maandag 28 maart 2016

Zijn antwoord

Compleet verstijfd blijf ik zitten. Telefoon in de hand. Whatsapp nog geopend. In de verte klinkt het omroepsysteem. "Dames en heren, het volgende station is...", maar de woorden dringen niet tot me door. Het maakt ook niet meer uit. Met één simpel bericht is onze reis zojuist gestrand.

Het enige wat ik nog kan, is knipperen met mijn ogen. Dat doe ik dan ook veelvuldig. Open. Dicht. Open. Dicht.
Maar het staat er nog steeds.
Ik zet het beeldscherm uit en weer aan. Toets op de automatische piloot razendsnel de toegangscode in.
Maar het staat er nog steeds.
Het staat er echt.

Zodra het besef komt, wil ik gillen. Mijn telefoon wegsmijten. Ergens tegenaan schoppen. Gelukkig herinner ik me op tijd waar ik ben. In de tweede klas. Tussen studenten en forenzen. Twee bankjes verderop zit een moeder met haar zoontje. Ik wil niet dat zij aan hem moet uitleggen waarom die gekke mevrouw in de trein doordaaide.

Daarom doe ik het enige wat ik op dit moment kan zónder dat ik zeker weet dat ik er later spijt van krijg. Ik maak een screenshot van het gesprek en stuur het naar mijn beste vriendin. Geen bijschrift nodig.

Binnen enkele seconden komt er al een reactie: "Wat een lafaard." Iets met een spijker en een kop.

"Die zag ik niet aankomen," gaat ze verder. Ik ook niet. Dit keer niet. Voor eens heb ik me laten verleiden door zoete omhelzingen. Laten afleiden door smachtende woorden. Hij was het immers die al fluisterend in mijn oor zich afvroeg waarom zo'n leuk meisje geen vriend had.

Met slechts één simpel bericht zijn die woorden nu teniet gedaan. Alle momenten verloren gegaan. De trein raast verder en hij blijft achter in het verleden.

Ik wissel weer van gesprek en zonder te knipperen typ ik wat mijn laatste woorden aan hem zullen zijn. "Jij hebt nu in ieder geval wel je antwoord."

3 opmerkingen: