dinsdag 29 december 2015

Mentale voorbereiding op Oud & Nieuw

Oud & Nieuw heeft altijd de potentie om een van de betere feestjes van het jaar te worden. Potentie, ja. Want om de een of andere reden weten mensen na drie oliebollen en vijf glazen wannabe champagne van de Lidl altijd de stomste dingen uit te kramen. Dus daarom dit jaar onderstaande voorbereiding. Dan houden we het voor iedereen gezellig.


Dingen die ik dit jaar met Oud & Nieuw NIET wil horen:


"Weet je nog? Vorig jaar. Toen we ons om 5 uur 's nachts buitensloten en J. met gevaar voor eigen leven op het dak ging klimmen om via het dakraam weer binnen te komen."

"En dat we toen om 7 uur 's ochtends met ons brakke hoofd de eerste trein terug namen en die stampvol bleek te zijn en dat meisje begon te kosten."

"Wat zijn jouw goede voornemens? Wacht. Laat me raden! Afvallen? Ja, ik zie het aan je. Those hips don't lie. HA HA HA."

"Ga anders een keer op maandagavond mee naar mijn achterstevoren-ondersteboven-yoga-hoelahoep-paaldans clubje."

"Is het eigenlijk nog iets geworden met die ene jongen? Echt niet? Wat jammer. Want hij was wel echt leuk, hè?"

"En die andere jongen? Heb je daar ook nooit meer iets van gehoord?"

"Vroeger was alles ook gewoon echt veel beter. Toen hadden ze tenminste nog geen telefoon waarmee ze je niet níet konden bellen."

"Zal ik je anders aanmelden op een aantal datingsites? Het nichtje van de achterbuurman van de tante van mijn collega haar zus heeft op die manier toch zo'n leuke man leren kennen!"

"Het komt vanzelf goed met jou. 2016 wordt jouw jaar. Ik voel het gewoon. Of anders 2017. Of 18."


Dingen die ik dit jaar met Oud & Nieuw WEL wil horen:


"Meer champagne?"

(bron gifje 1, 2 en 3)

zaterdag 26 december 2015

Het beste van mij

"Ik heb jouw blog ingesteld bij 'mijn favorieten', en ik kijk heel vaak, maar je schrijft nooit meer wat." De ogen van mijn oma kijken me haast verwijtend aan vanaf de andere kant van de uitbundig gedekte tafel - met kaarsen, glitters en kransen gemaakt van iets wat waarschijnlijk ooit een blije dennenboom in het bos was.

Shit. Ik had mijn oma teleurgesteld. En dat nog wel tijdens het kerstdiner. Way to go, Ilse! Je zit weer lekker in je rol van 's werelds slechtste kleindochter! Wanneer is eigenlijk de laatste keer dat je bij je opa en oma langs bent geweest...

Oké, misschien dat ik het wat overdrijf, maar het was niet de eerste keer deze week dat een dergelijke opmerking kreeg. Een paar dagen geleden tweette mijn opa (ja echt, mijn grootouders zijn zo hip!) ook al dat "het wel weer eens tijd werd [dat ik een stukje op mijn blog schreef]". Auch.

Dus vandaar dat ik nu - op tweede katerdag kerstdag - achter mijn laptop zit en er met pijn een moeite een blogpost uit probeer te persen. (Oké, dat klinkt heel vies. Zo bedoel ik het niet.) Maar wat schrijf je als je geen inspiratie hebt? Als je hersenen al maanden niet meer willen produceren dan slechts een paar losse zinnen en flarden, maar niets een concreet verhaal wil worden?

Juist, dan doe je wat alle inspiratieloze artiesten doen: je maakt een 'Greatest Hits'. (Of 'Greatest Hit' in het geval van James Blunt).

Dus dan volgt nu hieronder een compilatie van mijn best geschreven stukjes van de afgelopen jaren:

...

tsjirp tsjirp >

...

Oké, bij nader inzien is dit misschien niet zo'n goed idee. Waarschijnlijk omdat je eerst iets bereikt moet hebben, voordat je het kunt gaan uitmelken... Maar over melk gesproken: ik moet echt nodig een enorme latte (ideaal kater kerstontbijt).

Weet je wat, oma? Kom binnenkort anders gewoon een keertje bij mij op de koffie. Ik ben in het echt toch veel leuker dan op het internet.*


*Behalve dan op Snapchat. Op Snapchat zijn Zusje D. en ik (👻ilsebighelaar) op ons leukst. 

zondag 25 oktober 2015

Uitgelezen: Winter in New York

Jongens, wat zijn er veel fijne nieuwe boeken uit! Eerst al een nieuwe Sophie Kinsella, en nu een nieuwe van de Nederlandse koningin van de chicklit: Chantal van Gastel. Nou ben ik stiekem al fan van Chantal sinds haar eerste boek. En nadat ik haar ooit ontmoet heb, wil ik haar worden als ik later groot ben. Ik dacht dus dat mijn liefde voor haar boeken niet nóg groter kon worden, maar toen besloot ze haar nieuwe verhalenbundel naar mijn andere grote liefde te vernoemen: Winter in New York.

