donderdag 29 december 2011

Drie gezusters bij Ikea

Vorige week
Ik (met zus S. aan de telefoon): 'Zeg, heb jij toevallig nog klapstoelen nodig?'
Zus S: 'Huh, hoezo?'
Ik: 'Ja, das handig voor als je visite krijgt. Ze zijn nu in de aanbieding bij de Ikea. En ik heb volgende week vakantie en zin om naar de Ikea te gaan.'
Zus S: 'Ja leuk! Wij hebben inderdaad vast wel klapstoelen nodig.'
Zusje D (op de achtergrond): 'Ik wil ook mee!'

In de auto
Zusje D: 'Wat gaan we eigenlijk kopen?'
Ik: 'Een hele hoop leuke goedkope dingen waarvan je nooit hebt geweten dat je het echt nodig had.'

In de parkeergarage
Zusje D: 'Pfff, wat is het druk hier.'
Zus S en ik (in koor): 'Dan ben je nog nooit op de zondag voor Sinterklaas in de Ikea Amsterdam geweest!' (Twee jaar geleden; het duurde een uur en drie zenuwinzinkingen voordat we de auto überhaupt geparkeerd hadden.)

In de Ikea
Zusje D: 'Iels, waar op mijn kamer kan ik deze mandjes laten?'
Ik: 'Weet niet. Heb je die nodig dan?'
Zusje D: 'Nee, maar ze zijn afgeprijsd.'
Ik: 'Jij bent echt nog erger shopverslaafd dan ik.'
Zus S: <diepe zucht>

Op de klapstoelenafdeling
Zus S: 'Welke waren er dan in de aanbieding?'
Ik: 'Weet niet. Ik zag een paar weken geleden er reclame voor op tv.'
Zus S: 'EEN PAAR WEKEN GELEDEN?!'
Ik: 'Ehh, ja. Oeps.'

Compromissen sluiten... Is dit een stiekeme hint naar al die mannen die achter hun vrouw aan door de Ikea sjokken?

woensdag 21 december 2011

Lovely Music: The Lost Boy

Als je net als ik deze week aan de radio vastgekleefd zit voor Serious Request, ken je dit nummer vast al wel. Zo niet, ga je schamen je mist echt wat. Onder andere dit nummer geweldige-kippenvel-nummer van Greg Holden (hadden jullie ooit van hem gehoord?). Greg heeft het speciaal geschreven voor Serious Request, nadat hij de verhalen van Eric Corton over zijn reis naar Ivoorkust had gehoord. Dit vind ik nou ECHT mooi. Luister maar.



Vergeet ook vooral niet om hem (of een ander nummer) heel vaak aan te vragen. Gewoon, omdat het bijna kerstmis is en je dat tientje echt wel kunt missen.


maandag 12 december 2011

Gewoon even wat overpeinzingen

Toen vanochtend de wekker ging: 
Zou het me lukken om vanuit mijn bed mijn wekker door het raam te gooien? (Waarschijnlijk niet. Het lukte me vroeger ook al nooit om met trefbal iemand te raken.)
En waarom is de maandag nog niet afgeschaft. Ik ken echt niemand die pro maandag is.

Toen ik de kersthit van Zanger Rinus zag op YouTube:
Waarom, o waarom heeft nog niemand die mensen een danslesje gegeven?
En waarom schudt die camera niet heen en weer? Als ik hier de cameraman was, zou ik echt non stop shaken van het lachen.
Ow ja, en waarom kijk ik hier naar? (Dit dacht ik overigens bij het hele repertoire van Rinus. Niet dat jullie dadelijk denken dat ik wel fan ben van de rest.)

Toen ik op school smerige automatenkoffie ging halen:
Is het nou echt zo moeilijk voor Starbucks om even een filiaaltje tegenover Avans te openen? De Subway kan het ook. Ik beloof bij deze plechtig dat ik dan iedere dag koffie kom halen (zolang de voorraad op mijn bankrekening strekt natuurlijk).

Toen ik New Girl aan het kijken was:
HAHAHAHHAHAHAHAHAHHAHA. Iedereen zou verplicht deze serie moet kijken. Veel briljanter dan dit wordt het niet.
En waarom heb ik niet zulk geweldig haar als Zooey Deschanel? Some girls just have it all.

Toen ik weer eens zat te kwijlen op de webshop van Christian Louboutin:

Ooit, op een dag... ga ik een paar Louboutins kopen. Als ik dan vervolgens een half jaar op water en brood moet leven, neem ik dat maar voor lief.

Toen ik heerlijk vals met All I Want For Christmas Is You aan het meeblèren was:

Zouden de buren dit kunnen horen? Want in dat geval staat waarschijnlijk vanmiddag al hun huis te koop op Funda.

Toen ik een triple chocolate cookie van de AH To Go at:

Who needs men when you have cookies like this?


vrijdag 9 december 2011

Eerlijkheid duurt het langst


Vandaag ging ik even wat drinken bij La Place (nadat ik me net voor een vermogen aan huidverzorgingsproducten had laten aansmeren bij Sephora). Even lekker rustig bijkomen met een glas vers sinaasappelsap, dacht ik. (Daarnaast dacht ik: mooi, heb ik gelijk weer wat vitaminen binnen en hoef ik de rest van de week geen fruit meer te eten. Een echte win-win situatie.)

(Bron afbeelding)
Aan het tafeltje naast mij zat een -nogal moe uitziende- moeder met twee kindjes. Een schattig baby'tje in een kinderstoel en een meisje van ongeveer drie huppelde daar omheen. Waar volwassenen mensen in cafés en restaurants altijd stiekem andere mensen observeren en beoordelen, deed het meisje het vrolijk hardop.
"Heb jij geen taart?" vroeg ze met een hoog stemmetje.
"Nee, ik heb geen taart," antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ik toch niet nog een stuk taart zou gaan halen. Nee, toch maar niet. Of toch wel, hmmm....
"Ben jij alleen?" ging het meisje verder. Maar ik reageerde niet gelijk aangezien ik nog in hevige discussie was met mezelf over het wel of niet nemen van taart. Die taart die de mensen naast mij hadden zag er wel gevaarlijk lekker uit.
"BEN JIJ MAAR ALLEEN?!" schalde het nu kei hard door de hele V&D.
"Eh, ja." Blijkbaar zag ik er zelfs zonder taart al uit als een eenzame Bridget Jones. Ik pakte snel mijn telefoon zodat ik net kon doen alsof ik heel veel vrienden had.

"HÉ, JIJ BENT OOK ALLEEN!" schalde het twee minuten later weer. Het meisje stond nu bij het tafeltje achter mij, waar net een vrouw van ongeveer 65 was gaan zitten. Ik zag een pijnscheut door het gezicht va de vrouw trekken. Zou ze haar man verloren hebben? Of zou ze haar grote liefde zijn misgelopen? Of misschien was het wel pijnlijk omdat haar man nooit mee wou gaan shoppen en ze daar altijd ruzie om hadden? Hoe dan ook, de moeder van het meisje scheen het ook door te hebben. Ze pakte snel het meisje bij haar arm.
"Kom, laat die mevrouw maar even lekker rustig haar taart eten." De mevrouw had voor de chocoladetaart gekozen. Misschien dat die de pijn van de eerlijkheid van het meisje een beetje kon verzachten.

zondag 27 november 2011

Joske, say cheese!

Zo af en toe zet ik wel eens een foto van ons gekke hondje Joske op Twitter. Als reactie hierop zei iemand laatst tegen mij dat ik er een blog over moest beginnen. Nu doet Joske een hoop schattige dingen, maar een hele blog over hem lijkt me iets te veel van het goede. Eenmalig een stukje met een paar schattige foto's kan natuurlijk echter geen kwaad.


Toen Joske nog een klein Josje was en in een schoenendoos paste. Later werd het zijn grote hobby om schoenendozen kapot te scheuren. Dat was een mooi excuus voor mij om net even dat extra paar schoenen te kopen. Ik deed het voor Josje immers.


Joske doet zijn bijnaam 'Gekke Henkie' eer aan.


Joske en zijn grote liefde Varkje. Ooit maakte Varkje ook knorgeluiden, maar zoals je ziet is zijn keel een beetje bruut kapot geknauwd.


Joske denkt dat hij een koetje is. Of hij is gewoon heel sociaal.


Volgens mij heeft Joske last van een zwaar hoofd. Hij legt namelijk altijd en overal zijn hoofd neer (op tafel, op de bank, op je benen en op je schoot...). 



Tot slot is Joske ook dol op modderige sloten. Wij iets minder. Die lucht!



zondag 20 november 2011

Lieve Sinterklaas,

Ik weet dat ik inmiddels een beetje te oud ben om nog mijn schoen te mogen zetten. Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk. Ik ben namelijk heel lief geweest dit jaar (vraag maar aan mijn moeder). Bovendien heb ik tegenwoordig zulke geweldige schoenen, die wil ik jou en de pieten echt niet onthouden. Dus misschien dat je dit jaar toch een keertje langs wil komen. Hier is alvast mijn verlanglijstje. Gewoon, voor het geval dat.

Ik wil die! (bron)
- Een gigantische doos bonbons, met alleen maar lekkere vulling. Geen bananenvulling dus (die zou verboden moeten worden, blegh!).

- Mijn eigen Mr. Darcy.

