donderdag 25 augustus 2011

Bericht van de cadeaucommissie


Een van mijn favoriete dingen is cadeautjes kopen. Vooral voor mezelf natuurlijk, maar ook voor anderen (geven en nemen, bla bla bla). Ik ben bij ons thuis altijd degene die de cadeautjes regelt. Ik koop nog net niet mijn eigen verjaardagscadeaus - ow wacht - dat doe ik wel.

Maar dat vind ik geen probleem. Ik koop constant cadeautjes voor mezelf. ‘Heb ik deze geweldige nieuwe schoenen, waar ik eigenlijk niet op kan lopen, echt nodig? Ehh, nee. Maar ik had een 8 voor mijn tentamen, dus ik heb wel een cadeautje verdiend. Mevrouw, maat 40 alstublieft!’ IJzersterke redenering, werkt altijd.

Cadeautjes voor anderen vrouwen kopen vind ik ook leuk. Ik geef gewoon iets wat ik zelf ook zou willen hebben. Cadeautjes voor mannen kopen vind ik echter een regelrechte ramp. Daar kan ik spontaan een migraineaanval van krijgen.

Om te beginnen heb ik niet bepaald veel verstand van mannen. En ik kan hen natuurlijk niet geven wat ik zelf ook zou willen hebben. Hoewel er waarschijnlijk een ienie mini klein percentage mannen is dat blij zou zijn met blauwe nagellak of een cadeaubon van de Hunkemöller, lijkt het me niet echt geschikt voor vaderdag.

Je zou denken: dan vraag je toch gewoon wat ze willen hebben? Ha ha, leuk bedacht. Mijn vader vraagt ieder jaar weer hetzelfde: nieuwe sokken of een nieuwe riem. Tien jaar geleden vonden mijn zusjes en ik dat nog prima en kochten we een gezellig paar sokken met Harry Potter-motiefje (echt gebeurd!). Tegenwoordig word ik er knettergek van. Ik wil een leuk, origineel cadeautje geven, niet iets waar iemand er al honderd van in de kast heeft liggen (nagellak uitgezonderd natuurlijk).

Dus als iemand nog cadeautips heeft voor vrienden/schoonbroers/vaders/opa’s, graag. Ik kom zelf niet verder dan bier, bonbons of Top Gear magazine. En die zijn na vijf jaar op rij ook niet bepaald origineel meer.

zondag 21 augustus 2011

Bloglovin'

Follow my blog with Bloglovin

Bij deze doe ik een poging mijn blog op Bloglovin' te krijgen. Ja ja, het wordt nog eens wat. Nu heb ik natuurlijk nog followers nodig, dus voel je vrij om even op de link hierboven te drukken ;)

dinsdag 9 augustus 2011

Waarom mannen geen IKEA-meubels in elkaar kunnen zetten

Een tijdje geleden schreef ik al dat mijn zus S. zou gaan samenwonen met haar vriend. Afgelopen week kregen eindelijk de sleutel van hun appartementje. En aangezien ze beiden in de loop der jaren nogal een hoop troep verzameld hebben, moesten er een hoop nieuwe Ikea-kasten in elkaar geklust worden. Nu draaien zus S. en ik onze handen niet om voor een paar Ikea-kastjes. Wij zijn al jaren een perfect klusteam. Geen Billy-boekenkast die wij niet opgebouwd krijgen, ZONDER schroefjes over te houden.

Nu moet je vooral niet denken dat wij zo technisch zijn. Absoluut niet. Ik probeer al jaren uit te vogelen wat een waterpomptang en klopboor zijn. Dat niveau dus. Maar het handige van Ikea zijn de handleidingen. Als je die gewoon volgt, is het appeltje eitje om een nieuw bed in elkaar te schroeven met je twee linkerhanden.

Bij mannen werkt dit echter anders. Is het je weleens opgevallen hoe vaak mannen staan te schelden op de Ikea? “Het is een rotwinkel. De meubels zijn ruk. En de pakketten niet kloppen. Er zijn altijd schroefjes te veel of te weinig, maar nooit precies genoeg.” Dat werk. Om de een of andere reden houden vrouwen wel, maar mannen niet van de Ikea.