Chantal van Gastel - Winter in New York

maandag 19 oktober 2015

Niemand weet

"Jezus, ga je nog een keer doorrijden of wat?" Loes vloekte hardop naar de auto voor haar, een kleine Fiat die slechts 110 ging op de linkerbaan. Ze stelde zich voor dat Chris zich hier ook aan geërgerd zou hebben. Hij zou waarschijnlijk nog veel harder hebben zitten tieren. Hij was het ongeduldige type. Dat was een van de weinige dingen die ze over hem te weten was gekomen.

Eigenlijk wist Loes bijna niets van Chris. Ze wist niet wat zijn favoriete film was. Wat zijn lievelingseten was. Of het beste concert waar hij ooit bij was geweest. Laat staan dat ze wist waarom hij was verdwenen.

Loes had wel geprobeerd om dingen over hem te weten te komen. Ze had Chris bestookt met vragen, variërend van simpel tot complex. Waar ben je geboren? Wat is je ultieme vakantie? Waarom is het uitgegaan met je ex? Hij had echter, zodra het een beetje persoonlijk werd, alle vragen vakkundig weten te ontwijken. Dan leidde hij haar af met met zijn charmante lach en heerlijke kussen, net zolang totdat ze vergat dat ze eigenlijk nog op een antwoord wachtte.

Dit had Loes de afgelopen dagen aan iedereen duidelijk te maken, maar het feit dat ze Chris amper gekend had, stond men niet in de weg om haar te bestoken met vragen. Waar is hij gebleven? Wat is er met hem gebeurd? Keer op keer had ze geantwoord dat ze geen flauw idee had. Het enige wat ze had, was de pech om als laatste met hem gezien te zijn.

donderdag 8 oktober 2015

Uitgelezen: Niet te filmen

Hal-le-lu-ja, mijn leesflow is terug! (Leesflow? Zei ik dat echt? Schijnbaar...) De afgelopen maanden las ik namelijk bar weinig. En dat lag niet aan de hoeveelheid leuke boeken die op mij ligt te wachten (Hallo, plus-minus 50 ongelezen boeken in mijn kast, ooit ga ik jullie allemaal de liefde geven, die jullie verdienen. Echt waar. Ooit.) Zo lag ook Niet te filmen! van Sophie Kinsella al even op mij te wachten. Dit keer echter geen chicklit van de koningin van dit genre, maar haar eerste Young Adult. En die bleek mij eraan te kunnen helpen herinneren hoe fijn lezen ook alweer is.

Sophie Kinsella - Niet te filmen

dinsdag 22 september 2015

Stormloop

Vandaag was ze gaan lopen. Rennen. Harder en verder dan ooit tevoren. Ze ging wel vaker hardlopen, maar dan gewoon omdat ze er zin in had. Vandaag had ze het echter nodig gehad. Ze had het nodig gehad om zichzelf helemaal kapot te laten gaan en zo haar gedachten naar de achtergrond te verdringen. Overleven was dan het enige wat nog telde.

Ze rende een andere route dan ze vroeger zou hebben gekozen. Een route zonder de geur van lavendel, die haar onbewust altijd aan hem deed denken. Een route waar ze nooit met hem samen had gelopen en lachend 'Wie het eerste thuis is!' had geroepen. Een route zonder herinneringen aan wat had kunnen zijn.

Waar de storm in haar hoofd enigszins begon af te zwakken na een paar kilometer, begon het noodweer in de verte juist snel op te trekken. Hevige donderwolken pakten zich samen en lieten ter waarschuwing alvast ongegeneerd liters regen naar beneden storten.

Binnen enkele seconden was ze compleet doorweekt. De muziek, die via haar telefoon naar haar oren werd gestuurd, begon te haperen en viel na enkele stuiptrekkingen zelfs helemaal weg. Het enige geluid was nu nog afkomstig van de kletterende regen en de inslaande bliksem.

Het noodweer was als de stier en zij rode lap. Hoe stug ze ook doorliep, de donder en de bliksem achtervolgden haar. Er was geen ontkomen aan. Haar eerste reflex was geweest om te proberen het voor te blijven, maar nu besefte ze dat je sommige dingen niet kon ontlopen. Dus besloot ze voor deze ene keer om stil te gaan staan en het allemaal maar gewoon over zich heen te laten komen.

maandag 24 augustus 2015

Hoe ver kun je gaan

Doorgaan. Wat er ook gebeurt, je moet altijd doorgaan. De eeuwige woorden van haar moeder weerklonken door Anna's hoofd. En zij had die woorden weer ingeprent gekregen van háár moeder. Altijd en eeuwig doorgaan.