- Alle boeken die nog op mijn Bol.com-verlanglijstje staan. En ja, ik weet dat dat er een stuk of honderd zijn, maar ooit zal ik tijd vinden om ze ook echt allemaal te lezen.

- De perfecte stage bij een geweldig reclamebureau. Zodat ik in de toekomst degene ben die pepernotenplu's en Unhate campagnes bedenkt.

- Een jaarvoorraad marsepein en borstplaat, want die gekke winkeliers hier in Nederland vertikken het om dat het hele jaar door te verkopen.

- Een reisje met de boot mee naar Spanje (ook al ben ik nooit stout natuurlijk). En dan zo rond mei weer terug naar Nederland, dat zou perfect zijn.

En die! (bron)
- Alle to-die-for (en onbetaalbare) schoenen van mijn Pinterest Shoeaholic-board. En doe er dan ook maar gelijk een ladinkje blarenpleisters bij.

- Heel veel inspiratie, zodat ik iedere dag een nieuw stukje op mijn blog kan plaatsen.
- En dat er dan ook iedere dag een stuk of duizend lezers vol spanning zitten te wachten op een nieuw stukje.
- En dat ze dan ook alle duizend een gezellige reactie achter laten (HINT HINT HINT).

En ja, lieve Sint, ik weet dat ik niet heel bescheiden over kom. Maar als je bedenkt dat de gemiddelde kleuter het hele Intertoys boek uitknipt en op zijn verlanglijstje plakt, valt die van mij best nog wel mee toch?

maandag 14 november 2011

De prijs van schuldgevoel

Ken je dat? Dat je je telkens weer voorneemt dat je de volgende keer echt zo'n daklozenkrantje gaat kopen. Maar zodra je dan op de roltrap op het station staat en onderaan de trap de verkoper ziet staan met zijn stapeltje krantjes, doe je niets. Je pakt vooral niet je portemonnee uit je tas, want dat is teveel moeite en je ontwijkt zijn blik. Hoe vriendelijk hij ook goedendag zegt, je mompelt wat terug en loopt door. Zo gaat dat tenminste bij mij. Vijf seconden lang heb ik dan last van een schuldgevoel en neem me voor de volgende keer echt, maar dan ook echt, wel een krantje te kopen. Ook al weet ik in mijn achterhoofd wel dat ik het dan toch weer niet doe.

Hetzelfde heb ik met die accordeonspelertjes in de stad. Als ik er over nadenk heb ik verschrikkelijk medelijden met die kinderen die op school zouden moeten zitten, in plaats van in de vrieskou te zitten jengelen met een valse accordeon. Als ik erover nadenk kan ik echt boos worden dat er kinderen zijn die dit moeten doen. Maar zodra ik ze dan zie zitten, denk ik er niet over na. Ook hen negeer ik en loop snel door (het liefst met mijn handen vol tasjes en een pinpas die nog na smeult van het zware shoppen). En als ik dan achteraf al die bonnetjes van nieuwe kleren tegen kom in mijn tas en daardoor last krijg van schuldgevoel stuur ik een sms'je voor Unicef. €1,50 is kennelijk wat het kost om mijn schuldgevoel af te kopen.

Vanavond stond ik samen met klasgenootje S. op de bus te wachten. We hadden een lange dag achter de rug en waren voor school naar Eindhoven geweest. Op de terugweg op het station nog even een frietje en hamburger gescoord. Zo kwam het dat wij rond half 8 op onze bus stonden te wachten terwijl ik klaagde dat het alweer zo koud was. S., altijd optimistisch, zei net dat hij gehoord had dat het deze winter wel -28 kon worden toen we werden aangesproken door een man.

"Dame, heer, mag ik u iets vragen." Mijn eerste reactie is dan altijd het extra goed vastklemmen van mijn tas onder mijn arm. Daar zat immers én mijn laptop én mijn telefoon (oftewel: mijn hele leven) in. Ik keek op naar de man en zag dat het duidelijk geen toerist was die wou weten hoe laat lijn 165 zou komen. De man ging verder: "Ik heb nog een uur de tijd om geld te verzamelen voor de opvang van vannacht. Nog drie euro en vijenvijftig cent en ik hoef niet in de vrieskou te liggen."

Normaal doe ik dit eigenlijk nooit. Op zo'n moment doet mijn hart niet onder voor een vrieskouwtje van -28. Zwervers die vragen om vijftig cent voor een kopje koffie heb ik in het verleden nog afgewimpeld. Maar voor ik het wist stond ik nu een hand kleingeld uit mijn portemonnee te vissen. Ik hoorde mezelf nog een verontschuldiging mompelen naar de man dat het niet zo veel was (terwijl ik me afvroeg of hij had gezien dat er ook een tientje in mijn portemonnee zat).

De man bedankte me en ging snel weer verder. Een paar seconden was het stil, totdat S. de woorden sprak die ook door mijn hoofd gingen: "Waarom geef je aan zo'n iemand? Hij gaat er waarschijnlijk toch crack van kopen." Ik weet niet wat het was. Was het dat ik me schuldig voelde dat ik net veel geld had neergeteld voor een veel te vette snelle hap die ik eigenlijk niet eens echt lekker vond? Was het dat ik me schuldig voelde omdat ik - in mijn nieuwe winterjas, inclusief bijpassende sjaal - stond te klagen over de kou terwijl er een lekker warm huis op mij wachtte? Wat het dan ook was, ik gaf de man (alcoholist? junkie?) het voordeel van de twijfel. In de bus naar huis kon ik echter nog maar aan één ding denken: als hij nu maar niet net een overdosis neemt van mijn geld. Dan kost het me weer €1,50 om mijn schuldgevoel af te kopen.

woensdag 9 november 2011

Dingen die verboden zouden moeten worden...

- Een broodje filet american MET uitjes eten zonder vervolgens je tanden te poetsen. Die lucht!

- Verkoopsters in kledingwinkels die zogenaamd opgewekt zeggen: "Je kijkt gewoon even rond?" (Maar eigenlijk bedoelen: "Rot op, je kan dit toch niet betalen.")

- Of, nog erger, verkoopsters in een lingeriewinkel die een bh in jouw maat gaan zoeken. En dan durven aan te komen met een verschrikkelijk oudbollige, niet voorgevormde, explosie van kant, inclusief bloemetjes op de bandjes. Iew! Ik weet dat ik vaak wat ouder wordt geschat, maar dan ben je toch wel heel blind als verkoopster.

- Hyperactieve brugklassertjes 's ochtends vroeg in de bus, wanneer ik nog geen koffie op heb. En met hyperactief bedoel ik zwaaien en kei hard schreeuwen naar alle voorbijgangers die ze denken te kennen. Too much to handle.

- Badkamers waarbij het raam naast de wc is. Wanneer iemand dan in de winter even het raam open heeft gezet voor wat frisse lucht, vriezen gelijk je billen vast aan de wc-bril. Brrr....

- Friet eten in de trein. Dat kun je al die andere arme mensen zonder friet niet aandoen. (Behalve als ik degene met de friet ben natuurlijk).

- Panty's. Daarom.

- Moeten staan in de bus. Na een lange dag shoppen. Met je handen vol tassen. Op je nieuwe schoenen. Met 10 cm hak. Die je nog niet helemaal goed had ingelopen. Wankel, wankel. Auw, auw!

- Mensen (meestal mannen) die zeggen: "Maar je hebt toch al een rode nagellak?" Waardoor je weer een heel betoog moet houden om uit te leggen dat de ene rode nagellak toch echt de andere niet is, omdat deze donker/licht/met glitter/mat/glanzend is. Het bewijs.

- Een heel schaatsseizoen zonder Sven Kramer. Lieve Sven, wil je dat ons alsjeblieft nooit meer aandoen?

- Bonbons met banaanvulling. Zo'n domper. Vooral als het de laatste uit het doosje is. Dan moet ik wel een nieuw doosje kopen om te voorkomen dat ik spontaan depressief wordt.

(Bron afbeelding)

zondag 6 november 2011

Nieuwe lay-out


Ik vond het eens tijd voor wat nieuws. Geen stippeltjes en zoete kleuren meer, maar nog altijd een kleine touch of pink natuurlijk. Wat vinden jullie ervan?

zondag 30 oktober 2011

Kan ik ZEL-LUFFF

Als kind stond ik er zo'n beetje om bekend dat ik altijd alles zelf wou kunnen en doen. Er zijn vele home video's van toen ik drie was die dat bewijzen. De helft van de tijd roep ik namelijk heel hard in de camera: "KAN IK ZEL-LUFFF". Die filmpjes gaan dus ongeveer zo: "Ilse, zal ik even je veters strikken?". Ik: "KAN IK ZEL-LUFFF" (wat eigenlijk niet zo was, want ik was drie, maar ook toen al had ik grote ambities). Of "Ilse, zal ik even je boterham in stukjes snijden?". Wederom ik: "KAN IK ZEL-LUFFF". En dat gaat zo een paar uur lang door.

Ik wil gewoon altijd alles graag zelf kunnen. Volwassen en zelfstandig zijn. Heerlijk. Tenminste, dat dacht ik. Totdat ik twintig werd en even op mijn loonstrookje keek. Blijkt dat ik ineens een deel van mijn salaris (van mijn zaterdagbaantje) moet afstaan voor een pensioenfonds. Die kwam best hard aan. Vaarwel tienerjaren, welkom in de echte grote-mensen-wereld. Maar HALLO, ik ben twintig. Ik heb mijn volledige salaris nodig om te kunnen shoppen en biertjes te drinken op het terras. En waarschijnlijk is tegen de tijd dat ik 65 ben de pensioenleeftijd toch al opgehoogd tot 80, dus laat dat pensioenfonds nog maar even wachten.

