Ilse = New York

Sinds gisteren heeft mijn zus een nieuwe telefoon. Enthousiast is zij natuurlijk alle nieuwe functies aan het uitproberen. Vandaag was het de beurt aan Voice Search.

“Wat is dat nou weer?”, vroeg ik (mezelf niet bewust van het feit dat ik als ABC’er dat natuurlijk gewoon hoorde te weten).

“Dat is dat je bij Google niet meer hoeft te typen, maar dat je het zoekwoord gewoon kan inspreken”, was het überlogische antwoord. “Maar dat heeft jouw telefoon ook, hoor.” (Ik heb mijn telefoon pas vier maanden, dus dat kon ik écht niet weten ;)

Tijd om het uit te gaan proberen. Mijn eerste poging was het woord “Ilse”. (En ja, ik weet dat het niet zo hip is om je eigen naam te googlen). Na een korte denkpauze ging Google zoeken, maar niet op “Ilse”. Google maakte er “New York” van.

Menigeen zou nu zeggen dat de Voice Search niet deugt, maar ik vind dat dit voorbeeld juist het tegenovergestelde bewijst. Voice Search is briljant. Het heeft gewoon hersenen, analytisch denkvermogen, het kent zijn gebruiker en voelt zijn/haar diepste verlangens aan. Hoe kan Google anders weten dat ik al jaren  droom van een reis naar New York? En mocht ik ooit enorm rijk worden, dan wil ik geen vakantiehuis in Frankrijk, maar een vakantieappartement in New York (liefst naast Bergdorf Goodman natuurlijk). Voice Search weet dat gewoon. Is dat briljant of niet?

Na iets verdere research bleek dat mijn Voice Search ingesteld was op Engels. Dat verklaart een hoop. Alhoewel je volgens mij best wel doof moet zijn om in “Ilse” “New York” te horen. Maar goed. Ik geloofde bijna dat Google zelfs mijn gedachten kon lezen. Misschien kan ik ze bij deze een suggestie voor een nieuwe service doen: Desire Search. Voor al uw diepste verlangens.