Dus dat had Anna gedaan. Ze wist niet beter. Toen haar vader haar op negenjarige leeftijd in de steek had gelaten, was ze doorgegaan. Toen op haar eerste liefde ervandoor ging met haar beste vriendin, was ze doorgegaan. En zelfs toen haar oma, door wie ze praktisch was opgevoed, omdat haar moeder zo vaak nachtdienst had, overleed, was Anna doorgegaan. Ze had zichzelf destijds één huildag in bed gegund, maar voordat het etmaal voorbij was, had ze de stem van haar moeder alweer in haar achterhoofd gehoord. Doorgaan... Dus had ze zichzelf uit bed gesleept en was ze verder gegaan alsof er niets was gebeurd.

Terugdenken kwam niet in haar woordenboek voor. Het verleden was het verleden en daar veranderde je toch niets meer aan. Mijmeren over wat had kunnen zijn, was zonde van haar tijd. Alleen de toekomst telde. Vooruit. Ze moest altijd vooruit.

Maar nu kon ze niet meer. Ze was stilgevallen. Letterlijk. Hoe hard ze ook probeerde, haar benen kwamen niet meer in beweging. Zelfs met een teen wiebelen of haar hand uitstrekken naar haar telefoon was te veel. Het enige wat ze nog kon, was met haar ogen knippen. En terwijl ze haar oogleden sloot, probeerde Anna zich voor de geest te halen hoe ze hier was beland.

woensdag 19 augustus 2015

Ik strompel voort

Jongens, help mij even herinneren: Wanneer heb ik ook alweer voor het laatst over hardlopen geschreven? Dat is best lang geleden toch? Ik gok dat het toen over mijn blessurebingo ging. Want ja, dat blijkt een begrip. Bij mij wel, in ieder geval.

Toen ik ruim een jaar geleden begon met hardlopen, was mijn doel om in New York een stuk door Central Park te kunnen lopen. Gewoon een simpel stukje door het park, zonder gelijk rood aan te lopen en na vijf meter alweer om te moeten draaien. Echt, ik had echt niet de illusie van een marathon. Of zelfs maar de illusie van from Couch to 5K. Nee, ik wou alleen maar van 'rondje door het slapende dorp' naar 'rondje door the city that never sleeps'.

De blessurebingo begon echter al binnen drie weken met last van mijn knieën. Nadat die pijn was weggeëbd, begonnen vervolgens mijn schenen te zeuren. Met als gevolg dat ik telkens wekenlang niet kon lopen. En als ik dan eindelijk pijnvrij was en weer kon beginnen, was het keer op keer binnen twee weken weer raak. Dat alles tot groot verdriet van mijn bankrekening, maar tot groot geluk van die van mijn fysio.

Dat was 2014. Dit jaar begon ik weer met goede moed (én wat extra fysiotherapiebehandelingen in mijn pakket). Ik had nog twee-en-een-halve maand om te trainen voor New York. Dat moest goed komen...

zondag 9 augustus 2015

Hoofd in de wolken

Het was al even geleden dat het donker zijn intrede had gedaan. Het enige licht was afkomstig van de regelmatig knipperende lampen op het uiteinde van de vleugels, waarop hij vanuit stoel 28F uitzicht had. In eerste instantie had hij de flitsen nog hoopvol aangezien voor onweer. De meeste mensen - inclusief de piloot, wiens taak het was om men veilig van de ene naar de andere wereldstad te brengen - zouden hem daarom voor gek verklaren. Hij kon er echter niets aan doen. Hij hield nou eenmaal van onweer. En vuurwerk. En al het andere waarmee je de hemel in vuur en vlam kon zetten.

Terwijl ze door de nacht reisden, raakte de arm van zijn anonieme, slapende buurvrouw per ongeluk de zijne. De plotselinge aanraking deed hem schrikken, maar daar had zij duidelijk geen last van. Haar zachte, regelmatige ademhaling vervolgde gewoon haar eigen ritme. Ook haar arm bleef daar, zacht tegen hem aan liggen. Het was alsof ze hem eraan wou herinneren dat hij maar twee keuzes had: Of de aanraking accepteren en haar dichterbij laten komen, of - zoals hij gewoonlijk deed - op veilig spelen en eraan proberen te ontkomen.

Nee, het ging inmiddels niet meer om de anonieme Mevrouw 28E, maar om iemand anders die afgelopen week nogal onstuimig zijn wereld was binnen gedonderd. Het was nieuw en spannend geweest, maar tegelijkertijd ook doodeng. Zij had hem laten lachen en genieten, maar tegelijkertijd ook slapeloze nachten bezorgd. Zij liet hem inzien hoe fijn samenzijn is, maar herinnerde hem tegelijkertijd aan de eenzaamheid van wanneer het weer voorbij zou zijn. Want - zo had het verleden hem geleerd - het ging altijd weer voorbij.

Zij had hem doen denken aan iemand uit zijn verleden. Iemand die voorbij was gegaan. Haar woorden, haar lach, haar lijf. In alles leken ze op elkaar, maar deze nieuwe zij was beter. Bij haar had hij nog niet de tijd gehad om de gebreken te ontdekken. De gebreken die in het begin klein en onbenullig leken, maar na verloop van tijd onoverkoombaar zouden blijken. En misschien nog wel het belangrijkste: zij had ook nog geen tijd gehad om zijn gebreken te ontdekken.