Nog amper bekomen van die schok, viel er een brief van de belastingdienst op de deurmat. Of ik nog even aangifte wil doen over 2010. Lekker op tijd ook, alsof ik dat geld niet allang heb uit gegeven aan schoenen. Die brief ligt nu al dagen angstvallig op mijn bureau te wachten totdat ik voldoende moed heb verzameld. Dan is volwassen worden toch ineens een stuk minder leuk.

Dus, beste 3-jarige ik, het is inderdaad geweldig om alles zelf te kunnen doen. Maar dat betekent niet dat je dat dan ook gelijk MOET doen. Sommige dingen kun je beter aan anderen over laten. Dus, bij deze: Is hier toevallig nog een student economie die graag in zijn vrije tijd belastingaangiften invult?

maandag 24 oktober 2011

Kick Ass Dress


Dit jaar zijn mijn opa en oma allebei 80 jaar geworden. Reden voor een feestje natuurlijk. Een groot feestje, want hoe vaak wordt je nou 80? Super leuk voor opa en oma natuurlijk, maar ik kreeg spontaan een mental breakdown.

Ik heb namelijk stiekem niet zo’n fan van familiefeestjes. Dat komt door een door mij gevreesde vraag die altijd gesteld wordt op dit soort avondjes: "Hé Ilse, waar is JOUW vriendje?"

Ook dit jaar kan ik (alweer) geen positief antwoord geven op deze vraag. Normaal gesproken zit ik daar niet mee, maar op dit soort avonden voel ik me dan toch een beetje de losert van de familie. Er zit dus maar één ding op: ik moet en zal een geweldige jurk hebben zodat de mensen allemaal verward en verbaasd denken: “Hoe kan zo’n leuk meisje nou nog vrijgezel zijn?”. Mijn missie: een ‘kick ass dress’ vinden.

Ik dacht HET jurkje al vrij snel gevonden te hebben in een webshop. Hij was er nog in mijn maat en ook nog eens betaalbaar. Dat kan niet mis gaan, dacht ik hoopvol. Nou, wel dus. Toen ik hem aantrok werd pijnlijk duidelijk dat ik veel te veel Ben&Jerry's heb gegeten mijn heupen niet geschikt zijn voor een ballonrok. Tenzij mannen ineens van uitzinnig uit proportie lijkende heupen houden, maar de laatste keer dat ik checkte was dat nog niet zo. Vette pech dus. 

Tijd om te gaan shoppen met zus S. Een klein probleempje: S. en ik worden altijd nogal makkelijk afgeleid door al het eten dat er in de stad te vinden is. Het grootste gedeelte van de tijd brachten we dan ook door kwijlend op alle marsepein, chocolade en borstplaat bij de V&D. 

We waren alweer op de terugweg naar de auto toen ik me mijn missie herinnerde. Snel even nog langs de Steps dan maar. Binnen no time stond ik met vier jurken in een pashokje gepropt. Nummer 1 was een gebreid jurkje. Die bleek enorm oncharmant en tekenend te zijn (misschien dit jaar toch iets minder borstplaat voor mij). Nummer 2 was lelijk ook niet mijn model. Jurkje 3 was daarentegen wel leuk, maar miste de echte kick ass-factor. Op nummer 4 durfde ik eigenlijk al niet meer te hopen. Die leek veel te smal en meer geschikt voor mijn oudere, maar twee kledingmaten kleinere, zus S. Toch paste ik hem maar even aan - ik was nu toch bezig...

Je raadt het al (of niet). Dit was hem. KICK ASS in het kwadraat. Ik was op slag verliefd. En toen bleek hij ook nog eens afgeprijsd te zijn. Wat wil een meisje nog meer? Behalve dan een vriendje en een jaarvoorraad Ben&Jerry's.

Het feit dat ik niet kan zitten, eten of ademen in dit jurkje laat ik even buiten beschouwing. Ik heb mijn kick ass dress. Geen enkele rotvraag die mij van mijn roze wolk af krijgt.


En natuurlijk een foto. (Ook al is het een beetje een crappy spiegelfoto. Je krijgt bij zo'n jurk jammer genoeg geen gratis cursus fashion photography.)


dinsdag 18 oktober 2011

Help Ilse de tentamenweek door

Ik heb een beetje het gevoel dat ik de laatste tijd mijn blog enigszins verwaarloos. Dat komt niet omdat ik niet meer van jullie hou, lieve lezertjes. Ik ben juist dol op jullie (al vraag ik me soms wel af of jullie wel helemaal 100% zijn, aangezien jullie vrijwillig dit gezwets van mij lezen). Maar goed, de reden dat ik niet zo veel blog de laatste tijd is dat ik gewoon inspiratieloos ben. Ik weet gewoon niks leuks om over te schrijven.

Nu ook, het is tentamenweek en het enige wat ik kan denken is: NEEEEE, IK WIL NIET MEER LEREN. Nu kan ik daar best vijfhonderd woorden over schrijven, maar dat wil niemand lezen (en bovendien heb ik er de tijd niet voor, want -je raadt het al- ik moet leren).

Brain food/Comfort food
Daarnaast ben ik zo moe van al dat leren dat ik telkens in slaap val boven mijn boek. Ik zou dus ook een stukje kunnen schrijven over hoe pijnlijk het is om te slapen met je hoofd steunend op je bureau en met je nek in een hoek van 90 graden. Maar dat doe ik niet, zonde van mijn tijd (die kan ik beter gebruiken om te -ehhh- slapen).

Als gevolg van al dat tentamenleed leef ik momenteel op alles waar chocola in zit (koekjes, muffins, niets is meer veilig in mijn buurt) en liters café latte met karamelsiroop. En daar heb ik toevallig wel iets over te vertellen.

Die café latte karamel kan je namelijk gewoon do-it-your-selven. Want hallo, ik hou van Starbucks, maar wie heeft er nou geld om iedere keer €4 voor een kop koffie te betalen? Je neemt gewoon een grote beker, formaat soepkom (zoals ze ook bij Gilmore Girls en Friends hebben). Voor de helft vullen met melk en even en minuutje in de magnetron. Vervolgens de andere helft vullen met koffie. Tot slot een flinke scheut Douwe Egberts karamelsiroop erbij, et voila!

Een fantastische tip, al zeg ik het zelf. En het grote voordeel: je houdt geld over om mij een pak chocoladekoekjes te doneren. Want aangezien ik morgen een tentamen over Concept Development moet maken, heb ik die hard nodig.

Edit: De eerste voldoende (voor Marketing) is inmiddels al binnen. Wie nu nog durft te beweren dat chocola NIET de oplossing op alles is...

zondag 9 oktober 2011

Hà-hà-hà-hàààààtsjie!


De herfst is om vele redenen niet mijn favoriete seizoen (denk: blaadjes op de rails, vervolgens met je fiets uitglijden over diezelfde blaadjes, en als bonus zeiknat regenen). Maar het aller ergste vind ik toch wel het feit dat zodra oktober begint, ik verander in een non-stop niezende bacillenbom.

Je hoort altijd op de radio van die onderzoeken van ‘zoveel jaar van je leven slaap je’, ‘zoveel jaar zit je op de wc’ en ‘zoveel jaar van zijn leven staat een man op zijn vrouw te wachten buiten de H&M’. Nou, volgens mij ben je ongeveer de helft van je leven verkouden. Zo voelt het ten minste (daar heb ik geen onnozel onderzoek voor nodig).

In mijn herinnering was ik vroeger als kind altijd verkouden. Nu heb ik wel vaker last van een selectief geheugen (“Nee, ik heb echt geen flauw idee hoe die lege zak M&M’s in mijn tas terecht is gekomen”). En ik neem aan dat als het echt zo erg was mijn moeder wel een keer met me naar de dokter was gegaan voor onderzoek. Maar toch. Het was in ieder geval zo erg dat mijn zus S. me mijn halve jeugd ‘Pieleke Snot’ heeft genoemd. Echt waar. (En dit mogen jullie trouwens nooit en te nimmer aan iemand doorvertellen, anders moet ik gelijk weer drie jaar in therapie).

Afgelopen week was het trouwens weer zo ver. Ik was ziek en had geen andere keus dan de hele dag in bed Gilmore Girls te kijken. Nou is een GG-marathon geen straf natuurlijk, maar echt handig is het niet om ziek te worden als je bijna voor je tentamens zit en nog zo’n vijfhonderd projecten moet afronden. Maar alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, besloten mijn hersenen ook nog eens te veranderen in snot. De tissues waren niet meer aan te slepen en zelfs een nieuwe aflevering van Glee kon me niet meer blij maken. Kortom: de eerste verkoudheid van deze herfst heeft keihard toegeslagen. Dus als jullie slim zijn, kopen jullie vandaag nog aandelen in Kleenex.

