zondag 27 maart 2011

Ilse = New York

Sinds gisteren heeft mijn zus een nieuwe telefoon. Enthousiast is zij natuurlijk alle nieuwe functies aan het uitproberen. Vandaag was het de beurt aan Voice Search.
“Wat is dat nou weer?”, vroeg ik (mezelf niet bewust van het feit dat ik als ABC’er dat natuurlijk gewoon hoorde te weten).
“Dat is dat je bij Google niet meer hoeft te typen, maar dat je het zoekwoord gewoon kan inspreken”, was het überlogische antwoord. “Maar dat heeft jouw telefoon ook, hoor.” (Ik heb mijn telefoon pas vier maanden, dus dat kon ik écht niet weten ;)

Tijd om het uit te gaan proberen. Mijn eerste poging was het woord “Ilse”. (En ja, ik weet dat het niet zo hip is om je eigen naam te googlen). Na een korte denkpauze ging Google zoeken, maar niet op “Ilse”. Google maakte er “New York” van.

Menigeen zou nu zeggen dat de Voice Search niet deugt, maar ik vind dat dit voorbeeld juist het tegenovergestelde bewijst. Voice Search is briljant. Het heeft gewoon hersenen, analytisch denkvermogen, het kent zijn gebruiker en voelt zijn/haar diepste verlangens aan. Hoe kan Google anders weten dat ik al jaren  droom van een reis naar New York? En mocht ik ooit enorm rijk worden, dan wil ik geen vakantiehuis in Frankrijk, maar een vakantieappartement in New York (liefst naast Bergdorf Goodman natuurlijk). Voice Search weet dat gewoon. Is dat briljant of niet?

Na iets verdere research bleek dat mijn Voice Search ingesteld was op Engels. Dat verklaart een hoop. Alhoewel je volgens mij best wel doof moet zijn om in “Ilse” “New York” te horen. Maar goed. Ik geloofde bijna dat Google zelfs mijn gedachten kon lezen. Misschien kan ik ze bij deze een suggestie voor een nieuwe service doen: Desire Search. Voor al uw diepste verlangens. 

zondag 20 maart 2011

Ontmoet & Groet, Part 2


Een paar weken geleden blogde ik al dat ik dankzij www.chicklit.nl een meet & greet had gewonnen met schrijfster Chantal van Gastel. Gisteren was het dan zo ver. Ik mocht samen met mijn zus Simone gaan high tea-en met Chantal en Jacky van Chicklit.nl bij Zus & Zo in Etten-Leur.

Het was in alle opzichten een leerzame middag. Ten eerste omdat ik nu ook weet waar Etten-Leur ligt (ja ik weet het, mijn kennis van topografie is dramatisch). Daarnaast was het heel leerzaam om Chantals verhalen over het schrijven en uitgeven van boeken te horen. Wie weet dat ik deze informatie ooit nog in de praktijk kan gebruiken….

Naast leerzaam was het vooral super gezellig. Ik was stiekem wel een beetje zenuwachtig. Wat als ik nou niks wist te zeggen? Wat als er de hele middag van die pijnlijke stiltes zouden vallen? Gelukkig bleek Chantal zelf net zo leuk als haar boeken. We hebben het over van alles gehad. Dat het bijvoorbeeld wel leuk zou zijn als de boeken verfilmd zouden worden. Maar ja, wie zouden Ruben* of Frank* moeten spelen? Wij hebben alvast onze hulp voor bij de casting aangeboden.

We kregen ook ieder een set van haar boeken, die ze ter plekke voor ons signeerde. Dat kwam goed uit, aangezien we zelf de boeken vergeten waren. Ze lagen klaar om mee te nemen op tafel,  zelfs naast mijn tas. Maar Simone en ik zouden onszelf niet zijn als we ze toch niet vergeten waren. Eigenlijk wil ik ze nu alle drie de boeken nog een keer gaan lezen. Gelukkig komt het nieuwe boek pas in augustus, dus ik heb nog even de tijd.

Ik wil graag Chicklit.nl en Chantal enorm bedanken voor deze gezellig middag. En een complimentje aan de koks van Zus & Zo voor de heerlijke hapjes.

Ps. Goed nieuws voor alle fans van Isa* en Ruben*. Er komt misschien nog een vervolg…

*Als je niet weet wie dit zijn, moet je nodig Zwaar Verliefd!, Zwaar Beproefd! en Geknipt voor jou gaan lezen ;-)

donderdag 17 maart 2011

Geluksmomentjes

10 simpele dingen die je dag goed kunnen maken

-   Lekker (vals) zingen onder de douche
-   Chocola (in alle verschijningsvormen)
-   Jezelf afzonderen met een goed boek
-   Weten dat je de volgende ochtend lekker kan uitslapen
-   Italiaans ijs (het liefst in Italië zelf)
-   Na een lange winter je zonnebril weer op kunnen zetten
-   Een lief sms’je
-   Nieuwe schoenen kopen
-   Nieuwe schoenen die afgeprijsd blijken te zijn
-   Er achter komen dat je nieuwe schoenen ook nog eens lekker lopen

Waar worden jullie gelukkig van?

dinsdag 15 maart 2011

Er zijn een hoop vooroordelen...