Hij staarde naar de knipperende lichten op de vleugel. Inmiddels was hij duizenden kilometers bij haar vandaan, maar ze was in gedachten nog steeds bij hem. Misschien moest hij dit keer de aanraking niet uit de weg gaan en haar dichterbij laten komen. Met zijn hoofd in de wolken besefte hij dat het dit keer misschien geen ramp, maar juist een privilege zou zijn om elkaars gebreken te mogen ontdekken.

zondag 26 juli 2015

'Hij laat me dromen'

Terwijl we naar de auto lopen, pakt hij ineens mijn hand. De onverwachte aanraking zorgt ervoor dat mijn hart een sprongetje maakt. Voor een buitenstaander lijkt het misschien slechts een simpel en klein gebaar, maar wij weten allebei dat het fout is. En toch doen we het.

Hoe we hier beland zijn, weet ik eigenlijk niet. Het maakt me ook niet zoveel uit. Ik ben hier samen met hem - eindelijk - en dat is het enige wat telt. Iedere zenuw in mijn lijf tintelt en ik geniet van zijn heerlijke geur, nu hij zo dichtbij is. Hand-in-hand lopen we verder in een moment dat van mij voor eeuwig mag duren. Want zodra het voorbij is, zal het nooit meer terugkeren.

Hij zegt iets waardoor ik moet lachen. Ik houd van de manier waarop dat hem telkens lukt. Hij maakt me vrolijk. Hij laat me dromen. Hij doet me geloven. Zou hij zich daar ook bewust van zijn? Zou hij weten wat hij met me doet?

Dan drukt hij zachtjes een kus op mijn haar. Wederom een simpel en klein gebaar, maar het is veel meer dan ik ooit van hem had verwacht. Had durven hopen. Verbaasd kijk ik naar hem op. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik houd zijn blik vast. Die verraadt dat we beiden hetzelfde willen. Hetzelfde voelen.

zondag 5 juli 2015

Uitgelezen: Als ik blijf & Wacht op mij

Voordat ik met deze recensie begin, moet ik iets bekennen. Iets ernstigs. Ik - aanvoerster van Team Altijd Eerst Het Boek Lezen, Daarna Pas De Film Kijken - heb een zonde begaan. Een grote zonde. Al was er wel sprake van bijzondere omstandigheden. Ik heb namelijk, terwijl ik in het vliegtuig uit New York terug naar Amsterdam zat, If I stay gekeken, terwijl ik het boek nog niet gelezen had. SCHANDALIG, ik weet het. </sarcasme uit>

Oké goed, nu even serieus. Eigenlijk tegen mijn principes in, keek ik dus die film (en jankte de ogen uit mijn kop, godzijdank was het vliegtuig half leef en zat er niemand naast me), maar ik was in de veronderstelling dat ik het boek toch niet zou gaan lezen. Met immers nog een stuk of 50 ongelezen boeken op de plank zou ik er toch nooit aan toekomen. Maar dat was tot het moment dat ik een pakje van Uitgeverij Moon op de deurmat vond met daarin Wacht op mij, het vervolg op If I stay (Als ik blijf). Toen besloot ik dat ik hem eigenlijk toch nog wel eerst wou lezen, alvorens aan het vervolg te beginnen. De volgende dag viel er dus nog een pakketje op de deurmat...

Recensie Gayle Forman Als ik blijf

vrijdag 3 juli 2015

New York liefde

Inmiddels ben ik alweer drie maanden terug, maar mijn liefde voor New York is nog niet weggeëbd. Verre van zelfs. Als ik niet zo'n sucker voor de sale was, zou ik zelfs aan het sparen zijn om weer terug te kunnen. Maar goed, aangezien ik voorlopig niet verwacht schoenen met 50% korting te kunnen weerstaan, heb ik maar gewoon een lijstje gemaakt van AWESOME momenten gedurende die negen dagen eind maart. Om met heel veel liefde aan terug te denken...

- Vanuit het vliegtuig de Manhattan skyline zien opdoemen en beseffen dat je gewoon echt in New York bent. Nou ja, bijna dan. ('Cabin crew, please be seated for touchdown.')

- Het moment dat je voor het eerst de stad inrijdt en alles herkent uit de film.

- Bovenop The Top Of The Rock staan en nogmaals beseffen dat je toch echt, echt, echt in New York bent.

- A la SATC gewoon je hand opsteken en dat er dan binnen twee tellen een taxi voor je stopt.