Hà-hà-hà-hàààààtsjie!

zaterdag 1 oktober 2011

Do what you love, love what you do

Bron afbeelding

Twee jaar geleden studeerde ik nog International Business aan de universiteit van Maastricht. Ik zeg studeren, maar eigenlijk zat ik maar een beetje mijn tijd uit te zitten tijdens de colleges. Ik vond het verschrikkelijk. Zo ook op mijn 18e verjaardag. Ik zat enorm te balen in de collegezaal omdat ik mijn bed was uitgekomen voor een dodelijk saai gastcollege over Jazz Maastricht. Jazz is leuk, maar het aanhoren van twee uur lang monotoon gezwever over de organisatie van een festival is niet bepaald hoe je een achttiende verjaardag wil vieren.

Achteraf gezien wil ik de spreker bedanken. Niet voor het saaie college, maar voor het moment dat hij de volgende woorden sprak: "Do what you love and love what you do". Dat was het moment dat ik besefte dat ik daar heel snel weg moest.

Hoe ik hier nu bij kom? Afgelopen week, precies twee jaar later, kreeg ik les in Personal Branding. En wat was daar de boodschap? Juist: Do what you love and love what you do.

vrijdag 23 september 2011

Wishlist

Zoals altijd wanneer ik eigenlijk huiswerk zou moeten maken, was ik vandaag weer het web aan het afspeuren op zoek naar leuke blogjes. Zo kwam ik onder andere langs de blog van Hanne en zag dat zij een wishlist op haar blog heeft staan. Briljant. En aangezien ik bijna jarig ben (28 september, niet vergeten he, lieve lezers) is hier mijn wishlist.

Bescheiden en betaalbare wensen:
- Hippe nagellakjes, zoals deze.
- Het boek 'Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal', aangezien ik van vriendin A. iets ruiger moet worden.
- En 'Bloghelden' van Frank Meeuwsen om een beetje inspiratie op te doen.
- Alles wat ze bij de Hema verkopen met Jip en Janneke erop. (Verder ben ik heel volwassen hoor)
- Een beker Ben&Jerry's.

Iets minder bescheiden wensen:
- De dvd-box met alle seizoenen van Gilmore Girls
- Nieuwe parfum (hint: Miss Dior Chérie)
- Een rode winterjas (geen fluoriserend ski-jack, een stijlvolle mantel graag)
- Dingen van Blond Amsterdam, zoals deze, deze en deze.
- Kaartjes voor Miss Saigon.
- Een anti-slipcursus. Vroem, vroem...
- Ben&Jerry's in iedere smaak.

Wensen waar niets bescheiden aan is (voor het geval een rijke oliesjeik van plan is om woensdag even langs te komen voor een stukje taart):
- Een gele Mini Cooper Cabrio met zwart dak. (Hij mag ook licht blauw of grijs zijn, maar alleen bij hoge uitzondering).
- Een shoppingtrip naar New York.
- Een platinum creditcard (kan handig van pas komen tijdens bovenstaand shoppingtripje).
- Zwarte Louboutins, maat 40.
- Louboutins in iedere ander kleur, maat 40.
- Hermès Birkin bag.
- Een leuk appartementje in de binnenstad van Den Bosch.
- Ryan Gosling. Daarom.
- Een jaarvoorraad Ben&Jerry's.

Ik geloof dat de conclusie van dit alles is dat ik maar snel op zoek moet naar een paar rijke oliesjeiks voor in mijn vriendenkring. Bij deze wil ik dus nog even een ticket naar Dubai aan bovenstaand lijstje toevoegen. Alvast bedankt ;)

donderdag 15 september 2011

Lovely Music: The A Team

Soms hoor je wel eens een liedje op de radio dat zo mooi is dat je er gewoon stil van wordt. Dat had ik vandaag toen ik 'The A Team' van Ed Sheeran voor het eerst op 3FM hoorde. Sindsdien staat 'ie op repeat.


En, zijn jullie ook gelijk fan?

vrijdag 9 september 2011

Pantyleed

Ik weet niet of er mannen zijn die mijn blog lezen, maar mocht dat zo zijn bij deze even een kleine waarschuwing: deze blog gaat over een groot vrouwelijk ongemak in de vorm van panty's. Je mag natuurlijk verder lezen, maar je bent gewaarschuwd.

Afgelopen week heb ik een geweldig leuk nieuw zwart rokje gekocht. De hele week heb ik met smart zitten wachten op een paar zonnestralen, zodat ik eindelijk mijn nieuwe rokje aan kon trekken. Inmiddels heb de hoop op nog één laatste blote-benen-dag maar opgegeven. Uit pure ellende heb ik vanochtend dus maar een panty uit de kast getrokken.

Ik zeg pure ellende, want dat is het. Wie heeft in hemelsnaam de panty uitgevonden? Dat moet een man geweest zijn. Geen zichzelf liefhebbende vrouw kan zoiets verschrikkelijks bedenken. Volgens Wikipedia verving de panty de kousen en jarretelles, omdat (ik quote) "het draagcomfort van de panty door veel vrouwen  beter werd gevonden". Welk draagcomfort?!?

Om te beginnen kloppen de maten die ze op die krengen zetten nooit. Ik koop mijn panty's altijd al twee maten te groot en nog moet ik 's ochtends een kwartier eerder opstaan om mijn panty omhoog te hijsen. Met als gevolg dat ik de hele dag niet naar de wc durf, want dan begint het hele hijscircus weer van voren af aan. 

En als je dan eindelijk je panty omhoog gehijst hebt, krijg je gegarandeerd jeuk. Maar o wee, niet krabben. Want krabben staat gelijk aan ladders. En dan moet je weer een nieuwe panty aantrekken, en we weten allemaal dat we dat niet willen. Dan maar jeuk.

Zo, dat moest ik even kwijt. En nu ga ik lekker een legging aan trekken. Hulde voor de makkelijk-ophijsbare, niet-ladderende en niet-jeukende leggings!

Tag: 99 Things

Meestal ben ik niet zo'n fan van tags, maar deze 99 things-tag kwam ik op verschillende blogs (o.a. bij Lisanne) tegen en vind ik toch wel erg leuk. Misschien is leuk niet het juiste woord, maar inspirerend. De dingen die ik gedaan heb, zijn dik gedrukt.

1. Je eigen blog gestart. Lijkt me duidelijk.
2. Onder de sterren geslapen.
3. In een band gespeeld.
4. Naar Hawaii geweest.
5. Een meteorietenregen gekeken.
6. Meer dan je je kan veroorloven aan een goed doel gegeven.
7. Naar Disneyland geweest.
8. Een berg beklommen.
9. Een bidsprinkhaan vastgehouden.

10. Een solo gezongen. In de groep 8-musical. Eens maar nooit meer (dat kan ik jullie niet aandoen).
11. Bungee gesprongen.
12. Parijs bezocht. Maar nog niet vaak genoeg.
13. Naar een onweersstorm gekeken.
14. Jezelf vanaf nul een kunst geleerd.
15. Een kind geadopteerd.
16. Voedselvergiftiging gehad.
17. Bovenop het Vrijheidsbeeld gelopen.
18. Je eigen groenten geteeld.
19. De Mona Lisa gezien in Frankrijk.

20. Geslapen in een nachttrein.
21. Een kussengevecht gehad.
22. Gelift.
23. Jezelf ziek gemeld terwijl je niet ziek was.
24. Een sneeuwfort gebouwd.
25. Een lammetje vastgehouden.
26. Ge-skinnydipt.
27. Een marathon gelopen.
28. In een gondel gevaren in Venetië.
29. Een totale eclips gezien.

30. Een zonsopgang of zonsondergang gekeken.
31. Een homerun geslagen.
32. Op een cruise geweest.
33. De Niagara Falls in het echt gezien.
34. De geboorteplaats van je voorouders bezocht.
35. Een Amish gemeente gezien.
36. Jezelf een nieuwe taal geleerd.
37. Genoeg geld gehad om geheel tevreden te zijn. Heb nog geen Mini Cooper kunnen kopen natuurlijk, maar eigenlijk ben ik best tevreden.
38. De toren van Pisa in het echt gezien.
39. Gaan rots klimmen.

40. Michelangelo’s David gezien.
41. Karaoke gezongen. Niet in een bar. Maar ik heb mezelf wel compleet voor lul gezet met Singstar. Dat telt vast ook wel.
42. Een geiser zien uitbarsten
43. Voor een vreemdeling een maaltijd betaald in een restaurant.
44. Afrika bezocht.
45. Op het strand gewandeld bij maanlicht.
46. Met een ambulance vervoerd.
47. Een portret laten schilderen van jezelf.
48. Diepzee gevist.
49. De Sixtijnse kapel in het echt gezien. Is het heel erg als ik zeg dat ik die eigenlijk een beetje vond tegenvallen (na 6 uur ervoor in de rij te hebben gestaan)?

50. Op de top van de Eiffel Toren geweest.
51. Gedoken of gesnorkeld.
52. In de regen gekust.
53. In de modder gespeeld.
54. Bij een drive-in bioscoop geweest.
55. In een film gespeeld.
56. De Chinese Muur bezocht.
57. Een bedrijf gestart.
58. Vechtsport les gevolgd. Anderhalve les schermen, bleek niet mijn sterkste punt.
59. Rusland bezocht.