Aangezien ik in no time klaar was met het in elkaar zetten van een eettafel (inclusief uitschuifgedeelte) had ik mooi even de tijd om de ploeterende mannen te observeren. Mijn net-niet-wetenschappelijke onderzoek levert de volgende, spectaculaire, conclusie op: mannen zijn gewoon te eigenwijs.

Mijn vader, mijn schoonbroer, zijn vader, zijn vriend (kortom: alle mannen) denken het altijd beter te weten dan de Ikea-handleiding. Staat er in het boekje dat je eerst het tafelblad in elkaar moet schroeven? Dan bedenken zij dat het beter is om eerst de poten in elkaar te zetten. Staat er dat je de kast rechtop moet opbouwen? Dan leggen zij hem plat op de grond. Het gevolg: nog geen tien minuten later staan ze de Ikea te vervloeken, omdat de bouwpakketten niet zouden kloppen. Als ze zich vervolgens wel aan de handleiding houden, blijkt het op wonderbaarlijke wijze ineens wel te lukken. Joh.

Dus mannen: het ligt niet aan de Ikea, maar gewoon aan jullie eigenwijze zelf. En waag het niet om dit als een excuus te zien om voortaan je vriendin/vrouw/moeder de meubels in elkaar te laten zetten. Wij kunnen dat al lang, jullie moeten het nog leren ;-)


(Oké, misschien dat dit niet voor álle mannen en vrouwen geldt. Het is niet voor niets een net-niet-wetenschappelijk onderzoekje.)

woensdag 3 augustus 2011

Gruwelgrotten

Tijd voor wat vakantieperikelen. Ik was namelijk een weekje in de Ardennen. En in de Ardennen doen mensen allerlei actieve dingen, zoals wandelen, kanoën en abseilen (oftewel: alles waar ik van gruwel). Dat begon dus al lekker.

Maar goed, je moet toch iets tien dagen lang, dus ik ging schoorvoetend mee naar de grotten van Hotton. Ik dacht: “Ach, hoe erg kan het zijn? Even door die grotten lopen en een beetje ‘oeh’ en ‘ah’ zeggen bij alle stalactieten (of waren het stalagmieten?).” Jullie raden het natuurlijk al… dat viel dus even vies tegen.

Eén tip voor mensen die net als ik niet van donkere, smalle gangen en steile, gladde trappen boven afgronden houden: Ga. Niet. En. Dan. Ook. Echt. Nooit. Naar. De. Grotten. Van. Hotton. Tenzij je het leuk vind om doodsangsten uit te staan. Ik zelf was vooral geen fan van de trappen daar. Dat waren van die metalen, opengewerkte trappen waardoor je zo naar beneden kan kijken, de donkere grot in. Niet de meest favoriete plek iemand met hoogtevrees.

Mocht je nog niet afgeschrikt zijn van mijn verhaal en toch van plan zijn om ook een keer grotten te bezoeken, neem dan van te voren vooral niet de moeite om je haar te stijlen. Dat heeft geen enkele zin. Na vijf minuten in zo’n vochtige grot is je haar toch gelijk weer ontploft.

Neem ook een zonnebril mee. Niet om je ogen te beschermen tegen het licht (het is en blijft een grot), maar om je ogen te beschermen tegen alle afschuwelijke outfits die mensen in grotten dragen. Kijk, dat je niet in je kerstoutfit een grot gaat bezoeken, snap zelfs ik. Een spijkerbroek die vies mag worden en een paar afgetrapte All Stars zijn nou eenmaal praktisch in zo’n geval. Sommige mensen slaan hier echter compleet in door. Neem de gemiddelde campingoutfit en doe die in het kwadraat, dan weet je ongeveer wat mensen durven aan te trekken als ze een grot gaan bezoeken. (Mocht je nog geen beeld in je hoofd hebben, denk aan drie-maten-te-kleine trainingsbroeken uit de jaren ’90 en kinderen in iets wat er uit zag als een pyjama.)

Er is natuurlijk ook nog wel wat positiefs te melden over het hele gebeuren, namelijk dat ik het heb overleefd. En dat het ook eigenlijk best wel een beetje mooi was om te zien, die stallag-dingen. Maar om nou te zeggen dat het alle doodsangsten waard was…