- Donuts van Dough. Een stukje hemel in de vorm van gefrituurd deeg met glazuur. Beter dan dat wordt het niet.


vrijdag 19 juni 2015

Uitgelezen: Half Wild

Afgelopen week stuurde mijn moeder een berichtje. Nou doet ze dat wel vaker, maar meestal zijn het foto's van 'Oeh aah kijk eens hoe schattig je nichtje is' of vragen als 'Kom je die laatste zooi die, nog op je oude kamer staat, nog een keertje opruimen?'
Dit keer had haar appje echter een andere strekking: Er is een pakketje voor je bezorgd. Ik denk een boek.
Naast denken dat het misschien handig is om een keer adreswijzigingen rond te sturen, kon ik maar op één manier reageren: Dan kom ik NU naar huis!

Ik had namelijk zo'n vermoeden welk boek er in dat pakketje zou zitten. En mijn gevoel bleek gelukkig te kloppen. Na een jaar wachten was daar eindelijk Half Wild van Sally Green. Oh yeah! Gordijnen dicht, telefoon uit en lezen maar!


zondag 7 juni 2015

Iets met een ezel, een steen en een droom

Ken je die ene droom? Die droom waarin je heel veel haast hebt, omdat je snel ergens belangrijks naartoe moet, bijvoorbeeld naar het ziekenhuis, omdat je zus ligt te bevallen. Maar precies nu - op DIT moment - wil je auto niet starten, omdat de accu leeg is. En die accu is natuurlijk niet zomaar uit zichzelf leeg gelopen. Nee, dat komt doordat jij niet snugger genoeg was om je licht uit te doen. Kortom: paniek, haast, drama, help, WAAROM NU?!

Herken je deze droom?

Nee, ik ook niet. Ik heb dit scenario nog nooit gedroomd. In plaats daarvan heb ik het gewoon in echt meegemaakt.

Ik neem jullie even mee terug naar afgelopen maandagavond. Ik was net thuis uit mijn werk en had een pizza in mijn oven gepleurd. Ja, niet echt een verantwoorde 'Kijk tante Ilse het goede voorbeeld geven' keuze, maar hallo, ik had net mijn nieuwe oven binnen en naast testen of hij een beetje goddelijke brownies kan bakken (GOEDGEKEURD!), moest ik natuurlijk ook andere dingen uit de 'schijf van vijf ovenbaksels'* uitproberen. Dus geen commenteer op mijn pizza ja. (Ps. Wie komt er helpen deze taart te bakken?)

Maar goed, maandagavond en de plastic-nep-kaas op mijn pizza was amper gesmolten, of ik kreeg een appje van Schoonbroer T. De bevalling is begonnen!

Dus ik als een gek naar mijn auto, die een straat verderop geparkeerd stond. Overigens wel nádat ik mijn pizza snel ophad, want hé: prioriteiten. Ik stap in, sleutel in het slot, wil de auto starten en hoor alleen maar prrrrrrrrst... 

Nu zou ik graag willen dat ik kon zeggen dat ik vervolgens zo'n hulpeloos vrouwtje was, dat geen flauw idee had wat er aan de hand was. Maar de waarheid wil dat dit niet de eerste keer was dat ik dit geluid hoorde. Het was nogal een déjà vu. Het kon maar één ding twee dingen betekenen: 1) Ik had mijn licht weer eens aan laten staan, en 2) Ik ben 's werelds grootste sukkel.

Uiteindelijk kwam ik pas na een eeuwigheid wachten op de wegenwacht aan bij het ziekenhuis. Waar overigens wel een droom van een nichtje op me lag te wachten. Maar mocht je je aan het eind van dit jaar afvragen waarom de contributie voor de ANWB voor 2016 toch zoveel is gestegen: Sorry, mijn schuld!


*Voor wie nog niet bekend is met de 'schijf van vijf ovenbaksels' (en dat is waarschijnlijk iedereen, aangezien ik hem zojuist heb bedacht), hij bestaat uit:
- Iets met een beetje bloem, maar niet te veel, want het moet niet te gezond worden (denk brownies)
- Iets met belachelijk veel chocola (denk brownies)
- Iets met lomp veel suiker (denk brownies)
- Iets met heerlijk veel boter (denk brownies)
- Iets met belachelijk veel kaas (denk bro... pizza!)

maandag 11 mei 2015

Ik mocht niet verliefd worden

'Niet verliefd worden hoor, want we willen je wel terug hier.' Dat waren de woorden van mijn oma, vlak voordat ik in het vliegtuig naar New York stapte.
'Haha nee, komt goed.' Ik lachte haar woorden weg. 'Negen dagen is veel te kort om verliefd te worden.'
Ik was een hoop van plan, maar verliefd worden was er daar niet een van. Bovendien word ik toch niet zo snel verliefd, laat staan op 6000 km afstand van huis.

Boy, was I wrong.

Uiteindelijk duurde het maar drie dagen. Drie dagen, voordat ik hopeloos verliefd werd. Drie dagen, voordat ik keihard viel. En er waren slechts een romantisch uitzicht op de skyline, een wandeling door het park, een paar gin-tonics en een knappe barman voor nodig.

Binnen drie dagen was ik completely, madly, insanely in love met New York.