60. Geserveerd aan thuis- en daklozen of minder bedeelden.
61. Scouting koekjes verkocht.
62. Op een walvistocht geweest (toeristisch).
63. Bloemen gekregen zonder reden.
64. Bloed, plasma of bloedplaatjes gedoneerd.
65. Wezen Skydiven.
66. Een Nazi concentratiekamp bezocht. Kamp Vught. Onvoorstelbaar indrukwekkend. Ik krijg er nog steeds de bibbers van als ik eraan terug denk.
67. Een automatisch incasso niet kunnen betalen door te laag saldo.
68. In een helikopter gevlogen.
69. Een favoriet kinderspeeltje bewaard.

70. Het Lincoln Memorial bezocht.
71. Kaviaar gegeten.
72. Een quilt gemaakt.
73. In Times Square gestaan.
74. Door de Everglades getoerd.
75. Ontslagen bij je baan.
76. Het wisselen van de wacht gezien in Londen.
77. Een bot gebroken.
78. Passagier geweest op een motor.
79. De Grand Canyon in het echt gezien.

80. Een boek gepubliceerd.
81. Het Vaticaan bezocht. Ik ben zelfs helemaal bovenin de koepel van de Sint-Pieter geweest (voor anderen peanuts, maar ik vond het heel dapper van mezelf ;)
82. Een gloedje nieuwe auto gekocht.
83. In Jeruzalem gelopen.
84. Je foto in een krant. In mijn verschrikkelijk oncharmante werkoutfit, maar ik stond wel mooi in de krant ;)
85. Een vreemdeling gekust op middernacht bij Nieuwjaar.
86. Het Witte Huis bezocht.
87. Een dier gedood en bereid om te eten.
88. De waterpokken gehad.
89. Iemands leven gered.

90. In een jury gezeten.
91. Een beroemd persoon ontmoet.
92. Deelgenomen aan een boekenclub.
93. Een tattoo hebben.
94. Een baby gehad.
95. De Alamo (Texas) in het echt gezien.
96. In het Groot Zoutmeer (Utah / Great Salt Lake) gezwommen.
97. Betrokken geweest in een rechtszaak.
98. Een GSM gehad. Ik kan echt geen dag meer zonder; krijg gelijk ontwenningsverschijnselen als ik hem per ongeluk thuis heb laten liggen. 
99. Gestoken door een bij.

Jammer genoeg heb ik nog niet zoveel dingen gedaan, maar ik krijg wel spontaan zin om een paar reisjes te plannen, zodat ik daar verandering in kan brengen. Wie gaat er mee naar New York/Parijs/Venetië?

Ps. Voel je vrij om deze tag over te nemen :)

donderdag 8 september 2011

Nieuwe URL

Follow my blog with Bloglovin

Ongeveer een jaar geleden moest ik snel snel tijdens de les deze blog aanmaken. Omdat ik geen flauw idee had hoe ik hem moest noemen, heb ik hem toen maar snel ilsemirjam.blogspot.com genoemd. (Ik had überhaubt nog geen idee waar ik over zou moeten bloggen en dat het zo leuk zou blijken te zijn). Later heb ik mijn blog een andere naam gegeven en ik heb nu ook uitgevogeld hoe ik de URL kan veranderen (bleek natuurlijk super simpel te zijn). Dus voortaan ben ik te vinden onder hierschrijftilse.blogspot.com.

Bloglovin' vond het echter niet zo'n goed idee dat ik mijn URL heb veranderd, dus moest ik die ook weer aanpassen. Volgde je mij al via Bloglovin', dan moet je even opnieuw op de link hierboven klikken. Ook als je mij nog niet volgde, mag je natuurlijk op de link klikken. Hoe meer volgers, hoe meer vreugd (voor mij dan ;)

maandag 5 september 2011

Ilse op de camping

Ik zal er maar gelijk voor uit komen: ik houd van luxe. En dus niet van kamperen. Want slapen in een tent is niet te combineren met luxe. Naja, misschien als je zo’n gigantische Khadaffi-tent hebt, maar die zijn tegenwoordig ook niet echt veilig meer te noemen.

Hoe ik hier bij kom? Ik ben afgelopen week op introkamp geweest (de tweedejaars mochten moesten mee met de eerstejaars). Driemaal raden waar deze plaats vond… op een camping natuurlijk. En nee, we kregen geen schattige bungalowtjes om in te slapen.


Voor mij zou dit de eerste keer in een tent worden. Wij zijn vroeger wel op vakantie geweest naar de camping, maar huurden dan een stacaravan. Het ‘met je wc-rolletje naar het washok lopen-ritueel’ was dus een compleet nieuwe ervaring voor mij.

Het “feest” begon al bij aankomst. De tenten zouden geschikt zijn voor 18 personen. Misschien dat er inderdaad 18 man in zouden passen, maar met vrouwen is dat echt een ander verhaal. Voordat we het wisten was het in de tent een grote ontplofte boel van weekend-, hand- en toilettassen en vlogen de stijltangen, mascara’s en schoenen in het rond.

Maar dat ben ik in principe wel gewend, mijn zusjes S. en D. zijn al jaren berucht om de rotzooi die ze maken. En ergens heeft het wel iets gezelligs om een paar keer per dag te roepen of iemand toevallig een roze tandenborstel of grijze All Star heeft zien liggen. Minder gezellig was de kou. Het is niet bepaald aan te raden om in een vochtige en tochtige tent te slapen wanneer het buiten maar 7 graden is. Daar kunnen een slaapzak, fleecedeken en vijf lagen kleding niet tegenop.

Daarbovenop kwamen nog een paar smerige wc’s en belabberde douches met miezerige straaltjes. Voorlopig geen tenten en campings meer voor mij. (Misschien dat ik ooit een uitzondering maak als Jude Law me persoonlijk uitnodigt voor een weekendje creperen kamperen, maar that’s it.)

donderdag 25 augustus 2011

Bericht van de cadeaucommissie


Een van mijn favoriete dingen is cadeautjes kopen. Vooral voor mezelf natuurlijk, maar ook voor anderen (geven en nemen, bla bla bla). Ik ben bij ons thuis altijd degene die de cadeautjes regelt. Ik koop nog net niet mijn eigen verjaardagscadeaus - ow wacht - dat doe ik wel.

Maar dat vind ik geen probleem. Ik koop constant cadeautjes voor mezelf. ‘Heb ik deze geweldige nieuwe schoenen, waar ik eigenlijk niet op kan lopen, echt nodig? Ehh, nee. Maar ik had een 8 voor mijn tentamen, dus ik heb wel een cadeautje verdiend. Mevrouw, maat 40 alstublieft!’ IJzersterke redenering, werkt altijd.

Cadeautjes voor anderen vrouwen kopen vind ik ook leuk. Ik geef gewoon iets wat ik zelf ook zou willen hebben. Cadeautjes voor mannen kopen vind ik echter een regelrechte ramp. Daar kan ik spontaan een migraineaanval van krijgen.

Om te beginnen heb ik niet bepaald veel verstand van mannen. En ik kan hen natuurlijk niet geven wat ik zelf ook zou willen hebben. Hoewel er waarschijnlijk een ienie mini klein percentage mannen is dat blij zou zijn met blauwe nagellak of een cadeaubon van de Hunkemöller, lijkt het me niet echt geschikt voor vaderdag.

Je zou denken: dan vraag je toch gewoon wat ze willen hebben? Ha ha, leuk bedacht. Mijn vader vraagt ieder jaar weer hetzelfde: nieuwe sokken of een nieuwe riem. Tien jaar geleden vonden mijn zusjes en ik dat nog prima en kochten we een gezellig paar sokken met Harry Potter-motiefje (echt gebeurd!). Tegenwoordig word ik er knettergek van. Ik wil een leuk, origineel cadeautje geven, niet iets waar iemand er al honderd van in de kast heeft liggen (nagellak uitgezonderd natuurlijk).

Dus als iemand nog cadeautips heeft voor vrienden/schoonbroers/vaders/opa’s, graag. Ik kom zelf niet verder dan bier, bonbons of Top Gear magazine. En die zijn na vijf jaar op rij ook niet bepaald origineel meer.

zondag 21 augustus 2011

Bloglovin'

Follow my blog with Bloglovin

Bij deze doe ik een poging mijn blog op Bloglovin' te krijgen. Ja ja, het wordt nog eens wat. Nu heb ik natuurlijk nog followers nodig, dus voel je vrij om even op de link hierboven te drukken ;)

dinsdag 9 augustus 2011

Waarom mannen geen IKEA-meubels in elkaar kunnen zetten

Een tijdje geleden schreef ik al dat mijn zus S. zou gaan samenwonen met haar vriend. Afgelopen week kregen eindelijk de sleutel van hun appartementje. En aangezien ze beiden in de loop der jaren nogal een hoop troep verzameld hebben, moesten er een hoop nieuwe Ikea-kasten in elkaar geklust worden. Nu draaien zus S. en ik onze handen niet om voor een paar Ikea-kastjes. Wij zijn al jaren een perfect klusteam. Geen Billy-boekenkast die wij niet opgebouwd krijgen, ZONDER schroefjes over te houden.

Nu moet je vooral niet denken dat wij zo technisch zijn. Absoluut niet. Ik probeer al jaren uit te vogelen wat een waterpomptang en klopboor zijn. Dat niveau dus. Maar het handige van Ikea zijn de handleidingen. Als je die gewoon volgt, is het appeltje eitje om een nieuw bed in elkaar te schroeven met je twee linkerhanden.

