast te beginnen met dozen inpakken. Dat zou ik dit weekend doen, als alles rond was.

Vanmorgen mocht ik dan eindelijk gaan bezichtigen. Vol goede moed deed ik de voordeur open. Ik was erop voorbereid dat het oud zou zijn. Ik hoopte alleen dat het wel een beetje schoon zou zijn en dat er misschien nog een vloer in zou liggen, zodat ik die niet voor slechts anderhalf jaar zou hoeven aanschaffen. En als de muren er een beetje fatsoenlijk uitzagen, zou dat ook fijn zijn.

Anyhow, ik deed de deur open. Het eerste wat ik zag waren de muren. Die vielen namelijk nogal op, omdat ze in plaats van wit een mengelmoes van oranje, afgebladderd behang en waterschade waren. De vloer viel vooral op door zijn afwezigheid. De keuken rook je vooral (ligt er hier ergens een lijk te rotten ofzo?!). En de badkamer, tsja die bleek enkel te bestaan uit een douche. MIDDEN IN DE KEUKEN. Ik weet dat ik een luxeprinses kan zijn, maar is een badkamer mét deur en zonder rottingsgeur dan echt zo veel gevraagd? 

Goed, jullie begrijpen dat ik voorlopig nog even thuis woon. En die Ikea-verlanglijst gebruik ik wel als zakdoek.

(bron)

zaterdag 23 augustus 2014

Een kleine ode

Twee weken geleden liep ik hier nog te mopperen dat de ene na de andere vriendin ging emigreren. Nou was dat misschien een beetje overdreven, maar toch vertrekken er wel twee vriendinnetjes binnen een maand naar het buitenland. Super spannend en leuk voor hen, maar ehh... niet zo fijn voor mij. Please don't leave me?

Natuurlijk is het niet het einde van de vriendschap, dat snap ik ook wel. In Engeland en Zuid-Afrika hebben ze ook Whatsapp uitgevonden. En good old Skype niet te vergeten. Maar toch is het anders. Nooit meer zulke appjes van H. 'Zie ik nou op Instagram dat je de hele dag in bed dvd's ligt te kijken? Over een uurtje in de stad!'. Dus ja, dat ga ik missen. Daarom vandaag - omdat het kan - een kleine ode aan al mijn lieve vriendinnen.

Best friends
(Bron afbeelding)

zondag 17 augustus 2014

O zo lekkere blondies (het recept!)

Gisteren had ik weer eens zin om iets te bakken. Nou heb ik daar eigenlijk altijd zin in, maar 1) je wordt er zo dik van, 2) het kost toch altijd drie keer zo veel tijd als het recept aangeeft en 3) ik haat afwassen. Mijn cravings naar blondies waren gisteren echter ineens zo groot, dat ik al die bezwaren spontaan overboord gooide. Op zoek naar een recept!

Het perfecte recept kon ik alleen niet vinden. ('Voeg nu de kokos toe.' Iew bah nee, geen kokos. Dat verpest echt alles.) Dus besloot ik zelf creatief te doen en de verschillende recepten te combineren tot het perfecte recept (Oeh frambozen, dat is een goed idee!).

Het resultaat loog er niet om. En dat is een understatement. Serieus, dit is zo zo zooooo lekker. In de hoop dat jullie nou iedere week blondies voor mij gaan bakken, bij deze het recept.

Blondies met frambozen recept


zondag 10 augustus 2014

Laat mij maar even

Soms heb ik een dag geen zin om gezellig en sociaal te doen.
Soms kan zelfs een brownie mij niet opvrolijken.
Soms wil ik alleen maar in joggingbroek op de bank heel seizoen van New Girl achter elkaar kijken.
Soms denk ik na over dingen, die ik eigenlijk liever wil vergeten.
Soms haat ik het dat ik derde werd voor dat ene appartement, dat ik echt heel graag wou hebben.
Soms eet ik een halve zak dropfruitduo's als avondeten.
Soms baal ik ervan dat de ene na de andere vriendin gaat emigreren.
Soms heb ik geen zin om vrolijke blogstukjes te typen.

En dat is prima.

Morgen weer een dag.

(bron afbeelding)

woensdag 6 augustus 2014

Uitgelezen: Man O Man

Het is inmiddels alweer even geleden, maar tijdens de #Boekenbloggersbrowniedate in Maastricht kocht ik Man O Man van Marcha van Groof. Stiekem wou ik die al een tijdje hebben en toen hij bij Dominicanen lag aangepezen als 'Maastrichtse chicklit', kon ik hem natuurlijk niet meer laten liggen. Overigens scheelde het ook niet veel of Marcha, die zelf uit Maastricht komt, was hem speciaal komen signeren. Dat ging helaas niet door, maar daar werd het boek niet minder leuk van. Want *SPOILER ALERT* wat is Man O Man fijn!

Marcha de Groof - Man O Man

vrijdag 1 augustus 2014

Ik moet even iets kwijt

In het eerste seizoen van New Girl sprak Jess ooit de wijze woorden: I find it fundamentally strange that you're not a dessert person. That's just weird and it freaks me out. Nou hield ik toch al enorm van New Girl, maar sinds die aflevering wil ik met Jess trouwen.* Ik kan er namelijk echt met mijn hoofd niet bij dat er mensen zijn die NIET voor toetjes leven.

Neem nou vorige week. We waren met zijn 6'en uit eten. En toen daar eindelijk het moment kwam waar ik de hele avond op had gewacht en de ober vroeg of we nog de kaart wouden zien voor een dessert, hoorde ik om mij heen maar liefst vijf keer nee.

VIJF KEER NEE.

Waarom ik met deze mensen omga? Tsja, dat vroeg ik me op dat moment ook af.**

Waarom zou je in hemelsnaam nee zeggen, als er dingen als New York Cheescake en Citroen Merenguetaartje op de kaart staan? Sorry, ik snap dat niet. Allemaal leuk en aardig zo'n voor- en hoofdgerecht, maar je werkt je er toch doorheen, zodat je op het einde kan genieten van die cheesecake. Of ben ik nou gek? (Waag het niet om nou keihard JAAAA te roepen bij de comments).

Hoe dan ook, ik zei wel ja en bestelde gewoon als enige een dessert. En dat merenguetaartje was me toch een partij lekker. Ha!

Never trust someone who is not a dessert person.
*Figuurlijk dan hè. Nou niet allemaal spontaan naar de winkel rennen voor een outfit voor de bruiloft. Cadeaus (een KitchenAid! ik herhaal: een KITCHENAID) opsturen mag natuurlijk wel.

**Grapje! Stiekem vind ik jullie kei leuk. Volgende week weer? Eet ik jullie toetjes wel op.