zaterdag 22 december 2012

Parijs verveelt nooit. Echt nooit.

Inmiddels zijn we alweer een week terug uit Parijs. Dit reisverslagje volgt dus misschien een beetje laat. Ik had echter nog geen tijd om te bloggen, omdat ik te druk was met:

1) Alle macarons, die ik had meegesleept, op te eten. (Is bijzonder goed gelukt).
2) Alle nieuwe kleren die ik daar heb gekocht in mijn kast proberen te proppen. (Is jammerlijk mislukt).
3) Aan de beademing hangen nadat ik had uitgerekend hoeveel ik eigenlijk had uitgegeven in die paar dagen. (De zuurstoftank staat nog stand-by voor het moment dat mijn creditcardrekening op de deurmat valt).



donderdag 13 december 2012

Parijs verveelt nooit

Op het moment dat dit stukje online komt, zitten zus S. en ik in de Thalys onderweg naar Parijs. Jep, ik ga alweer. Voor de tweede keer dit jaar. Voor de vierde keer in mijn leven. Parijs verveelt nooit!

Bron afbeelding

zondag 9 december 2012

Macaron liefde

Macarons. Ik heb er maar één woord voor: Liefde! Over een paar dagen kunnen zus S. en ik ons helemaal vol proppen met "de echte" bij Ladurée in Parijs.

(Voor het gemak gaan we er maar even van uit dat de sneeuw, de NS en Thalys een beetje mee willen werken. Voor de zekerheid doe ik de hele week al anti sein- en wisselstoringsdansjes.)

Maar zelf bakken is ook erg lekker en leuk (al heb je er wel een beetje geduld voor nodig). Voor mijn verjaardag kreeg ik het super leuke boek Macarons, Cupcakes, Cakepops van Mia Öhrn. Na een kleine zoektocht naar amandelmeel (tip: de Marokkaanse winkel), kon het bakken beginnen.

Et voila, zelf gebakken macarons:



vrijdag 16 november 2012

Dat gaat naar Den Bosch toe

Een tijdje geleden vroeg Daniëlle in een tweet of Den Bosch een beetje een leuke stad was.

Eh, ja, duh!

Ik hou van Den Bosch. Ik woon er praktisch. En ooit, op een dag, zal zo'n mooi appartementje in de binnenstad van mij zijn.

Na een paar tweets over en weer, mailde ik Daniëlle een lijstje met tips. Voor het geval jullie ook nog even misbruik willen maken van je studenten OV, bij deze de tips:

- Als je met de trein komt en richting het centrum loopt, kom je gelijk langs Jan de Groot. 'Wie is dat nou weer?' zul je misschien denken. Maar dan heb ik twee woorden voor je: Bossche. Bollen. Die van Jan de Groot zijn by far de beste. De tea room is er alleen niet echt gezellig, maar gelukkig kun je de Bossche bollen van Jan de Groot ook bij de meeste cafés in de stad bestellen. Natuurlijk niet vergeten om op de terugweg naar het station even te stoppen voor een doosje voor thuis.

- Mocht je na die Bossche bol nog honger hebben -vast niet, maar goed- dan moet je zeker gaan lunchen bij Pink Lemon. Je vindt deze in de Minderbroederstraat, een zijstraatje van de markt, vlakbij de V&D. Hier hebben ze heerlijke bagels en verse sappen. Ik vind trouwens dat de goddelijke high tea's hier ook best voor lunch door mogen gaan. Gezond doen kan altijd nog ;)

Heerlijke hapjes bij Pink Lemon

woensdag 17 oktober 2012

Je probeert er nog wat van te maken

Het ziekenhuis. Zo kom je er jaren niet. En zo kom je er weken lang bijna iedere dag om zieke familieleden te bezoeken. De laatste paar maanden vallen voor mij helaas in de laatste categorie. Mijn dagen bestaan momenteel uit stage, ziekenhuis en slapen. Hoe leuk ik mijn stage en slapen ook vind, dat ziekenhuis weet je dagen toch best aardig te verpesten.

Tijdens een van de vele bezoekjes dacht ik: er moeten toch ook wel positieve dingen aan deze hele !*%&(%-situatie zijn? Et voilá, een lijstje met voordelen van al die bezoekjes aan het ziekenhuis:

- Ik weet inmiddels haarfijn welke gerechten uit het bezoekersrestaurant je veilig kunt eten, zonder gelijk op de eerste hulp te belanden. (Dit zijn er verrassend weinig. Ik houd het voortaan bij een Twix.)

- Mijn karma moet inmiddels haast uit de pan rijzen van positiviteit na al die verdwaalde bejaarden die ik de weg heb gewezen in het nieuwe ziekenhuis.

- Ik weet nu echt, echt, echt zeker dat doktoren er in het echt niet uitzien zoals op tv. Hierdoor ga je de weekelijkse portie McDreamy op Net5 toch net wat meer waarderen.

Tot zover de positiviteit. Ziekenhuizen zijn gewoon verrot. Houdoe.

zaterdag 6 oktober 2012

Hiep hoi honderd!

TADAAAAAAAA! Geloof het of niet, maar dit is zowaar de 100ste post op mijn blog.

Ren als een dolle naar de bakker voor taart, hang slingers op, ontkurk een fles Jip&Janneke bubbeltjeswijn: het is feest!

Zelfs Josje feest mee...

(Who needs Photoshop when you have Paint? Whoop whoop!)

maandag 1 oktober 2012

Waar heeft ze je ballen gelaten?

Het V&D Prijzencircus. Geen enkel weldenkend mens dat daar vrijwillig naar toe gaat. Helaas veranderen alle verstandige mensen spontaan in gestoorde koopjesjagers wanneer er een foldertje op de deurmat valt, waarin staat dat je 3 Sephora make-upjes voor maar €10 kunt scoren. Ook ik.

Afgelopen donderdag ging ik dus na stage snel even langs de V&D. Buiten stonden al een aantal afgepeigerde mannen met ieder gemiddeld vijf tassen tegen een paaltje te hangen. Och gèrm... dacht ik.

Binnen was het natuurlijk een grote chaos. Maar ach, who cares? Verstand op nul en graaien maar! Voor ik het wist stond ik net als alle andere Bossche wijven mijn weg richting de mascara's te beuken. (Ja ja, feministische vriendinnetjes, dat klinkt niet echt aardig, weet ik. Maar geloof me, een paar dagen per jaar (tijdens het Prijzencircus, de Drie Dwaze Dagen en carnaval) spreek je niet van Bossche vrouwen, maar van wijven).

Op een gegeven moment - ergens tussen de oogschaduw en nagellak - stond er ineens een man naast me. Ongeveer 60 jaar oud, 1,70 lang en een windjack zoals je ze alleen bij de ANWB/campingwinkel vindt. (Voor diegenen die Koefnoen kijken: hij had verrekte veel weg van Okko. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: zie het filmpje onderaan dit stukje.)

De arme man had een boodschappenlijstje bij, vermoedelijk van zijn vrouw. Aangezien we met 6 man op 1 vierkante meter stonden gepropt, kon ik meelezen op zijn briefje.  Er stonden minstens 12 verschillende dingen op. 2 maal mascara zus, 2 maal foundation zo, 1 maal oogschaduw zus, 1 maal oogschaduw net iets anders dan zus, enzovoort... Hij deed verwoede pogingen om de juiste smeerseltjes te vinden. Gelukkig schoot een verkoper hem te hulp. Samen gingen ze op zoek naar de juiste witte oogschaduw. ("Is dit de witste die jullie hebben? Ik moet ECHT de aller witste hebben. Nee, geen gebroken wit.")

Achteraf gezien hadden die mannen buiten het nog niet eens zo slecht getroffen.


zondag 9 september 2012

Mijn allereerste enigste echte review

OEPS. Meer dan een maand lang niet geblogd. Maar ik ben jullie niet vergeten hoor! Ik had het gewoon heel druk (eerst met niets doen, daarna met shoppen en nu met stage lopen). Je moet toch prioriteiten stellen, niet waar?

Om het goed te maken met jullie vandaag mijn allereerste enigste echte review. Het onderwerp: de Beautybox. En nou niet gelijk denken: "Ja doei, Ilse, daar heb ik er al vijfentachtigduizend van gelezen op alle beautyblogs. Alsof jij, met je Hema oogpotloodje, daar iets zinnigs over kunt zeggen!". Deze review gaat namelijk over het opzeggen van de Beautybox, in plaats van over de inhoud.