Bij mannen werkt dit echter anders. Is het je weleens opgevallen hoe vaak mannen staan te schelden op de Ikea? “Het is een rotwinkel. De meubels zijn ruk. En de pakketten niet kloppen. Er zijn altijd schroefjes te veel of te weinig, maar nooit precies genoeg.” Dat werk. Om de een of andere reden houden vrouwen wel, maar mannen niet van de Ikea.

Aangezien ik in no time klaar was met het in elkaar zetten van een eettafel (inclusief uitschuifgedeelte) had ik mooi even de tijd om de ploeterende mannen te observeren. Mijn net-niet-wetenschappelijke onderzoek levert de volgende, spectaculaire, conclusie op: mannen zijn gewoon te eigenwijs.

Mijn vader, mijn schoonbroer, zijn vader, zijn vriend (kortom: alle mannen) denken het altijd beter te weten dan de Ikea-handleiding. Staat er in het boekje dat je eerst het tafelblad in elkaar moet schroeven? Dan bedenken zij dat het beter is om eerst de poten in elkaar te zetten. Staat er dat je de kast rechtop moet opbouwen? Dan leggen zij hem plat op de grond. Het gevolg: nog geen tien minuten later staan ze de Ikea te vervloeken, omdat de bouwpakketten niet zouden kloppen. Als ze zich vervolgens wel aan de handleiding houden, blijkt het op wonderbaarlijke wijze ineens wel te lukken. Joh.

Dus mannen: het ligt niet aan de Ikea, maar gewoon aan jullie eigenwijze zelf. En waag het niet om dit als een excuus te zien om voortaan je vriendin/vrouw/moeder de meubels in elkaar te laten zetten. Wij kunnen dat al lang, jullie moeten het nog leren ;-)


(Oké, misschien dat dit niet voor álle mannen en vrouwen geldt. Het is niet voor niets een net-niet-wetenschappelijk onderzoekje.)

woensdag 3 augustus 2011

Gruwelgrotten

Tijd voor wat vakantieperikelen. Ik was namelijk een weekje in de Ardennen. En in de Ardennen doen mensen allerlei actieve dingen, zoals wandelen, kanoën en abseilen (oftewel: alles waar ik van gruwel). Dat begon dus al lekker.

Maar goed, je moet toch iets tien dagen lang, dus ik ging schoorvoetend mee naar de grotten van Hotton. Ik dacht: “Ach, hoe erg kan het zijn? Even door die grotten lopen en een beetje ‘oeh’ en ‘ah’ zeggen bij alle stalactieten (of waren het stalagmieten?).” Jullie raden het natuurlijk al… dat viel dus even vies tegen.

Eén tip voor mensen die net als ik niet van donkere, smalle gangen en steile, gladde trappen boven afgronden houden: Ga. Niet. En. Dan. Ook. Echt. Nooit. Naar. De. Grotten. Van. Hotton. Tenzij je het leuk vind om doodsangsten uit te staan. Ik zelf was vooral geen fan van de trappen daar. Dat waren van die metalen, opengewerkte trappen waardoor je zo naar beneden kan kijken, de donkere grot in. Niet de meest favoriete plek iemand met hoogtevrees.

Mocht je nog niet afgeschrikt zijn van mijn verhaal en toch van plan zijn om ook een keer grotten te bezoeken, neem dan van te voren vooral niet de moeite om je haar te stijlen. Dat heeft geen enkele zin. Na vijf minuten in zo’n vochtige grot is je haar toch gelijk weer ontploft.

Neem ook een zonnebril mee. Niet om je ogen te beschermen tegen het licht (het is en blijft een grot), maar om je ogen te beschermen tegen alle afschuwelijke outfits die mensen in grotten dragen. Kijk, dat je niet in je kerstoutfit een grot gaat bezoeken, snap zelfs ik. Een spijkerbroek die vies mag worden en een paar afgetrapte All Stars zijn nou eenmaal praktisch in zo’n geval. Sommige mensen slaan hier echter compleet in door. Neem de gemiddelde campingoutfit en doe die in het kwadraat, dan weet je ongeveer wat mensen durven aan te trekken als ze een grot gaan bezoeken. (Mocht je nog geen beeld in je hoofd hebben, denk aan drie-maten-te-kleine trainingsbroeken uit de jaren ’90 en kinderen in iets wat er uit zag als een pyjama.)

Er is natuurlijk ook nog wel wat positiefs te melden over het hele gebeuren, namelijk dat ik het heb overleefd. En dat het ook eigenlijk best wel een beetje mooi was om te zien, die stallag-dingen. Maar om nou te zeggen dat het alle doodsangsten waard was…

vrijdag 22 juli 2011

Ik wou dat...

… ik een magische koffer (à la Harry Potter) had waar de inhoud van mijn gehele kledingkast in past. Dat zou een hoop tijd schelen die ik nu kwijt ben met piekeren over wat ik wel en niet mee moet nemen voor die ene week vakantie. En in die tijd kan ik dan weer nuttig besteden met shoppen.

… ik een keer naar een film kon kijken zonder te huilen. Wel zo charmant wanneer je een date hebt.

… leggings met tijgerprint verboden werden. En witte leggings. En leggings met een kantrandje.

… ik maatje 36 had en toch de hele dag Ben & Jerry’s kon eten. Of -nog beter-: After Eight-ijs.

… ik voor mijn 18e verjaardag een gele Mini Cooper met zwart dak had gekregen. (Pap, mocht je dit lezen, voor mijn 20e verjaardag mag ook nog wel).

… ik het haar van Kate Middleton had. En de kont van Pippa.

… kantoortijden van 8 tot 5 verboden waren. 11 tot 3 lijkt mij veel geschikter (voor 11 uur ben ik toch nog niet wakker en na 3 uur ben ik al weer aan het bedenken wat ik ’s avonds ga doen).

… ik een beetje fatsoenlijk kon zingen, zodat niet iedereen gillend weg zou rennen als ik zing onder douche/Singstar speel/met de radio meeblèr.

ik een vriendje vond dat aan al mijn eisen voldoet.  ik niet zo kieskeurig was.

… mijn vader de baas van de M&M’s-fabriek was. En de Manolo Blahnik-fabriek. En de Ben & Jerry-fabriek zou ook leuk zijn.

… het altijd slecht weer is in Nederland wanneer ik op vakantie ben. Je ligt altijd net wat lekkerder in je strandstoel wanneer je hoort dat het thuis 12 graden is, non stop regent en er hagelstenen ter grote van skippyballen vallen.

… ik zo’n lamp met een geest à la Alladin vond, zodat ik al deze wensen in vervulling kon laten gaan.

dinsdag 19 juli 2011

Mijn eerste...

Op de radio hebben dj’s het vaak over het magische moment waarop ze hun eerste singeltje gingen kopen van hun eigen zakgeld. Ik herinner me dit moment eigenlijk niet. Ik gok dat mijn eerste singeltje van Aaron Carter (de Justin Bieber van toen) was. Maar ik weet het niet zeker, het kan net zo goed het nieuwste liedje van de Spice Girls geweest zijn. Of de Vengaboys (nog fouter).

Wat ik me echter wel herinner is het eerste paar schoenen dat ik zelf van mijn eigen zakgeld kocht. Dat moment heeft veel meer indruk gemaakt op mij dan een singeltje van een of andere popgroep met de briljante tekst ‘Boom boom boom boom, I want you in my room’. Zelfs toen was ik blijkbaar al een shoeaholic.

Ik heb het over ongeveer acht jaar geleden. Tot die tijd kreeg ik van mijn ouders twee paar schoenen per jaar. Heel degelijk: 1 paar voor de zomer, 1 paar voor de winter. Als ik geluk had, lag er op zolder nog een oud paar schoenen van mijn zus die ik bleek te passen. Maar meestal was mijn zus nooit zo zuinig op haar schoenen (dat is ze overigens nog steeds niet) en moest ik het dus doen met die twee paar schoenen.

In de brugklas ging er een wereld voor me open. Ik begon me te beseffen dat het mogelijk was om meer dan twee paar schoenen te hebben. Dit besef kwam mede doordat ik iedere avond (stiekem tijdens het maken van mijn huiswerk) naar de herhalingen van Sex and the City op Net 5 keek. Mijn moeder was alleen niet zo gek om al die extra schoenen voor mij te kopen. Er zat dus niets anders op; ik moest sparen.

Aan het eind van de brugklas (ik was niet zo goed in sparen, maar rapportgeld bleek een uitkomst) had ik eindelijk genoeg geld bij elkaar. Ik heb toen in de uitverkoop mijn eerste echte eigen paar schoenen gekocht. Ze kostten 40 euro, toentertijd een vermogen. Het waren zwarte ballerina’s met witte veters die je rond je enkel moest wikkelen. De woorden ‘mega hip’ en ‘vet cool’ waren van toepassing. Tegenwoordig zijn ze niet bepaald stijlvol meer te noemen, maar daar gaat het nu niet om.