En ik weet dat het nu verschrikkelijk cliché is om Empire state of mind te quoten, maar aangezien verliefde vrouwen over het algemeen genomen één groot wandelend cliché zijn, doe ik het lekker toch. Want och, jongens, die stad... New York is liefde.

New York

Concrete jungle where dreams are made of
There's nothin' you can't do
Now you're in New York

dinsdag 5 mei 2015

Oh ja, ik had ook nog een blog

Oepsie! Waar ik beloofde dat ik binnen anderhalve week terug zou zijn met AMEEEEEZING verhalen over New York, is het onderhand anderhalve maand verder en ehh...  Ach, what the hell, alsof iemand mij gemist heeft. Maar voor het geval dat, dit is het slappe excuus is voor mijn afwezigheid.

Komt 'ie: Ik was nogal druk. Ik had namelijk mijn koffer uit New York nog niet uitgepakt, of ik kreeg al de sleutels van mijn (o zo perfecte!) appartement in mijn handen gedrukt. Maar dat appartement was natuurlijk niet gelijk perfect. Nee, ik had mijn jet lag nog niet uitgeslapen, of ik stond alweer te poetsen en muren te sauzen. Om vervolgens al mijn spullen over te slepen. Met de nadruk op 'al', want JEZUS ik wist dat ik veel kleren, schoenen en boeken had, maar na vijf keer met een volle auto heen en weer rijden, begon ik toch te geloven dat ik misschien iets minder moet shoppen.

(Oké, nee, dat geloof ik niet echt. Maar ik weet wel dat ik de volgende keer dat ik ga verhuizen en 8-koppige verhuisploeg inhuur. Voor alleen al mijn boekencollectie.)

En ik was nog niet terug van de Ikea, of ik moest alweer gewoon werken. Ik geloof dat ik even had onderschat hoeveel tijd verhuizen kost. Nu ben ik zelfs nog steeds niet klaar (maar hé, hoe noodzakelijk is het nou om een keukentafel te hebben?). En dan heb je nog alle lieve mensen die gelijk langs wouden komen om te kijken. Wat natuurlijk super leuk is, maar niet praktisch. Want als je thuis nog geen waterkoker hebt, eindig je zomaar de hele middag op het terras en heb je 's avonds nog steeds niet dat verdomde Ikea kastje in elkaar gezet. #movinggirlsproblems

En tot slot - in het kader van 'alles komt altijd tegelijkertijd' - waren er ook nog verdrietige familieomstandigheden. Kortom, mijn hoofd was even ergens anders.

Maar nu is mijn hoofd weer terug (oké, dat klinkt heel dubieus) en ik beloof dat ik binnenkort echt even al die conceptstukjes over New York ga afmaken. Voor nu moeten jullie het echter doen met een paar sneak peeks van mijn appartementje.


(Eigenlijk was dit hele stukje één groot excuus om mijn flamingo kussen te showen,
want serieus, HOE AMEEEEZING IS DIE?!)

zondag 22 maart 2015

Het is hier fantastisch #2


Tenminste, daar ga ik voor het gemak maar even vanuit. Als dit stukje online komt, zit ik namelijk pas net in het vliegtuig. Maar hé, 9 dagen New York, dat kan toch niet anders dan fantastisch worden?!

Dus, tot over anderhalve week! Ik beloof dat ik dan terug ben met lekker veel stukjes, waaronder waarschijnlijk:

  • Een verslag van alle zenuwinzinkingen die ik heb gehad, omdat ik toch niet stoer genoeg bleek om in mijn eentje de halve wereld over te vliegen.
  • Uitgebreide dagelijkse diaries (Dag 1: Shoppen. Dag 2: Shoppen. Dag 3: Shoppen. Dag 4: Shoppen. [...] Dag 9: Nog even snel voor vertrek een museum ingerend.)
  • De uitslag van de grote 'Waar in New York kun je de lekkerste cupcakes vinden' test.
  • Een 'Hardlopen in Central Park' fotoverslag. Waarbij ik alle selfies natuurlijk maak voordat ik daadwerkelijk ga rennen, omdat mijn hoofd anders veel te oncharmant rood is voor op de foto.

Ps. Hoi inbrekers! Slecht nieuws voor jullie: ik woon nog steeds thuis (al duurt dat niet lang meer), dus het jatten van mijn spullen zit er even niet in. Bovendien wil je mijn nieuwe laptop toch niet hebben, want die heeft vaker geen wi-fi dan wel. Hmpf.

Pps. Ik blijf bij mijn standpunt: Who needs Photoshop als je ook gewoon good old Paint hebt?

donderdag 19 maart 2015

Uitgelezen: Ik geef je de zon

Toen ik een mailtje kreeg van uitgeverij Blossom Books met de vraag of ik Ik geef je de zon van Jandy Nelson als leesexemplaar wilde ontvangen, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ehh.. JA! Ik had her en der al wat goede verhalen over dit boek gehoord en als ik zeg dat ze bij Blossom Books er zelf ook behoorlijk enthousiast over zijn, is dat een enorm understatement.