("Who wants inhoud anyway?" - Aldus de bedenkers van het gemiddelde SBS6-programma, maar dat terzijde.)

De Beautybox dus. Het afgelopen halfjaar stond ik iedere maand stuiterend op de postbode te wachten wanneer ik weer een mailtje had gehad dat hij bezorgd zou worden. Mijn inner-Barbie kwam dan gelijk weer naar boven en vol geluk probeerde ik alle nieuwe smeerseltjes uit. (Behalve dan die ene keer dat er gigantische Katy Perry-nepwimpers bij zaten. Ik ben nog altijd bang dat ik op zal stijgen wanneer ik met mijn ogen knipper met die dingen op).

Er is echter een probleem: mijn bankrekening raakt steeds leger, terwijl mijn lade met make-upjes en crèmepjes dreigt over te stromen. Er zat dus maar één ding op: mijn abonnement opzeggen.

Dit opzeggen blijkt verrassend makkelijk. Even inloggen, iets aanklikken en klaar. Echt een aanrader dus.

Nou ja, aanrader... Ik meld me waarschijnlijk volgende maand gewoon weer aan, wanneer ik van iedereen hoor hoe geweldig de box van september wel niet was. Je kunt jezelf dus een hoop tijd besparen door hem gewoon niet op te zeggen. Het enige voordeel dat het oplevert is dat ik deze maand €12,50 overhoud om nuttige dingen van te kopen (zoals twee-en-een-halve bak Ben&Jerry's).

Ik wil niet opscheppen ofzo, maar dit was best een top review, of niet?

vrijdag 3 augustus 2012

Eat, Postorder, Love

Gisteren deed ik een belangrijke ontdekking. (Voordat jullie beginnen te juichen: nee, ik loste niet het wereldvoedselprobleem op vanaf mijn zolderkamertje. Maar mijn ontdekking is minstens zo wereldschokkend). Ik ben er namelijk achter wat ervoor nodig is om gelukkig te zijn.

Een paar jaar geleden probeerde Elizabeth Gilbert ons vrouwen allemaal wijs gemaakt dat je voor geluk moet Eat, Pray en Love-en. Nu heb ik er absoluut geen moeite mee om me vol te proppen met pizza's en pasta's voor een beetje levensgeluk, maar zien jullie mij al bovenop een berg in een ashram in India zitten? Ik dacht het niet.

Gisteren kwam het geluk echter zomaar naar mij toe - in de vorm van een pakketje in de armen van de postbode. Goed, ik had er wat voor moeten doen (laptop opstarten, site van SuperTrash openen, een vreugdedansje doen bij het zien van 50% sale op de schoenen en even iDEALen). In de doos zaten wat een exacte kopie van Barbies schoenen bleken te zijn - alleen dan 39 maten groter.

Bij deze dus mijn conclusie: geluk is voor een meisje toch het gevoel dat je op Barbie lijkt. En aangezien er niet genoeg plastisch chirurgen zijn om mijn lichaam op dat van haar te laten lijken, neem ik genoegen met Barbie-schoenen.

Liefde!

dinsdag 31 juli 2012

Brownies taste better than skinny feels

Gisteren keek ik eens naar buiten en realiseerde me dat de kans dat ik deze zomer nog in bikini zou moeten verschijnen ongeveer 0,01% is. Geen enkele reden dus om niet dat ene geweldige recept voor brownies uit te proberen dat ik een tijdje geleden vond op het grote magische interwebs.








Het recept van deze goddelijkheid vind je dus hier. Alleen één tip: denk vooral niet na over het feit dat je met de calorieën van een zo'n brownie een heel Afrikaans dorp een jaar in leven kunt houden.

dinsdag 24 juli 2012

Lovely Music: I Do Love

Kijken jullie wel allemaal braaf iedere maandag naar De Beste Singer Songwriter? Zo niet, ga je schamen en als een dolle uitzending gemist kijken. Omdat ik het zeg. En omdat er gewoon verschrikkelijk mooie liedjes gezongen worden. Onder andere dit prachtige nummer van Wyke van Weelden.


Zo, ben je nu overtuigd? En dan te bedenken dat Wyke niet eens door is naar de volgende ronde. Bij Idols zou ze waarschijnlijk met gemak drie seizoenen achter elkaar winnen.


Ps 1: Ik heb geen aandelen hoor. Ik ben gewoon enthousiast.

Ps 2: Ik ben stiekem een beetje verliefd op Douwe Bob.

dinsdag 17 juli 2012

Zomaar een ochtend in de Ikea

Een stereotype echtpaar op de kastenafdeling
Vrouw: Wat denk jij? Is deze goed?
Man: Hmmpff...
Vrouw: Of zouden we dadelijk nog een betere tegenkomen?
Man: Hmmpff...
Vrouw: Zal ik het artikelnummer dan opschrijven of niet?
Man: SCHRIJF HEM MAAR OP JA, WANT IK KOM HIER DUS ECHT NIET MEER TERUG!

Hoeveel mannen zouden er op het echtscheidingsformulier als reden invullen dat ze van die heks alweer mee moesten naar de Ikea?

Op de kinderafdeling
Zwangere vrouw 1: Kijk nou, wat een leuk ledikantje.
Zwangere vrouw 2: Oeh jaaaa. En die daar dan. Die is echt TE schattig.

Zwangere vrouw 1: Hij zou echt perfect passen bij die schattige commode die ik al heb.
Zwangere vrouw 2: Ow jaaaa. Maar deze commodes hier zijn ook om op te vreten.
Zwangere vrouw 1: Jaaaa. En hoe schattig zijn die kledingkastjes wel niet.
Zwangere vrouw 2: Echt geweldig. En kijk die dan.....


Echt, het is een wonder dat hun vliezen niet ter plekke braken.

Oké, ik geef toe. Het was ook allemaal heel schattig. Ik zag zo'n geweldig speelgoedkeukentje, dat ik spontaan wenste dat ik weer vijf was.


Bij de kussentjes, kaarsjes en fotolijstjes
Mama: Maar goed dat je vader er niet bij is. Nu kunnen we tenminste lekker op ons gemak rondneuzen. 
Ik: Ja, en nu hoeven we ons ook geen zorgen te maken dat hij in slaap valt op de beddenafdeling.

In het magazijn, met lomp zware, 2-meter lange dozen in onze handen
Mama: Waarom is je vader er nou niet bij?! Nu moeten we die *PIEEEEEP* dozen zelf tillen.

Die arme mannen, ze kunnen ook nooit iets goed doen...


(Een eerder stukje over de Ikea vind je hier).

maandag 9 juli 2012

We'll always have Paris

Oui oui, je suis de retour. Eigenlijk al een paar dagen, maar ik had wat tijd nodig om alle macarons op te eten bij te komen. We hebben echt een paar top dagen gehad. Bij deze wat tips voor de lucky bastards* die ook naar Parijs gaan.

- De eerste week van juli bleek goed getimed, aangezien net overal de sale was begonnen. Het fantastische warenhuis Galeries Lafayette was nu in een keer in plaats van belachelijk onbetaalbaar nog maar een beetje onbetaalbaar.

- Geen zin om je kostbare tijd om te shoppen te verdoen aan het in de rij staan bij de Eiffeltoren? Ga dan gewoon even gratis en voor niets naar het dakterras van Galeries Lafayette voor een mooi uitzicht.

- Op Place de la Madeleine vonden we de geweldige delicatessenzaak Fauchon. Eigenlijk het er twee, vlak naast elkaar. Eentje vol met hartige hapjes, brood, gebakjes en macarons. De ander vol met chocola, thee, champagne, koekjes en nog meer macarons. Natuurlijk allemaal rete duur, maar de macarons zijn echt to die for, zo lekker. Nu ik eraan terug denk, begin ik spontaan weer te kwijlen.

Stukjes hemel voor een euro per stuk
- Tussen al het shoppen en macarons eten door sliepen we bij Hotel Gat Folies. Zelf noemen ze het een designhotel, ik noem het gewoon een hotel waar iemand nogal los is gegaan met groene meubels. Voor een 3* hotel was het perfect (keurig schone kamers en vriendelijk personeel). En ja, de kamers zijn klein. Maar noem me één hotel in het centrum van Parijs waar dat niet zo is (zonder dat je er €500 per nacht voor hoeft te betalen).