Waar het wel om gaat is dat iedereen zijn eigen kostbare herinneringen heeft aan allerlei eerste keren (en nee, viespeuken, ik bedoel niet “dat”). De een heeft een passie voor muziek en bewaart voor altijd zijn eerste singeltje. De ander was fan van Aaron Carter en houdt van schoenen. Ieder zijn ding.

zaterdag 9 juli 2011

Schrijf jezelf gelukkig

Gelukkig zijn lijkt zo simpel, maar zie eerst maar eens gelukkig te worden. Er zijn ontelbaar veel zelfhulpboeken op de markt, die allemaal lijken te weten hoe je een mens gelukkig maakt. Mijn ervaring is dat al die boeken met hun gekke stappenplannen niet werken. Naja, eigenlijk is ervaring niet het goede woord. Ik ben er eigenlijk nog nooit mee begonnen (en daardoor werken die boeken dus automatisch al niet). Als je alleen de achterflap leest lijkt zo’n boek veelbelovend, maar dan sla je hem open en komen er opdrachten als “vertel voortaan iedereen eerlijk wat je van hem of haar denkt”. Ja doei, en dan voortaan door het leven gaan als die arrogante trut die denkt dat ze beter is dan iedereen? Ik geloof niet dat ik daar nou gelukkig van wordt. Wat ik dan wel doe? Ik schrijf. Daar kun je ook gelukkig van worden (zonder gekke stappenplannen).

Een decaan op de universiteit gaf mij ooit de opdracht om elke dag mezelf een compliment te geven. Deze moest ik dan opschrijven, zodat ik ze later na kon lezen en dan trots op mezelf kon zijn. In eerste instantie vond ik dit maar een belachelijk idee. Ik wist echt niet waar ik mezelf complimentjes over moest geven, dus schreef ik onbenullige dingen als “Goed zo, Ilse, je studentenkamer is na drie maanden nog steeds bewoonbaar en er groeit nog altijd geen schimmel aan de muur”. Of “Wat goed dat je vandaag groenten hebt gekookt én ook nog eens hebt opgegeten.” Toch bleek dit te werken, gewoon omdat ik iedere dag even stond bij het feit dat ik iets goed deed en dus geen complete mislukking was. Wie wil dat nou niet? Dus, mijn tip aan iedereen die een beetje in de put zit: schrijf iedere dag een complimentje voor jezelf op.

Wat ook altijd enorm oplucht, is om je zorgen van je af te schrijven. Gewoon even ’s avonds al je frustraties op papier zetten. Je hoeft echt niet te beginnen met “Lief dagboek, vandaag…”. Nee, schrijf gewoon wat je wilt schrijven. En schrijf lekker niet wat je niet wilt schrijven (soms is het leven zo makkelijk). Gegarandeerd dat je daarna veel lekkerder slaapt. Tip: vergeet niet je notitieboekje zorgvuldig op te bergen, anders ga je straks alsnog door het leven als ‘die arrogante trut die denkt dat ze beter is dan iedereen’.

Ook bloggen kan een heerlijk gevoel geven. Hoewel je hier minder vrij bent om zomaar alles te schrijven dan in een dagboek, kan het posten van een blog ook enorm opluchten. En bovendien, hoe leuk is het om te weten dat er mensen zijn die trouw jouw blog (vrijwillig) lezen? Ik word altijd echt enorm blij als ik de bezoekersaantallen omhoog zie gaan en als ik complimentjes en leuke reactie krijg op mijn blog.

Het liefst zou ik nu zeggen: ‘Succes gegarandeerd!’. Maar dat doe ik maar niet, aangezien ik nog nooit een psychologieboek heb gelezen en dus bij lange na geen Dr. Phil ben. Voor geluk is vast wel iets meer nodig dan schrijven alleen. Maar als schrijven kan helpen, dan is het de moeite van het proberen waard, toch?

Deze blog verscheen eerder op Digiholics.


donderdag 30 juni 2011

Opgeruimd staat netjes

Binnenkort gaat mijn zus S. het huis uit. Ze gaat samenwonen met haar vriend in een super leuk appartementje. Daar ben ik stiekem best een beetje jaloers op (het appartement dan hè). Waar ik absoluut niet jaloers op ben is het feit dat ze nu al haar spullen moet gaan inpakken. En in het geval van S. zijn dat héél véél spullen. Zus S. is zeg maar het type ‘verzamelaar’.

S. heeft al jaren op haar kamer een blauwe kast staan, waar iedereen hier thuis een beetje bang voor is. Niemand weet namelijk precies wat er in die kast zit, behalve dan heel veel troep. Als S. iets eigenlijk niet meer nodig heeft, maar ook weer niet weg wil gooien, dumpt ze het altijd in die kast. Dingen die in die kast gaan, komen er eigenlijk nooit meer uit. Tot nu, want nu moet S. al haar spullen gaan inpakken. Met gevaar voor eigen leven werd de kast geopend, en dit is wat er uit kwam:


Zusje D. en ik hebben bij het zien van de inhoud van de kast gelijk een weddenschap afgesloten. Ik wed dat het nog minstens één jaar duurt voordat deze uitgeruimd is, D. gokt dat het nog wel twee jaar gaat duren. We hebben ons helemaal kapot gelachen om alle (nutteloze en antieke) dingen die uit de kast te voorschijn kwamen. Denk aan papieren met de bustijden uit 2006, knutselwerkjes uit groep 3, kerstkaarten van 12 jaar geleden en Flippomappen.
Jeugdsentiment / Rotzooi

Vervolgens moest dus beslist worden wat er weg kon en wat moest blijven, en dus ingepakt moet worden. Dat lijkt heel simpel, maar dat is het dus niet. Troep krijgt op de een of andere manier emotionele waarde als je het na 10 jaar weer terug vindt. Zie het maar eens over je hart te verkrijgen om Flippomappen koelbloedig in de vuilnisbak te gooien. Dat gaat dus niet. Zus S. gaat dus verhuizen en neemt de Flippomappen mee. Ik wed 20 euro dat ze deze over 5 jaar pas weer terug vindt in een doos op zolder als ze weer gaat verhuizen.

maandag 27 juni 2011

To post or not to post

Laatst las ik een blog van iemand die knettergek werd van een tante. In de blog werd uitgebreid verslag gedaan van alle irritante trekjes en nare eigenschappen van die tante. Ik lag dubbel van het lachen toen ik al deze, best beschamende, dingen las. De schrijfster van de blog dacht dat de tante haar blog toch nooit zou lezen, maar ik kon het niet helpen dat ik dacht: wat als die tante dit nou wel leest? Is dat het waard?

Zelf blog ik meestal over dingen die ik heb meegemaakt en de dingen die mij bezig houden. Best persoonlijk dus. Vaak verdraai ik de waarheid wel een beetje. Dat doe ik omdat het dan leuker of grappiger klinkt, of omdat het anders te persoonlijk is om zomaar het wijde web op te slingeren. Sommige dingen zijn nou eenmaal te beschamend of pijnlijk (voor mezelf, maar ook voor anderen). Je hebt immers geen flauw idee wie je blog leest en lang niet iedereen hoeft alles over je te weten, toch?

Ik weet bijvoorbeeld dat ik nooit de moeite hoef te nemen om te solliciteren voor een baan als chauffeur. Als het bedrijf bij de sollicitatie even de moeite zou nemen om mij te googlen, vinden ze namelijk gelijk een blog over het feit dat ik ongeveer driehonderd rijlessen heb gehad voordat ik eindelijk mijn rijbewijs haalde. En daarna kan men een blog lezen over hoe ik met de auto van mijn vader tegen een paaltje aan knalde terwijl ik achteruit reed en de auto nota bene Park Distance Control heeft. Ik schat mijn kansen op een baan als chauffeur dus ongeveer op nul.

Nu heb ik gelukkig niet de ambitie om chauffeur te worden. Maar ik lees vaak zat blogs van mensen waarbij ik me afvraag of ik dat wel allemaal over mezelf zou vertellen, bijvoorbeeld wanneer mensen bloggen over hun ziekte. Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor mensen die dat doen. Zij laten de wereld zien dat je ondanks een beperking gewoon kunt leven, maar ik denk dat veel werkgemers gelijk je cv in de prullenbak gooien wanneer ze lezen dat je een chronische ziekte hebt.

Voor mij blijft het een dilemma. Wat heb ik ervoor over om een goede blog te schrijven? Ik durf echt niet alles wat ik denk zomaar in een blog te zetten. Sowieso is 99% van alles wat ik denk waarschijnlijk helemaal niet interessant om te lezen (er zijn vast ook wel mensen die vinden dat dit 100% is). Hoe irritant mijn familie soms ook kan zijn (welke familie niet?), en hoe leuke blogs ik er ook over zou kunnen schrijven, ik durf het gewoon niet. Noem me een schijterd of juist verstandig, maar sommige dingen passen denk ik beter in een dagboek met een groot hangslot erop.


Deze blog verscheen eerder op blogaholics.nl

donderdag 23 juni 2011

ABC: het eerste jaar

Ongeveer negen maanden geleden ben ik begonnen met bloggen. Niet omdat ik graag wou bloggen, maar omdat het moest voor school. Ik was toen net begonnen met Advanced Business Creation (ABC). Mijn allereerste blog (die ik verplicht moest schrijven) was ABC: de eerste drie weken. Het heeft even geduurd voordat het kwartje viel, maar inmiddels vind ik het bloggen echt heel leuk. En gelukkig zijn er ook nog mensen die het leuk vinden om mijn blog te lezen (bedankt daarvoor!). Maar goed, aangezien ik vandaag mijn laatste schooldag had, vond ik tijd voor een stukje over mijn eerste jaar als ABC’er.

