donderdag 29 december 2011

Drie gezusters bij Ikea

Vorige week
Ik (met zus S. aan de telefoon): 'Zeg, heb jij toevallig nog klapstoelen nodig?'
Zus S: 'Huh, hoezo?'
Ik: 'Ja, das handig voor als je visite krijgt. Ze zijn nu in de aanbieding bij de Ikea. En ik heb volgende week vakantie en zin om naar de Ikea te gaan.'
Zus S: 'Ja leuk! Wij hebben inderdaad vast wel klapstoelen nodig.'
Zusje D (op de achtergrond): 'Ik wil ook mee!'

In de auto
Zusje D: 'Wat gaan we eigenlijk kopen?'
Ik: 'Een hele hoop leuke goedkope dingen waarvan je nooit hebt geweten dat je het echt nodig had.'

In de parkeergarage
Zusje D: 'Pfff, wat is het druk hier.'
Zus S en ik (in koor): 'Dan ben je nog nooit op de zondag voor Sinterklaas in de Ikea Amsterdam geweest!' (Twee jaar geleden; het duurde een uur en drie zenuwinzinkingen voordat we de auto überhaupt geparkeerd hadden.)

In de Ikea
Zusje D: 'Iels, waar op mijn kamer kan ik deze mandjes laten?'
Ik: 'Weet niet. Heb je die nodig dan?'
Zusje D: 'Nee, maar ze zijn afgeprijsd.'
Ik: 'Jij bent echt nog erger shopverslaafd dan ik.'
Zus S: <diepe zucht>

Op de klapstoelenafdeling
Zus S: 'Welke waren er dan in de aanbieding?'
Ik: 'Weet niet. Ik zag een paar weken geleden er reclame voor op tv.'
Zus S: 'EEN PAAR WEKEN GELEDEN?!'
Ik: 'Ehh, ja. Oeps.'

Compromissen sluiten... Is dit een stiekeme hint naar al die mannen die achter hun vrouw aan door de Ikea sjokken?

woensdag 21 december 2011

Lovely Music: The Lost Boy

Als je net als ik deze week aan de radio vastgekleefd zit voor Serious Request, ken je dit nummer vast al wel. Zo niet, ga je schamen je mist echt wat. Onder andere dit nummer geweldige-kippenvel-nummer van Greg Holden (hadden jullie ooit van hem gehoord?). Greg heeft het speciaal geschreven voor Serious Request, nadat hij de verhalen van Eric Corton over zijn reis naar Ivoorkust had gehoord. Dit vind ik nou ECHT mooi. Luister maar.



Vergeet ook vooral niet om hem (of een ander nummer) heel vaak aan te vragen. Gewoon, omdat het bijna kerstmis is en je dat tientje echt wel kunt missen.


maandag 12 december 2011

Gewoon even wat overpeinzingen

Toen vanochtend de wekker ging: 
Zou het me lukken om vanuit mijn bed mijn wekker door het raam te gooien? (Waarschijnlijk niet. Het lukte me vroeger ook al nooit om met trefbal iemand te raken.)
En waarom is de maandag nog niet afgeschaft. Ik ken echt niemand die pro maandag is.

Toen ik de kersthit van Zanger Rinus zag op YouTube:
Waarom, o waarom heeft nog niemand die mensen een danslesje gegeven?
En waarom schudt die camera niet heen en weer? Als ik hier de cameraman was, zou ik echt non stop shaken van het lachen.
Ow ja, en waarom kijk ik hier naar? (Dit dacht ik overigens bij het hele repertoire van Rinus. Niet dat jullie dadelijk denken dat ik wel fan ben van de rest.)

Toen ik op school smerige automatenkoffie ging halen:
Is het nou echt zo moeilijk voor Starbucks om even een filiaaltje tegenover Avans te openen? De Subway kan het ook. Ik beloof bij deze plechtig dat ik dan iedere dag koffie kom halen (zolang de voorraad op mijn bankrekening strekt natuurlijk).

Toen ik New Girl aan het kijken was:
HAHAHAHHAHAHAHAHAHHAHA. Iedereen zou verplicht deze serie moet kijken. Veel briljanter dan dit wordt het niet.
En waarom heb ik niet zulk geweldig haar als Zooey Deschanel? Some girls just have it all.

Toen ik weer eens zat te kwijlen op de webshop van Christian Louboutin:

Ooit, op een dag... ga ik een paar Louboutins kopen. Als ik dan vervolgens een half jaar op water en brood moet leven, neem ik dat maar voor lief.

Toen ik heerlijk vals met All I Want For Christmas Is You aan het meeblèren was:

Zouden de buren dit kunnen horen? Want in dat geval staat waarschijnlijk vanmiddag al hun huis te koop op Funda.

Toen ik een triple chocolate cookie van de AH To Go at:

Who needs men when you have cookies like this?


vrijdag 9 december 2011

Eerlijkheid duurt het langst


Vandaag ging ik even wat drinken bij La Place (nadat ik me net voor een vermogen aan huidverzorgingsproducten had laten aansmeren bij Sephora). Even lekker rustig bijkomen met een glas vers sinaasappelsap, dacht ik. (Daarnaast dacht ik: mooi, heb ik gelijk weer wat vitaminen binnen en hoef ik de rest van de week geen fruit meer te eten. Een echte win-win situatie.)

(Bron afbeelding)
Aan het tafeltje naast mij zat een -nogal moe uitziende- moeder met twee kindjes. Een schattig baby'tje in een kinderstoel en een meisje van ongeveer drie huppelde daar omheen. Waar volwassenen mensen in cafés en restaurants altijd stiekem andere mensen observeren en beoordelen, deed het meisje het vrolijk hardop.
"Heb jij geen taart?" vroeg ze met een hoog stemmetje.
"Nee, ik heb geen taart," antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ik toch niet nog een stuk taart zou gaan halen. Nee, toch maar niet. Of toch wel, hmmm....
"Ben jij alleen?" ging het meisje verder. Maar ik reageerde niet gelijk aangezien ik nog in hevige discussie was met mezelf over het wel of niet nemen van taart. Die taart die de mensen naast mij hadden zag er wel gevaarlijk lekker uit.
"BEN JIJ MAAR ALLEEN?!" schalde het nu kei hard door de hele V&D.
"Eh, ja." Blijkbaar zag ik er zelfs zonder taart al uit als een eenzame Bridget Jones. Ik pakte snel mijn telefoon zodat ik net kon doen alsof ik heel veel vrienden had.

"HÉ, JIJ BENT OOK ALLEEN!" schalde het twee minuten later weer. Het meisje stond nu bij het tafeltje achter mij, waar net een vrouw van ongeveer 65 was gaan zitten. Ik zag een pijnscheut door het gezicht va de vrouw trekken. Zou ze haar man verloren hebben? Of zou ze haar grote liefde zijn misgelopen? Of misschien was het wel pijnlijk omdat haar man nooit mee wou gaan shoppen en ze daar altijd ruzie om hadden? Hoe dan ook, de moeder van het meisje scheen het ook door te hebben. Ze pakte snel het meisje bij haar arm.
"Kom, laat die mevrouw maar even lekker rustig haar taart eten." De mevrouw had voor de chocoladetaart gekozen. Misschien dat die de pijn van de eerlijkheid van het meisje een beetje kon verzachten.