Even tussendoor. Wat is het toch met hotels en douches? Komen ze nou echt nooit een keer op het idee om een fatsoenlijke douchedeur op te hangen? Of ben ik nou echt de enige die altijd de hele badkamer blank zet wanneer ik een poging doe mijn haar te wassen?

- In de straat van het hotel (Rue Geoffroy Marie) bleek ook een geweldig Italiaans restaurantje te zitten. Als je in de buurt bent, moet je echt een keer bij Spaghettino pasta en tiramisu gaan eten.

Best. Pasta. Ever.
- Een gebakje eten bij Ladurée stond al heel lang op mijn lijstje. We gingen naar het filiaal op Rue Bonaparte, omdat deze het minst toeristisch zou zijn. Hier at ik echt het lekkerste gebakje ever. (Overigens ook het duurste gebakje ever - we rekenden slechts €30 af voor twee gebakjes en twee thee).

Hoe blijven die franse vrouwen toch zo dun?
- Indrukwekkende 3D-films kijken bij La Géode in Parc de la Vilette. Dit keer ben ik er niet geweest, maar een paar jaar geleden hadden we een hotel vlakbij en zijn we er zelfs twee keer geweest. En als je net zo goed bent in Frans als ik dat ben, dan stem je je koptelefoon gewoon lekker op Engels af.

- Het hotel waar we toen sliepen was Holiday Inn La Vilette. Dat is wel wat duurder, maar aangezien het een parkeergarage heeft en aan de périphérique ligt wel ideaal als je met de auto bent. (Hand opsteken als je ook altijd eerst moet googelen voordat je peerifeeriek goed kunt spellen).

- En natuurlijk de Eiffeltoren, Sacre Coeur, Tour Montparnasse.... maar die kunnen jullie zelf wel op wikipedia opzoeken.


*Mag ik dan alsje-alsje-alsjeblieft met je mee? Ik wil terug!

woensdag 4 juli 2012

Parijs update: Inspiratie

As we speak zit ik in Parijs. Na ja, wanneer jullie dit lezen dan. Op het moment dat ik dit typ zit ik eigenlijk gewoon op mijn dikke reet met mijn laptop op de bank een zak Nibbits leeg te eten.

Oke, vergeet dat maar weer. Terug naar het romantische beeld van Parijs. Letterlijk. Ik heb namelijk even wat mooie plaatjes bij elkaar gezocht.

(Bron afbeelding)
(Bron foto)
(Bron foto)
(Bron foto)
(Bron foto)


(Bron foto)



(Bron afbeelding)
(Bron foto)

zondag 1 juli 2012

Parijs update: Nog twee nachtjes slapen

Ik heb het proberen terug te tellen, maar ik kan me serieus niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik in Parijs was. Zó lang geleden is het dus. Schan-da-lig.

Maar gelukkig is het nog maar twee nachtjes slapen en dan zijn Zusje D. en ik terug in de stad van Chanel, Ladurée en Louboutin de liefde. Kan ik eindelijk die drie franse woorden die ik me herinner van de middelbare school weer eens in de praktijk gebruiken. Merci God pour le Google Translate app!

Alleen zitten we tot D.'s grote verdriet niet eerste klas in de Thalys waardoor we niet de groene glitterkreeft uit de reclame krijgen. Ik vind dit echter een groot geluk, want even serieus: wie wil er in hemelsnaam stinkende, glitterende onderkruipsels eten? Ik niet. Maar dit terzijde.

Veel belangrijker is wat we allemaal gaan doen. Een beetje kunst, een beetje cultuur en très beaucoup shoppen natuurlijk.

Tips zijn trouwens zeker nog welkom. Spam gerust de reacties hieronder er vol mee. (Vooral tips met betrekking tot de lekkerste macarons, leuke restaurantjes met knappe Jean-Pierres als ober en Louboutin-shops met 70% korting worden gewaardeerd).

(Bron afbeelding)

dinsdag 26 juni 2012

Iets positiefs over de NS

Het onmogelijke is gebeurd. Niemand had het ooit nog verwacht, maar ik heb gewoon iets positiefs aan de NS ontdekt. Ja, je leest het goed: er is iets wat de Nationale Spoorlosers niet verprutsen. En dat iets is de Spoordeelwinkel.

Nu heb ik de Spoordeelwinkel niet zelf ondekt. Ik had het hele gebeuren na het zien van de reclames al lang afgeschreven. Het klonk in mijn oren niet bepaald -ehhhhh, hoe zeg ik dit diplomatiek- alsof ik tot de doelgroep behoor. Ik kreeg eerder visioenen van 65+ vrouwen die met het jaarlijkse uitje van de leesclub met de trein naar de Keukenhof gaan. Of naar Nick en Simon.

Maar gelukkig is mijn moeder nog een van die zeldzame personen die de nieuwsbrieven in haar inbox nog allemaal eerst opent, voordat ze ze weg flikkert. En op een dag zat daar ook een mailtje van de Spoordeelwinkel tussen. Toen bleek dat je met korting naar musicals kan. En laten korting en musicals nou net twee van onze favoriete dingen zijn.

Zo kwam het dus dat we zondagavond naar Miss Saigon zijn geweest en binnenkort ook nog naar Wicked gaan, zonder dat we dat we drie maanden lang alleen nog maar boterhammen met pindakaas van de Aldi kunnen eten.

(Normaal gesproken kost het namelijk 75 euro. VIJF-EN-ZEVETIG euro voor een musicalkaartje. Heeft die Joop van den Ende inmiddels nog niet genoeg geld om in te zwemmen?!)

Enfin. Laten we hopen dat de Spoordeelwinkel geen last krijgt van bevroren wissels op de website. Je kunt namelijk ook best wel super goedkoop naar Antwerpen (inclusief hotelletje). Dus mocht ik na Parijs nog geld over hebben om te shoppen*...


*Nee, zelf geloof ik daar ook niet in. Maar hopen mag.

zondag 24 juni 2012

Geluk zit in de kleine dingen

- Twee weken van tevoren alvast uitzoeken waar in Parijs we het beste een taartje van Ladurée kunnen eten. (Op advies van Annemerel wordt het thee drinken en gebakjes eten aan de Rue Bonaparte).

- Op twitter lezen dat de sale met 50% korting bij Supertrash is begonnen. En dat vlak nadat mijn stufi en zorgtoeslag is gestort.

- Een kapster die een keertje mijn haar niet zo wild föhnt dat het lijkt alsof ik slaap met mijn vingers in het stopcontact. Janneke van Van Der Wal Intercoiffure is mijn nieuwe held.

- Samen met zusje D. kei hard meeblèren tijdens Groots Met Een Zachte G met de enige echte Guus Meeuwis-bril op ons neus. En dat ondanks dat het meer dan alleen bier regende.

- Na twee jaar weer in dat geweldige jurkje uit Barcelona passen. (Het is maar goed dat de taartjes van Ladurée rete duur zijn, ander zou dit waarschijnlijk niet lang duren).

- Een week eerder zomervakantie hebben, omdat ik geen herkansingen hoef te maken.

- De vakantie vervolgens inluiden met wijntjes en bitterballen met vriendinnetje A. (We hebben immers de rest van ons leven nog om te diëten, nietwaar?)

- Na een nogal stille periode weer de inspiratie vinden om stukjes te schrijven. I'm back, bitches!

(Bron afbeelding)

donderdag 14 juni 2012

Misbaksel

Kunnen jullie je nog herinneren dat zus S. en ik het o zo makkelijke recept van Rudolph voor slagroomtruffels gingen maken, met als resultaat dat de chocola overal zat, behalve om de truffels? Nou, gisteren hadden zus S. en ik weer zo'n briljant plan: we gingen blondies bakken.

(Even voor alle mannen die niet maandelijks een giga vreetbui en cravings voor chocola hebben: blondies zijn eigenlijk brownies, maar dan met witte chocola. Dubbele goddelijkheid dus. Zeg maar alsof je en Zac Efron en Channing Tatum in één film hebt.)

Come to mama!
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: het is maar goed dat ik donker haar heb, want anders was ik nog te blond om blondies te bakken. We maakten namelijk een ietsie pietsie klein foutje: het bakblik. Of beter gezegd, het gebrek daaraan.

Ik stond vrolijk eieren, meel en suiker te mixen, terwijl S. de chocola stond te smelten. Ik las voor de zekerheid het recept nog even door. Doe bakpapier in een vierkant bakblik van 25 bij 25 cm.
"Ehh, hebben we eigenlijk wel een bakblik?"
"Ah joh, dan gebruiken we toch gewoon een ovenschaal."
"Ow ja. Zou deze schaal 25 bij 25 zijn?"
"Prima joh. Dat komt vast niet zo nauw."

25 minuten later
*piep piep piep piep piep*
"JAAA! Ze zijn klaar. Zouden ze goed gaar zijn?" -prikt met satéprikker in schaal- "Hmm, er blijft wel allemaal beslag aan de prikker zitten. Dan zullen ze nog wel even moeten."
"Maar brownies moeten toch juist lekker plakkerig zijn? Ik denk dat ze wel goed zullen zijn."

Nou, plakkerig waren ze zeker. Hoewel vloeibaar misschien een betere omschrijving is. Onze briljante conclusies van vandaag: 1. mijn ruimtelijk inzicht wat betreft ovenschalen laat ernstig te wensen over, en 2. met een ovenschaal van maar 20 bij 18 kan een extra half uurtje in de oven geen kwaad. Tenzij je van blondies met een rietje houdt natuurlijk.

Dream on...

dinsdag 5 juni 2012

Parijs update: Shopverbod

Nog maar een klein maandje en dan gaan zusje D. en ik naar Parijs. Ons doel: In drie dagen tijd zo veel mogelijk koffers vullen met nieuwe schoenen, jurkjes en macarons. Dus sinds we twee maanden geleden de tickets en het hotel hebben geboekt, zijn we aan het sparen. Na ja, we doen een poging tot.

Het zit namelijk zo: Zusje D. en ik zijn genetisch belast met shopaholic-DNA. Bij ons zul je niet snel geld in een oude sok vinden. Geld moet rollen (en bovendien hebben we het niet zo op oude sokken). We kunnen er dus niks aan doen dat zodra er salaris/studiefinanciering/kleedgeld gestort wordt, we gelijk de eerste de beste winkel in rennen. Maar nu mag dat dus drie maanden lang niet. Drie hele lange maanden.

Om het enigszins overleefbaar te maken voor onszelf, hebben we een uitzonderingsregel ingesteld op ons shopverbod: het kopen van nagellak is wel toegestaan. Nagellak is tenslotte een eerste levensbehoefte (samen met chocola, ijs en mascara).

De afgelopen twee maanden zijn er echter ongemerkt een paar extra uitzonderingsregeltjes bij gekomen:
- Wanneer je bij de H&M de perfecte little black dress kan scoren voor slechts € 15, is het misdadig om hem te laten hangen.
- Een extra spijkerbroek is altijd handig. Ook wanneer het spijkerbroek nummer 6 is. 
- Het aanschaffen van schoenen is ook toegestaan, we moeten immers ergens op lopen wanneer we op top snelheid door de Parijse winkelstraten gaan.
- Wanneer je een eenmalige korting krijgt van 40% op het hele assortiment van je favoriete winkel, is ALLES geoorloofd.

Wat ik nou eigenlijk wil zeggen, is dat het sparen nog niet zo erg lukt. Dus, pap, alvast sorry voor het feit dat er over een maand iemand van de bank belt dat er wel erg ongewoon hoge bedragen met je creditcard worden uitgegeven.

zondag 3 juni 2012

's Werelds lompste auto

Ken je die situatie dat je jaren om iets hebt zitten te zeuren, maar nu je het eindelijk hebt er eigenlijk enorm spijt van hebt? Ik noem een Furby - jarenlang spaar je al je zakgeld om er vervolgens achter te komen dat dat gezeur om eten ("I'm hungry!") helemaal niet schattig is, maar doodvermoeiend en niet weet hoe snel je de batterijen eruit moet rukken. Ik heb toen echter mijn lesje nog niet geleerd. Ik ervaar dat gevoel nog steeds iedere week, wanneer ik weer eens een verwoede parkeerpoging doe met 's werelds lompste auto.

Even voor diegenen die 's werelds lompste auto nog niet kennen, dat is de verlengde Renault Espace. Met de nadruk op verlengde. Toen mijn vader jaren geleden een nieuwe auto ging uitzoeken, heb ik uren en dagen aan zijn kop gezeurd dat we een Espace moesten. Die had namelijk echte stoelen achterin, in plaats van een achterbank. Voor mensen met maar één broer of zus is dit misschien moeilijk te begrijpen, maar wanneer je twee zussen hebt, is op vakantie gaan met de auto een crime.

"Neeeee, ik heb net al uren in het midden gezeten, nu moet iemand anders."
"Ja, maar jij hebt de korste benen."
"Ja, en ik heb de dikste kont, dus dat past niet."
"Mamaaaaaaaaaaaa, het is niet eerlijk. Whèèèh!"
En dat 1600 km lang.

Je begrijpt onze opluchting toen ons pap de Espace kocht. Hij kocht zelfs de verlengde versie, geschikt voor 7 personen, 1 hond en 25 koffers. Wanneer je op vakantie gaat naar Frankrijk is al die ruimte heerlijk (niet meer dat verschrikkelijke probleem dat je na één week door je boeken heen was, nu paste er gewoon een halve bieb achterin). Zodra je echter zelf je rijbewijs hebt, is al die ruimte ineens een stuk minder praktisch om mee in de binnenstad te parkeren.

Ik heb nu bijna twee jaar rijbewijs en kan inmiddels ook echt achteruit fileparkeren. Ja, echt. Met mijn moeders auto dan. Die is lekker smal en kort - alles wat 's werelds lompste auto niet is. Van het idee alleen al dat ik met dat lompe geval in de stad moet parkeren krijg ik koude rillingen. Laat staan hoe ik me voel wanneer ik in een smal straatje probeer te parkeren in een eigenlijk net iets te klein vak -wat ze allemaal zijn- terwijl er vijf auto's achter mij staan te wachten (en me natuurlijk kei hard uitlachen).

Maar hoe ik er nu bij kom om dit stukje te schrijven? Afgelopen woensdag was een historische dag. I did it. Ik stond zomaar in één keer goed. 's Werelds lompste auto ging onvoorstelbaar soepel achteruit het vak in. En, mocht je me niet geloven, er zijn getuigen van.

Mijn talent bleek overigens van korte duur. De mensen die vanmiddag in de binnenstad van Zaltbommel waren, kunnen dat weer getuigen. Zodra ze zijn uitgelachen.

(Bron afbeelding)

maandag 28 mei 2012

Avans ABC & Christian Inski - Fashion Statement

Als je mij volgt op Twitter of een vriendje bent op Facebook, ben je afgelopen week waarschijnlijk al doodmoe geworden van alle foto's en berichtjes over ons mode-projectje voor school. (Sorry, ik was nou eenmaal nogal enthousiast/blij/irritant). Maar nu is er ook een filmpje van en daar ben ik zo blij mee, dat ik hem ook even hier wou delen.


Note 1: Als je 500 flyers hebt geprint, is het ook handig om een snijmachine te hebben (en niet slechts een knutselschaartje, zoals ik).

Note 2: Een filmpje monteren met het Songfestival aan op de achtergrond is niet echt aan te raden. Het valse gegil kan enigszins afleidend werken.

Note 3: Voor de oplettende lezer: ja inderdaad, ik spendeerde mijn zaterdagavond aan het monteren van een filmpje. Wat is het studentenleven toch spannend.

Note 4: Maar jongens, wat was het leuk! Ik kan echt iedereen aanraden om een last minute, no budget mode dingetje te organiseren. Het kan je een slapeloze nacht kosten (wat als de modellen de jurken nou niet passen?), maar je krijgt er zo veel voor terug (een brede lach die dagenlang op je gezicht geplakt blijft).

