woensdag 17 oktober 2012

Je probeert er nog wat van te maken

Het ziekenhuis. Zo kom je er jaren niet. En zo kom je er weken lang bijna iedere dag om zieke familieleden te bezoeken. De laatste paar maanden vallen voor mij helaas in de laatste categorie. Mijn dagen bestaan momenteel uit stage, ziekenhuis en slapen. Hoe leuk ik mijn stage en slapen ook vind, dat ziekenhuis weet je dagen toch best aardig te verpesten.

Tijdens een van de vele bezoekjes dacht ik: er moeten toch ook wel positieve dingen aan deze hele !*%&(%-situatie zijn? Et voilá, een lijstje met voordelen van al die bezoekjes aan het ziekenhuis:

- Ik weet inmiddels haarfijn welke gerechten uit het bezoekersrestaurant je veilig kunt eten, zonder gelijk op de eerste hulp te belanden. (Dit zijn er verrassend weinig. Ik houd het voortaan bij een Twix.)

- Mijn karma moet inmiddels haast uit de pan rijzen van positiviteit na al die verdwaalde bejaarden die ik de weg heb gewezen in het nieuwe ziekenhuis.

- Ik weet nu echt, echt, echt zeker dat doktoren er in het echt niet uitzien zoals op tv. Hierdoor ga je de weekelijkse portie McDreamy op Net5 toch net wat meer waarderen.

Tot zover de positiviteit. Ziekenhuizen zijn gewoon verrot. Houdoe.

zaterdag 6 oktober 2012

Hiep hoi honderd!

TADAAAAAAAA! Geloof het of niet, maar dit is zowaar de 100ste post op mijn blog.

Ren als een dolle naar de bakker voor taart, hang slingers op, ontkurk een fles Jip&Janneke bubbeltjeswijn: het is feest!

Zelfs Josje feest mee...

(Who needs Photoshop when you have Paint? Whoop whoop!)

maandag 1 oktober 2012

Waar heeft ze je ballen gelaten?

Het V&D Prijzencircus. Geen enkel weldenkend mens dat daar vrijwillig naar toe gaat. Helaas veranderen alle verstandige mensen spontaan in gestoorde koopjesjagers wanneer er een foldertje op de deurmat valt, waarin staat dat je 3 Sephora make-upjes voor maar €10 kunt scoren. Ook ik.

Afgelopen donderdag ging ik dus na stage snel even langs de V&D. Buiten stonden al een aantal afgepeigerde mannen met ieder gemiddeld vijf tassen tegen een paaltje te hangen. Och gèrm... dacht ik.

Binnen was het natuurlijk een grote chaos. Maar ach, who cares? Verstand op nul en graaien maar! Voor ik het wist stond ik net als alle andere Bossche wijven mijn weg richting de mascara's te beuken. (Ja ja, feministische vriendinnetjes, dat klinkt niet echt aardig, weet ik. Maar geloof me, een paar dagen per jaar (tijdens het Prijzencircus, de Drie Dwaze Dagen en carnaval) spreek je niet van Bossche vrouwen, maar van wijven).

Op een gegeven moment - ergens tussen de oogschaduw en nagellak - stond er ineens een man naast me. Ongeveer 60 jaar oud, 1,70 lang en een windjack zoals je ze alleen bij de ANWB/campingwinkel vindt. (Voor diegenen die Koefnoen kijken: hij had verrekte veel weg van Okko. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: zie het filmpje onderaan dit stukje.)

De arme man had een boodschappenlijstje bij, vermoedelijk van zijn vrouw. Aangezien we met 6 man op 1 vierkante meter stonden gepropt, kon ik meelezen op zijn briefje.  Er stonden minstens 12 verschillende dingen op. 2 maal mascara zus, 2 maal foundation zo, 1 maal oogschaduw zus, 1 maal oogschaduw net iets anders dan zus, enzovoort... Hij deed verwoede pogingen om de juiste smeerseltjes te vinden. Gelukkig schoot een verkoper hem te hulp. Samen gingen ze op zoek naar de juiste witte oogschaduw. ("Is dit de witste die jullie hebben? Ik moet ECHT de aller witste hebben. Nee, geen gebroken wit.")

Achteraf gezien hadden die mannen buiten het nog niet eens zo slecht getroffen.