...over vrouwen en autorijden. Tot mijn achttiende ging ik daar keihard tegenin. Zodra ik mijn rijbewijs had, zou ik wel even bewijzen dat het niet zo was. Ik zag mezelf bij wijze van spreken al kampioen achteruit inparkeren worden. Ik zou Schumacher wel even naar huis racen.

Dat was tot het moment dat ik mijn eerste rijles had. In één uurtje tijd heb ik toen gelijk ieder stoeprandje van Maastricht geraakt. Oepsie! Misschien was ik toch niet zo’n natuurtalent als ik had gehoopt. Misschien had ik niet zo hard moeten roepen dat ik mijn rijbewijs wel even binnen twee maanden ging halen.

Gelukkig heb ik inmiddels al negen maanden mijn rijbewijs (en nee, ik heb de examinator hiervoor niet hoeven omkopen). Dat ik mijn rijbewijs heb, betekent echter niet dat ik nu ook iets van auto’s snap. Een paar weken geleden hield mijn  (lees: mijn moeders) auto er onderweg ineens mee op. Hij reed niet meer en op het dashboard brandde een vreemd lampje

“Welk lampje?”, vroeg de monteur aan de telefoon. Tsja, goede vraag. Ik had geen flauw idee.
“Hij heeft twee lusjes met een soort hartslag erboven,” was mijn briljante uitleg. En wederom bevestigde ik ongewild een vooroordeel over vrouwen en auto’s. (Ik heb het later gegoogled, het bleek het lampje “elektrische storing” te zijn)

Ik heb besloten in deze blog maar niet op mijn parkeerkunsten in te gaan, aangezien ik nog iets van mijn waardigheid wil behouden. Maar ik kan er één ding over zeggen: ook hierbij zijn de stoepranden niet veilig.

vrijdag 11 maart 2011

Prinsen, prinsessen en een happy meal

Kan je je nog herinneren dat je een jaar of zes was en één keer per jaar in de zomervakantie naar de Efteling ging? Je was al een week lang hyper bij het vooruitzicht op het Sprookjesbos, de Droomvlucht en Pardoes. Onderweg naar de Efteling zat je springend op de achterbank en leek tien minuten file een halve dag te duren. Je zat al uren naar hetzelfde bandje van Kinderen voor Kinderen op je walkman te luisteren (waardoor je nu nog steeds alle teksten kunt dromen). Maar zodra je de torentjes van het Efteling Hotel in de verte zag, wist je dat het allemaal goed ging komen.

Misschien dat hier mijn fascinatie voor het Efteling Hotel vandaan komt. Het leek mij namelijk altijd fantastisch om hier een keer te slapen, maar ik kan eigenlijk niet goed uitleggen waarom. Hier moesten de prinsessen uit het Sprookjesbos wonen. Het kan gewoon niet anders dan dat het daarbinnen net een paleis is, met hemelbedden en prinsen op witte paarden.

Ieder jaar weer vroeg ik aan mijn ouders of wij alsjeblieft ook niet een keer in het Efteling Hotel konden slapen. Het antwoord was dan steevast: “Dat is alleen voor mensen die ver weg wonen. Wij kunnen daar niet blijven slapen, omdat we te dicht bij wonen.”.
“Jaja, smoesjes”, dacht ik dan. Ik vond de afstand Den Bosch – Kaatsheuvel ver genoeg om niet in één dag op en neer te hoeven rijden. Maar ja, met het zakgeld van 1 gulden per week kom je zelf niet ver, dus er zat niks anders op dan mijn ouders proberen te overtuigen van de noodzaak om een keer in het Efteling Hotel te blijven slapen. Zij gaven mij vervolgens op de terugweg gewoon een Happy Meal en ik was het Efteling Hotel al lang weer vergeten. Dit herhaalde zich gewoon ieder jaar en ieder jaar weer werd ik afgekocht met een bezoekje aan McDonalds.

Inmiddels gaan wij al lang niet meer in de zomervakantie naar de Efteling en het Efteling Hotel in mijn droom is inmiddels vervangen door het Plaza Hotel in New York. Maar een paar maanden geleden was ik met de auto onderweg naar Tilburg. Drie maal raden waar ik langs kwam. Toen ik het Efteling Hotel weer zag, kwam het gevoel van vroeger gelijk weer terug. Stiekem wil ik nog steeds heel graag een keer in de Doornroosje Suite logeren. Mijn zakgeld vormt tegenwoordig geen belemmering meer, maar toch doe ik het niet. Ik ben namelijk  bang dat het in het echt enorm tegen zal vallen. Dus toen heb ik maar weer eens een Happy Meal besteld. Die is ook nog steeds magisch.