Note 5: Heb je nog geen genoeg gehad? (Vast wel, maar ik ga nog even vrolijk door met mijn gespam). Hier kun je het artikel van Punt nog nalezen.

vrijdag 27 april 2012

Lovely Music: Timid

Ik kan hier wel een heel verhaal gaan ophangen over waarom dit zo'n leuk, mooi en vrolijk lenteliedje is, maar jullie kunnen veel beter gewoon zelf luisteren. Angela Moyra is niet voor niks 3FM Serious Talent.



dinsdag 24 april 2012

De waarheid

Mijn vader heeft het altijd over de geweldige Messi. 's Werelds beste voetballer, maar toch zo gewoon gebleven, bla di bla... Maar iedere keer als ik toevallig een wedstrijd van Barcelona met hem mee kijk "heeft Messi net zijn dag niet". Sure. Zo kan ik het ook; een paar penalties missen is echt zo moeilijk niet.

(Overigens zie ik altijd alleen maar stukjes, nooit een hele voetbalwedstrijd. Ik heb wel belangrijkere dingen te doen. Zoals mijn nagels lakken en kijken of deze schoenen al ergens in de uitverkoop zijn.)

Maar het punt wat ik nu eigenlijk wilde maken, is dat je niet alles moet geloven wat mensen je proberen wijs te maken. Zo durfde ik vroeger nooit op mijn hand te schrijven. Mijn vader (die man neuzelt wat af) had mij namelijk wijsgemaakt dat inkt door je huid in je bloed komt en dat je dan blauw bloed krijgt. Achteraf gezien had ik dan misschien toch beter gelijk mijn hele arm in de inktpot moeten duwen, dan had ik met mijn blauwe bloed allang getrouwd geweest met Prins Harry. Maar dat terzijde.

Een ander voorbeeld zijn kookprogramma's. "Met dit briljante recept van Jamie ben je echt binnen 30 minuten klaar. En dit receptje van Rudolph is toch zo makkelijk, dat kan zelfs een kind nog maken." Maar voordat je het weet sta je 3 uur lang in de keuken met man en macht te proberen om iets te fabriceren dat nog enigszins eetbaar is. Niet leuk.

Kortom, je kunt dus niemand geloven. Voortaan luister ik alleen nog maar naar de stemmen in mijn eigen hoofd. Naar alle 28.


Ps. Ook niet alles wat ik schrijf is waar. Zo zoek ik bijvoorbeeld niet alleen naar de afgeprijsde variant van deze schoenen, maar ook van deze en deze.


donderdag 12 april 2012

Waarom mijn jaar niet meer stuk kan

- Ik heb in april al de perfecte bikini gevonden. Ik liep er gewoon per ongeluk tegenaan. Voor mij dit jaar dus niet 500 verschillende bikini's passen in afschuwelijk tl-licht waardoor je zo suicidaal wordt dat je minstens 5 bakken Ben&Jerry's nodig hebt om weer vrolijk te worden en je bikini vervolgens weer een maat te klein is. Wat een opluchting.

- Ik heb de perfecte stagebedrijf gevonden. En (ook niet onbelangrijk) zij willen mij ook hebben. Yay!

- Vriendinnetje A. gaat misschien stage lopen bij een geweldige webshop. Ik ben alvast aan het bedenken hoe ik misbruik kan maken van haar personeelskorting. Muwhaahahaa.

- Deze zomer ga ik naar Parijs. Nu ben ik al twee keer naar Parijs geweest, maar toen was ik met mijn ouders. Mijn vader begint standaard na één verdieping van Galeries Lafayette al te zeuren dat hij weg wil. Heel vermoeiend is dat. Dit keer ga ik echter met mijn zusje (a.k.a. mijn mede shopaholic) en drie lege koffers. En we komen pas weer naar huis als die koffers stampesvol zitten met nieuwe schoenen, jurkjes en macarons.

- En bovendien gaan we met de Thalys naar Parijs. Het klinkt vast heel kneuzig en nerderig, maar met de Thalys reizen staat dus echt op mijn wil-ik-ooit-nog-doen lijstje. Whiehoe!

- Ik kreeg een mailtje van een lerares die bij onze eindpresentatie was met de vraag of ze onze cupcakes voor haar verjaardag kan bestellen. Vind ik leuk!

- En mijn vader - die nooooooooit gebak eet - vond mijn cupcakes zo lekker dat hij er TWEE at. Bij deze kunnen we dus wel stellen dat ik kick ass cupcakes bak, toch?

"Uk geef se een tien", aldus mijn vader met zijn mond vol botercrème.

donderdag 5 april 2012

Poedersuikerhel

Poedersuiker in mijn haar. De hele keuken onder de gesmolten chocola. Bakblikken met cupcakes all over the place. Nee, dit is niet hoe ik normaal gesproken een eindpresentatie voor een project van school voorbereid.


Dit blok moesten wij als project voor school een ondernemingsplan schrijven voor onze eigen onderneming. Vriendin (en klasgenootje) A. en ik hoefden daar niet lang over na te denken: wij zouden wel even onze eigen (fictieve) cupcakewinkel gaan openen.

Zeven weken lang hebben we met veel plezier aan het plan gewerkt. Af en toe was het zo leuk dat we onszelf er even aan moesten herinneren dat het allemaal maar fictief was. Tenzij iemand nog ergens € 50.000 in een oude sok heeft liggen en die aan ons wil doneren voor een winkel. Niemand?

Het was echter niet alleen maar rozengeur en sprinkles. Zo is het opstellen van een financiële planning niet echt onze hobby. Ook waren er wel onderlinge frustraties. Zo werd A. af en toe gek van mijn perfectionistische trekjes ("Het is GOED zo, Iels. Laat het los!" "Ja, maar...." "Nee, geen ja maar." "Hmpff."). En ik werd af en toe kriebelig van het feit dat A. consequent eerst een spatie zet voordat ze een komma typt (Zo , dus. Wat best frustrerend is , voor een perfectionist).

Na zeven weken was het ondernemingsplan voor 'Wish upon a Cupcake' klaar en ingeleverd. We hoefden alleen de eindpresentatie nog maar even te rocken. En daar hoorden natuurlijk onze cupcakes bij. Zo kwam het dus dat ik dinsdagochtend enorm stond te stressen in een keuken die bedekt was met een witte waas van poedersuiker en gesmolten chocola.

Ik was al weken lang recepten aan het uitproberen om de perfecte topping te vinden. Ik keek zelfs voor tips naar youtube-filmpjes met titels als 'Koken met Karin' (Karin had zelfs een schort om met daarop de tekst Koken met Karin. Mega hip, NOT!). Maar het enige wat tijdens het bakken nog kon denken was: Hellup! Dadelijk mislukken ze helemaal. En wat als ze de cakejes niet lekker vinden en het belachelijk vinden dat wij hiervoor geld durven te vragen?

Uiteindelijk bleken de cupcakes toch wel goed gelukt (ik wil niet opscheppen over mijn eigen werk natuurlijk, maar zie de foto's. Aren't they pretty? ;-). Als een oud omaatje zo rustig ben ik naar school gereden. Een bumpersticker met 'Pas op! Cupcakes aan boord' had niet misstaan, zo voorzichtig ging ik over drempels.

Triple Chocolate, mjam!
De presentatie hebben we overleefd, ondanks een paar rotvragen van onze begeleider (voor het geval je meeleest: ik wil nooit meer iets horen over de marktgrootte en verkoopprognoses!). De cupcakes overleefden de presentatie niet (maar dan op een positieve manier). Ik kan alleen echt even geen bakblik, spuitzak of poedersuiker meer zien.

vrijdag 23 maart 2012

Help! Hoe overleef ik de tentamenweek?

Het is weer eens zo ver, de tentamenweek staat voor mijn deur. Ik mag moet dit weekend voor vier vakken een boek uit mijn hoofd gaan stampen. Dolle pret, maar niet heus. Waar ik wel heel goed in ben, is studieontwijkendgedrag (wat denk je dat het schrijven van dit stukje is?!). Speciaal voor alle lotgenoten bij deze mijn help-hoe-overleef-ik-de-tentamenweek tips.

(Voor de niet lotgenoten: waag het niet om te zeggen dat nu je werkt je weer terug verlangt naar school. Wij hebben inmiddels al lang door dat dat een complot is van het ministerie van Onderwijs om de schooluitval tegen te gaan).

1. Begin op tijd met leren. WHAAHAHHAHAAHAAA, dat was een grapje natuurlijk. Is er ook maar ooit één iemand geweest die op tijd is begonnen met leren?