Toen ik naar het HBO ging vroegen veel mensen zich af of dat wel een slimme keuze was. “Waarom ga je in hemelsnaam naar het HBO, als je ook naar de universiteit kan?” Als ik voor iedere keer dat mij die vraag is gesteld een euro kreeg, zou ik zo rijk zijn dat ik überhaupt niet naar school hoefde. Maar, lieve mensen, er is gewoon geen studie zoals ABC te vinden op de universiteit. Op de universiteit combineren ze geen creativiteit met innovatie en ondernemen. Op de universiteit denken ze niet zo graag out-of-the-box (tenminste, dat zijn mijn ervaringen).

Ik ben dus blij dat ik dat uiteindelijk voor ABC gekozen heb. Die keuze was best moeilijk, want inderdaad: waarom ga je naar het HBO als je naar de universiteit kan? Soms moet je gewoon je hart volgen, hoe zweverig dat ook klinkt.

Toch heb ik een beetje een raar jaar gehad. Raar in de zin van dat het jaar een heel laag dieptepunt heeft gekend, maar aan de andere kant ook een hoop hoogtepunten. Over die dieptepunten wil ik het nu niet meer hebben, die zijn gelukkig voorbij. Bovendien zijn de hoogtepunten veel leuker om aan terug te denken.

Als ik nu terug denk aan het eerste blok moet ik eigenlijk wel lachen om mezelf. Jongens, wat was ik zenuwachtig en gestrest. Ik was er compleet van overtuigd dat ik nooit genoeg tijd zou hebben om én kenniskring en project met een voldoende af te sluiten én alle stof voor de tentamens te leren. Vervolgens heb ik zo hard geleerd dat mijn laagste punt voor de tentamens een 8,7 was. Klein inschattingsfoutje in de planning dus.

Een van de hoogtepunten was toen ons werk werd uitgekozen om ingestuurd te worden  voor een Europese wedstrijd. De hoofdprijs was een week naar Cannes. Die hebben we jammer genoeg niet gewonnen, maar met de 25e plek waren we wel de beste van ABC. Best iets om trots op te zijn voor een stel eerstejaars, toch?

En er waren natuurlijk mijn gezellige klasgenootjes, die altijd in zijn voor spontane borreltjes na school. In blok 3 ben ik ook met mijn groepje een dag naar Maastricht ben geweest onder het motto van ‘teambuilding’. We hebben de hele dag in een scheur gelegen, gewoon omdat het zo verschrikkelijk slecht was (tip: biedt bij Vakantieveilingen.nl niet te veel voor kegelen, boogschieten en steengrillen, het stelt niet zoveel voor).

Nu heb ik dus net mijn laatste schooldag voor dit jaar gehad en heb ik mijn propedeuse binnen, zonder herkansingen. Dat leek aan het begin van het jaar echt onmogelijk. Ook zag ik er in september nog een verschrikkelijk tegen op dat ik nog vier jaar naar school zou moeten. Maar eigenlijk is het jaar voorbij gevlogen en ik heb zin in de komende drie jaar. Zo, nu ga ik snel stoppen met schrijven, voordat ik echt sentimenteel begin te worden. Tijd voor vakantie!

dinsdag 21 juni 2011

Ilse Jones

Laatst was ik met een aantal klasgenootjes uit eten. Hoe we er bij kwamen, weet ik niet meer, maar op een gegeven moment ging het gesprek over Gooische Vrouwen. We begonnen met vergelijken wie van ons het meest op Cheryl, Anouk, Willemijn, Claire of Roelien lijkt. Je weet wel, net als je voeger deed met Sex And The City (ik was altijd Charlotte). We kwamen al snel tot de conclusie dat klasgenootje A. een echte Anouk is. Klasgenootje L. leek het meest op Willemijn. En ik? Claire misschien? “Nee”, zei L.: “Ilse is een echte Bridget Jones.” Mijn reactie: “Wat? Ik Bridget Jones? Echt niet!”

Ik kreeg hierdoor wel spontaan zin om de film weer een keer te kijken (voor waarschijnlijk de 35e keer). Toen ik aan kijken was begreep ik toch wel wat L. bedoelde. Misschien dat ik toch meer een Bridget Jones ben dan ik dacht/hoopte.

Bewijsstuk A: Ook aan mij is het niet besteed om een fatsoenlijke vent te vinden. Nou ben ik ook weer niet zo wanhopig als Bridget, maar ik vrees dat dat met de jaren komt.

Bewijsstuk B: Ook ik ben het schrijvende type, dat bewijst deze blog maar weer.

Bewijsstuk C: Ik kan met evenveel overtuiging (en even vals) als Bridget Can’t live if living is whithout you zingen. Enkele mensen waren hier onlangs nog getuige van tijdens een Singstar feestje. Zij klagen nog steeds over een piepend geluid in hun oren.

Bewijsstuk D: Ook ik heb twee boyfriends, genaamd Ben & Jerry.

Bewijsstuk E: Ik voel mezelf ook uitermate zielig als ik All by myself van Jamie O’Neill hoor. Ongeveer zo dus:


Toch zijn er gelukkig ook wel een paar verschillen tussen mij en Bridget. Zo rook ik niet. Ik ben een stuk minder klunzig dan Bridget (hoewel dat niet zo moeilijk is, aangezien Bridget natuurlijk het toppunt van klunzigheid is). Ik vind Hugh Grant niet aantrekkelijk (behalve dan in Notting Hill). En ik ben absoluut niet het type dat in een doorkijkblouse naar haar werk zou gaan. Geen denken aan. Ook al lijkt het heel stijlvol als Carrie het draagt in SATC.

De conclusie van klasgenootje A. is dat ik Bridget Jones ben in haar single jaren. Nu is het alleen nog wachten op mijn Mr. Darcy. En ach, tot die tijd heb ik altijd Ben & Jerry nog.

maandag 13 juni 2011

Lelijke shirts, bezorgde ouders en gratis pennen. Oftewel: een open dag.

Vroeger had ik het nooit zo op open dagen van hogescholen en universiteiten. Eerst was je al een uur kwijt met uitleggen aan je baas waarom je nu al weer op zaterdag vrij moest hebben. (Waarom zijn open dagen van universiteiten toch altijd precies op die dag dat alle scholieren moeten werken?). Vervolgens liep je de hele dag als een kip zonder kop van de ene doodsaaie voorlichtingsronde naar de andere. Aan het eind van de dag had je dan een lelijk stoffen tasje verzameld vol met folders die je bij thuiskomst gelijk weer in de papiercontainer gooide. Je snapt dat ik enorm blij was toen ik eindelijk wist wat ik wou studeren en niet meer naar open dagen hoefde.

En toch ben ik afgelopen woensdag weer - vrijwillig - naar een open dag geweest. Maar dit keer als student om mijn studie (Advanced Business Creation) te promoten. Dan is een open dag in een keer een stuk leuker. Het was alleen niet zo druk, dus dat ga mij de kans om de boel eens even goed te observeren. En ik ben natuurlijk niet te beroerd om dat met jullie te delen ;).

Het beruchte shirt.
Als eerste verwonderde ik mij over de shirtjes. Je weet wel, van die shirtjes met het logo van de school die alle studenten aan hebben zodat ze herkenbaar zijn. Is er een wet van het Ministerie van Onderwijs die verbied dat deze shirtjes enigszins flatteus mogen zitten? Toen ik mijn shirtje ging ophalen werd ik al door iemand anders in een rood Avans-shirt gewaarschuwd: “Er zijn shirts in de maten M, L en XL, maar ze vallen erg klein.” Maat M viel dus sowieso al af. Ik haalde een L uit de verpakking, maar ook die zag er wel erg klein uit. Een XL dus, maar die bleek dan juist weer enorm groot te vallen (waarschijnlijk om te compenseren wat maar M en L te kort kwamen). Uitstraling in maat XL: Tokkie. Toch maar een L aan dus. Uitstraling: Te heet gewassen (het shirt dan hè, niet ik).

Wat ik ook erg opvallend vond, is dat je de helft van de tijd meer de ouders aan het voorlichten bent, dan de toekomstige studenten. Dan staat zoonlief allang verveeld de andere kant op te kijken, terwijl paps en mams de bezorgde-ouders-vragen op je af vuren: “Hoeveel contacturen heb je per week bij deze studie?” en “Welke beroepen kan je later met deze opleiding gaan beoefenen?” of “Wat zijn de kansen op een baan na het afstuderen?” Dit zijn erg fijne vragen om te beantwoorden wanneer jouw studie pas drie jaar bestaat en er dus nog niemand afgestudeerd is. Hoewel zoonlief wel gelijk weer een stuk geïnteresseerder lijkt op het moment dat je vertelt dat je vaak een dag per week vrij hebt.

En tot slot waren er natuurlijk gratis pennen. De open avond begon om 18.00 uur. Op dat moment lagen er overal pennen met het logo van Avans, blikjes met pepermuntjes en flesjes water. Om 18.05 waren deze allemaal verdwenen. Niet dat ik dit gedrag wil veroordelen. Ik vrees dat ik mij hier zelf ook jaren lang schuldig aan heb gemaakt. Ik schrijf de kladversie van deze blog immers met een pen van Universiteit Tilburg op een kladblok van de HAN terwijl ik post-its van Maastricht University plak.

Een kleine greep uit mijn collectie.