Jandy Nelson - Ik geef je de zon

dinsdag 17 maart 2015

Soms zit het mee...

...en soms zit het tegen. Zo reed ik afgelopen vrijdag per ongeluk met mijn auto door rood. Precies bij dat ene stoplicht waar een digitale flitspaal staat. AUW. Dat krijg je ervan als je op vrijdag de 13e 's avonds op een compleet lege weg rijdt en met je gedachten ergens anders zit. Dat wordt iets veel minder shoppen in New York.

Maar waar ik dan met mijn hoofd zat? Nou, ehh... ik geloof dat ik in gedachten bezig was met het samenstellen van een Ikea boodschappenlijstje. Twee Billy boekenkasten, een nieuw bed inclusief dekbed en beddengoed, een pannenset en een stuk of 85 dingen, die ik waarschijnlijk nooit ga gebruiken maar niet kan laten liggen omdat ze zo lekker goedkoop zijn.

Ohja, en een tuinset.

Wat ik in hemelsnaam met al die spullen moet? Nou... IK GA VERHUIZEN. IK HEB EIN-DE-LIJK EEN APPARTEMENT GEVONDEN. EN HET IS SUPER MOOI EN BETAALBAAR EN MIDDEN IN DE STAD EN HET HEEFT EEN TUIN EN EN EN AAAAAH... WIE GAAR ER MEE NAAR IKEA!!!!!1!!

Overigens wist ik vrijdagavond nog niet dat ik het daadwerkelijk mocht gaan huren. 's Middags had ik de bezichtiging gehad en sindsdien was ik verkocht. Ik moest en zou hier wonen. Er waren echter nog twee anderen in de race. Maar gelukkig kwam vanochtend (na vier nachten niet slapen en vier dagen panisch naar mijn telefoon staren) eindelijk het verlossende telefoontje. Zoals ik al zei: soms zit het mee. Oh yeah!


P.s. Ben jij: a) Goed in het sjouwen met lomp zware dozen, koelkasten en bankstellen, b) Super handig met verfrollers en stoot je nooit per ongeluk blikken verf om, c) Expert in het in elkaar zetten van Ikea bouwpakketten (ZONDER schroefjes over te houden), d) Al het voorgaande, E. Geen van allen, maar wel verdomd goed in het bakken van appeltaarten, waardoor iedere plek gelijk als thuis voelt? Mooi. Als je 1 april nog niets te doen hebt, heb ik nog wel een leuk klusje voor je.

zondag 1 maart 2015

Iets met een puppy en pumps

Over het algemeen ben ik met huisdieren net zo goed als met baby's ('Ieh, het beweegt/maakt geluid. Kan ik hem weer teruggeven?'), maar de pup van mijn opa en oma vind ik stiekem wel leuk. Niet omdat het een puppy is (koetsjie koetsjie-schattigheid doet mij niets), maar omdat hij een bijzonder goede smaak in schoenen bleek te hebben. Kom maar bij mama en haar favoriete zwarte pumps!


donderdag 19 februari 2015

23 is het nieuwe 30

Soms heb ik heimwee naar de tijd toen je nog via Hyves dansende bananen naar je bff (ntb!) kon sturen. De tijd dat je nog 'stuur dit door naar minstens 99 mensen, anders ontploft de aarde-mails' ontving via Hotmail. En de tijd dat je nog gewoon via MSN verkering kon vragen aan iemand. (En het drie weken later ook gewoon weer via MSN uitmaakte.)

--> I.L.S.E. (*) Goodbye my lover (U) Goodbye my friend (*) <--- has just signed in.

Destijds fietste je uit school snel naar huis, zodat je de rest van de middag kon vermaken met het telkens online komen, zodat _~*een bepaald iemand*~_ zou zien dat je online was en je misschien wel zou aanspreken. Niet dat hij dat ooit deed, maar whatevah, dat is nu niet het punt.

Wat ik wel wil zeggen, is dat als ik nu door mijn Facebook timeline scroll, ik me heel anders voel. In plaats van hip, hot & happening ("Moet jij nog inbellen? Wij hebben thuis al lang ADSL hoorrr."), heb ik tegenwoordig last van een naar onderbuikgevoel dat ik achterloop. Er gaat namelijk amper een week voorbij of er komen foto's voorbij van een oud klasgenootje dat gaat samenwonen/trouwen/baby's baren.

Huh? Dat waren toch dingen die je pas deed als je volwassen was? Sinds wanneer is 23 het nieuwe 30?

Ik weet het niet hoor, maar ik wil nog minstens 7 jaar om uit te vogelen wat ik wil. Nog minstens 7 jaar door mijn zusje getagd worden in minion plaatjes, in plaats van in trouwaktes. Nog minstens 7 jaar mijn eigen hoofd als profielfoto, in plaats van die van een baby die net zijn eerste fruithapje uitkotst. Is dat ook oké?