2. Vergeet Sonja Bakker en Dokter Frank. Neem gewoon weer eens contact op met je twee beste vrienden: Ben & Jerry. Zij kunnen je gegarandeerd weer even opvrolijken wanneer je na de zoveelste poging tot het leren van 300 engelse woordjes de moed begint te verliezen.

3. Verdoe je tijd niet door te proberen hele boeken te lezen. Voor je het weet lig je met je hoofd op je bureau te pitten. Ten eerste verspil je zo kostbare tijd, en ten tweede -en gelijk het belangrijkste- krijg je zo van die gekke afdrukken van je boek in je gezicht. Google gewoon eens op de naam van het boek en plak daar het woord samenvatting achter. (In de tijd die je hiermee bespaart kun je dan nuttige dingen doen. Je nagels lakken bijvoorbeeld.)

4. Dat je pauze moet nemen tijdens het leren is natuurlijk geen nieuws. Ik heb echter mijn eigen variatie op deze regel: leer eens af en toe vijf minuten tussen het pauze nemen door.

5. Je kunt wel economie boeken uit je hoofd leren, maar in plaats daarvan kun je ook de economie eigenhandig uit het slop trekken. Shop gewoon eens wat online in je zuur verdiende pauze (zie puntje 4). Als we allemaal even een paar nagellakjes bestellen bij Miss Lipgloss en een paar schoenen bestellen bij Café Moda is die crisis zo voorbij. Bovendien hoef je dan gelijk ook niet meer te leren wat een laagconjunctuur is. Als dat geen win-win situatie is, weet ik het ook niet meer.

En mochten deze top-tips nou nog niet voldoende zijn, denk dan maar zo: je kunt altijd nog voor de herkansing gaan.

(Bron afbeelding)

woensdag 14 maart 2012

Hey Michel, I'll never be nobody's wife in this modern world

Afgelopen zondagavond was ik in het Gelredome bij het concert van Anouk. Het was mijn vader die maanden geleden ineens riep dat hij graag naar Anouk wou. En ach, wij -mijn zusjes en ik- offerden ons natuurlijk wel op om met hem mee te gaan. (Of eigenlijk ging het zo: "Waaaaat?! Gratis naar Anouk?! Ikke, ikke, ikke!).

Anouk - of beter gezegd: A-wat-een-fantastisch-topwijf-Nouk - was echt fenomenaal. Ik heb twee uur lang met haar staan meeblêren dat ik toch echt never gonna be nobody's wife en ik heb Michel toegezongen dat 'ie three days in a row my love was. En zo afgrijselijkheid als dat uit mijn mond klinkt, zo briljant klonk het uit Anouks strot.

Maar goed, genoeg over hoe fantastisch Anouk was. Er zijn even twee dingen die ik kwijt moet, namelijk:

1. Er loopt in Nederland een vrouw rond die denkt dat je een wit zomerjurkje met blote benen in UGGs kunt combineren. Nu ben ik persoonlijk voorstander van het never nooit dragen van UGGs, maar onder een zomerjurkje? Girl, girl, girl, what were you thinking?
2. Er zijn blijkbaar gitaristen die wanneer ze met Anouk op het podium staan zich ineens bedenken dat hun kleren toch niet zo lekker zitten. Ik zou in dat geval proberen zo onopvallend mogelijk de zweetplekken te verbergen, blijven lachen en vrolijk door spelen. Je staat immers voor het luttele aantal van veertigduizend fans. Deze gitarist dacht daar echter anders over. Hij begon zich gewoon vrolijk uit te kleden op het podium. Shirtje uit, schoenen uit, broek uit, sokken uit, boxer uit.

Gelukkig was het de gitarist en heeft die zijn instrument op een strategische plek hangen. Je moet er toch niet aan denken dat een dwarsfluitspeler dit zou doen (niet dat Anouk waarschijnlijk ook maar ooit een dwarsfluitspeler in haar band heeft gehad, maar je begrijpt wat ik bedoel).

Maar ach, een paar UGGs en een oude, naakte, rimpelige gitarist konden de pret niet drukken. Alleen begrijp ik echt niet dat iemand die zo goed is als Anouk maar vijf keer per jaar optreedt. Als ik haar stem had, zou ik iedere avond in een vol stadion willen staan. Zoiets zullen mensen zoals ik, met een stem waarvan het glazuur spontaan van de badkamertegels af springt, wel nooit begrijpen.

woensdag 7 maart 2012

De leukste afwijzing ooit

Volgens mij vertel ik niets nieuws wanneer ik zeg dat afgewezen worden ronduit kut is. Dat was al zo in groep 3, wanneer je jouw beste vriendinnetje eropuit stuurde om via zijn beste vriendje 'fekeering' te vragen en het antwoord dan nee bleek te zijn. Auw.

Of toen je voor de tiende keer een kaartje kreeg van Willem Wever met de mededeling dat jouw vraag alweer niet was uitgekozen om beantwoord te worden in de uitzendig (waardoor ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet weet hoe ze Lange Jan maken). Ik baalde daar iedere keer weer van.

Of die ene keer dat ik bij mijn favoriete kledingwinkel had gesolliciteerd voor een baantje op zaterdag. Ik werd door de manager gebeld met de mededeling dat de functie al vergeven was. Ze beloofde echter dat ze mijn gegevens zou bewaren en dat wanneer ze weer iemand nodig had, ze mij gelijk zou bellen. Drie maanden later stond ik er in de winkel iets te passen toen mijn oog viel op een A4'tje: ze zochten weer iemand. En hadden ze mij nog gebeld? Nope. Deed dat een beetje pijn? Oui.

(Ik zou nu graag heel stoer willen zeggen dat ik er iets van heb gezegd in de winkel en er uit wraak nu nooit meer iets koop, maar het is de enige winkel in de buurt waar ze mijn favoriete merk spijkerbroeken hebben. Dus dat deed ik niet. Sneu hè?)

Ik begrijp best dat je mensen af en toe moet afwijzen. Ik doe het zelf ook. Bij het bedrijf waar ik nu op zaterdag werk typ ik regelmatig onpersoonlijke mails met slecht nieuws naar mensen die hebben gesolliciteerd met de mededeling dat ze "het neit errug vinden om in de avondt te werken". (En nee, deze spelfouten verzin ik niet).

Het kan echter ook anders. Gisteren kreeg ik een whatsapp berichtje van een vriendin die druk bezig is met het zoeken van een stage. "Wow, ik ben zojuist afgewezen voor een stage en het deed gewoon GEEN pijn. Die man schrijft dat hij mij helemaal bij het bedrijf vind passen en mijn CV super leuk en origineel vindt. Ze zoeken alleen iemand voor een meewerkstage in plaats van een onderzoekstage. Dit is echt de leukste afwijzing ooit!"

(Bron afbeelding)

maandag 5 maart 2012

Ilse's Bakery

Het is geen geheim dat ik niet bepaald een keukenprinses ben. Een biefstukje tover ik binnen een paar minuten vakkundig om in een schoenzool en aardappels koken is voor mij echt hogere wiskunde. En aangezien iedereen graag nog wat langer wil leven, laten ze mij thuis bijna nooit koken.

Die enkele keer dat iedereen laat thuis is en ze geen andere keus hebben dan mij te laten koken, bak ik uit veiligheidsoverwegingen altijd maar pannenkoeken. Bakken kan ik namelijk wel. En in tegenstelling tot koken vind ik bakken wel leuk. Heerlijk met mijn Blond-keukenschortje om cupcakes decoreren. Love it!

Meestal twitter ik gelijk een foto van "mijn creaties", maar het leek me leuk om ze eens een keer allemaal bij elkaar te zetten. Tadaaaa!


Deze waren met aardbeienvulling (gewoon uit een flesje van Dr. Oetker). 
Super lekker!



Chocolade cupcakes met stukjes kersen. Dat smaakt ook niet verkeerd ;)

Deze vielen jammer genoeg erg tegen. De topping was een beetje zuur en leek eigenlijk meer op een danoontje. Geen aanrader dus.

Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen...

Met een topping van roomkaas, boter, poedersuiker en vanille.
Delicious!


dinsdag 14 februari 2012

Ze zullen me het meisje met de nieuwe Sophie Kinsella noemen

Zelfbeheersing. Jammer genoeg niet mijn sterkste punt. En al helemaal niet wanneer het aankomt op schoenen, kleding en boeken. Ik heb nou eenmaal een groot zwak voor mooie spullen.

Een paar weken geleden nam ik me nog voor voorlopig niets meer te kopen. Ik moet sparen van mezelf. <Hier lachen aub. Ilse + sparen. Wat een grap!> Maar ik meende het echt serieus. Ten eerste puilt mijn kast uit en past er op mijn schoenenrek geen slippertje meer bij. Daarnaast heb ik nog tientallen boeken liggen die ik nog wil lezen en dat terwijl ik juist voor school enorm veel moet lezen. Voorlopig geen nieuwe boeken meer dus voor mij.

Maar dat was voordat ik wist dat op 14 februari het nieuwste boek van Sophie Kinsella uit zo komen.

(Sophie Kinsella is de koningin van de chicklit. Ze is schrijfster van briljante boeken, zoals de shopaholic-reeks (verfilmd als Confessions of a Shopaholic). Je begrijpt dat een vrouw die over schoenen kan schrijven alsof het een eerste levensbehoefte is, mijn heldin is ;-)

Goed, ik wist dus dat over twee weken de nieuwe Sophie Kinsella uit zou komen. Mijn eerste gedachte: als een dolle naar Bol.com om hem alvast te bestellen. Maar dat heb ik weten te weerstaan. (Applaus!)

Goed, morgen zou de nieuwe Sophie Kinsella uitkomen. Het engeltje op mijn schouder zei dat ik hem nog niet moest kopen. Ik heb nu toch geen tijd om hem te lezen (hallo schoolboeken). En bovendien kan ik hem over een paar maanden voor de helft van het geld op Marktplaats kopen. Het duiveltje op mijn andere schouder dacht daar echter anders over.

Goed, vandaag is de nieuwe Sophie Kinsella eindelijk te koop. Het ene na het andere twitterbericht wrijft dit in mijn neus. En het toeval wil dat ik met de bus naar school moet en dan langs de Bruna op het station kom. "Dat kan haast geen toeval zijn toch?" fluistert het duiveltje, die even vergeet dat ik iedere dag met de bus naar school ga. Het engeltje probeert me nog wanhopig aan alle bovenstaande argumenten te herinneren.

Tegen beter weten in loop ik de Bruna binnen. Eigenlijk verwacht ik torenhoge stapels bij de ingang. Zouden ze hem misschien nog niet binnen hebben? "Lekker puh!," denkt het engeltje. Ik vind het boek echter toch achterin de winkel.

"Fuck dat engeltje!" roept het duiveltje. "Ze zullen je het meisje met het nieuwe boek van Sophie Kinsella noemen." Bam, ik was verkocht.

zondag 12 februari 2012

All you need is love. Of ijs.

Op zaterdagavond keek ik All You Need Is Love met mijn zusje, moeder en oma. Kan het burgerlijker? Vast niet. Maar dat boeit me niet. Burgerlijk wezen is af en toe ook wel lekker. Bovendien heb ik dankzij AYNIL nu een briljant plan voor Valentijnsdag.

Hoe ik op mijn plan kwam? Het begon met Robert die, zoals altijd, nonchalant een gesprekje aanknoopte met een meisje uit het publiek. Het meisje moest de valentijnskaart die ze zojuist geschreven had, voorlezen. Ze bleek hem geschreven te hebben voor een jongen die ze maanden geleden in het vliegtuig terug uit Spanje had ontmoet. Hij had in de rij voor haar gezeten en de hele vlucht lang hadden ze gepraat. Zijn naam wist ze alleen niet, dus spookte hij sinds oktober door haar hoofd als de hottie op stoel 12C.

Natuurlijk is dit zo voorspelbaar als de pest. Iedereen die niet voor het eerst AYNIL kijkt, weet dat de hottie van 12C ieder moment de studio binnen kan wandelen. Dat is net zo zeker als dat iedere ochtend de zon op komt. Het meisje was blijkbaar niet op de hoogte van deze gouden regel. Ze kreeg bijna een hartverzakking toen 12C  ineens voor haar stond.

(Gelukkig bleek het wel de juiste jongen te zijn. Je zal je vergist hebben. Dat het toch 12B bleek te zijn en nu de naar zweet stinkende man die naast de hottie zat voor je staat. Zou toch lullig zijn geweest).

Het commentaar hierop van mijn oma was gelijk: "Zo doe je dat nou, Iels." Tsja, zo klinkt het wel heel simpel. Alleen groeien de vliegtickets naar Spanje jammer genoeg niet op mijn rug. Maar wat in een vliegtuig kan, kan ook in een trein toch? Dus... misschien moet ik dinsdag maar de hele dag in de trein gaan zitten. Bewapend met mijn OV-jaarkaart de liede tegemoet.

Alleen jammer dat ik dinsdag gewoon naar school moet. De treinen waarschijnlijk toch niet rijden. En ik toch niemand in de trein om zijn telefoonnummer zou durven vragen. Ach, weet je wat, laat dat plan ook maar zitten. Ik heb mijn hart toch al verloren aan twee andere mannen: Ben & Jerry.

(Bron afbeelding)

dinsdag 31 januari 2012

Don't try this at home

Zondagavond op WhatsApp:
Zus S: "Heb je wat te doen morgenavond?"
Ik: "Nope. Na ja, ik moet natuurlijk kijken wie er nu weer zwanger is en wie het loodje legt bij Private Practice."
Zus S: "Mooi, want Rudolph heeft me net geleerd hoe je zelf slagroomtruffels moet maken. Super Easy! Ga ze morgenavond maken. Help je mee?"
Ik: "Lekkah! I -hartje- Rudolf."

Rudolph? Who the *PIEP* is Rudolph?, zul je misschien denken. Nou, sinds een tijdje hebben wij digitale televisie. Mijn vader denkt dat we dat voor al die extra sportzenders hebben, maar eigenlijk hebben we dat voor de briljante zender 24Kitchen. Niet dat ik van koken houd, maar ik kijk er wel graag naar. Ik kan uren naar Rudolph van Veen kijken. Het ene moment staat hij te koken in LA, het andere moment maakt hij weer een makkelijke maaltijd. Maar het briljantste is toch wel Rudolph's Bakery. De lekkerste taarten en cakejes vliegen je figuurlijk om de oren. En slagroomtruffels dus.

Die laatste zouden ons ook om de oren gaan vliegen, maar dan letterlijk. Voor we begonnen bekeken we het filmpje nog even op internet. Rudolph had het hier duidelijk over "een lekker makkelijk en snel receptje". Eén ding is ons inmiddels wel duidelijk: Rudolph heeft een andere definitie van lekker makkelijk dan wij. Ook vergat Rudolph erbij te vermelden dat er het gevaar bestaat dat je hele -maar dan ook echt HELE- keuken achteraf onder cacao zit. Kleinigheidje.

Maar goed, we begonnen vol goede moed. Al snel kwamen we erachter dat we geen spuitzak hadden. Ach, kleinigheidje, wij konden wel zonder. Vervolgens verprutste ik de chocola tijdens het smelten, waardoor S to the rescue moest komen met een pak melk. We vergaten even dat de chocola niet meer hard zou worden door de melk. Kleinigheidje. Het dippen van de truffels doet Rudolph uiterst handig met een satéprikkertje. Wij deden dat uiterst kneuzig, waardoor we eindigde met een bak chocola vol met boter-slagroom-suikerklonten. Nog zo'n kleinigheidje.

Na een nacht in de koelkast hadden onze baksels niet die lekkere krak die Rudolph ons beloofde. En dat is nog subtiel uitgedrukt (eigenlijk waren ze gewoon niet te vreten). Voortaan laten we het bak- en kookgedeelte wel weer gewoon aan Rudolph over. Wij zijn toch veel beter in het eetgedeelte.

Chef Cacoa en Chef Gesmolten Chocola enigszins oververhit (en overbelicht ;-)

maandag 23 januari 2012

Mijn echte leeftijd

Nee, dit stukje gaat niet over een burgerlijk SBS-programma waarin Sonja Bakker ons wel eens even zal vertellen wat we wel en niet naar binnen mogen proppen. Sowieso is het nemen van een sabbatical het enige goede wat Sonja Bakker in mijn ogen ooit heeft gedaan, maar dit terzijde. Dit stukje gaat over het feit dat ik mezelf af en toe echt bejaard voel.