*Ilssseeee* (F) i WaNNa bE f0revER y0uNg (#)(L)(A) has just signed off.

dinsdag 17 februari 2015

Uitgelezen: We were liars

Als je af en toe een boekenblog leest, heb je de titel We were liars vast al wel eens voorbij zien komen. En dan waarschijnlijk ook in combinatie met de woorden "O.M.G. wat een mindfuck op het einde!". Na de zoveelste lovende recensie over dit boek van E. Lockhart, ging hij ook op mijn to-read lijstje. Kom maar op met die plottwist!

E. Lockhart - We were liars

zondag 8 februari 2015

Fijn #3

In een impulsieve bui naar Den Bosch rijden voor bossche bollen, omdat je wat te vieren hebt.  -  Uitgeslapen wakker worden.  -  Warme chocolademelk op kantoor.  -  Warme chocolademelk met Baileys (maar niet op kantoor hoor, grapjassen).  -  Vakantieplannen maken.  -  In plaats van een kerstpakket een cadeaubon van de Etos krijgen (Nee, ik had nog lang niet genoeg lippenstift. En dat ga ik ook nooit hebben ook niet. Ha.)


maandag 2 februari 2015

Hersenspinsels

Hé hoi, ik weet niet of jullie mij nog kunnen herinneren, maar ik ben Ilse en ja, ik leef nog. Ik had alleen even geen inspiratie om te bloggen. Wat eigenlijk heel raar is, aangezien ik juist heel druk ben. Er is genoeg gaande in mijn leven, zeg maar. Alleen lijkt het wel dat hoe voller mijn hoofd zit, hoe minder ik eruit krijg. (Klinkt dat logisch? Of klink ik nu als iemand die te veel zweefthee heeft gedronken?)

Maar goed, aangezien ik inmiddels van mijn halve familie commentaar krijg ('Bende ge gestopt mè bloggen, of wah?'), leek het me tijd om maar weer eens iets van me te laten horen. Maar bij gebrek aan inspiratie voor een volwaardig blogstukje, is het een lijstje met wat random gedachten geworden. Die heb ik gelukkig nog genoeg.

- Zou het ooit nog goed komen met dat hardlopen van mij? Nou heb ik op zich een heel aardige fysiotherapeut, dus daar ligt het niet aan, maar ik zou het wel leuk vinden als ik straks in New York een rondje kan hardlopen in Central Park. En dat dat rondje dan groter is dan 5 meter.

- Daarover gesproken.... Over 48 dagen zit ik gewoon in New York! En ja, ik ben nog nooit buiten Europa geweest. En ja, dat is de eerste keer dat ik in mijn eentje op vakantie ga. EN JA DAT VIND IK OOK DOODENG DUS ALS IEDEREEN ER EVEN OVER KAN OPHOUDEN ZOU DAT FIJN ZIJN WANT ANDERS DURF IK STRAKS NIET MEER AAAAAAAH HEEFT IEMAND EEN PLASTIC ZAKJE VOOR ME?

maandag 12 januari 2015

Uitgelezen: Hyperbool en nog wat

Afgelopen week viel er een pakketje op de deurmat, met daarin Hyperbool en nog wat van Allie Brosh. Dit is zo'n boek dat ik zelf niet snel zou kopen, maar toen ik hem won bij de Boeken Adventskalender, vond ik dat helemáál niet erg (nog bedankt, Emmy!). Ik was wel benieuwd of Hyperbool en nog wat echt zo grappig is, als iedereen beweert.

Allie Brosh - Hyperbool en nog wat

maandag 5 januari 2015

Licht

Onder een eenzame lantaarnpaal parkeer ik mijn auto. Om ons heen is het pikdonker. Ik sta op een plek waar ik eigenlijk niet mag staan, maar 's nachts boeit me dat niet. Ik wil hier snel weer weg kunnen, als het moet. Als het kan.

Het is een ijskoude nacht. Ik heb het display op het dashboard niet nodig om te weten dat de temperatuur onder het nulpunt ligt. Ik voel het aan mijn bibberende vingers, mijn droge huid en mijn gespleten lippen. Het is een nacht om snel weer te vergeten. Maar dag of nacht, zomer of winter, dit is nooit een plek om aan terug te denken.

Ik wacht in de auto, terwijl mijn moeder naar binnen gaat om te halen wat we nodig hebben. Ik heb in het verleden al te veel tijd doorgebracht in dat gebouw. Iedere minuut daarbinnen is er één te veel. Daar kunnen geen heliumballonnen of softijsjes tegenop.

Vanaf mijn plek in het donker zie ik verschillende mensen naar binnen gaan of juist naar buiten komen. Ondanks het late tijdstip ademt het gebouw nog en branden er verbazingwekkend veel lichten achter de ramen. Onwillekeurig gaat er een gedachte door mij heen. De gedachte dat sommige mensen daarbinnen minder geluk hebben. Ze stoppen met ademen en hun licht gaat uit.