Als ik na een dansles spierpijn heb op plekken waarvan ik niet eens wist dat er spieren zaten. Als ik voor het slapen gaan een beker melk drink om het maagzuur tegen te gaan. Als ik 's ochtends wakker word met een stijve nek, omdat ik de avond ervoor mijn kussen iets te enthousiast heb opgeklopt. Het zijn van die kleine dingen waardoor je even vergeet dat je eigenlijk jong bent. Of 'kwiek', zoals mijn oma het zou zeggen.

Maar er zijn ook momenten waarop ik me juist een klein kindje voel. Wanneer ik (stiekem) een surprise ei eet. Wanneer ik het cadeaupapier van een pakje af scheur. Wanneer ik nieuwe kleren koop speciaal voor mijn verjaardag (alleen is het me in al die 20 jaren nog nooit gelukt die nieuwe kleren dan ook daadwerkelijk voor mijn verjaardag te bewaren, maar dat is een kleinigheidje).

Maar hoe hoor je je dan eigenlijk te voelen als je 20 bent? Ik heb geen flauw benul. Ik weet dat ik eigenlijk geen surprise eieren meer hoor te kopen. En blijkbaar mag je na een bepaalde leeftijd niet meer naar Happy Feet in de bioscoop. (Dit weet ik doordat er niemand met mij mee wou naar Happy Feet 2. Zielig he?). En ik weet ook wel dat ik nog te jong ben voor cafeïnevrije koffie en praktisch kort haar. Betekent dit dan automatisch dat iemand van 20 alleen nog maar naar 16+ films mag en redbull hoort te drinken? Lijkt me niet.

Maar wat als ik nou eens gewoon deed wat ik zelf wou zonder me druk te maken over wat de rest van de wereld daarvan denkt? Gewoon de hele dag in bed blijven liggen, mezelf volproppen met spekjes of in de plassen stampen when I feel like it. Dat lijkt me nog eens een goed voornemen.

(Bron afbeelding)

maandag 9 januari 2012

Lovely Music: I Won't Give Up


Liever dan dit worden de lieve liedjes niet.

"When I look into your eyes
It's like whatching the night sky
Or a beautiful sunrise
There's so much they hold
And just like them old stars
I see that you've come so far
To be right where you are
How old is your soul?"



zondag 8 januari 2012

Shopping sabbatical

Zondagochtend. Ik kom enigszins chagrijnig (wie niet op zondagmorgen?) mijn bed uit rollen en ga naar de keuken om een ontbijtje te maken. Mama zit de krant te lezen.

"Zeg, is die Fashion Challenge niet iets voor jou?" vraagt mama.
Wat?! Iets dat Fashion Challenge heet? Waarom ken ik dat niet? 
"Wat is dat dan?" vraag ik nietsvermoedend.
"Dat lees ik hier. Het is een initiatief van studenten van de modeacademie. Dan mag je een jaar lang geen nieuwe kleren kopen." Vreemd genoeg zegt ze het zonder sarcasme in haar stem. Is dit echt MIJN moeder?
"Waar zie jij mij voor aan, gekke Henkie? Ik word al depressief van de gedachte alleen."
"Dat zou anders best goed voor je zijn. Misschien kom je er dan nog wel achter dat kleren helemaal niet zo belangrijk zijn." WTF? "En dan hou je ook nog eens een hele hoop geld over."
"Ja maar, mam, dan moet ik van al dat geld dat ik dan overhoud drank en drugs gaan kopen. Dat is ook weer zoiets, toch?"

Fashion Challenge? Me hol. Ik zeg altijd maar zo
: Shopping is cheaper than a psychiatrist.


(Bron afbeelding)

woensdag 4 januari 2012

Studieontwijkendgedrag

Blegh, ik wil niet leren in de vakantie.
Pech gehad, je moet. Boek open.
Hey, 8 nieuwe tweets.
Schiet op, lees paragraaf 1.
Hmm, mijn nagellak is afgebladderd. Even eraf halen.
Paragraaf eee-heen!
Even een raampje open zetten.
Ook gelijk maar even drinken halen, nu sta ik toch.
Ow nee, koekje vergeten. Even terug naar beneden.
Waar was ik gebleven.
Wat een saaie boek is dit eigenlijk.
Ze gaan nu toch niet alweer uitleggen wat de 4 p's van marketing zijn?!
Hey, 22 nieuwe tweets.
Misschien heb ik ook nog wel mail, even kijken.
Ow, en Facebook niet vergeten natuurlijk. Vind ik leuk... Tralalalaaaa...
Wat was ik eigenlijk aan het doen?
Owja, marketingcommunicatie leren.
Ze gaan nu toch niet alweer uitleggen wat een SWOT is?!
Welke kleur zal ik mijn nagels lakken? Iets vrolijks, want ik wordt depressief van het leren.
Die saaie tentamens ook altijd.
Owja. Tentamens. Leren.
Ze gaan toch niet alweer de groeistrategiën van Ansoff uitleggen?!
Wat is dit, Marketing Voor Dummies?
Wacht, ik moest nog een nieuwe spijkerbroek bestellen. Eerst even doen.
Hey, 15 nieuwe tweets.
Foei Ilse, je bent nu al een uur verder en hebt pas drie bladzijdes gelezen.
Schiet eens op, troela.
Wie zal ik eens sms'en om mee naar de bios te gaan?
Wacht, ik bel wel even. Das gezelliger. Tralalalaaaa....
Hoe laat is het inmiddels?
Ow help, ik heb nog steeds niks gedaan.
Paragraaf 1, Ilse, je kunt het!
Hmmmm, saai.
Eerst maar even een blogje typen.


zondag 1 januari 2012

Happy 2012!

Jongens, het is tweeduizend-en-twaalluf geworden en ik heb al mijn vingers nog! (Ze zijn er én niet afgeknald door vuurwerk én ik heb de oliebollen niet met vingers en al opgegeten). Om dat te vieren hier een verse lijst goede voornemens waar ik me waarschijnlijk toch niet aan ga houden. Proost!

- Zoveel kilo's afvallen dat mijn zomerkleren niet meer passen. Het ultieme excuus om zonder schuldgevoel een geheel nieuwe zomergarderobe aan te kunnen schaffen, niet? (Hiermee begin ik trouwens pas morgen, want niets is zo lekker als een oliebollenontbijt op 1 januari, right?).

- Ein-de-lijk een keer een potje Wordfeud winnen van mijn vader. Maar ik durf niet meer tegen hem te spelen, want keer op keer verliezen met 135 tegen 470 is nogal slecht voor je ego.

- Minder geld aan nagellak uitgeven. Dit voornemen gaat garandeert jammerlijk falen, aangezien Miss Lipgloss net haar webshop heeft geopend.

- Ook minder geld aan schoenen uitgeven. Omdat een klein Afrikaans land waarschijnlijk een maand kan eten van mijn jaarlijkse schoenenbudget.

- Nog harder aan mijn vaders hoofd zeuren dat ik naar New York wil en dat als hij betaald hij mee mag om mijn tassen te dragen. Zelf sparen voor een reis naar New York kan natuurlijk ook. Maar dat eerste vind ik toch iets aantrekkelijker klinken. Pààààp....!

- Nog veel meer stukjes schrijven, in de hoop dat Linda ze leest en niet anders kan dan besluiten dat ik een maandelijkse column in de Linda. krijg. A girl has got to dream...

- Een kraslot kopen. Ik roep altijd heel hard dat ik dat ga doen, maar als het spreekwoordelijke puntje dan bij het spreekwoordelijke paaltje komt, vind ik het toch zonde van mijn geld en koop ik er geen. Maar wat als dat ene kraslot met €100.000 nou net voor mij voorbestemd is?! Kei zielig dat ik hem al die jaren al op mij laat wachten.

- Mezelf minder belachelijk maken. Dus niet meer in de auto meezingen met Whitney Houston's I Will Always Love You en er vervolgens achter komen dat het raam open stond.

En hoe zit het met jullie goede voornemens? Hoeveel ik-ga-dit-jaar-echt-minder-drinken zijn er al gesneuveld doordat je helemaal gek werd van je zeurende schoonmoeder op oudjaarsavond?